Ένας άνθρωπος σταματά ένα βάρβαρο έθιμο

Το εορταστικό κλίμα των ημερών μάς δυσκολεύει να θυμηθούμε μία εντυπωσιακή πράξη που συνδέεται με την ιστορία της Εκκλησίας. Μια πράξη που έθεσε τέρμα σε ένα άγριο έθιμο, που για αιώνες θεωρούνταν ισοδύναμο της ψυχαγωγίας του ρωμαϊκού κόσμου. Και αυτό δεν ήταν παρά το έθιμο της μονομαχίας, σύμφωνα με το οποίο κάποιοι άνθρωποι (δούλοι συνήθως) μονομαχούσαν μεταξύ τους – κατά κανόνα μέχρι θανάτου – κάτω από τις επευφημίες ενός εκστασιασμένου από το αίμα πλήθους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Χαράλαμπος Κεφαλόπουλ​ος και το ιερό χρέος να βρεθούν τα οστά του

Ο ξεχασμένος ήρωας που θυσιάστηκε πολεμώντας πρώτος τους Ιταλούς.

Ο Χαράλαμπος Κεφαλόπουλος υπήρξε μία μεγάλη στρατιωτική φυσιογνωμία, που διακρίθηκε στα πεδία των μαχών κυρίως για τον ρόλο του ως εμψυχωτής των στρατιωτών του, που με την απαράμιλλη γενναιότητά του μπορούσε να ανατρέπει συσχετισμούς δυνάμεων και να ωθεί το στράτευμα στη νίκη.

Γεννημένος το 1893 στη Χώρα Σάμου ξεκίνησε ως…δάσκαλος, αλλά φλεγόμενος από φιλοπατρία, μετά την ένωση της Σάμου με την Ελλάδα, κατατάχτηκε στον στρατό ως απλός οπλίτης και στη συνέχεια αφού φοίτησε σε παραγωγική σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων συμμετείχε ως ανθυπολοχαγός και πολέμησε σθεναρά σε όλα τα μεγάλα μέτωπα του Ελληνισμού:

Ο γενναίος 12χρονος μάρτυρας άγιος Βασίλειος της Μανγκαζέας (23 Μαρτίου) καταγγέλει τους υπηρέτες του διαβόλου και την σημερινή κατάντια του κόσμου

Ο άγιος Βασίλειος γεννήθηκε το 1587 στην πολύ παλιά πόλη του Yaroslavl. Το Yaroslavl ήταν ένα σημαντικό λιμάνι στο Βόλγα ποταμό. Ο πατέρας του Βασίλειου, Θεόδωρος, ήταν ένας φτωχός έμπορος και η οικογένειά του συχνά είχε πολύ λίγο φαγητό.

Ακόμα και όταν ήταν πολύ μικρό παιδί, ο άγιος Βασίλειος συνήθιζε να πηγαίνει στην εκκλησία κάθε φορά που μπορούσε. Αγαπούσε το σπίτι του Θεού και ήθελε να είναι εκεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Εκείνες τις ημέρες, όταν ένα αγόρι ήταν δώδεκα χρονών, μπορούσε να γίνει παραγιός.

ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΩΝ

αββάς

Έλεγε πάλι, ο Αββάς Ζωσιμάς, πως υπάρχουν διάφορες βαθμίδες προαιρέσεων. Και μπορεί προαίρεση θερμή να προσφέρει στο Θεό μέσα σε μια ώρα τόσα, όσα άλλη προαίρεση νωθρή δεν προσφέρει ούτε σε πενήντα χρόνια. Και αν δουν οι δαίμονες ότι κάποιος βρίστηκε ή ατιμάστηκε ή ζημιώθηκε ή έπαθε οτιδήποτε παρόμοιο, και θλίβεται όχι επειδή έπαθε άδικα, αλλά επειδή δεν σήκωσε με γενναιότητα την άδικη επίθεση, τότε φοβούνται. Γιατί γνωρίζουν ότι αυτός ο άνθρωπος μπήκε στο δρόμο της αλήθειας, και θέλει να βαδίζει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

(Αββά Ζωσιμά, Κεφάλαια ωφέλιμα, Έκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σ. 17)

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (Μεγάλου Βασιλείου)

Φαίνεται ότι η τελειότερη από όλες τις ευλογίες του Θεού είναι η ειρήνη, που είναι η σταθερότητα της θελήσεως που κυριαρχεί μέσα μας και μας κατευθύνει στο αγαθό. Ώστε ο ειρηνικός άνθρωπος έχει ως χαρακτηριστικό τα σεμνά ήθη. Αντίθετα, εκείνος που πολεμείται ακόμη από τα πάθη του, δεν έχει ακόμη την ειρήνη του Θεού, που ο Κύριος έδωσε στους μαθητές του, την οποία «δεν μπορεί να κατανοήσει κανένας νους ανθρώπινος ή αγγελικός» (Φιλ. 4, 7) και η οποία θα περιφρουρήσει τις ψυχές εκείνων που την αξίζουν. Αυτή την ειρήνη εύχεται στις εκκλησίες του Χριστού και ο Απ. Πέτρος λέγοντας: « Μακάρι να πληθύνουν και να περισσεύσουν σε σας η χάρη και η ειρήνη» (Α΄ Πετρ. 1, 2). Ας αγωνιστούμε λοιπόν κι εμείς με γενναιότητα για να συντρίψουμε το σαρκικό και κοσμικό φρόνημα που είναι «εχθρικό προς το Θεό» (Ρωμ.8,7) και, αφού επικρατήσει στη ψυχή μας κατάσταση γαλήνης και αταραξίας, να ονομασθούμε «υιοί ειρήνης» (Λουκ. 10,6) και να λάβουμε την ευλογία του Θεού με ειρήνη, στο όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.

( Μ. Βασιλείου, ΚΗ΄ Ψαλμός, .8)