Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο

Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14). Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.

“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;” αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τα παιδιά είναι σαν τα κουφώματα (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

Τα παιδιά που έχουν ποτιστεί από μικρά στην ευσέβεια, μη τα φοβάστε. Και να

Να ζείτε με ευσέβεια (Ιερομάρτυ​ς Ανδρόνικος​, Αρχιεπίσκο​πος Πέρμ)

Να ζείτε με ευσέβεια, όπως οι άγιοι. Γι’ αυτό να

Ο Θεός και η ευσέβεια τού Παπαδιαμάν​τη

Κείμενο τού Σεβ. Μητροπολίτ​ου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

(Απόσπασμα από το άρθρο -Η Ρωμιοσύνη του Παπαδιαμάντη).

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε σε μια περίοδο πολύ κρίσιμη για τον ελληνισμό, ήτοι το 1851, και βέβαια μεγάλωσε σε μια εποχή κατά την οποία γινόταν επίσημες διεργασίες για τον πολιτιστικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδος, που ταυτιζόταν με τον εξευρωπαϊσμό, και αυτός ο πολιτιστικός εκσυγχρονισμός ταυτόχρονα ήταν και προδοσία έναντι όλου του πολιτιστικού.

…..Ενώ υπήρχε αυτός ο πολιτικός και πολιτιστικός σχεδιασμός,

Μπροστά στον εαυτό μας..!

Η εμφάνιση και η πρόοδος τις ψυχολογίας του ασυνειδήτου (Βάθους) υπήρξε αναμφίβολα πολυσήμαντη. Όμως είναι γεγονός ότι κάθε αντικειμενικός ερευνητής ημπορεί να παραλεχθεί σαν βασική κατεύθυνση της ψυχολογίας αυτής την αποκάλυψη της ποιότητος και του περιεχομένου της ανθρώπινης προσωπικότητος.

Ήδη έγινε λόγος για την σπηλιά των ενστικτικών τεράτων, που η ψυχολογία του Βάθους απεκάλυψε. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για «τέρατα» που ενσαρκώνουν απλώς ανθρώπινα πάθη. Κάθε ανθρώπινο, όσο «απάνθρωπο» κι αν είναι, μένει ανθρώπινο. Τα ανθρώπινα πάθη, όπως τα γνώριζε ο άνθρωπος προ της εμφανίσεως της ψυχολογίας του Φρόυδ, ήσαν πάντοτε στα μέτρα της ανθρώπινης αδυναμίας και ποταπότητος. Σαν πάθη ήσαν πάντοτε μιαρά και μισητά, αλλα ήσαν απλώς ανθρώπινα πάθη γιατί είχαν την αιτία τους στην ανθρώπινη αδυναμία.

Οι 100.000 (εκατόν χιλιάδες) άγιοι Μάρτυρες της Τιφλίδος

Το 1227 κατέλαβαν την Γεωργία οι Χβάρασμοι με αρχηγό τον Τζαλαλεντίν. Ο εχθρός κατέστρεψε όλη την χώρα, ώς και την πρωτεύουσα Τιφλίδα ή οποία αντιστάθηκε ηρωϊκά αρκετό διάστημα. Ο εχθρός δεν σεβάστηκε τίποτε, άνδρες, γυναίκες, ούτε και παιδιά. Για το φρικτό αυτό γεγονός ο Γεωργιανός ιστοριογράφος Ζαμτα-αγμτσερέλι αναφέρει στις πηγές του’ «καί μπήκαν με μεγάλη οργή, άρπαξαν τα βρέφη από το στήθος των μανάδων τους, τα έριχναν επάνω σε πέτρες, τα έβγαζαν μάτια και μυαλά και μετά σκότωναν και τις μάνες. Τους ιερείς τους έδεναν στα άλογα και τους έσερναν στους δρόμους. Τους νέους αποκεφάλιζαν.

Πώς δέχεται ο άνθρωπος τη σφραγίδα της αρετής;

Του αγίου Διαδόχου Φωτικής
Όπως το κερί, αν δεν ζεσταθεί και μαλαχτεί πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα που βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος λέει στον θεσπέσιο Παύλο: «Αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορ. 12:9). Μα και ο ίδιος ο Παύλος καυχιέται με τα εξής λόγια: «Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού».

Οι κατά σάρκα αδελφοί Γέροντες Παΐσιος και Δαμασκηνός οι Σταυροβουνιώτες

Ο Γέρων Παίσιος ο Σταυροβουνιώτης

Αξιοζήλευτον παράδειγμα μοναχικής ακριβείας μας κατέλιπον οι ευλαβέστατοι κατά σάρκα αδελφοί, Παΐσιος και Δαμασκηνός, οι οποίοι δεν επεσκέφθησαν τον Άθω, αλλ’ εφοίτησαν μετά ζήλου παρά τους πόδας πρώην Αθωνιτών πατέρων.

Η καταγωγή των ήτο από την Αραδίππου, κωμόπολιν πλησίον της Λάρνακος, της Κύπρου. Ο πατήρ των ήτο ιερεύς, και αφήκε λαμπράς αναμνήσεις αρίστου λειτουργού και πνευματικού πατρός εις το ποίμνιόν του. Διεκρίθη διά την αυστηρότητα της ζωής του και διά την πνευματικήν του διάκρισιν. Εάν το δένδρον «εκ των καρπών γινώσκεται», δεν κάμνομεν λάθος τοποθετούντες τους αγαθούς αυτούς βλαστούς πλησίον της ρίζης των.

Το Μέγα και Αγγελικό Μοναχικό Σχήμα (11) [με πολύ πλούσιο φωτογραφικό υλικό]

Ακολουθία του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος (Νεοελληνική απόδοση – 2ο μέρος)

Έπειτα διαβάζει ο ιερέας την παρακάτω ευχή, βάζοντας το πετραχήλι στο κεφάλι του κατηχούμενου·

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο.

Ο πανοικτίρμων βέβαια και πολυέλεος Θεός, ο οποίος ανοίγει τα άχραντα σπλάχνα της ανεξερεύνητης αγαθότητάς του σε κάθε ένα που έρχεται προς αυτόν με πόθο και θερμή αγάπη· αυτός που είπε ότι « μια μάνα μπορεί να ξεχάσει τα παιδιά της, εγώ όμως δεν θα σε ξεχάσω»· αυτός που γνωρίζει και το δικό σου πόθο και προσθέτει στην πρόθεσή σου τη δύναμή του για να εκπληρώσεις τις εντολές του, να σε αναλάβει και να σε αγκαλιάσει και να σε υπερασπίσει και να γίνει για σένα τείχος οχυρό μπροστά στον εχθρό , πέτρα υπομονής, αφορμή παρακλήσεως, χορηγός δυνάμεως, παροχή γενναιότητας, συναγωνιστής ανδρείας, ο σύντροφος που ξαπλώνει μαζί σου και ξυπνά μαζί σου, που γλυκαίνει και ευφραίνει την καρδιά σου με την παρηγοριά του Αγίου του Πνεύματος, αξιώνοντάς σε να έχεις μερίδιο στην κληρονομιά των αγίων και οσίων Πατέρων μας, Αντωνίου, Ευθυμίου, Σάββα και της συνοδείας τους, μαζί με τους οποίους και θα κληρονομήσεις τη Βασιλεία των ουρανών, με τη χάρη του Ιησού Χριστού, του Κύριου μας· στον οποίον ανήκει η δόξα και η εξουσία και η βασιλεία και η δύναμη μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Έπειτα

Το Μέγα και Αγγελικό Μοναχικό Σχήμα (10)

Ακολουθία του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος (Αρχαίο Κείμενο – 2ο μέρος)

Ερώτησις: Ταύτα πάντα ούτω καθομολογείς, επ’ ελπίδι της δυνάμεως του Θεού, και εν ταύταις ταίς υποσχέσεσι διακαρτερείν συντάσση μέχρι τέλους ζωής, χάριτι Χριστού;

Απόκρισις: Ναί, του Θεού συνεργούντος, τίμιε Πάτερ.

Με τρία μεγάλα πανιά αρμενίζουμε στο πέλαγος.

 Η Κυριακή προσευχή, το «Πάτερ ημών», είναι σαν κάποιο νοητό καράβι, όπου σαν μπαρκάρεις δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, γιατί θα σε οδηγήσει με ασφάλεια στον παράδεισο.

Η πλώρη αυτού του μυστικού καραβιού είναι οι δυο πρώτες λέξεις : «Πάτερ ημών». Ο Χριστός μας έμαθε ν’ αποκαλούμε πατέρα μας το Θεό. Δεν απευθυνόμαστε, λοιπόν, μονάχα στον Δίκαιο και τον Άγιο, αλλά με το χάρισμα της υιοθεσίας που πήραμε με τη μεσολάβηση του Ιησού, έχουμε να κάνουμε με ένα Θεό που πριν από κάθε άλλο είναι για μας πατέρας, γεμάτος οικτιρμούς και αγάπη.

…Στα χέρια της δεν κρατάει σκήπτρο εξουσίας ! Είναι όμως φάρος της οικουμένης.

 «Ημέρα χαρμόσυνος και ευφροσύνης ανάπλεως»

 Η πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένη στην Αγία μας Ορθοδοξία. Μετά από έξι μέρες νηστείας αυστηρής της Καθαρής Εβδομάδας, προσευχής πυκνής και θερμής, καθαρμών ψυχής και σώματος, οι πιστοί βρίσκονται σε ατμόσφαιρα χαρούμενη και εορταστική.

Ημέρα χαρμόσυνη! Γεμάτη ευφροσύνη! Ήμερα, κατά την οποία αστράφτει και λάμπει η Εκκλησία του Χριστού, στολισμένη με τις άγιες Εικόνες, πλουτισμένη με τα Ιερά Λείψανα των Αγίων, τιμημένη και δοξασμένη με τα τίμια αίματα των Μαρτύρων!

Ματιές στην Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία (1)

+Ανδρέα Θεοδώρου, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

 Η θεία λειτουργία αποτελεί το κέντρο της ορθόδοξης λατρείας. Σ’ αυτήν απεικονίζεται ανάγλυφα η ουσία της Ορθόδοξης Καθολικής Εκκλησίας, συγκλίνουν σαν σε κέντρο ζωτικό, η λυτρωτική θεία οικονομία, το δόγμα, η παράδοση, το ήθος, η μυστική ευσέβεια, το ουρανοδρόμο πνεύμα και ο σωτηριολογικός θεοτικός δυναμισμός της Ορθοδοξίας, Η θεία ενανθρώπηση, η είσοδος του Θεού στον κόσμο, οι κύριες στιγμές του λυτρωτικού έργου του Χριστού, το σταυρικό πάθος, η ανάσταση, η Ανάληψη και η εκ δεξιών του Πατρός καθέδρα παίρνουν μια δραματική απεικόνιση και μια βαθειά μυστική βίωση στις ψυχές του ορθοδόξου πληρώματος, που βιωματικά μετέχει στη θεία λειτουργία, όπου τελετουργείται το άρρητο μυστήριο του Χριστού, της Εκκλησίας και κατ’ επέκταση ολόκληρης της φυσικής κτίσεως.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991), (μέρος β’)

Συνέχεια από (1)

Aρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν ξεκινήσει για τους Άγιους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου.

Η ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξή του εκεί του ιδίου του οσίου Δαυΐδ που τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια πολιτεία των ασκητών που είδε μπροστά του σε όραμα, αντί του παλαιού και ερειπωμένου Μοναστηρίου που υπήρχε στην πραγματικότητα, τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και παρέμεινε. Την εποχή εκείνη ζούσαν στη Μονή τρία γεροντάκια με το ιδιόρρυθ­μο σύστημα. Ηγούμενος ήταν ο μακα­ριστός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος ενάρετος, ηθικός και πολύ ελεήμων, εργασθείς με πολύ ζήλο για την αναστήλωση της Μονής.

Η μοναχική ζωή τον Γέροντα Ιακώβου

Ο πατήρ Ιάκωβος ξεκινώντας τη μοναχική ζωή έβαλε αρχή απαράβατη την υπακοή και δεν έκανε τίποτα χωρίς ευλογία του ηγουμένου, την οποία για να λάβει απαιτείτο πολλές φορές να κάνει κοπιαστικές πορείες τεσσάρων και πέντε ωρών, αφού ο Γέροντάς του ασκώ­ντας και εφημεριακά καθήκοντα ευρίσκετο συχνά στην κωμόπολη της Λίμνης.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991), (μέρος α’)

VatopaidiFriend: Δέκα έτη είχαν περάσει όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στην Πεμπτουσία το εν λόγω άρθρο του γέροντος Κυρίλλου· ενώ σήμερα έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια από την κοίμηση του οσίου Ιακώβου.

Συμπληρώνονται φέτος δέκα* χρόνια απ’ την οσιακή κοίμηση του αγίου γέροντος π. Ιακώβου Τσαλίκη, ο οποίος έζησε στην Ι. Μονής Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος στην Εύβοια (1952-1991). Στο πρώτο μέρος ενός αφιερώματος στη μορφή του, παρουσιάζουμε γεγονότα από τη ζωή του χαρισματούχου γέροντος.

Θεμέλια της αγωγής των παιδιών

Η συνετή Χριστιανή μητέρα θα εκμεταλλευθεί τις διάφορες εορτές και εορταστικές περιόδους για να νουθετήσει τα παιδιά της στις μεγάλες αλήθειες της αγίας πίστεως μας. Θα εκμεταλλευθεί ακόμη τις άγιες εικόνες, που υπάρχουν σε κάθε Χριστιανικό σπίτι, και τον σταυρό, που φορούν η ίδια και τα παιδιά για να εξιστορήσει σ’ αυτά ποιός παριστάνεται καρφωμένος στο σταυρό και τί απεικονίζουν οι άγιες εικόνες. Φέρνοντας κάθε μέρα το παιδί στο εικονοστάσι, η ευσεβής μητέρα, κάνοντας η ίδια το σταυρό της και σχηματίζοντας και με το χεράκι του παιδιού της το σημείο του σταυρού, θα το διδάξει πως μόνο του σιγά – σιγά να κάνει το σταυρό του και να προσεύχεται.

Απαλλαγή των παιδιών από τον εγωισμό

…Η πρώτη μορφή με την οποία συναντάται ο εγωισμός στην παιδική ψυχή είναι, συνήθως, η ματαιοδοξία στα ρούχα. Η χαρά των παιδιών για κάποιο καινούργιο ρούχο είναι πράγματι φυσιολογική και αθώα, μόνον εάν δεν ξεπερνά ωρισμένα όρια. Όταν όμως αυτές οι εκδηλώσεις χαράς εκ μέρους των παιδιών είναι ατέλειωτες, όταν αυτά υπερηφανεύωνται για τα κοσμήματά τους, ή περιφρονούν τα άλλα παιδιά που είναι ντυμένα πιο άπλά, τότε τα φυσιολογικά όρια έχουν καταπατηθεί.

Η γελοία και κούφια αυτή ματαιοδοξία καλλιεργείται συχνά από τους ίδιους τους ασύνετους γονείς που στολίζουν τα παιδιά τους σαν κούκλες, και ενθουσιασμένοι οι ίδιοι, τα φέρνουν μπροστά στον καθρέπτη να καμαρώσουν κι’ αυτά…

Εσωτερική έρευνα

“Μή φροντίζεις για τίποτα τόσο, όσο για τη διόρθωση της εσωτερικής σου καταστάσεως και την ενίσχυση της θελήσεώς σου.

Σ΄αυτήν την προσπάθεια συνίσταται όλη η δύναμη της χριστιανικής ευσέβειας.

Αγαθή είναι η καρδιά που υπακούει και συμφωνεί με το θέλημα του Θεού. Κακή, όταν αντιτίθεται και δεν συμφωνεί μ΄αυτό.

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (2)

Συνέχεια από (1)

«Εις μνημόσυνον αιώνιον»

«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»

(β΄μέρος)

Ως η διψώσα έλαφος δέχεται το δροσερόν ύδωρ των πηγών, έτσι και η άγνη ψυχή του νεαρού Θεοφύλακτου εδέχετο και εδροσίζετο με τάς θείας και αγίας νουθεσίας των πεφωτισμένων τούτων Γεροντων. Έτσι και ως δεκτικός εκ φύσεως των χαρισμάτων του Πνεύματος, δεν ήργησε ούτε εδυσκολεύθη να αφομοίωση τάς νουθεσίας των διακεκριμένων διδασκάλων του, και να βιώση τάς πράξεις και την ζωήν των.

Αμέσως ήρχισεν όλας αυτάς να εφαρμόζη αυτός πρώτος εις την ζωήν του, με αποτέλεσμα να ενοικήση η Χάρις του Κυρίου εις την καρδίαν του και να γίνη πνευματικόν φως διά πολλάς ψυχάς.

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (1)

«Εις μνημόσυνον αιώνιον» «Τίμιος εναντίον (=ενώπιον) Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»

Την 15ην Ιουλίου 1986 (28/07/1986 με το νέο ημερολόγιο) και ώραν 14.20΄ μία υψηλοκορμος κυπάρισσος, ως η κέδρος η εν τω Λιβάνω, η οποία τον παρελθόντα αιώνα εις Ρέθη Κορινθίας εβλάστησε, διά να μεταφυτευθή αργότερα εις τας αποκρήμνους και ανύδρους ερήμους του Άθωνος, έπεσε και εστέρησε την δροσιάν και ανάπαυσιν που απελάμβανεν οποιος είχε την ευτυχίαν να σταματήση εις τον παχύν ίσκιον της προς ανακούφισιν εκ της οδοιπορίας της ζωής.

Οσιομάρτυς Θεοφάνης (+1588)

Η ΙΜΜ Βατοπαιδίου σε χαλκογραφία (1769).

Γεννήθηκε στο χωριό Ζαπάντι, σημερινό Καλόβρυση, της Καλαμάτας του νομού Μεσσηνίας, από ευσεβείς γονείς, τον Νικόλαο και την Κύρω. Νέος καθώς βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη και μάθαινε τη ραπτική τέχνη από σκληρό αφέντη, ο κατά κόσμον Θεόδωρος, που διακρινόταν για τη σωματική του ωραιότητα παρασύρθηκε, αρνήθηκε τη χριστιανική του πίστη και ασπάσθηκε τον μουσουλμανισμό. Οι μουσουλμάνοι χάρηκαν για την αλλαξοπιστία του και τον περιποιούνταν με πολλές κολακείες και τιμές, διδάσκοντάς τον επί μία εξαετία τα τουρκικά και αραβικά στα βασιλικά ανάκτορα. Οι πολλές μελέτες του τον οδήγησαν στον Χριστό. Θυμήθηκε την πίστη που αρνήθηκε και με τύψεις και δάκρυα αποφάσισε την επιστροφή του. Προσευχόμενος στην Αγία Τριάδα ενδυναμώθηκε στην απόφαση του.