Καλημέρα Συμεών,ο Χριστός είμαι…!

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας. Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη.

Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δυό παιδιά και μετακόμισε με την οικογένειά του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του. Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο,έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε:

«Η Κωνσταντινιά στην Κωνσταντινούπολη…»

Στην γενέτειρά της επέστρεψε ύστερα από σχεδόν 90 χρόνια η κυρία Κωνσταντινιά Γεωργαλά, 91 ετών σήμερα, η οποία το Σάββατο το απόγευμα επισκέφθηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και έλαβε την ευλογία και τις ευχές του. Συναισθήματα συγκίνησης και χαράς πλημμύρισαν την ηλικιωμένη γυναίκα η οποία γεννήθηκε το 1920 στο Φανάρι, βαπτίσθηκε στην Παναγία την Μουχλιώτισα που βρίσκεται δίπλα από την Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή και το 1922 – στην αγκαλιά των γονιών της – ακολούθησε τον δρόμο του ξεριζωμού του ελληνισμού της Μικρασίας.

«Ήρθα να δω τον τόπο που άνοιξα τα μάτια μου, που είδα το φως της ζωής» μας εξομολογήθηκε η κυρία Κωνσταντινιά την ώρα που ετοιμαζόταν να μπει στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου για να προσκυνήσει. «Με αξίωσε ο Κύριος να επιστρέψω, ας είναι δοξασμένο το όνομά του» είπε εμφανώς συγκινημένη.

«Πήραμε την ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή»

του Σπύρου Μπαζίνα

Είναι καιρός να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, πίσω από τελετές και επετείους και να δούμε την σκληρή αλήθεια. Με το σαράκι της διχόνοιας που μας ταλαιπωρεί ανεκαθεν (για αυτό και ο εθνικός ποιητής μας εξορκίζει να την αποφύγουμε «να μην πουν στο λογισμο τους τα ξένα έθνη αληθινά, αν μισούνται αναμεσο τους δεν τους πρέπει ελευθερία») υπονομεύσαμε μόνοι μας την επιτυχία της επανάστασης του 1821 και δεχτήκαμε μια μειωμένη ανεξαρτησία από το συνέδριο του Λονδίνου το 1830.

Η Λεμονιά, η μητρυιά του Παρασκευά του Αναγνώστη

Μάτωνε η καρδιά του καθώς ξεφύλλιζε το τεφτέρι των αναμνήσεων. Η Αλήθεια, πόσες φορές η σκληρή μοίρα ορθώθηκε αδυσώπητη στο δρόμο της ζωής του και τον ανάγκασε να ξεστρατήσει απ΄ αυτόν! Θυμόταν, θυμόταν κι αναστέναζε βαθειά ο Παρασκευάς. Γενέτειρα του ήταν ο Μανταμάδος. Από μικρός στερήθηκε το χάδι της μητέρας του Ελένης, πού έφυγε για την άλλη ζωή όταν αυτός ήταν ακόμη βρέφος. Ο πατέρας του, ο Ηλίας, ξαναπαντρεύτηκε με μια ευγενική ψυχή, τη Λεμονιά, πού αγκάλιασε σαν δικό της παιδί τον Παρασκευά και τον μεγάλωνε με στοργή και αγάπη περισσή. Δεν πέρασε πολύς καιρός όταν ο πατέρας του έφυγε κι αυτός στον ουρανό για ν’ ανταμώσει την πρώ¬τη του γυναίκα, την Ελένη. «Εμεινε μόνος ο Παρασκευάς με την μητρυιά του στο φτωχικό σπιτάκι, πού τους άφησε ο πατέρας. Κι ήταν παιδί ακόμα, στης άνοιξης τα χρόνια, όταν η μητρυιά του αναγκάστηκε να τον ξενητέψει.

Σεβασμ. Μητροπολίτης Προικοννήσου Ιωσήφ: «Φωνή Βοώντος»

Επιστρέφοντας από πολυήμερη απουσία στο εξωτερικό, άνοιξα το διαδίκτυο και επισκέφθηκα τη σελίδα των Φίλων της Μονής Βατοπεδίου. Είδα κινηματογραφημένα στιγμιότυπα από τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, του Πάσχα και της πανήγυρης του Ευαγγελισμού στο μεγάλο Αθωνίτικο Κοινόβιο. Είδα, μαζί με τους υπερεκατό αδελφούς (συν καμμιά δεκαριά δοκίμους) της Μονής, είναι το μεγαλύτερο ανδρικό Μοναστήρι της ανά τον κόσμο ελληνόφωνης Ορθοδοξίας, με ο,τι αυτό σημαίνει!

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929): 80 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του [με πλούσιο φωτογραφικό υλικό] (μέρος 2ο)

 

«...επιστρέφοντες εις την Καλύβην των ο μέν γέρων Δανιήλ μετά του Αθανασίου εισερχόμενοι εις το ταπεινόν Εργαστήριον ως ελεγον οί αρχαίοι, κατεγίνοντο εις την ζωγραφικήν, γράφοντες μικρός τινας εικόνας κατά παραγγελίαν. Κατά την έργασίαν αυτήν ήρέσκοντο να γίνεται άνάγνωσις, ίνα μή άργολογώσι. Διά τούτο ο εις έζωγράφιζεν, ο άλλος δε άνεγίνωσκεν από Πατερικού τινός βιβλίου...». Περιγραφή Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη. (Στην φωτογραφία ο Αναπεσών, εργο της αδελφότητας των Δανιηλαίων).

 

Ο σοφός και διακριτικός αγιορείτης Γέροντας

Αποκαλυπτικές μαρτυρίες για τον Γέροντα Δανιήλ από τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη

Γράφει για την πρώτη τους γνωριμία: «Εκεί πρωτοείδα τον γέρο-Δανιήλ, συστάσεων δεν είχον ανάγκην… ώστε ο Γέρων Δανιήλ μόλις ήκουσε το όνομα μου έδειξεν ειλικρινή χαράν, ωσάν να έβλεπεν αρχαίον τινά μαθητή ν του, και δεν ήξευρε, καθώς λέγει ο λόγος, πώς να με περιποιηθή οικειότερον, όσον το δυνατόν. Σμυρναίος, διαβασμένος, ασκητικώτατος, με την οσιακήν του ωχρόλαμπρον αίγλην της μορφής του, με την μιξοπόλιον γενειάδα του, με την υπόξανθον κόμην του και τους γλαυκούς πως οφθαλμούς του•λόγιος και ομιλητικώτατος. Κοινοβιάσας κατ’ αρχάς εις μεγάλας μονάς, αλλά ολιγοστά έτη προ της γνωριμίας μας αποσυρθείς εις Κατουνάκια προς μείζονα ησυχίαν, έν η όντως παράγεται το γλυκύτατον της ασκήσεως μέλι, ού την ηδύτητα γνωρίζουσι μόνον όσοι το εγεύθησαν… Εκεί κατά πρώτον εξετίμησα την χάριν, την διάκρισιν, αλλά και την ταπείνωσιν του Γέροντος Δανιήλ, όστις, σημειωθείτω, έχει διέλθει όλην την σειρά των γραμμάτων των άγιων Πατέρων, αλλά και την σειράν των συγγραμμάτων των λεγομένων Νηπτικών, ών η ανάγνωσις βαθύτερον τον ελκύει, αρεσκόμενον εις τάς αλληγορίας και τάς λοιπός καλλονάς των λόγων των τοιούτων Πατέρων, π.χ. Ιωάννου της Κλίμακος και Συμεών του Νέου του Θεολόγου. Ο Γέρων Δανιήλ, ως αντελήφθην αμέσως, μελετηρότατος και ομιλητικώτατος, διακριτικώτατος δε εις το άκρον, όπου αν εκοινοβίασεν εν Άθωνι απέκτησε ταχέως την αγάπην και συμπάθειαν των αδελφών, ου η γνώμη επί των πνευματικών ζητημάτων βαρύνει πολύ, πάρα πολύ».