Η καλλιέργεια της καρδιάς με τη νήψη και την προσευχή

 

Αρχιμανδρίτης Ζαχαρίας (Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας)

Βασικός παράγοντας για την καλλιέργεια της καρδιάς και την άσκηση της προσευχής είναι η προσοχή. Για να στρέψει ο άνθρωπος τον νου στην καρδιά του και ακολούθως στον Θεό, χρειάζεται να ενεργοποιήσει ιδιαίτερα την προσοχή του. Με την προσοχή συγκεντρώνεται ο όλος άνθρωπος στην προσπάθεια να σταθεί στην παρουσία του Θεού και να εκπληρώσει τις εντολές Του.

Η προσπάθεια αυτή στην ασκητική παράδοση ονομάζεται Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η υποκρισία

Ο Χριστός δέχθηκε μετανοημένους αμαρτωλούς. Επετίμησε όμως τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, που αυτοδικαιώνονταν και υποκρίνονταν ασύστολα.

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο Χριστός δεν ανέχεται το ψεύδος, την απάτη και τον εγωισμό. Οι παραλείψεις, οι αδυναμίες συγχωρούνται εύκολα από τους νέους, αλλά δεν τους συγχωρείται η υποκρισία. Η υποκρισία σήμερα δυστυχώς καταλαμβάνει τα πάντα. Σπάνια ακούς όλη την αλήθεια. Άλλα λέει κάποιος και άλλα μυστικώς πραγματοποιεί. Αυτό ενοχλεί ιδιαίτερα τους νέους, που πάντα αναζητούν το ατόφιο, το γνήσιο και το αληθινό.
Το εκκλησιαστικό ύφος και ήθος έχει μερικές φορές προσμείξεις ανεπίτρεπτες, που σκανδαλίζουν τους πιστούς. Η προτίμηση του τυπικού και όχι της ουσίας, της ρηχότητος και όχι του βάθους, της επιφάνειας και όχι του πνεύματος δημιουργεί μία κατάσταση νοσηρή. Το εκκλησιαστικό ήθος το χαρακτηρίζει η άσκηση, η ταπείνωση και η πραγματική αγάπη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία φυλάει ακέραια την ορθή πίστη, που οδηγεί στη μετάνοια, την προσευχή και την αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι απομακρύνονται ηθελημένα από τις ευαγγελικές αρετές, αγνοούν ή αρνούνται τη θεϊκή τους καταγωγή. Σήμερα δεν χρειάζονται δικαστές υποκριτές αλλά ενάρετοι μυσταγωγοί για την εν Χριστώ ζωή, για την ανοδική πορεία προς νήψη, φωτισμό και θεογνωσία.

Πνευματική ζωή Α΄μέρος‏

Διδαχές του Γέροντα Παναή από τη Λύση

         α. Πρέπει να ειρηνεύουμε με τον Θεό και τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας. Σε αυτό βοηθά ο έλεγχος της συνειδήσεως μας. Υπάρχει ο έσωθεν νόμος που λέει αν έκαμες νόμιμα. Αν δεν ξέρεις αν είναι καλό ή κακό, ποιος θα σου το πει τελικά; εμείς οι ίδιοι θα προσέξουμε τα ελατήρια που μας ωθούν να κάμνουμε το καλό, που πάντοτε πρέπει να το κάμνουμε εν Κυρίω. Δεν θα τρέχομε να κάμνουμε τα του κόσμου. Ο Θεός πάντοτε γνωρίζει τις προθέσεις της καρδιάς μας.

Ομιλία του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για την Αγία Συγκλητική

H EΠOXH MAΣ, αγαπητοί μου, είναι εποχή φοβεράς αποστασίας από το Θεό. Πολλα σημάδια το μαρτυρούν. Mεταξύ των σημείων που βοούν ότι ο κόσμος εξέκλινε από το δρόμο του Kυρίου είναι και η αποστροφή, η απέχθεια, το μίσος, που αισθάνεται ο σημερινός κόσμος προς ό,τι ο Kύριος διατάζει, και μάλιστα προς την παρθενική ζωή. H παρθενική ζωή είναι εκείνο που ο Xριστός αγάπησε πάνω απ’ όλα, εκείνο που εκήρυξε ως την κορυφή της ευαγγελικής αρετής, και προς αυτήν εκάλεσε και καλεί τις ψυχές εκείνες που θέλουν να ζήσουν μια ανώτερη ζωή.

Τον βάτραχο δεν τον πιάνεις εύκολα! Όπως ακριβώς τον πονηρό λογισμό!

Ι.Κ.Κορναράκη, Ομοτ.Καθηγητού  Παν/μιου

Ο όσιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος μας δίνει μια θαυμάσια εικόνα της συμπεριφοράς και της δράσεως του πονηρού λογισμού στον ανθρώπινο νου με την ανύποπτη και αφανή, για τον πνευματικό αγωνιστή, παρέμβασή του στην μετατροπή ενός αγαθού λογισμού σε πονηρό!

Ο λογισμός αυτός εικονίζεται στο κείμενο της Κλίμακος με την μορφή του αθώου και ουσιαστικά ακίνδυνου, στην πραγματική και φυσική του εικόνα, για την ανθρώπινη ζωή βατράχου.

«Πόσο να νηστέψω;»

Πέρα από την προϋπόθεση της πνευματικής καθαρότητας, σε τί άλλο συνίσταται η οφειλόμενη προετοιμασία μας για τη θεία Μετάληψη;

Αυτό που σαφέστατα ορίζουν οι Κανόνες είναι ότι οι πιστοί -κληρικοί και λαϊκοί- θα πρέπει να προσερχόμαστε στη θεία Ευχαριστία νηστικοί, δηλαδή με άδειο στομάχι, κατά τον 29 Κανόνα της ΣΤ Οικουμενικής Συνόδου. Εξαίρεση από τον γενικό αυτό κανόνα γίνεται, κατά τον 9ο Κανόνα του άγιου Νικηφόρου του Ομολογητή, μόνο για τους ετοιμοθάνατους.

Γιατί φεύγει ο νους μου στην προσευχή;

Σὺν πᾶσι δὲ τοῖς καλοῖς αὐτοῦ, οἶς ἡμῖν ὑπέδειξε, μετὰ τὸ βάπτισμα ἀνελθών εἰς τὴν ἔρημον, μετὰ νηστείας ἄρχεται πάλης νοητῆς, τοῦ διαβόλου ὡς ἀνθρώπῳ ψιλῷ αὐτῳ προσελθόντος (Ματθ. 4,3).

Εγώ όμως, λέγει ο άγιος, θα σας αναφέρω ένα μόνον στοιχείο: Την μετά νηστείας πάλη στην έρημο μετά το βάπτισμά του.

Το γεγονός αυτό μας θυμίζει το κοριτσάκι εκείνο που είχε βαπτίσει ο άγιος Πορφύριος, το οποίο είναι υπόδειγμα, προϋπόδειγμα της μοναχικής πολιτείας. Το βάπτισε ο άγιος μέσα στους διωγμούς και, επειδή λόγω των διωγμών έπρεπε να κρύβεται, του λέγει: Παιδί μου, εγώ σήμερα ζω, αύριο μπορεί να με σκοτώσουν – οι άγιοι δεν ακρύβοντο βεβαίως για να μην μαρτυρήσουν αλλά διότι τους εχρειάζετο η Εκκλησίας -, γι᾽αυτό θέλω να σε ασφαλίσω. Αφού Βαπτίσθηκες, να παντρευθής τώρα έναν καλόχριστιανό, για να σου παρέχη ασφάλεια. Το παιδάκι παραξενεμένο απάντησε: Γέροντα, δεν με παντρέψατε; Όλο αυτό το μεγαλείο του βαπτίσματος τί ήταν; δεν είπατε πώς είναι γάμος; πάλι θα με παντρέψετε; πήρα διαζύγιο από τον πρώτο Νυμφίο; Τότε συγκινημένος ο άγιος Πορφύριος, αγκάλιασε το κοριτσάκι, το φίλησε και του λέγει: «Ναι, παιδί μου, έχεις δίκαιο. η μοναχική πολιτεία είναι ο τρόπος διατηρήσεως του Νυμφίου, τον οποίον ασπασθήκαμε κατά την βάπτισί μας». Έτσι, μόλις βγήκε από τα νερά του βαπτίσματος, του έδωσε το μοναχικό σχήμα.

Ξέρει από που ήρθε και που πηγαίνει!

Ο γενικός χαρακτήρας της πρακτικής ζωής, σημαδεύεται, πάνω απ’ όλα, από τέσσερις ιδιότητες: μετάνοια, εγρήγορση, διάκριση και φρούρηση της καρδίας. Ας κοιτάξουμε σύντομα την κάθε μια από αυτές.

«Η αρχή της σωτηρίας είναι το να καταδικάσουμε τον εαυτό μας». Η μετάνοια ορίζει το σημείο εκκίνησης του ταξιδιού μας. Ο ελληνικός όρος μετάνοια, δηλώνει αρχικά «αλλαγή του νου». Αν κατανοηθεί σωστά, η μετάνοια δεν είναι αρνητική αλλά θετική. Σημαίνει, όχι οίκτο για τον εαυτό μας ή τύψεις συνειδήσεως, αλλά μεταστροφή, την επαναφορά του κέντρου όλης της ζωής μας στην Τριάδα.

Μοναχός στον Αγώνα….

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός

Σκίρτησε πάλι η καρδιά

πετά η ψυχή και πάει

Εκεί Χριστέ, στα σπήλαια

και απόψε θα γυρνάει…..

Από τη Δημιουργία στο Δημιουργό

Η Αγία Βάτος στην Ι. Μ. Αγ. Αικατερίνης - Σινά

Θεωρώντας τα πράγματα που έχει φτιάξει ο Θεός, ο άνθρωπος της προσευχής φέρεται στη θεώρηση του ίδιου του Θεού. Καμιά θεώρηση κανενός είδους δεν είναι δυνατή δίχως νήψη ή επαγρύπνηση. Δεν μπορώ να μελετήσω ούτε τη φύση ούτε το Θεό δίχως να μάθω να είμαι παρών εκεί που είμαι, συγκεντρωμένος σ’ αυτήν εδώ τη στιγμή, σ’ αυτήν εδώ τη θέση. Σταμάτησε, κοίταξε κι’ άκουσε. Αυτό είναι το πρώτο ξεκίνημα για τη θεώρηση. Η θεώρηση της φύσης αρχίζει όταν ανοίγω τα μάτια μου στην κυριολεξία και πνευματικά, κι αρχίζω να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου -να παρατηρώ τον πραγματικό κόσμο, δηλαδή τον κόσμο του Θεού.

Ανέκδοτες σύντομες επιστολές του Γέροντα Εφραίμ της Αμερικής (Επιστολή 3)

Για να δείτε την προηγούμενη επιστολή πατήστε εδώ.

 

Ανέκδοτες σύντομες επιστολές του Γέροντα Εφραίμ της Αμερικής (Επιστολή 2)

Για να δείτε την προηγούμενη επιστολή πατήστε εδώ.

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ

Αγίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Ο φόβος του Θεού είναι η ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί ν’ ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας.

Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεσθε το κάθε τι σαν έργο Θεού. Αυτός θα σας διδάξει να στέκεστε, όπως εκείνοι που βρίσκονται μπροστά στο βασιλέα. Αυτός θα σας διδάξει να προχωρείτε, όπως προχωρούν εκείνοι που κρατούν ένα ποτήρι γεμάτο νερό, από το οποίο δεν πρέπει να στάξει ούτε μια σταγόνα.

Προσευχή

Γλυκύτατε Δεσπότη

Πανάχραντε Ιησού,

τέκνον της Παναγίας

και σπλάχνο του Θεού.

Γέρων Ιωσήφ ο Προσευχόμενος

Χρόνια πολλά περάσανε, κοντά εκατόν νομίζω

που ανάπνεες ευχόμενος, για αυτό πανηγυρίζω.

Από παιδιά μας πρόσεχες τώρα, όλοι μας γέροι,

δεν το άφησες ούτε στιγμή, τρεμάμενο το χέρι.

Η αγάπη σου πλημήριζε, το νουν και την καρδία

σαν φώναζες για έλεος (Δέσποινα Παναγία).

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (20)

Συνέχεια από (19)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

22. Η φυλακή των αισθήσεων και οι καρποί της νήψεως.

Άλλοτε πάλιν μας έλεγε για την φυλακήν των αισθήσεων και πόσην σημασίαν έχει αυτή η εργασία.

«Τα από μέρους πτώματα και αυτός ο ξερός πόλεμος του εχθρού έχουν σχεδόν την εισοδόν τους από τας θύρας των αισθήσεων. Εάν δεν δοθή αφορμή από κάπου, ο πόλεμος δεν αρχίζει, και αν θα γίνη, θα είναι ανίσχυρος και χωρίς βλάβην, κόβετε λοιπόν τας αφορμάς. Μέσα σ’ αυτές στήνει ο εχθρός τας παγίδας του και πιάνει όποιον δεν έχει προσοχήν. Κάποτε, μας ελεγεν, είχα τούτο εις τον νουν μου και μάλιστα ερχόταν εις την μνήμην μου και το ρητόν της Γραφής,»πάση φυλακή τήρει σην καρδίαν» και καθόμουν εις το σκαμνάκι μου και έλεγα την ευχήν, όπως πάντοτε εσυνήθιζα.

Μου εφάνηκε πως βρέθηκα σε ένα μέρος σαν θεωρείο υψηλό, που ήταν σαν εξέδρα και από κάτω ήτο ένας απέραντος κάμπος σαν γαληνεμένη θάλασσα. Όπως προσπαθούσα με περιέργεια να ιδώ, τι ήταν αυτό και πως βρέθηκα εκεί, διέκρινα ότι μέσα εις το έδαφος, που μόλις και εφαίνοντο, ήσαν στημένες αναρίθμητες παγίδες. Με έπιασε φόβος και σκεπτόμουν, τι σήμαιναν αυτά και ποιος έστησε τόσες παγίδες σε τόσην έκτασιν και αλλοίμονον σε εκείνον που θα πέση εδώ μέσα.

«Συ τον καλόν οίνον τετήρηκας έως άρτι…» Από την νηπτική διδασκαλία του Γέροντα Αιμιλιανού (2)

Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας

Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

1. Το θέμα της νήψεως είναι ίσως το μοναδικόν θέμα το οποίον μπορεί να απασχολήσει έναν άνθρωπο, ο οποίος αγαπά αληθινά τον Θεόν.  Η νήψις δεν είναι απλώς μία αόριστος έννοια, αλλά είναι μία ενέργεια. Είναι, θα λέγαμε, η δουλειά της ζωής μας. Είναι η ίδια η ζωή μας. Είναι η κλήσις μας η αποστολική, η κλήσις μας η μοναχική. Είναι η πράξις μας και η ζωή μας.

Λέγοντας λοιπόν νήψιν δεν εννοούμε κάτι μερικόν, αλλά το όλον κατόρθωμα, την ανά πάσα στιγμή ενέργεια της υπάρξεώς μας. Γι  αυτό, θα λέγαμε, νήψις σημαίνει: η αναπνοή μας. ῞Οπως αν για λίγες στιγμές σταματήσωμε να αναπνέωμε, ο ζωτικός αήρ δεν εισέρχεται πλέον μέσα μας και αποθνήσκομεν, έτσι και αν για μίαν στιγμή λείψει από ημάς η νήψις, σημαίνει ότι σταματάει η λειτουργία της αναπνοής μας. Σταματάει η είσοδος του ζωαρχικού ανέμου, του πνεύματος, του  Αγίου Πνεύματος.

ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ (ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9)

Ο Ιησούς γιος του Σειράχ (συγγραφέας του βιβλίου Σοφία Σειράχ) διδάσκει τον λαό. Σχέδιο του γερμανού ζωγράφου Julius Schnorr von Carolsfeld (1794-1872).

VatopaidiFriend: Το «Σοφία Σειράχ» (ή επί το πληρέστερον «Σοφία Ιησού, υιού Σειράχ») είναι ένα εξαιρετικά ωραίο και διδακτικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, που έχει πολλές συμβουλές και για την καθημερινή ζωή και πολλές απαντήσεις. Διαβάστε το και θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε πολλά πράγματα…

συνέχεια από (8)

1 Μη ζηλοτυπής την γυναίκα σου, που αναπαύεται εις την αγκάλην σου. Και μη εμβαλης στον εαυτόν σου πονηράς σκέψεις· 2 αλλά και μη παραδίδης εξ ολοκλήρου την ψυχήν σου εις γυναίκα, δια να μη γίνη αυτή κυρία επί της δυνάμεώς σου. 3 Μη επιζητής συναντήσεις με εταίραν, μήπως περιπέσης εις τας παγίδας της. 4 Μη συχνάζης και μη συναναστρέφεσαι με τραγουδίστριαν, δια να μη περιπέσης και κυριευθής εις τα τεχνάσματά της. 5 Μη περιεργάζεσαι παρθένον, δια να μη σκανδαλισθής και πέσης εις την αυτήν μαζή της αμαρτίαν και τιμωρίαν. 6 Μη παραδίδης την καρδίαν σου εις πόρνας, δια να μη χάσης την περιουσίαν σου.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

1. Αν, λοιπόν, θέλεις να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της πνευματικής ζωής, σταμάτησε τη ράθυμη και αποχαυνωμένη ζωή, δυνάμωσε τον εαυτό σου με τον κόπο της πνευματικής ασκήσεως, απομακρύνσου από τα γήινα πράγματα. Αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι. Γιατί δεν είναι, δεν είναι δυνατόν συγχρόνως και την πνευματική σκάλα να αναβαίνεις και στη γη να είσαι προσκολλημένος.

2. Ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να είναι απονήρευτος, απλός και άκακος· όπως ακριβώς είπε και ο Χριστός: «Αν δεν αλλάξετε φρόνημα και δεν γίνετε απλοί και απονήρευτοι σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των ουρανών».

3. Όταν ανεβείς πνευματικά και συλλάβεις την υψηλή έννοια της φιλοσοφημένης ζωής, δεν θα μπορέσει να σε εκπλήξει και να σε ζαλίσει κανένα από τα επίγεια αγαθά, αλλά θα σου φαίνονται όλα μικρά, και ο πλούτος και η δόξα και η βασιλική εξουσία και η τιμή και οτιδήποτε άλλο παρόμοιο, αρκεί να βλέπεις προς τα ουράνια αγαθά. Τέτοια είναι όλα τα πνευματικά, δηλαδή είναι αντίθετα με τις ανθρώπινες συνήθειες.

4. Πρέπει πρώτα να εξοπλίζουμε εσωτερικά τον άνθρωπο, και έπειτα εξωτερικά.

5. Δεν ήταν εύκολος και άκοπος ό δρόμος, στον όποιον οδηγούσαν τους πιστούς οι Απόστολοι, αλλά δύσβατος και δύσκολος και χρειαζόταν ψυχή στοχαστική και άγρυπνη και σ’ όλα προσεκτική. Γι’ αυτό και ο Χριστός ονόμασε το δρόμο αυτό στενό και δύσκολο.

6. Είναι απόλυτη ανάγκη, εκείνος που θέλει να είναι ευάρεστος στο Θεό και δοκιμασμένος και καθαρός, να μην επιδιώκει τον άνετο και πλαδαρό και διαλυμένο βίο, άλλα τον γεμάτο από πολλούς κόπους και μόχθους και ιδρώτες. «Γιατί κανείς δεν παίρνει ως βραβείο το στεφάνι», λέγει ο Απ. Παύλος, «αν δεν αγωνισθεί κατά τρόπο νόμιμο». Και άλλου· «κάθε αθλητής εγκρατεύεται από όλα» και από το λόγο, λέγει ό Απ. Παύλος, και από το βλέμμα και από την αισχρή φωνή και από την κακολογία και από τη βλασφημία και από την αισχρολογία.

Σχόλια πάνω στην έννοια της αμαρτίας (+Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς)

Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς

«Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον, εστίν αμαρτία προς θάνατον ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση» (Α’ Ιωάν. ε’ 16).

Ευαγγελικός, δηλαδή σύμφωνος με το Ευαγγέλιο, είναι οποίος επιθυμεί για τον καθένα την σωτηρία και εργάζεται γι’ αυτό. Αυτή είναι η επιθυμία του Χρίστου απέναντι στον καθένα και αύτη πρέπει να γίνει και δική μας επιθυμία. Και αυτό σημαίνει: Δεν θέλουμε σε κανέναν να είναι στην αμαρτία και σε ό,τι είναι αμαρτωλό, αλλά επιθυμούμε στον καθένα να βρίσκεται στο καλό και σε ό,τι είναι θεάρεστο.

Δεν επιθυμούμε σε κανέναν τον θάνατο και ό,τι είναι θανατηφόρο, αλλά πάντα επιθυμούμε την αθανασία και αυτό που οδηγεί στην αθανασία. Δεν επιθυμούμε σε κανένα να είναι με τον διάβολο και με ό,τι είναι διαβολικό, αλλά επιθυμούμε ο καθένας να είναι με τον Χριστό και με ό,τι είναι του Χριστού. Οι άνθρωποι οι όποιοι αγαπούν την αμαρτία επιθυμούν για τον εαυτό τους τον θάνατο. Αν κάποιος ανεπιστρεπτί είναι «ερωτευμένος» με την αμαρτία, τότε αυτός είναι ήδη νεκρός, είναι αυτόχειρας (αυτοκτόνησε).

Αν θέλει κάποιος την αμαρτία για τον άλλον, τότε θέλει γι’ αυτόν τον θάνατο. Γιατί «η αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α’ 15).

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (3)

Συνέχεια από (2)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο Γέροντας Γαβριήλ Καρουλιώτης (+1968) υπήρξε αυστηρός ασκητής τών Καρουλίων, άνθρωπος βαθειάς μετάνοιας, βίας κι αγωνιστικότητος. Φίλος θερμός τής μελέτης τών ασκητικών πατέρων, εχθρός τής οκνηρίας, αετός υψιπέτης, κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, ώς ακτήμων, εραστής τής ησυχίας, ευφρόσυνος ησυχαστής, ένδοξος άδοξος, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Σκληρός στον εαυτό του, νηστευτής, φυγόκοσμος, ως στρουθίον. Δεν περπατούσε, όταν περπατούσε, στα κακοτράχαλα μονοπάτια, αλλ’ ήταν σαν να πετούσε, λιπόσαρκος, προσευχόμενος, σκυμμένος πάντα στον εαυτό του, απερίεργος, προσέχοντας την εσωτερική νηνεμία και καθαρότητα στην ωραία ησυχία τής αγιότεκνης κι αγιότροφης ερήμου. Ερημίτης τών βράχων, μεταξύ ουρανού και γης, καθώς έλεγε. Στους επισκέπτες του αντί να τους μιλά, τους διάβαζε κάτι από τή Φιλοκαλία. Τον θάνατο περίμενε με χαρά. Μετάλαβε και ανεπαύθη ειρηνικά. Επρόκειτο περί ηρωικού μοναχού.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (2)

(συνέχεια από 1)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο όσιος Αντίπας ο Μολδαβός (+1882) από νέος είχε θείες εμπειρίες στην προσευχή του και έτσι αποφάσισε να γίνει μοναχός, διερχόμενος από μεγάλους και πολλούς πειρασμούς. Με τις συμβουλές αγίων Γερόντων και διάφορους ασκητικούς πόνους καλλιέργησε συστηματικά τη νοερά προσευχή. Έζησε για τρία έτη στη μονή Εσφιγμένου και μετά αποσύρθηκε στην βαθύτατη έρημο. Είχε Ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία, όπως κι όλοι οι ησυχαστές. Ο ζήλος του ήταν πάντοτε συνετός. Το αθωνικό τυπικό διατήρησε σ΄ όλη του τη ζωή κι όταν βρέθηκε μακρυά από το προσφιλές του Άγιον Όρος. Καρπός της νήψεώς του ήταν μία γλυκύτητα πού πάντα είχε, κατά τον αββά Ισαάκ τον Σύρο. Αγαπούσε τη μόνωση, την ησυχία, τη σιωπή και την ευχή κι όταν ήταν μετοχάρης στον κόσμο. Τις αποφάσεις και τις μετακινήσεις του προετοίμαζε με μεγαλύτερη άσκηση και προσευχή. Καταλήγοντας στη μονή Βαρλαάμ δόθηκε όλος στη φίλη του προσευχή. Την απερίσπαστη προσευχή του συνόδευαν πυκνά και θερμά δάκρυα. Η ταπείνωση, η αυτομεμψία, η υπομονή, η ανεξικακία τον στόλιζαν και τον χαρίτωναν. Μόνη του περιουσία η αθωνίτικη εικόνα της Παναγίας. Αναχώρησε της παρούσης ζωής προσευχόμενος στη Θεοτόκο.