Η Σίφνος αποτελεί έναν ιδιαίτερα ελκυστικό καλοκαιρινό προορισμό είτε για ολιγοήμερες διακοπές, ξεκινώντας από ένα Σαββατοκύριακο, είτε για πολυήμερες. Ό,τι κι αν επιλέξεις η Σίφνος είναι απόλυτα ικανή να καλύψει τις ανάγκες σου.
Κατά τη θερινή περίοδο το νησί συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον Πειραιά και με τα νησιά της γραμμής Μήλου (Κύθνο, Σέριφο, Κίμωλο, Μήλο) καθημερινά.
Η διάρκεια του ταξιδιού Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Γεννήθηκε στο χωριό Κώστος της Πάρου το 1721 από ευκατάστατους γονείς. Ο πατέρας του Απόστολος Τούλιος καταγόταν από τη Σίφνο και είχε άλλα τρία παιδιά. Στο νησί του έμαθε τα πρώτα γράμματα από ρασοφόρους των εκεί μονών. Η Πάρος του έδωσε το επίθετό του.
Το 1745 μεταβαίνει για σπουδές στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου παραμένει επί εξαετία. Τότε δίδασκαν εκεί οι γνωστοί παραδοσιακοί δάσκαλοι Ιερόθεος Δενδρινός ο Ιθακήσιος και Χρύσανθος Καραβίας, οι οποίοι τον επηρέασαν αρκετά στην υγιή εντρύφηση του κάλλους της Ορθοδόξου Παραδόσεως.
Το 1751 έφθασε στο Άγιον Όρος, στην επίσης ξακουστή Αθωνιάδα Σχολή, που είχε ιδρύσει πλησίον της μεγάλης και πλούσιας μονής του ο αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βατοπαιδινός, με καθηγητή του τον πολύ Ευγένιο Βούλγαρη και συμμαθητή του τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Η εξάχρονη φοίτηση του Αθανασίου στην Αθωνιάδα ήταν γόνιμη και τον βοήθησε πολύ στην κατοπινή του πορεία. Σε αυτό συνέβαλε ιδιαίτερα η μαθητεία του στον Βούλγαρη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ό όσιος πατήρ ημών Αθανάσιος γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς τής Πάρου τό 1772 καί έλαβε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του καθώς και σε διάφορα σχολεία που υπήρχαν στα νησιά. Διαπνεόμενος από διάπυρο ζήλο νά εμβαθύνει τις γνώσεις του, γράφτηκε τό 1745 στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή τής Σμύρνης, όπου φοίτησε επί εξι χρόνια. Από κει μετέβη στην Άθωνιάδα Ακαδημία πού είχε ιδρυθεί στο Άγιον Όρος με σκοπό νά συνδέσει την εγκυκλοπαιδική διδασκαλία με την Όρθόδοξη παράδοση, όπως αυτή διασωζόταν ακέραια στο Αγιώνυμον Όρος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Δείτε και ΕΔΩ.
Ο Οσιος Φιλόθεος ο εν Πάρω, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Ζερβάκος, γεννήθηκε στους Μολάους της Λακωνίας το έτος 1884. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι πιστοί στον Θεό και ενάρετοι.
Από την παιδική του ηλικία φάνηκε μία έμφυτη κλίση του προς την Εκκλησία και ενας ιερός ζήλος τον διακατείχε. Εκκλησιαζόταν τακτικά, προσευχόταν κατά μόνας και μελετούσε τα ιερά κείμενα. Την Αγία Γραφή, τους Βίους των Αγίων και άλλα ψυχωφελή βιβλία τα οποία επίμονα αναζητούσε.
Οσο μεγάλωνε στην ηλικία, αυξανόταν και ο πόθος του να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Επειδή αγαπούσε τα γράμματα, οταν τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, οι γονείς του τον εστειλαν στο Διδασκαλείο. Μετά την περάτωση των σπουδών του, διορίσθηκε διδάσκαλος στα δεκαεπτά του χρόνια. Αυτό ήταν αρκετά σημαντικό για την εποχή του. Ανταποκρινόταν μάλιστα πολύ καλά στα καθήκοντά του, οπως και σε ολη την μετέπειτα ζωή του στην οποία διακρίθηκε πάντα για το υψηλό αίσθημα ευθύνης πού τον συνείχε και την συνέπεια στις υποχρεώσεις του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Το 1227 κατέλαβαν την Γεωργία οι Χβάρασμοι με αρχηγό τον Τζαλαλεντίν. Ο εχθρός κατέστρεψε όλη την χώρα, ώς και την πρωτεύουσα Τιφλίδα ή οποία αντιστά θηκε ηρωϊκά αρκετό διάστημα. Ο εχθρός δεν σεβάστη κε τίποτε, άνδρες, γυναίκες, ούτε και παιδιά. Για το φρι κτό αυτό γεγονός ο Γεωργιανός ιστοριογράφος Ζαμτα-αγμτσερέλι αναφέρει στις πηγές του’ «καί μπήκαν με με γάλη οργή, άρπαξαν τα βρέφη από το στήθος των μανά δων τους, τα έριχναν επάνω σε πέτρες, τα έβγαζαν μάτια και μυαλά και μετά σκότωναν και τις μάνες. Τους ιερείς τους έδεναν στα άλογα και τους έσερναν στους δρόμους. Τους νέους αποκεφάλιζαν. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Τοιχογραφία του Οσίου Φιλόθεου στο εκκλησάκι της Παναγίας Παντάνασσας στο βατοπαιδινό μετόχι της ευλογημένης λίμνης Βιστωνίδας.
Κ.Ι.: «Τά άνω φρονείτε, μή τά επί της γης», μας παροτρύνει ο απόστολος των εθνών Παύλος στην προς Κολασσαείς επιστολή του. Και μας εξηγεί: «Άπεθάνετε γάρ, καί ή ζωή υμών κέκρυπται σύν τω Χριστώ εν τω Θεώ» όταν ό Χριστός φανερωθή, ή ζωή υμών, τότε καί ύμεϊς σύν αύτω φανερωθήσεσθε έν δόξη».
Αυτά μου έρχονται στο νου, μιμνησκόμενος των αγίων Γερόντων, για τους οποίους ο Θεός αξίωσε εμάς τους ελαχίστους να ομιλούμε και να γράφουμε, προς δόξαν Κυρίου.
Μια άλλη μεγάλη Γεροντική μορφή του αιώνα μας υπήρξε ο αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος, Καθηγούμενος της ιεράς κοινοβιακής Μονής της Ζωοδόχου Πηγής στη Λογγοβάρδα της νήσου Πάρου.
Για τον πατέρα Ζερβάκο έχουμε μια σύντομη, αλλά σημαντική μαρτυρία από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιο Ράντοβιτς.
Α.Ρ.: Υπήρξε μεγάλη μορφή, θαυμάσιος άνθρωπος.
Πήγα και τον επισκέφθηκα στο μοναστήρι, που έκτισε στη Λογγοβάρδα της Πάρου. Μέσα στο δωμάτιο του είχε ετοιμάσει και τον τάφο του’ στη μια μεριά του δωματίου του ήταν το κρεβάτι του και στην άλλη μεριά ήταν ο τάφος του.
Τον ρώτησα γιατί είχε φτιάξει τον τάφο του και μου απάντησε:
-Σ’ όλη μου την ζωή, προσπάθησα να μην επιβαρύνω κανένα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Οσιος Φιλόθεος ο εν Πάρω, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Ζερβάκος, γεννήθηκε στους Μολάους της Λακωνίας το έτος 1884. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι πιστοί στον Θεό και ενάρετοι.
Από την παιδική του ηλικία φάνηκε μία έμφυτη κλίση του προς την Εκκλησία και ενας ιερός ζήλος τον διακατείχε. Εκκλησιαζόταν τακτικά, προσευχόταν κατά μόνας και μελετούσε τα ιερά κείμενα. Την Αγία Γραφή, τους Βίους των Αγίων και άλλα ψυχωφελή βιβλία τα οποία επίμονα αναζητούσε.
Οσο μεγάλωνε στην ηλικία, αυξανόταν και ο πόθος του να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Επειδή αγαπούσε τα γράμματα, οταν τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο, οι γονείς του τον εστειλαν στο Διδασκαλείο. Μετά την περάτωση των σπουδών του, διορίσθηκε διδάσκαλος στα δεκαεπτά του χρόνια. Αυτό ήταν αρκετά σημαντικό για την εποχή του. Ανταποκρινόταν μάλιστα πολύ καλά στα καθήκοντά του, οπως και σε ολη την μετέπειτα ζωή του στην οποία διακρίθηκε πάντα για το υψηλό αίσθημα ευθύνης πού τον συνείχε και την συνέπεια στις υποχρεώσεις του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
VatopaidiFriend: Ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Αθανασίου και η ευλαβεστάτη πρεσβυτέρα του Χαρούλα Τσουλιάη έχουν συγγράψει δύο έργα τα οποία αναφέρονται στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο 1ος τόμος έχει τίτλου «Υπερευλογημένη» ενώ ο 2ος φέρει τον τίτλο «Πάντων Άνασσα» και είναι αφιερωμένος στον μακαριστό Ιωάννη Manalu γιο του π. Χρυσοστόμου Manalu αρχιερατικού επιτρόπου Medan της Ινδονησίας.
Τα έσοδα και από τις δύο εκδόσεις προσφέρονται από τους συγγραφείς στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή.
Θα αναρτήσουμε στο Ιστολόγιο μας κάποια αποσπάσματα από τις δύο αυτές αξιόλογες εκδόσεις αρχίζοντας με ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα…
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Μέλλω δι’ αγάπην σας και ωφέλειαν της
ψυχής σας σκιαγραφήσαι τον βίον μου
Πάλιν και πάλιν τη αγαπητή μου κόρη μετά πάσης της εν Χριστώ Αδελφότητος. Εύχομαι υμάς εν πλήθει δακρύων, εν αγάπη Χριστού αγνή και πεπληρωμένη… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής αποτελεί την σπάνια εκείνη περίπτωση μοναχού, που εξαρχής της αποταγής του δέχθηκε το πλήρωμα της θείας Χάριτος, την Χάρη των τελείων. Το πιο αξιοπρόσεκτο όμως είναι ότι όχι μόνον διατήρησε την Χάρη αυτήν, πράγμα δύσκολο, αλλά και την επαύξησε, πράγμα σχεδόν αδύνατο.
Κατά τους πρώτους μήνες της αποταγής του, όταν βρισκόταν στην Βίγλα, την ησυχαστική αυτή περιοχή κοντά στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, έλαβε την επουράνια και ανεκτίμητη δωρεά, την επίσκεψη του θείου Φωτός, και ταυτόχρονα το χάρισμα της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε σταθμό για την μετέπειτα πορεία της μοναστικής του ζωής. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Το καθολικό της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Μάλιστα πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως έλεγε ο ίδιος ο Γέροντας στον υποτακτικό του αείμνηστο Γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτη, ένιωθε αφόρητο πόνο. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδία του, που έμοιαζε με φλόγα καμίνου. Αυτός ο πόνος και η φλόγα τον οδηγούσαν σε ακατάπαυστη προσευχή. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Αναγκάστηκε να αφήσει όλες τις άλλες δραστηριότητές του και να προσεύχεται όλο το 24ωρο εντατικά, όσο ποτέ άλλοτε. Είχε καταλάβει ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, μέχρι που έμαθε την έναρξη του πολέμου. Πόσοι θα σώθηκαν άραγε και πόσο θα αναχαιτίστηκε το κακό –γιατί τα δεινά αποτελέσματα του πολέμου θα μπορούσε να ήταν ακόμη πιο ολέθρια– από τις προσευχές του μακαρίου Γέροντος; Προσευχόταν όχι μόνο για τους εν ζωή παντοιοτρόπως θλιβομένους ανθρώπους, αλλά και για τους κεκοιμημένους. Είχε τέτοια δύναμη και ενέργεια προσευχής, που, Χάριτι Θεού, έβγαζε ανθρώπους από την κόλαση.
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είχε γίνει ο απλανής και διακριτικός οδηγός της πνευματικής ζωής. Παρόλο που ήταν διακεκριμένος ησυχαστής, ήταν ταυτόχρονα και ποιμένας που ποίμαινε τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Αγαπούσε και συμπονούσε τον πλησίον. Συμβούλευε και καθοδηγούσε όσους προσέρχονταν σε αυτόν. Τους ενέπνεε και τους ενίσχυε στην συνεχή άρση του σταυρού τους. Προσευχόταν αόκνως για τα πνευματικά του τέκνα και έδινε για την προκοπή τους όλο τον εαυτό του. Προτιμούσε, όπως και ο απόστολος Παύλος, να γίνει «ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών του». Έγραφε σε πνευματικό του τέκνο: «Μαζί θα πάμε εις τον Παράδεισον. Και αν δεν βάλω εσένα, μήτε εγώ δεν καθέζομαι μέσα». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Γράφει σε πνευματικό του τέκνο τα εξής αποκαλυπτικά: «Ημείς δε ενθάδε την ουράνιον εκλεξάμενοι φιλοσοφία, τω βάθει των θεϊκών μυστηρίων ενδιατρίβοντες, νόα διαυγέστατον απεργαζόμενοι, κατά δυνατόν φροντίζομεν ίνα καταλάβωμεν τα διά χειρών ανέφικτα, νοΐ δε καταληπτά. Θεόν έχοντες συνυπουργόν και αγίους Αγγέλους πυρφόρους, λαλούντας ημίν και τρίβους ουρανίους δεικνύοντας διά μέσου της αγαθής συνειδήσεως».
Το 1938 μετοικίζει στις απόκρημνες σπηλιές της Μικρής Αγίας Αννας. Το 1953, αφού είχε δημιουργήσει μικρή συνοδία, που αποτελείτο από τον π. Αρσένιο, τον π. Αθανάσιο (κατά σάρκα αδελφό του), τον π. Ιωσήφ (βιογράφο του και νυν Βατοπαιδινό και Γέροντά μας), τον π. Εφραίμ (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Φιλοθέου) και τον αείμνηστο π. Χαράλαμπο (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Διονυσίου) κατέρχεται στην Νέα Σκήτη, στα ησυχαστήρια της Μονής Αγίου Παύλου. Κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959, ενώ είχε λάβει “πληροφορία” από την Παναγία ότι θα τον πάρει κοντά της ανήμερα της εορτής της. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Χειροτέχνημα του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
Ο μοναχισμός δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Είναι ένας τρόπος ζωής, που έχει απ’ ευθείας την αναφορά του στον επουράνιο Πατέρα. «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν». Δεν είναι απλά μία κλήση, αλλά μία έλξη, ένας ακόρεστος πόθος προς τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ο μοναχός, «ο της θείας συνουσίας εραστής», όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, φεύγει από τον υπαίτιο βίο και εκλέγει την μοναχική πολιτεία, για να επιτύχει την πληρεστέρα –στα όρια αυτής της ζωής– θεία ένωση. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Σημείωμα στην πρώτη σελίδα του πιο αγαπητού βιβλίου του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, των «Ασκητικών» του αββά Ισαάκ. «Βιβλίον του πάτερ Ιωσήφ του Αγιωρίτου Σκίτη Αγίου Βασιλίου Άγιον Όρος» «Η βίβλος αυτή ήνε του πάτερ Ιωσήφ. την έχι κληρονομίαν από τον γέροντά του Εφρέμ μοναχόν εξσασκόντες τον Ασκιτικόν Βίον εν Αγίο Όρι Σκίτι Αγίου Βασιλίου. τη 6 Δεκεβρίου 1920.» «Κληρονομία Γέροντος Εφραίμ Ιερομονάχου του Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Γέρων Ιωσήφ μοναχός.» «Παρέλαβον το παρόν την 15ην Αυγούστου, βδ΄ (2004). + Αρχιμ. Εφραίμ.»
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Ο υπάκουος μοναχός δέχεται με επίγνωση τους ονειδισμούς, την εξουδένωση από τον Γέροντα, διότι γνωρίζει ότι αυτές οι επεμβάσεις αποτελούν την αγωγή για την αποβολή του εγωισμού, της υπερηφανείας και την απόκτηση του ταπεινού φρονήματος. Ο μοναχός, που αγόγγυστα «φέρει τον ονειδισμόν του Χριστού», κοινωνεί των παθημάτων του Χριστού και αποκτά την κατάσταση του Χριστού. Ο υποτακτικός δίνει εξετάσεις για πνευματική προαγωγή κατά τις στιγμές της εξουδενώσεώς του από τον Γέροντα – ή και από κάποιον άλλο αδελφό, αν επιτρέψει η θεία Πρόνοια. Αν αποδεχτεί με ταπείνωση και χωρίς αντιλογία την ατιμία που του προκαλείται, ανεβαίνει πνευματικά. Για να αξιοποιηθούν μάλιστα οι στιγμές εκείνες σε μέγιστο βαθμό από την θεία Χάρη, η εξουδένωση που προκαλείται στον μοναχό δεν συμβαίνει όταν βρίσκεται σε πνευματική ευφορία, αλλά σε στιγμές αλλοιώσεως, όπου ίσως κυριαρχούν ενάντιοι λογισμοί, σκοτισμός του νου, ξηρότητα καρδίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Οπότε, για να μην φθάσει ο μοναχός να τρυγήσει τα δεινά αποτελέσματα της παρακοής, πρέπει να αποπέμπει αμέσως την προσβολή των λογισμών εναντίον του Γέροντος, που διαχωρίζουν τον Γέροντα από τον υποτακτικό. Όταν ο μοναχός βλέπει ότι διά του νου του χαράζει διαφορετικές γραμμές πνευματικής ζωής απ’ ό,τι του έχει δοθεί από τον Γέροντα, αυτό ήδη αποτελεί ένα σημείο διαστάσεως.
Ο Γέροντας, επειδή έχει αναλάβει να οδηγήσει τον υποτακτικό Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
Η υπακοή πρέπει να πραγματοποιείται με όλη την διάθεση και έφεση της ψυχής. Τότε επιτυγχάνεται η «χαρούμενη υπακοή», κατά τον μακάριο Γέροντα Πορφύριο. Ο Γέροντας Ιωσήφ χαρακτήριζε ελαφρό τον ζυγό της υπακοής. Η υπακοή είναι που κάνει τον ζυγό του Κυρίου χρηστό, το φορτίο Του ελαφρό και την τήρηση των εντολών Του εύκολη.
Υπάρχουν βαθμίδες υπακοής. Κάποιος μπορεί να φέρει αρχικά αντιλογία στην εντολή, αλλά τελικά να υπακούσει και να την εκτελέσει. Αλλος μπορεί να μην εκδηλώσει την αντίρρησή του με λόγους, αλλά εσωτερικά με τις σκέψεις και να εκτελέσει την εντολή. Αλλος μπορεί να τηρήσει την εντολή μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να παρακούσει και να διαταράξει την σχέση του με τον εντολοδότη. Αλλος μπορεί να υπακούσει με όλη την ψυχή αποβλέποντας στην πνευματική ωφέλεια που θα αποκομίσει. Αλλος υπακούει γιατί αγαπά τον Γέροντα ή και όποιον αδελφό ζητά κάτι από αυτόν· και το θεωρεί αυτό ως χαρά και τρυφή του, να δίνεται, να θυσιάζεται για τους άλλους. Αυτή η τελευταία βαθμίδα εκφράζει την αληθινή υπακοή, που γίνεται αιτία στον υποτακτικό να γευθεί πολλές χάριτες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΩΣΗΦ ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗ
Η υπακοή είναι το θεμέλιο του μοναχισμού. Δεν μπορεί να εννοηθεί ο μοναχισμός δίχως την άσκηση της υπακοής. Η υπακοή αποτελεί το μυστήριο της μοναστικής ζωής, που λίγοι γνωρίζουν και βιώνουν το βάθος του. Η καλογερική δεν μαθαίνεται διανοητικά· παραδίδεται βιωματικά από τον Γέροντα στον υποτακτικό. Ο μοναχός κατά την κουρά του υπόσχεται ενώπιον του θυσιαστηρίου υπακοή μέχρι θανάτου στον Γέροντα και την αδελφότητα. Αυτή η υπόσχεση δεν είναι μικρή υπόθεση· σε αυτήν κρύβεται η ζωή, η πνευματική προκοπή, η ανάσταση, αλλά και ο πνευματικός θάνατος του μοναχού. Η ζωή στο κοινόβιο, στην σκήτη, στο κελλί, διά της υπακοής εξωραΐζεται και γίνεται παραδεισένια· όταν όμως επικρατεί η παρακοή και η αντιλογία, τότε γίνεται δυσβάστακτη, ανυπόφορη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Συνέχεια από (12)
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ
Κύριος καρπός της ευχής είναι η θεραπεία της αρρωστημένης φύσεως μας, αυτή η ίδια η αγιότητα, η θέωση και η τελείωση, αφού περάσουμε με επιτυχία τις προηγούμενες πνευματικές καταστάσεις την καθαρτική και την φωτιστική.
Ο μακάριος Γέροντας γράφει περί τούτου στον νεαρό εκείνον που τον ρωτούσε για την ευχή: «Εις τρεις τάξεις διαιρείται η κατάστασις η πνευματική· και αναλόγως ενεργεί η Χάρις εις τον άνθρωπον. Η μία κατάστασις λέγεται καθαρτική, η οποία καθαρίζει τον άνθρωπον. Αυτή διεγείρει τον άνθρωπον εις μετάνοιαν. Η κάθε προθυμία εις τα πνευματικά όπου έχεις, όλα της Χάριτος είναι. Εδικόν σου δεν είναι τίποτε. Αυτή μυστικώς όλα ενεργεί. Αυτή λοιπόν η Χάρις, όταν βιάζεσαι, παραμένει μαζί ωρισμένα χρόνια. Και, εάν προκόψη ο άνθρωπος διά της νοεράς προσευχής, λαμβάνει άλλην χάριν πολύ διαφορετικήν… Η άλλη ονομάζεται φωτιστική. Κατ’ αυτήν λάμβάνει φως γνώσεως, ανάγεται εις θεωρίαν Θεού· όχι φώτα, όχι φαντασίες, όχι εικονισμοί· αλλά διαύγεια νοός, καθαρότης λογισμών, βάθος εννοιών. Αυτό διά να έλθη πρέπει ο ευχόμενος να έχη πολλήν ησυχίαν και οδηγόν απλανή. Και τρίτη κατάστασις –επισκίασις Χάριτος– είναι μετά από αυτά η Χάρις η τελειωτική, όπου είναι δώρον μεγάλο». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Συνέχεια από (11)
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ
Πρακτικό δείγμα της αληθινής ταπεινώσεως κατά τους αγίους Πατέρες είναι τα δάκρυα. Και ο μακάριος Γέροντας “επόμενος κατά πάντα τοις Αγίοις Πατράσι” γράφει σε ένα πνευματικό του τέκνο περί τούτου: «Της ταπεινώσεως γνώρισμα είναι τα αμέτρητα δάκρυα, όπου επί τρία τέσσαρα έτη τρέχουν εν είδει πηγής. Εξ αυτών γεννάται η αδιάλειπτος προσευχή, η λεγομένη νοερά προσευχή. Όπου μόλις ειπής “Ιησού μου γλυκύτατε!” τρέχουν τα δάκρυα. Μόλις ειπής “Παναγία μου!” δεν δύνασαι να κρατήσης. Οπότε εξ αυτών γεννάται μία γαλήνη εις όλον το σώμα και τελεία ειρήνη». Γι’ αυτό και ο τρισόλβιος Γέροντας πάντοτε συνιστούσε στον προσευχόμενο να προσπαθεί να επιδίδεται στο κλάμα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Συνέχεια από (10)
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ
Ο ησυχαστής Γέροντας είναι από τους σύγχρονους οσίους Αθωνίτες Γέροντες που δίδαξαν με λεπτομέρεια τον τρόπο της πρακτικής της νοεράς προσευχής και στους μοναχούς, αλλά και στους λαϊκούς. Όλοι οι άνθρωποι κατά τον Γέροντα, ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής τους, όπου και αν ευρίσκονται, ό,τι και αν κάνουν, μπορούν να αποδώσουν πνευματικά ασχολούμενοι με την νοερά προσευχή. Γράφει περί τούτου ο μακάριος Γέροντας: «Η πράξις της νοεράς προσευχής είναι να βιάσης τον εαυτόν σου να λέγη συνεχώς την ευχήν, με το στόμα αδιαλείπτως. Να προσέχης μόνον στα λόγια: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Όταν αυτό πολυχρονίση, το συνηθίζει ο νους και το λέγει. Και γλυκαίνεσαι, ωσάν να έχης μέλι στο στόμα σου». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Συνέχεια από (9)
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ
Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είναι μία από τις σημαντικότερες μορφές του σύγχρονου Αθωνικού μοναχισμού. Η οσιακή του ζωή θυμίζει την ζωή των παλαιών οσίων της Εκκλησίας. Κατατάσσεται ανάμεσα στους σύγχρονους αγίους, ενώ οι υποτακτικοί του σήμερα έχουν επανδρώσει σχεδόν το μισό Άγιον Όρος και κατευθύνουν επίσης πολλά άλλα γυναικεία μοναστήρια εντός και εκτός του Ελλαδικού χώρου.
Λέγεται σήμερα από ευλαβή στόματα που ομιλούν την γλώσσα του Αγίου Πνεύματος, ότι στην σημερινή ευλογημένη επάνδρωση του Αγίου Όρους συνέτειναν κυρίως ο Γέροντας Σωφρόνιος της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ με το περίφημο βιβλίο του περί του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, ο Γέροντας Παΐσιος, ο ασκητής με την χαριτωμένη παρουσία του στον ιερώνυμο τόπο, και οι υποτακτικοί του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού. Το δένδρο γνωρίζεται από τον καρπό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου
Συνέχεια από (8)
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Υπολογίζεται ότι από την “ρίζα” του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα, περισσότεροι από 800 μοναχοί και μοναχές. Επειδή το προγνώριζε αυτό ο Γέροντας, δεν επέτρεψε στους υποτακτικούς του μετά τον θάνατό του να ζήσουν μαζί, αλλά τους χώρισε· ήξερε ότι αυτοί θα γίνουν οι Ηγούμενοι και Γέροντες μεγάλων κοινοβίων.
Η αγάπη του προς τον μοναχισμό εκδηλώνεται και μετά τον θάνατό του. Μέχρι και σήμερα εμφανίζεται σε επώνυμους νέους και τους προτρέπει να ακολουθήσουν τον μοναχισμό. Εμφανίζεται σε πολλούς μοναχούς και τους παρηγορεί στις θλίψεις τους. Σε ένα μοναχό μάλιστα είπε ότι η οδός για την σωτηρία είναι η νήψη και η εσωτερική πνευματική εργασία. Με κάποιον αγιορείτη Ηγούμενο είχαν συζήτηση για πνευματικά θέματα για πολλή ώρα.
Ένα συγκλονιστικό γεγονός αποτελεί η εμφάνισή του σε μία κοπέλλα που ήθελε να γίνει μοναχή και οι γονείς της αντέδρασαν με τον πιο φρικαλέο τρόπο. Η κοπέλλα αυτή σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη, και όταν επέστρεψε για την εορτή των Χριστουγέννων στο οικογενειακό σπίτι της στην Αθήνα, οι γονείς της που πληροφορήθηκαν ότι ήθελε να γίνει μοναχή, έφθασαν σε τέτοιο σημείο ξυλοδαρμού που αναγκάστηκαν να την πάνε στο Νοσοκομείο από την ακατάσχετη αιμμοραγία και το σπάσιμο των πλευρών και του χεριού της. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Γέροντας Χαράλαμπος (1910-2001). Προηγούμενος Ιεράς Μονής Διονυσίου
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Οι μοναχοί δεν είναι παρά εκμεταλλευτές του Γένους σε διάφορα επίπεδα. Στο επίπεδο της λατρείας επέφεραν την νόθευση και αλλοίωσή της, καθιστώντας την αποκρουστική και κουραστική. Κοινωνικά, εμφανίζονται ως θορυβοποιοί και ταραχοποιοί. Εκκλησιολογικά επέφεραν την αλλοτρίωση της θρησκείας, ως «καλογεροθρησκεία». Εθνικά, ισχυρίζεται ο Κοραής, ότι από τις μακρές προσευχές και νηστείες, τις πολλές εκκλησίες και τα πολλά μοναστήρια ανεφύτρωσαν οι Τούρκοι. Φορέας και μεταφορέας των ιδεών του Κοραή στους χώρους λήψεως των αποφάσεων έγινε ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Φαρμακίδης, γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Δηλαδή μοναχός πρωτοστάτησε κατά του μοναχισμού!
Ο Φαρμακίδης ως ενεργό μέλος της Επταμελούς Επιτροπής καταθέτει «Έκθεση» περί των εκκλησιαστικών ζητημάτων, όπου κατά τον σημαντικότερο θεολόγο του 19ου αιώνα, πρωτοπρεσβύτερο Κωνσταντίνο Οικονόμο, «οι μοναχοί υπήρξαν τα τελευταία θύματα της Εκθέσεως». Η « Εκθεση» της Επιτροπής θα υλοποιηθεί από την Αντιβασιλεία, έστω και αν πολλά άρθρα της Εκθέσεως αθετούσαν την Ορθόδοξη κανονική τάξη, την παραδεδομένη από τις Οικουμενικές Συνόδους. Ο παραδοσιακός, γνήσιος απόγονος των Κολλυβάδων, Κωνσταντίνος Οικονόμος, χαρακτηρίζει ως εξής τις σχετικές αποφάσεις: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μονής Βατοπαιδίου
Ο μακάριος Γέροντας ασκούσε όμως και τον εξομολογητικό τρόπο προσευχής ως προσωπικής συνομιλίας με τον Χριστό, την Παναγία ή τους Αγίους. Οι προσευχές του αυτές, που μερικές διασώθηκαν γραπτώς, περικλείουν μεγάλο ύψος θεογνωσίας και αυτογνωσίας. Όποιος τις διαβάσει μπορεί να καταλάβει ότι, εξέρχονται από μία συντετριμμένη καρδία που φλέγεται από τον θείο πόθο και έρωτα, και εκφράζονται από μία φωτισμένη διάνοια που έχει οικειοποιηθεί διά της αυτομεμψίας την πνευματική γνώση. Ας παραθέσουμε ένα δείγμα τέτοιας προσευχής: «Δέσποτα γλυκύτατε, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, εξαπόστειλον την Αγίαν Σου Χάριν και λύσόν με εκ των δεσμών της αμαρτίας! Φώτισόν μου το σκότος της ψυχής, όπως κατανοήσω το Σον άπειρον έλεος, και αγαπήσω και ευχαριστήσω αξίως Σε τον γλυκύτατόν μου Σωτήρα Θεόν, τον άξιον πάσης αγάπης και ευχαριστίας. Ναι, Αγαθέ ευεργέτα μου και πολυεύσπλαγχνε Κύριε, μη απώσης αφ’ ημών το Σόν πλούσιον έλεος, αλλά σπλαγχνίσθητι το Σον πλάσμα. Γιγνώσκω, Κύριε, το βάρος των εμών πλημμελημάτων, αλλ’ είδον και το Σον ανείκαστον έλεος! Θεωρώ το σκότος της αναισθήτου μου ψυχής, αλλά πιστεύω με χρηστάς ελπίδας αναμένων τον θείον Σου φωτισμόν και την απαλλαγήν των πονηρών μου κακών και ολεθρίων παθών, τη πρεσβεία της γλυκυτάτης Σου Μητρός, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των Αγίων. Αμήν». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΣΥΝΑΞΑΡΙ
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) 
