Τον βάτραχο δεν τον πιάνεις εύκολα! Όπως ακριβώς τον πονηρό λογισμό!

Ι.Κ.Κορναράκη, Ομοτ.Καθηγητού  Παν/μιου

Ο όσιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος μας δίνει μια θαυμάσια εικόνα της συμπεριφοράς και της δράσεως του πονηρού λογισμού στον ανθρώπινο νου με την ανύποπτη και αφανή, για τον πνευματικό αγωνιστή, παρέμβασή του στην μετατροπή ενός αγαθού λογισμού σε πονηρό!

Ο λογισμός αυτός εικονίζεται στο κείμενο της Κλίμακος με την μορφή του αθώου και ουσιαστικά ακίνδυνου, στην πραγματική και φυσική του εικόνα, για την ανθρώπινη ζωή βατράχου.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας (31 Ιουλίου). Απόσπασμα από Ομιλία του Αγίου Επιφανίου.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας. Χαρακτικό του 1630.

Θ. Όταν βράδιασε, λέει, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζήτα τον Θεό των θνητών. Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζήτα από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ’ έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου)

Η πτώση των πρωτοπλάστων. Ανάγλυφο από την σαρκοφάγο του Ιούνιου Βάσσου, έπαρχου της Ρώμης, ο οποίος πέθανε το 359. Ρώμη, Μουσείο της βασιλικής του Αγίου Πέτρου.

Αρνείστε την ύπαρξη ελευθερίας στον άνθρωπο. Πιστεύετε πως όλες οι πράξεις μας υποτάσσονται σε κάποιαν αναγκαιότητα, από την οποία δεν μπορεί κανένας να ξεφύγει. Και όμως, φτάνει να εξετάσετε με προσοχή τι κάνετε μέσα σε μια η και μισή μόνο μέρα, για να διαπιστώσετε πως όλες οι ενέργειες σας, ακόμα κι εκείνες που φαινομενικά γίνονται με παρακίνηση η επιταγή άλλων, είναι εκούσιες, αύτοθέλητες. Ποιός σας ανάγκασε να έρθετε σ’ αυτή την πόλη; Εσείς δεν το αποφασίσατε; Μήπως σας έφεραν δεμένο με συρματόσχοινο;… Αυτό, λοιπόν, που ονομάζετε αναγκασμό δεν είναι τίποτα περισσότερο από αφύπνιση και παροχή αφορμής για ελεύθερη και αυτόβουλη ενέργεια. М’ αλλά λόγια, συμβαίνει συχνά oι άνθρωποι να μας προτρέπουν η οι περιστάσεις να μας οδηγούν σε κάποια συγκεκριμένη πράξη, η τελική απόφαση όμως ανήκει αποκλειστικά σ’ εμάς. Το δικαίωμα της αποφάσεως δεν μπορεί κανένας να μας το αφαιρέσει. Αυτή την ελευθερία της ψυχής δεν τη δεσμεύει ούτε ο ίδιος ο Πλάστης και Κύριος της, ο Θεός.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΔΕΘΗΚΕ Η ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ; (Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου)

Η δημιουργία του Αδάμ. Βυζαντινό ψηφιδωτό του Καθεδρικού του Monreale στην Σικελία (12ος αιώνας).

Η ψυχή προέρχεται από το Θεό, είναι θεία, μετέχει της ουράνιας ευγένειας και βιάζεται να πάει κοντά του, έστω και αν συνδέθηκε με το κατώτερο απ’ αυτήν σώμα. Τις αιτίες της σύνδεσης αυτής τις γνωρίζει μόνο ο Θεός, ο οποίος την συνέδεσε με το σώμα και εκείνος που δέχθηκε από τον Θεό τη σοφία και αντιλαμβάνεται αυτά τα μυστήρια. Σύμφωνα όμως με όσα γνωρίζω εγώ και αυτοί που είναι γύρω μου, αυτό έγινε για δύο λόγους. Πρώτα για να κληρονομήσει την ουράνια δόξα με τον αγώνα και την πάλη προς τα επίγεια, αφού δοκιμασθεί από τα επίγεια, όπως δοκιμάζεται το χρυσάφι από τη φωτιά, και αφού κερδίσει ως βραβείο της αρετής και όχι μόνο ως δώρο του Θεού εκείνα τα οποία ελπίζει. Και αυτό βέβαια ήταν απόδειξη της πολύ μεγάλης αγαθότητας, το ότι δηλαδή έκανε να εξαρτάται το αγαθό και από εμάς και να μη σπείρεται μόνο στη φύση αλλά να καλλιεργείται και από την πρόθεση και από το αυτεξούσιο μας. Επίσης για να τραβήξει προς αυτήν και το κατώτερο μέρος και να το τοποθετήσει στον ουρανό, αφού σιγά σιγά θα το έχει απαλλάξει από το γήινο φρόνημα. Για να γίνει η ψυχή για το σώμα, ό,τι είναι ο Θεός για τη ψυχή αφού διαπαιδαγωγήσει την υπηρέτρια ύλη και συμφιλιώσει με τον Θεό το υποταγμένο σ’ αυτήν σώμα.

(Λόγος Β΄, Απολογητικός της εις Πόντον φυγής)

Η Ορθόδοξη απάντηση στη σύγχυση της «Νέας Εποχής»

Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρος του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ.

Από το περιοδικό «Διάλογος», Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007, τ. 49.

Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της «Νέας Εποχής» είναι η σπορά της σύγχυσης στο σύγχρονο άνθρωπο. Έτσι, συνεχίζοντας το έργο της, η «Νέα Εποχή» προσπαθεί να μας πείσει ότι α) η ενασχόληση με τεχνικές αυτοεξέλιξης, β) η πίστη στο «κάρμα» και τη «μετενσάρκωση», γ) η εγκατάλειψη των παραδοσιακών θρησκειών, ως ξεπερασμένων, και δ) η αποθέωση του Αποκρυφισμού και του Παγανισμού, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στη φώτιση και τη σωτηρία του. Πρόκειται ασφαλώς γι’ αυτό που πολύ εύστοχα ονόμαζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ως «ευαγγέλιο του όφεως». Τί είχε υποσχεθεί ο «όφις» στον άνθρωπο; Οτι μπορεί να γίνει θεός, χωρίς Θεό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις. Μόλις όμως αποκόπηκε από το Θεό, αυτό που κέρδισε ήταν ο θάνατος.