Εξήγηση της Η΄ ωδής του κανόνος του Ακαθίστου Ύμνου. (+Α. Θεοδώρου, Καθηγ. Παν/μίου)

«Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω ο τόκος της Θεοτόκου διεσώσατο· τότε μεν τυπούμενος νυν δε ενεργούμενος, την οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλουσαν· τον Κύριον υμνείτε τα έργα και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

(Τους ευσεβείς Παίδες στο καμίνι ο Τόκος της Θεοτόκου διέσωσε (από τις φλόγες). Και τότε μεν σαν προ­τύπωση, τώρα δε πραγματικά σώζει την οικουμένη, την οποίαν και συναθροίζει με ένα στόμα ψάλλουσα. Υμνείτε τον Κύριον όλα τα έργα του και υπερυψούτε αυτόν εις πάντας τους αιώνας.)

Ο ποιητής επανέρχεται και πάλι στη Βαβυλώνα, στην εικόνα τη χρυσή που έστησε ο ματαιόδοξος Ναβουχοδονόσωρ, και το καμίνι που πύρωσε ο θυμός του, στο οποίο διέταξε να καούν όλοι εκείνοι που δεν θα ήθελαν να την προσκυνήσουν, αναγνωρίζοντάς τον ως Θεό. Οι Τρεις Παίδες αρνήθηκαν να εκτελέσουν την εντολή του θεομάχου ηγεμόνα, ρίχτηκαν στο πυρωμένο καμίνι, από το οποίο τους έσωσε ο αληθινός Λόγος του Θεού. Η διήγηση αυτή της Βίβλου είναι από τις πιο σημαντικές. Σ’ αυτήν επανέρχεται ο ποιητικός στίχος. Σ’ αυτήν υπάρχει η προτύπωση του Λόγου στη λυτρωτική του ενέργεια στην παλαιά οικονομία. Την εκπλήρωσή της δε, βρίσκει στη λυτρωτική ενέργεια του ένσαρκου Λόγου, ο όποιος φάνηκε επί της γης πλήρης και τέλειος άνθρωπος, αφού πέρασε από την Πύλη της Παρθένου. Ο Λόγος στη νέα του λυτρωτική οικονομία, ως σαρκωμένος πλέον Θεός, τελεί “ενεργεία” εκείνο, το οποίο δήλωνε η προτύπωση της παλαιάς οικονομίας. Λύτρωσε τον κόσμο από το καμίνι των παθών και την αγριεμένη φλόγα της αμαρτίας, στην οποία είχε ρίξει το γένος των ανθρώπων ο νοητός Ναβουχοδονόσωρ, το αποστατικό πνεύμα της ακολασίας. Το έσωσε με τη δροσιά του Πνεύματος που κατέκλυσε σαν χείμαρρος ορμητικός την μήτρα της Πανάγνου και από κει άρδευσε τα σύμπαντα, αφού έσβυσε το πυρωμένο καμίνι της φθοράς και του θανάτου.

Το Παγκύπριο Γυμνάσιο και η ελληνική παιδεία στην Κύπρο

Του Καθηγητή Ευάγγελου Χρυσού

Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με μια προσωπική αναφορά. Το Παγκύπριο Γυμνάσιο το συνάντησα στα χρόνια της εφηβείας μου στη Θεσσαλονίκη, στο πρόσωπο ενός εκλεκτού ανθρώπου, απόφοιτου του Παγκυπρίου Γυμνασίου, του πατρός Λεοντίου Χατζηκώστα. Ως παιδί ήταν βοσκός που φύλαγε τα πρόβατα της οικογένειάς του σε χωριό της Κερύνειας. Μόλις δέκα μέρες μετά την εισβολή των Ιταλών στρατεύτηκε με το Κυπριακό Σύνταγμα  σε λόχο Σκαπανέων και πολέμησε στην Ήπειρο.  Μετά τη γερμανική εισβολή αιχμαλωτίστηκε στην Ελλάδα. Δραπέτευσε από στρατόπεδο πολέμου στην Ιταλία αλλά παρέμεινε εκεί  για χρόνια. Απολύθηκε από το στρατό μόλις στις 8 Δεκεμβρίου 1949, πριν καρεί μοναχός στη Μονή Σταυροβουνίου. Σε σχετικά μεγάλη ηλικία φοίτησε στο Παγκύπριο της Λευκωσίας, όπου ξεχώρισε για την ποιητική του φλέβα, πριν έλθει για σπουδές στη Θεσσαλονίκη των μαθητικών μου χρόνων. Τότε, στον καιρό του αγώνα της ΕΟΚΑ ήταν ο σημαιοφόρος των παρελάσεων και των διαδηλώσεων για το Κυπριακό στη Θεσσαλονίκη.  Είχε όμως ήδη βρει διέξοδο προς τη λογοτεχνία και είχε γράψει τα πρώτα διηγήματα, που αποκάλυπταν το λογοτεχνικό του ταλέντο και τον πλούτο της ψυχικής του ευαισθησίας. Εργάστηκε αργότερα ως κληρικός στην Αγγλία και στην κυπριακή ιεραποστολή στην Αφρική πριν αποσυρθεί ως απλός εφημέριος στη γυναικεία Μονή του Αγίου Μηνά, κοντά στα Λεύκαρα, όπου επί δεκαετίες εφημέρευε  και …έγραφε. Ο πατήρ Λεόντιος ασφαλώς και δεν είχε τα χαρακτηριστικά του μέσου μαθητή του Παγκυπρίου (Αποφοίτησε το 1954 σε ηλικία 36 ετών). Διέθετε όμως τη γοητεία ενός σοφού και καλλιεργημένου αποφοίτου, ενός ζώντος φορέα της πνευματικότητας και της λογιοσύνης που καλλιεργείτο στο σχολείο, για το οποίο μιλούσε με περισσή αγάπη. Από αυτόν έμαθα να αγαπώ το Παγκύπριο και να υποκλίνομαι στην ποιότητά του Στη μνήμη του πατρός Λεοντίου αφιερώνω τις λίγες σκέψεις που ακολουθούν.

Ιερά Μητρόπολις Κυρηνείας: Λειτουργίες – Κηρύγματα, 23-25 Μαρτίου 2012

Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ. Χρυσόστομος τὴν Παρασκευὴ, 23 Μαρτίου 2012, κατὰ τὴν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου θὰ χοροστατήσει, θὰ ἀναγνώσει την Δ΄ Στάση καὶ θὰ κηρύξει στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Μάμμαρι.

Τὴν Κυριακὴ 25 Μαρτίου, ὁ Μητροπολίτης Κυρηνείας θὰ λειτουργήσει καὶ θὰ κηρύξει στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἀποστόλου Βαρνάβα στὴν Κοκκινοτριμιθιά. Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας θὰ προστεῖ τῆς Πανηγυρικῆς Δοξολογίας ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου 25ης Μαρτίου 1821. Τὸν Πανηγυρικὸ τῆς ἡμέρας θὰ ἐκφωνήσει ἡ ἐλλόγιμη κ. Ἄννη Ἀνδρεάδου ἐκπαιδευτικὸς ἐκ Σάμου.

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου…

 

Μωυσέως μοναχού αγιορείτου

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου. Είναι υπόθεση όλης της ημέρας, ή μνήμη του πρέπει να είναι συνεχής, ή σκέψη ότι ή σκέπη του μας συνοδεύει παντού καί πάντοτε.

‘Ολη ή ήμερα μας πρέπει να είναι προετοιμασία για τίς κορυφαίες αυτές ιερές ώρες του εναγκαλισμού μας με τον Θεό. Καί οι ώρες της προσευχής αφετηρία δυνάμεων για τίς ώρες πού θ’ ακολουθήσουν στον αγώνα μας προς συνάντηση των άλλων, των πειρασμών καί των θλίψεων, των ευχάριστων καί των δυσάρεστων.

Ο Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης

Ανακοινώνεται ότι ο Σεβ. Μητροπολίτης Προύσης κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ θα επισκεφθεί την Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας. Ο Σεβ. Ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την περιοχή, θα ιερουργήσει και θα παραστεί σε εκδηλώσεις σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:

Παρασκευή 23/3

19.00 Ακολουθία Δ΄ Χαιρετισμών στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Νέας Πέλλας

Σάββατο 24/3

17.00 Μέγας Εσπερινός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στον Ιερό

Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος: Εύχομαι σύντομα να επιστρέψει στο μοναστήρι ο Ηγούμενος Εφραίμ

Επισκέφθηκε τον Ηγούμενο Εφραίμ στις φυλακές Κορυδαλλού.
Ο μητροπολίτης Μαυροβονίου Αμφιλόχιος επισκέφθηκε χθες  στις φυλακές Κορυδαλλού  τον Ηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμανδρίτη Εφραίμ  με τον οποίον είχε εγκάρδια συνομιλία.
Σύμφωνα με πληροφορίες του agioritikovima.gr  Ο Ιεράρχης μετέφερε στον γέροντα Εφραίμ  τη συμπαράσταση του Σερβικού λαού,  εκφράζοντας τις ευχές του προκειμένου σύντομα να επιστρέψει στο Μοναστήρι.

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό..! (Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς)

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση. Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι. Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντατου κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).

Μοναχός και Τεριρέμ (Αγγέλων συντροφιά)

 

Ο Χριστός στο Club της Πολιτείας

Είχε προηγηθεί ένα τρελό πάρτι της Β’ Λυ­κείου εκείνης της χρονιάς στο Club της Πολιτείας. Συμμαθητές και συμμαθήτριες από την ί­δια τάξη, πολλοί φίλοι τους από άλλα σχολεία και μερικά «φιλαράκια» από την Α’ και Γ’ Λυκείου. Πα­ρούσα και η κόρη μου.

Γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα έπρεπε να με­ταβώ στο χώρο αυτό, ξένο για μένα, της διασκέ­δασης των σύγχρονων νέων μας για να παραλάβω την κόρη μου.

– Κύριε, ελάτε να μας δείτε λίγο, με παρακά­λεσαν οι μαθητές μου κι εγώ δεν τους αρνήθηκα. Θόρυβος πολύς, καπνός από τσιγάρα. Όλοι ντυ­μένοι στα γιορτινά τους. Δεν τους αναγνώριζα. Χα­ρούμενα πρόσωπα έως φαιδρά. Να ο Κωστής, πού στο σχολείο είναι προβληματισμένος και ιδιαίτερα προσεκτικός. Τώρα χορεύει με περισσή ικανότη­τα. Άλλος άνθρωπος, πιο ελεύθερος, πιο αλέγρος. Κοίταξα τη Χριστίνα, σεμνή στο σχολείο κι εδώ αγκαλιασμένη με το Μάριο, τα λένε σε ένα άλλο στυλ. Κάποια στιγμή σκέφτηκα τη διαφορά ανάμεσα στη σχολική ζωή και σ’ αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. Άλλο η σχολική ζωή, άλλο η οικογενειακή ζωή, άλ­λο η διασκέδαση, άλλο η θρησκευτική ζωή και άλ­λο η έπαγγελματική ζωή. Κι ανάλογα οι αντιδράσεις σε κάθε περιβάλλον. Μάθαμε όμως και μα­θαίνουμε και τα παιδιά μας να συμπεριφέρονται σε κάθε τόπο ανάλογα!

Κανείς δεν είναι τρελός να θέλει τον πόλεμο

Διονύσης  Σαββόπουλος

Συνθέτης-Τραγουδιστής

Κανείς δεν είναι τρελός να θέλει τον πόλεμο, αλλά εγώ ένα πράγμα ξέρω· έχει κόστος ο πόλεμος, αλλά και ο μη πόλεμος έχει κόστος. Μας πήραν τεχνηέντως την Ίμβρο και την Τένεδο και μεις δεν κάναμε τίποτα. Μετά κάψανε τους Έλληνες της Πόλης και μεις δεν κάναμε τίποτα. Απαίτησαν να αποσύρουμε τη μεραρχία μας από την Κύπρο και μεις συμμορφωθήκαμε. Ύστερα κατέλαβαν το βόρειο τμήμα του νησιού και μεις δεν κάναμε τίποτα. Μετά πήγαμε να βρούμε πετρέλαιο τρία μίλια έξω από την Κατερίνη και μας το απαγόρευσαν! Τώρα ζητούν τις βραχονησίδες και μεις παίρνουμε την κυανόλευκο και φεύγουμε. Εγώ δεν πιστεύω ότι υπάρχει διάλογος να μας σταματήσει απ’ αυτήν την κατρακύλα. Είμαστε μέσα σε μια καρότσα πού μας πάει γραμμή στη λαιμητόμο. Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία.

Η αγιότητα ως εκκλησιαστική εμπειρία

(Ιωάννου, Μητροπ. Περγάμου)

Ο όρος «άγιος» έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η ρίζα της λέξεως στην ελληνική γλώσσα είναι το αγ-, από το οποίο παράγονται μια σειρά από όρους, όπως το αγνός, το άγος κ.λπ. Τη βαθύτερη σημασία της ρίζας αυτής την κρατεί το ρήμα άζεσθαι, που σημαίνει το δέος σε μια απόκρυφη και φοβερή δύναμη (Αισχύλου, Εύμ. 384 κ. έ.),το σέβας προς τον φορέα της Δύναμης (Ομήρου, Οδύσ. 9, 200 κ. έ.) κλπ. Έτσι στον αρχαίο ελληνισμό η αγιότητα συνδέεται με τη δύναμη, με αυτό που ο Οtto αποκαλεί mysterium fascinosum et tremendum – αυτό που προκαλεί ταυτόχρονα έλξη και φόβο.

Στην Παλαιά Διαθήκη η σημιτική λέξη, που μεταφράζεται από τους Εβδομήκοντα με το «άγιος» είναι το gοdes , πού συγγενεύει με την ασσυριακή kuddushu, και που δηλώνει «κόβω, χωρίζω», διακρίνω ριζικά, καθαιρώ (εξ ου και η σύνδεση με την καθαρότητα καί αγνότητα). Τα άγια πράγματα είναι αυτά που τα ξεχωρίζει κανείς από τα υπόλοιπα -κυρίως στη λατρεία- και τα αφιερώνει στον Θεό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »