Ανάσταση

Ανάσταση, για όσους

Γιατί μάς είναι δύσκολο να πιστέψουμε στην ανάσταση;

Μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε στην ανάσταση, διότι είμαστε επηρεασμένοι από την αρχαία φιλοσοφία και όχι από την ορθόδοξη θεολογία. Η αρχαία φιλοσοφία, πίστευε στην κατά φύση αθάνατη ψυχή και στο κατά φύση θνητό σώμα, στο οποίο περικλείεται η ψυχή. Και γι’ αυτό μάς είναι πιο φυσικό να πιστεύουμε στην αθανασία της ψυχής παρά στην ανάσταση του σώματος. Διότι όταν λέμε ανάσταση εννοούμε την ανάσταση των σωμάτων, εφόσον οι ψυχές δεν πεθαίνουν, δεν πιστεύουμε εμείς οι ορθόδοξοι στο θνητοψυχισμό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το όνειρο της Ανάστασης στους αρχαίους

Ποτέ και πουθενά ο άνθρωπος δεν συμβιβάστηκε με το θάνατο,ούτε
τον ένοιωσε φυσικόν, όπως τον χαρακτηρίζουν οι λογικοί άνθρωποι γύρω του. Από την αρχαιότατη εποχή με τους κοπετούς και τις μοιρολογίστριες
μέχρι το Διονύσιο Σολωμό που επιμένει: «…γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα»

Όλοι οι θνητοί πάνω στη γη εξορκίζουν το θάνατο. Και όμως «ο δαίμων ο την ημετέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος», όπως έλεγαν οι αρχαίοι, δηλαδή ο Θεός, που πήρε τη μοίρα μας στα χέρια του, δεν μας αφήνει με τίποτε. Αυτό πίστευαν οι προγονοί μας, γιατί αυτό έβλεπαν. Η καρδιά όμως του καθενός δεν μπαίνει στα καλούπια του νου, γιατί έχει τη δική της ιστορία, είναι
αυτό που έλεγε ο Μακρυγιάννης το «αμανέτι του Θεού». Γι’αυτό, όσο κι αν η λογική και η παρατήρηση έδειχναν το «απαραίτητον» του θανάτου
κι εβάφτιζαν τους ανθρώπους θνητούς και βροτούς, οι αρχαίοι μας πρόγονοι κατέφευγαν στη
μόνη παρηγοριά που τους απόμενε, στο Όνειρο. Κι επειδή, όπως λένε, στα όνειρά μας βλέπομε αυτά που
στερούμαστε στο ξύπνιο μας, ας δούμε ποιός ήταν ο συνειδητός καημός τους.

Στον «Ομηρικό ύμνο του Απόλλωνα», στίχοι 189-193, διαβάζαμε ότι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ανάσταση, η ελπίδα του κόσμου

Καθηγητής της Ιστορίας των χρόνων και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Βασίλειος Στογιάννος

Στην τριάδα των χριστιανικών αρετών, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος στην κατακλείδα του ύμνου της αγάπης, ανάμεσα στην πίστη και στην αγάπη υπάρχει η ελπίδα. Σωστά, γιατί στηρίζεται στην πίστη και σχετίζεται πρακτικά με την αγάπη. Η ελπίδα του χριστιανού πηγάζει από την πίστη του, από την θεογνωσία και την ανθρωπογνωσία του. Συγχρόνως όμως δίνει φτερά και στην αγάπη του, γιατί την συνδέει με το όραμα του καινούριου κόσμου, με το πλήρωμα της βασιλείας του Θεού στην νέα γη και στον νέο ουρανό που κατοικεί η δικαιοσύνη κατά τον απόστολο Πέτρο. Αγωνιζόμαστε, κάνομε θυσίες, υφιστάμεθα δεινά αγόγγυστα, δίνομε την ζωή μας, γιατί έχομε ένα τελικό στόχο, την επικράτηση της νέας δημιουργίας, της βασιλείας του Θεού. Όλες μας οι πράξεις κατατείνουν στην έλευση αυτής της έσχα¬της πραγματικότητας, που την ξέρομε από την πίστη μας βέβαια, αλλά που βασικά την βλέπομε με την ελπίδα, με την προσδοκία μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το μυστήριο του θείου Πάθους

ο εμπαιγμός του Χριστού, τοιχ.Ι.Μ.Μεταμορφώσεως Μετεώρων

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009)

Αν και το «κεφάλαιον» των παθών του Κυρίου μας είναι ο Σταυρός, διά του οποίου καταργήθηκε ο θάνατος και η φθορά και γενικά η καταδίκη, οι Πατέρες μας ερμηνεύουν και όλων των άλλων, των μερικών ας πούμε, παθών του Κυρίου το νόημα και τη σημασία. Επειδή η παράβαση των πρωτοπλάστων δεν ήταν μόνο μια απλή άρνηση, μια απλή αντιλογία, αλλά επακολούθησε και η πρακτική ενέργεια εφαρμογής της απειθείας προς την θείαν εντολή, ήταν επόμενο να χρειαστεί και τούτων των ενεργειών η θεραπεία. Έτσι, όλες οι ενέργειες των τρόπων της παραβάσεως του πρώτου Αδάμ επαναλαμβάνονται αντίστροφα από τον νέον Αδάμ, τον Κύριό μας Ιησούν, για να θεραπευθούν από την αρρώστεια της παραβάσεως: Άπλωσεν η Εύα τα χέρια στον απηγορευμένον καρπό; Άπλωσε και ο Ιησούς μας τα χέρια πάνω στο Σταυρό! Παρέβη την εντολήν ο Αδάμ και παρήκουσε; Έγινε και ο Ιησούς μας υπήκοος μέχρι θανάτου! Ξύλον ήταν το δένδρο από όπου ο καρπός; Επί του ξύλου εκρεμάσθη ο Λυτρωτής μας! Κήπος και παράδεισος ήταν εκεί όπου ο Αδάμ έφταιξε και απ’ όπου εξορίσθη; Κήπος ήταν στη Γεσθημανή όπου ο Ιησούς μας παρεδόθη! Ισοθεΐαν και δόξαν εφαντάσθη ο Αδάμ στην παράβασή του; Ατιμίαν και εμπτύσματα εδέχθη ο Κύριός μας! Ακάνθας και τριβόλους εκληρονόμησε μετά την εξορία του ο Εδάμ; Με ακάνθας στεφανώνεται ο Ιησούς μας! «Ενήδονον γεύσιν» από τον καρπόν αισθάνθηκε ο Αδάμ; Όξος και χολήν γεύεται ο Ιησούς μας! Διά της Εύας, η οποία εκ της πλευράς του Αδάμ ελήφθη, έγινεν η αποπλάνηση; Την πλευράν Του λογχεύεται ο Ιησούς μας για να τρέξει από αυτήν «αίμα και ύδωρ», συστατικά μυστηριακού καθαρμού της ανθρώπινης φύσεως! Και γενικά η διαστροφή των τρόπων της παραβάσεως των πρωτοπλάστων θεραπεύεται με την αντίστροφη επανάληψή τους στο Πάθος του Σωτήρα μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράμμα από τη φυλακή Butyrskaya– Πάσχα , 1928

Ο Σέργιος Σμέμαν, γιός του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν, στο υπέροχο βιβλίο του ‘Echoes of a Native Land’ μεταφέρει μιά επιστολή κάποιου συγγενικού του προσώπου, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια στις Σοβιετικές φυλακές και τελικά πέθανε εκεί. Η επιστολή γράφτηκε το βράδυ του Πάσχα το 1928 και απευθυνόταν στον θείο Grishanchik. Αυτή η επιστολή πρεπει να θεωρηθεί ως κλασσική Ορθόδοξη μαρτυρία για μιά πίστη που κράτησε ζωντανούς τόσους ανθρώπους και που αναβιώνει και πάλι σήμερα σε τόσους τόπους. Ο θρίαμβος της Ανάστασης τόσο έντονα διαπέρασε το κελλί τού γράφοντος που θαυμάζουμε πώς και δεν κατέρρευσαν όλοι οι τοίχοι… Ολόκληρο το βιβλίο είναι υπέροχο και το συστήνω χωρίς καμιά επιφύλαξη.

Η Προσωρινή Αναγνώριση του Χριστού

Η έγερση του Λαζάρου ήταν ένα γεγονός που οπωσδήποτε δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Η ανάσταση ενός νεκρού 4 ολόκληρες μέρες μετά το θάνατό του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στην Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν στον Ιησού και θέλησαν να Τον δουν από κοντά. Γι’ αυτό και μόλις πληροφορήθηκαν ότι εισέρχεται στην πόλη, έσπευσαν να Τον υποδεχτούν με ενθουσιασμό μέγιστο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Γολγοθάς προμηνύει την Ανάσταση

Της Κλαίρης Αγγελίδου

Ο λαός περιμένει. Έχει αντοχές. Δεν είναι όραμα, είναι η ζωή μας, είναι προσευχή στο Θεό μας «Δόξα σοι ο Θεός, η ελπίς ημών».

Ελπίζει ο λαός, γιατί έχει πίστη, γιατί έχει μέσα του μια σοφία αιώνων.

Κι αν πλανήθηκε τόσα χρόνια από την πολυπολιτισμικότητα, αν τα πολύκλαδα πλοκάμια του κοσμοπολιτισμού τυλίχτηκαν γύρω του, στη δεδομένη στιγμή στρέφεται στην αυτοσυγκέντρωση, την αυτοενδοσκόπηση, στρέφεται στις ρίζες του τις τρισχιλιόχρονες και αποδεσμεύεται απ’ όλα τα κακά, από το ζόφο της φθοράς.

Ανοίγουν ξανά οι

ΤΑΛΙΤΑ ΚΟΥΜ – Του πατρός CONSTANTIN GALIERIU

ΤΑΛΙΤΑ ΚΟΥΜ

Ή περί της θησαυρού εκ της χώρας του ελέους

Αν κοιτάζουμε στο ημερολόγιο βλέπουμε ότι το σημερινό ιερό ευαγγέλιο ονομάζεται «Η Ανάσταση της θηγατρός του Ιαείρου». Ο όσιος λόγος μας αναγγέλλει εδώ ακόμη ένα θαυμαστό έργο: τη θεραπεία μιας γυναίκας, η οποία εδώ και δώδεκα χρόνια ήταν αιμορροούσα. Αλλά ας ακούσουμε ξανά το κείμενο του ευαγγελίου:

Και ιδού, ήλθεν ανήρ ω όνομα Ιαειρος, και αυτός άρχων της συναγωγής ύπηρχεν, και πεσών παρά τους πόδας τον Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού- ότι θυγάτηρ μονογενής ην αύτώ ως ετών δώδεκα, και αύτη άπεθνησκεν. Εν δε τω υπάγειν αυτόν οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις ίατροις προσαναλώσασα όλον τον βιον ουκ ίσχυσεν ύπούδενός θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο τού κράσπεδου τού ιματίου αυτού- και παραχρήμα έστη ή ρύσις τού αίματος αυτής. Και είπεν ό Ιησούς, Τις ό άψαμενος μου;

Ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

Αντάξιος μαθητής των δύο πανσέπτων Άγιων ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των γνωστών ως φωτιστών των Σλαύων, υπήρξεν ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και λαμπρότατος ποιμένας και διδάσκαλος της ευρύτερης περιοχής της Μοισίας[1], του οποίου η μνήμη τιμάται την 25ην Νοεμβρίου από όλους τους λαούς της χερσονήσου του Αίμου.

Ακολουθώντας τα άγια βήματα των διδασκάλων του, εβάδισε στα ίχνη τους, έχοντας ως πρότυπον τον βίον τους, αλλά και της υπολοίπου σεπτής χορείας των μαθητών τους, γι΄ αυτό και με ποικίλα χαρίσματα εδοξάσθη από τον Κύριο και εφάμιλλος των αγγέλων ανεδείχθη, το δε όνομά του βίβλος ουράνια φέρει εγγεγραμμένο, σύμφωνα με τον ιερόν βιογράφον του.

Νέφος Μαρτύρων (Κυριακή των Αγίων Πάντων)

Μετά την Ανάσταση, μαζί με άλλα, ο Ιησούς Χριστός είπε στους Αποστόλους και τα εξής· «λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς και έσεσθέ μοι μάρτυρες έως εσχάτου της γης». Θα λάβετε δύναμη, όταν θα έλθει σ’ εσάς το Άγιο Πνεύμα και θα είσαστε μάρτυρές μου, ως την άκρη της γης. Η Εκκλησία λοιπόν, αφού εόρτασε τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, εορτάζει σήμερα τη μνήμη όλων των Αγίων της, που η αγιοσύνη τους είναι καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Για όλους λοιπόν τους Αγίους, που μαρτύρησαν «τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού», και που δεν είναι λίγοι, αλλά ένα ολόκληρο σύννεφο, θα μιλήσουμε σήμερα.

Η Πεντηκοστή

Η Πεντηκοστή. Μικρογραφία από τον συριακό χειρόγραφο κώδικα των Ευαγγελίων του γραφέα Ραββουλά (586 μΧ).

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν και το μυστήριον όσον; Ως μέγα τε και σεβάσμιον. Διό βοώμέν σοι· Δημιουργέ του παντός, Κύριε, δόξα σοι».

Αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο θέτει η Εκκλησία μας σαν προπύλαιο στην εορτή της Πεντηκοστής. Και σ΄ αυτόν ανακεφαλαιώνει το «μέγα και σεβάσμιον» μυστήριον, το όποιον πανηγυρίζει: Τη συμπλήρωση της ελπίδος, την προθεσμία της επαγγελίας, την επιδημία του Πνεύματος του αγίου. Γιατί πράγματι το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος στους αποστόλους του Χριστού, αποτελεί το τέλος και το επιστέγασμα όλου του έργου της σωτηρίας. Όλο το έργο του Χριστού, η έλευση, η διδασκαλία, το πάθος, η ανάσταση, η ανάληψη απέβλεπαν σ΄ αυτό· στην έλευση του αγίου Πνεύματος στον κόσμο, στη νέα δημιουργία. Ακριβώς για τον λόγο αυτό στο τροπάριο που παραθέσαμε στην αρχή και σε όλη την υμνογραφία της Πεντηκοστής ανυμνείται ο δημιουργός του παντός, ο Πατήρ, που διά του Λόγου, του Υιού της αγάπης Του, εν αγίω Πνεύματι δημιουργεί τον κόσμο, αναδημιουργεί, ξανακτίζει την κτίση και την μεταβάλλει σε νέα, την ανακαινίζει.

Η κατάλυση του φόβου, μπροστά στο μηδέν και το κενό

Ιωαν. Δ. Καραβιδόπουλου, Ομοτ. καθηγ. Παν/μιουΚυριακή του Θωμά.

 Η σημερινή διήγηση από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο αναφέρει μια από τις εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού στους μαθητές του. Το γεγονός της Αναστάσεως, καθ’ εαυτό, ως υπερβαίνον τα όρια του ιστορικού γεγονότος δεν περιγράφεται από κανένα ευαγγελιστή· όλες οι σχετικές ευαγγελικές διηγήσεις αναφέρουν τους μάρτυρες που είδαν τον Αναστημένο Χριστό ή που επισκέφθηκαν τον κενό τάφο. Κι’ αυτό γιατί η Ανάσταση του Χριστού — αν και τεράστιας σπουδαιότητας γεγονός — δεν εμπίπτει στα στενά πλαίσια των ιστορικά διαπιστουμένων γεγονότων, αλλά στηρίζεται στην εμπειρία και το βίωμα του πιστού·

Μια… ασυνήθιστη απιστία!

Στεργ.Ν.Σάκκου, ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου

Καθολική η απιστία

«Τη μια των σαββάτων, και των θυρών κεκλει­σμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον» (Ιω 20,19). Ο Κύριος σ’ αυτή του την εμφάνιση πιστοποιεί στους μαθητές του την Ανάστασή του, συγχρόνως όμως τους οπλίζει μ’ ένα δικαίωμα αναφαίρετο, το δικαίωμα να συγχωρούν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αλλά την ώρα αυτή λείπει από ανάμεσά τους ο Θωμάς. Όταν επιστρέφει, στη συνταρακτική πληροφορία των μαθητών «εωράκαμεν τον Κύριον» παίρνει στάση εντελώς αρνητική. Θέτει ως όρο για να πιστέψει ένα τεκμήριο πολύ ορθολογιστικό· «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, ου μη πιστεύσω» (Ίω 20,25).

Για ποιό λόγο και για ποιό σκοπό;

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος εις το Πάσχα

 Αυτή η εορτή και πανήγυρη δε χρειάζεται χρήματα, ούτε έξοδα, αλλά διάθεση μόνο και καθαρή σκέψη. Τίποτε το υλικό δεν μπορούμε να ωφεληθούμε εδώ, αλλ’ όλα τα πνευματικά, την ακρόαση του λόγου του Θεού, τις ευχές των πατέρων, τις ευλογίες των ιερέων, την κοινωνία των θείων και απόρρητων μυστηρίων, την ειρήνη και την ομόνοια, και δώρα πνευματικά και άξια της γενναιοδωρίας εκείνου που τα δωρίζει.

Ας εορτάσουμε λοιπόν την εορτή αυτή κατά την οποία αναστήθηκε ο Κύριος. Γιατί αναστήθηκε και ανέστησε μαζί του την οικουμένη. Και αυτός βέβαια αναστήθηκε, αφού έσπασε τα δεσμά του θανάτου, εμάς όμως μας ανέστησε αφού διέλυσε τους σωρούς των αμαρτιών μας.

Πώς λοιπόν να λέμε ότι είδαμε αυτό που δεν είδαμε;

«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι»

Ας εξετάσουμε ποιό είναι το μυστήριο της Αναστάσεως του Χριστού και Θεού μας που συντελείται κατά παράδοξο τρόπο σε όσους το επιθυμούν, πώς θάπτεται ο Χριστός μέσα μας, σαν σε μνήμα, και πώς ενώνεται με τις ψυχές μας και ανασταίνεται συνανασταίνοντας και  εμάς.

Ο Χριστός και Θεός μας, αφού κρεμάστηκε στο σταυρό, σταύρωσε πάνω σ’ αυτόν την αμαρτία του κόσμου· κι αφού γεύθηκε το θάνατο, κατέβηκε στα κατώτατα του Άδη.

Η Εκκλησία μάς προτρέπει να συν-αναστηθούμε με τον Κύριο

( Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος)

Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της σύγχρονης υλιστικής αποτυχίας, μετά από το βαθύ σκοτάδι, την αγία θλίψη και την απορία του πάθους του Κυρίου, Κυριακή του Πάσχα, ζούμε ως Εκκλησία τη χαρά της Αναστάσεως, τη δόξα του Αναστάντος, τη λύτρωση των αναστημένων. Αυτή είναι η λαμπρότητα της ημέρας.    

Όπως θεολογικά, δοξολογικά και ποιητικά διακηρύσσει ο Ιωσήφ ο Βρυέννιος στον λόγο του «Εις την Λαμπράν»: «Πάσχα διάβασις από του σκότους εις το φως· Πάσχα εξέλευσις από του άδου εις την γην· Πάσχα ανάβασις από της γης εις τους ουρανούς· Πάσχα μετάβασις από θανάτου εις την ζωήν».

Λατίνος (Ρωμαιοκαθολικός) αυτόπτης μάρτυρας του Αγίου Φωτός

Η αλήθεια περί του Αγίου Φωτός για κάθε πιστό Ορθόδοξο είναι κάτι τόσο φυσιολογικό και αυτονόητο όσο και η αναπνοή του. Δεν χρειάζεται ούτε να του το αποδείξουν, ούτε να του το δικαιολογήσουν, ούτε καν να το δει- αφού πρόκειται για γεγονός καταφανέστατο. Όμως επειδή κάποιοι κλονίζονται ή δεν έχουν πιστέψει με τόση θέρμη- πειραζόμενοι και από τον διάβολο και από τους «διαβόλους»- τους προσφέρουμε μια ιστορική μαρτυρία για το Άγιο Φως. Επίσης είναι σημαντικά τα κείμενα αυτά διότι αποδεικνύουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας ως μόνης Εκκλησίας του Χριστού, αφού μόνον στους Ορθοδόξους δίδεται άνωθεν το Άγιο Φως. Ας μην λησμονούμε πως το ότι δέχονται οι αιρετικοί να προσκυνήσουν και να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του Ορθοδόξου Πατριάρχη δεν είναι απλό πράγμα. Υπογραμμίζουμε πως πιστοποίηση της αξιοπιστίας της μαρτυρίας είναι το ότι προέρχεται από Λατίνο (Ρωμαιοκαθολικό) κληρικό και αυτόπτη μάρτυρα. Τέλος τονίζουμε πως αυτά τα δημοσιεύουμε προς δόξαν Θεού και αναζωπύρωση της φλόγας της Πίστεως, όχι ως απόδειξη σε απίστους. Αυτοί με εκπομπές, βιβλία και αστεία πειράματα υπογράφουν πως «ερευνούν» εντός λαγουμιών και μάλιστα φορώντας κουκούλες και ωτοασπίδες…
J. Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ.1, σελ. 291. Το γεγονός διηγείται ως εξής ο αρχιεπίσκοπος καθηγητής Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, όπως παραπάνω, σελ. 426-427:

Η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση της φύσεως – Ένα παράδειγμα εκχριστιανισμού των εθνικών μυστηρίων

Πρωτοπρεσβύτερος, Αν. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Αθηνών  π. Δημήτριος Β. Τζέρπος

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κυρός Διονύσιος Ψαριανός, στη μνήμη του οποίου αφιερώνεται με υιϊκή ευγνωμοσύνη το κείμενο που ακολουθεί, έλεγε χαρακτηριστικά, ότι ένας από τούς μεγαλύτερους κινδύνους, που απειλούν σήμερα τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας είναι η Λαογραφία. Εννοούσε δε ο σοφός ιεράρχης την τάση ορισμένων εκπροσώπων της επιστήμης αυτής να παραθεωρούν την οργανική σχέση της Θείας Λατρείας προς το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας, τα οποία και κυρίως εκφράζει και να την θεωρούν αδιακρίτως, μαζί με τις λαϊκές συνήθειες, τις δεισιδαιμονίες, τις προλήψεις κ.λπ., ως ένα από τα πολλά επί μέρους στοιχεία αυτού που ονομάζουμε γενικά λαϊκός βίος και πολιτισμός. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

 

 

Η ανάσταση η δική μας

Καθηγητής της Ιστορίας των χρόνων και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Βασίλειος Στογιάννος

Θα μιλήσουμε, όχι για την ανάσταση γενικά, αλλά για την ανάσταση τη δική μας. Πριν δούμε ένα βασικό σημείο της Καινής Διαθήκης θάθελα να θυμίσω μια βασική προϋπόθεση για την εξέταση του όλου προβλήματος: αυτά που μας λέει η Καινή Διαθήκη για την ανάσταση, είναι εικόνες που λέγονται σαν εικόνες, είναι προσαρμοσμένα στη δυνατότητα την πνευματική που έχει ο άνθρωπος από την παρούσα πραγματικότητα να αναχθεί σε μια μέλλουσα πραγματικότητα. Και μια δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι όλα όσα λέγονται, λέγονται για χριστιανούς και έχουν ένα στόχο, όχι να επιλύσουν τις μεταφυσικές απορίες που δίκαια έχουμε, αλλά να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη σωτηρία. Μ’ άλλα λόγια, δε μιλάει η Αγία Γραφή για την ανάσταση όλων των ανθρώπων και τα προβλήματα που συνδέονται μ’ αυτήν, αλλά μιλάει για την ανάσταση των χριστιανών και ειδικότερα για το πως οι χριστιανοί με την ανάσταση θα βρεθούν κοντά στο Θεό και τι πρέπει να κάνουν γι’ αυτό από τώρα. Είναι, όπως θα λέγαμε στη θεολογική ορολογία, σωτηριολογικά προσανατολισμένα όλα όσα λέγονται. Δεν είναι γενικά θεωρητικά, αλλά έχουν πάντα σα στόχο τη σωτηρία των ανθρώπων και μάλιστα των συγκεκριμένων ανθρώπων, στους οποίους απευθύνεται ο Απ. Παύλος εν προκειμένω, που λέει τα σχετικώς περισσότερα στην πρώτη επιστολή του στους Κορινθίους στο 15ο κεφάλαιο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Ανάσταση των νεκρών

Καθηγητής της Ιστορίας των χρόνων και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης Βασίλειος Στογιάννος

Όλη η ιστορία του ανθρώπου από την ώρα της πτώσης δεν είναι, τίποτε άλλο παρά μια πορεία προς την ανάσταση. Και η καρδιά της χριστιανικής ζωής, όχι μονάχα της πίστης, αλλά και του ήθους του Χριστιανισμού, είναι ακριβώς η προσδοκία της κοινής ανάστασης.

Το θέμα χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη: Σ’ αυτό που ξέρουμε και σ’ αυτό που ελπίζουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι η Ανάσταση του Χριστού, ενώ αυτό που ελπίζουμε είναι η δική μας ανάσταση. Το δεύτερο δεν μπορεί να θεωρηθεί χωριστά από το πρώτο, που θεμελιώνει το δεύτερο.

Η μετά θάνατον ζωή του ανθρώπου είναι από τα κεντρικά σημεία που μπορεί να βρει κανείς σε κάθε είδους θρησκεία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η Ανάσταση του Χριστού, δική μας ανάσταση (Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου)

Αδελφοί και πατέρες, ήρθε το Πάσχα, η χαρμόσυνη μέρα της Αναστάσεως του Χριστού, η αιτία κάθε ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, που έρχεται μια φορά το χρόνο, μάλλον έρχεται καθημερινά και συνεχώς σ’ εκείνους που κατανοούν το μυστικό της νόημα. Ήρθε και γέμισε τις καρδιές μας χαρά και αγαλλίαση λύνοντας τον κόπο της πάνσεπτης νηστείας και τελειοποιώντας και παρηγορώντας τις ψυχές μας.

Λόγος στην Αγία Ανάσταση του Χριστού

ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

Ο Ήλιος της δικαιοσύνης ο τριήμερος ανέτειλε σήμερα κι᾽ ολόκληρη εφώτισε την πλάση. Ο τριήμερος και προαιώνιος Χριστός, η Αμπελος η αληθινή, καρποφόρησε και τον κόσμο πλημμύρισε από χαρά. Την αβασίλευτη αυγή ας δούμε. Πριν έρθη η αυγή, ας τη δούμε σήμερα και απ᾽ τη φωτοπλημμύρα ας γεμίσουμε από χαρά.

Τις πόρτες του Άδη ανοίγει ο Χριστός και οι νεκροί σηκώθηκαν από τον ύπνο. Αναστήθηκε ο Χριστός που ανασταίνει τους πεσμένους και ανάστησε μαζί Του τον Αδάμ. Αναστήθηκε ο Χριστός, Αυτός που ανασταίνει όλους και ελευθέρωσε την Εύα απ᾽ την κατάρα. Αναστήθηκε ο Χριστός που Αυτός μόνος ανασταίνει και χαροποίησε τον ακατάστατο πρώτα κόσμο, σε όλα το ρυθμό και την τάξη εγκαθιστώντας. Αναστήθηκε ο Κύριος, όπως αυτός που κοιμάται, και τους εχθρούς Του όλους τους χτύπησε και τους ντρόπιασε. Αναστήθηκε και δώρησε χαρά σ᾽ όλη την κτίση. Αναστήθηκε και άδειασε η φυλακή του Άδη. Αναστήθηκε και τη φθορά της φύσης σε αφθαρσία τη μετάλλαξε. Αναστήθηκε ο Χριστός, κι᾽ αποκατάστησε τον Αδάμ στην παλιά δόξα της αθανασίας.

Φώτης Κόντογλου – Aνέστη Χριστός, H δοκιμασία του λογικού

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.

Η εικόνα της Ανάστασης

Από μικρά παιδιά συνηθίσαμε να βλέπουμε στις εκκλησίες, στις κάρτες, στην πασχαλινή διακόσμηση μια εικόνα της Ανάστασης φερμένη από τη Δύση. Στην εικόνα αυτή παρουσιάζεται ο Χριστός να πετάγεται σαν πύραυλος από τον τάφο, κρατώντας μια άσπρη σημαία μ’ ένα κόκκινο σταυρό. Σε κάποιες μάλιστα ένας άγγελος έχει σηκώσει την ταφόπλακα, λες και το κάνει από φιλοφρόνηση , ή λες και δεν είχε τη δύναμη μόνος του ο Χριστός .