Η θέση του Αγίου Όρους για το μάθημα των Θρησκευτικών

ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ

ΑΓΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

ΚΑΡΥΑΙ, ΤΗ 22.11/3.12.2012

ΑΘΩ

ΑΡ.ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3464

Μακαριώτατον

ΑρχιεπίσκοπονΑθηνών και πάσης Ελλάδος

Κύριον κύριον Ιερώνυμον

Πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου

της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιωάννου Γενναδίου 14, 11521

Αθήνας

          Μακαριώτατε πάτερ και Δέσποτα,

Την Υμετέραν Θεοτίμητον Μακαριότητα και τους περί Υμάς Σεβάσμιους Αρχιερείς υιικώς και ευλαβώς εν Κυρίω προσαγορεύομεν.

Αξιωθέντες παρά την αναξιότητα ημών να εγκαταβιούμεν εις τον ιερόν της Υπεραγίας ημών Θεοτόκου Περιβόλιον, το Αγιώνυμον Όρος ένθα ευλαβώς ησκήθησαν αναρίθμητον πλήθος Αγίων,

Το κήρυγμα των Αποστόλων (30 Ιουνίου)

του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Και να ηξεύρετε, παιδιά μου, ετούτην την γην, όπου κατοικούμεν, την έχει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Καθώς έχει ένας βασιλεύς και μαζώνει όλα τα βασιλικά χρέη και παίρνει από χωράφια, από αμπέλια και από τους ανθρώπους, και στέλνει ανθρώπους ιδικούς του και τα μαζώνουν κάθε χρόνον, και όταν τα πηγαίνουν εκείνοι έμπροσθεν εις τον βασιλέα χαίρεται ο βασιλεύς και τους δίδει μεγάλα χαρίσματα και τους έχει φίλους ήγαπημένους, έτσι έχει ο Χριστός την γην ωσάν αμπέλι, όλον τον κόσμον.

Και έβαλεν εργάτας τους δώδεκα Αποστόλους, τους ευλόγησε και τους έδωκε την χάριν του Αγίου Πνεύματος και ευθύς έμαθον τα γράμματα και όλες τις γλώσσες, ότι πρώτον οι Απόστολοι ήταν αγράμματοι και μίαν γλώσσαν μόνον ήξευραν, και αφού τους ηυλόγησε και τους εφύσησε εις το στόμα τους και έλαβον χάριν, όλα τα γράμματα και τις γλώσσες τις εμαθον. Και τους εστειλεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο αληθινός Θεός, εις όλον τον κόσμον και τους είπεν: Σύρτε εις όλον τον τόπον και εις όλην την γην, κάστρα και χωριά, και ειπέτε τους, αν ίσως θέλουν να ζήσουν και εδώ καλά και ειρηνικά και να τους βάλω εις τον παράδεισον, να πιστεύσουν και να βαπτίζωνται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και να φυλάγουν τα προστάγματα του αγίου Ευαγγελίου.

Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι η αγάπη (Απόστολος Παύλος)

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ψηφιδωτό από την Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ’

1.  Εάν μιλώ τάς γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός πού δίνει ήχους ή κύμβαλον πού βγάζει κρότους.

2.  Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστιν, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε.

3. Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμά μου διά να καή, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλειαν δεν έχω.

4. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη,

5. δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν,

6. δεν χαίρει διά το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν,

7. όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι.

Των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. (29 Ιουνίου)

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Πάυλος. Τοιχογραφία Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Προς αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρας της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διαδόσεως της χριστιανικής πίστεως και της εδραιώσεως της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες των ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή-τους Εβραίους – προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες – για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετεκόμιζε τα οστά των στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και αυτή η μνήμη του θανάτου των επισκιάσθηκαν από την νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους.

Ο Αγιος Νεομάρτυς Γεώργιος από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας

Μαρτύρησε στην Κρήνη ( Τσεσμέ) της Μ. Ασίας στις 25 Ιουνίου 1823

Ο άγιος προερχόταν από τουρκόφωνους ευλαβείς χριστιανούς γονείς της περιοχής της Αττάλειας, που είχαν και ιδιόκτητη εκκλησία προς τιμήν της Αγίας Αικατερίνης. Κάποια μέρα ενώ έπαιζε με άλλα παιδιά τον άρπαξε ο αγάς της περιοχής, τον πήρε σπίτι του και σαν μικρό παιδί που ήταν κατάφερε να τον εξισλαμίσει. Για να τον κρατήσει μάλιστα κοντά του τον πάντρεψε αργότερα με την κόρη του . Οι γονείς του αγνοώντας τα συμβάντα θρηνούσαν την απώλειά του και όταν τέλος έμαθαν τη φρικτή είδηση οδύρονταν και ζητούσαν τρόπο να τον δουν έστω και από μακριά. Μη μπορώντας να τον πλησιάσουν παρεκάλεσαν κάποια γνωστή τους χριστιανή γυναίκα, ονόματι Μαρία, η οποία ήταν υπηρέτρια στο σπίτι του αγά, να θυμίσει στον νέο την καταγωγή του. Με φόβο λοιπόν η Μαρία τόλμησε να μιλήσει στον Γεώργιο για τους γονείς του, την καταγωγή του και τη θρησκεία του. Πράγματι ο λόγος της είχε αποτέλεσμα, καρποφόρησε αμέσως στην καρδιά του και ήθελε να φύγει αλλά πώς ;

Ο Αγιος Νεομάρτυς Ανδρέας ο Αργέντης

Η Αγία Σοφία χωρίς μιναρέδες

Μαρτύρησε στην Πόλη στις 29 Μαΐου 1465

Ο Άγιος καταγόταν από την Χίο και είναι από τους πρώτους μετά την Άλωση νεομάρτυρες.

Ήταν νέος , εικοσιπέντε ετών. Είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη για δουλειές του και εκεί συναντούσε χριστιανούς του Γαλατά. Κάποιοι Αιγύπτιοι φαντάστηκαν ότι πρόκειται για χριστιανό εξισλαμισμένο που είχε επιστρέψει στον χριστιανισμό. Τον κατήγγειλαν λοιπόν στις αρχές. Παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι ουδέποτε έγινε μουσουλμάνος – εξάλλου δεν ήταν περιτετμημένος – και ότι ουδέποτε επισκέφτηκε την Αίγυπτο – μπορούσε να έχει και μάρτυρες γι’ αυτό – συνελήφθη και φυλακίστηκε.

Στη φυλακή του γίνονταν συνεχώς προτάσεις δελεαστικές να γίνει μουσουλμάνος, τις οποίες δεν αποδεχόταν. Στη συνέχεια υποβλήθηκε σε φριχτά βασανιστήρια διότι δήθεν είχε αρνηθεί το Ισλάμ και δεν δεχόταν να επανέλθει σ’ αυτό.

Τελικά αποκεφαλίστηκε στην Πόλη στις 29 Μαΐου 1465. Το μαρτύριό του συνέγραψε ο Γεώργιος Τραπεζούντιος .

Ο Αγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (Νάννος) από τη Θεσσαλονίκη

Η καταστροφή της Σμύρνης (1922)

Μαρτύρησε στη Σμύρνη στις 29 Μαΐου 1802

Ο Άγιος νεομάρτυς Ιωάννης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης και η μητέρα του Θωμαΐς. Επειδή γεννήθηκε την παραμονή του Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου τον βάπτισαν Ιωάννη, μολονότι και ο πατέρας του ονομαζόταν Ιωάννης, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν με το υποκοριστικό Νάννος, συνηθισμένο στη Θεσσαλονίκη.

Ο πατέρας του αγίου ήταν στο επάγγελμα υποδηματοποιός . Λόγω του ότι όμως οι δουλειές του δεν πήγαιναν και τόσο καλά , έφυγε από τη Θεσσαλονίκη και άνοιξε εργαστήρι στη Σμύρνη. Όταν οργανώθηκε η επιχείρησή του στη Σμύρνη, πήρε μαζί του αρχικά τον πρώτο του γιο, τον Θεόδωρο και ύστερα και τον μικρότερο Ιωάννη.

Ο Αγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ( ή Μήτρος)

Μαρτύρησε στην Τρίπολη στις 28 Μαΐου 1794

Καταγόταν από το χωριό Θεισόα της Ηλείας και τον φώναζαν με το λαϊκό υποκοριστικό του ονόματος Δημήτριος , Μήτρο.

Σαν ήταν μικρό παιδί έντεκα χρονών εξαπατήθηκε από κάποιους Τούρκους και εξισλαμίστηκε. Μεγαλώνοντας απέκτησε διάφορα αξιώματα στην ιεραρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και έφτασε στο αξίωμα του Ιππάρχου με πολλούς υφισταμένους, δούλους και πολύ πλούτο.

Κάποια στιγμή όμως ήλθε στον εαυτό του και άρχισε να ενθυμείται την προγονική πίστη. Μετανόησε , μετέβη στην Τρίπολη και ,αφού πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και εξομολογήθηκε, επανεντάχθηκε στην εκκλησία και έζησε για δέκα χρόνια ως ευσεβής χριστιανός.

Κάποτε όμως, που βρισκόταν στον Μυστρά για δουλειές του ,αναγνωρίστηκε από κάποιους Τούρκους, παλιούς γνωστούς του. Τον άρπαξαν, τον έφεραν στην Τρίπολη και τον κατήγγειλαν στον Τούρκο δικαστή για αρνησίθρησκο. Ο δικαστής τότε τον ρώτησε γιατί αρνήθηκε το Ισλάμ και επέστρεψε πάλι στον Χριστιανισμό . Ο άγιος με παρρησία και με δυνατή φωνή απάντησε : Από μικρό παιδί ήμουν χριστιανός, όμως ,εξαιτίας της παιδικής μου αφέλειας, εξαπατήθηκα και αρνήθηκα την πίστη μου και έγινα τούρκος. Ύστερα κατάλαβα πως η πίστη μου ήταν φως και το έχασα και η δική σας σκοτάδι, καθώς την γνώρισα. Γι’ αυτό λοιπόν ομολογώ τώρα μπροστά σας ότι έκανα λάθος αφού άφησα το φως και δέχθηκα το σκοτάδι. Χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θέλω να πεθάνω. Πιστεύω Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον. Για δε την πίστη μου είμαι έτοιμος να υπομείνω κάθε βασανιστήριο και να χύσω ακόμα και το αίμα μου για την αγάπη του Σωτήρα μου Ιησού Χριστού.

Βίος και απολυτίκιο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

Βουλγαρική εικόνα των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

Ο Μέγας Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 274 μ.Χ. Πατέρας του ήταν ο Κωνστάντιος ο Α’ ο Χλωρός και μητέρα του η Ελένη από το Δρέπανο της Βιθυνίας. Ο Κωνσταντίνος σε ηλικία 18 ετών έγινε στρατιωτικός και χάρη στην ανδρεία του, προάχθηκε γρήγορα στα ανώτατα αξιώματα του στρατού.

Ο Κύριος θέλοντας να τον βοηθήσει στον αγώνα του κατά του Μαξεντίου και του Λικίνιου, στη συνέχεια σχημάτισε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού με την επιγραφή «Έν τούτω Νίκα», προσφέροντάς του ένα ισχυρότατο όπλο για να κατατροπώσει τους εχθρούς του. Με το χριστιανικό σταυροειδές λάβαρο με το ελληνικό μονόγραμμα «Έν τούτω νίκα», τελικά νίκησε τα στρατεύματα του Μαξεντίου και έπειτα του Λικινίου.

Επίσης, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που ευνόησε την Εκκλησία, μετά από τρεις αιώνες ανελέητου διωγμού. Μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους του στο αρχαίο βυζάντιο, και εκεί έκτισε την βασίλισσα των πόλεων, την Κωνσταντινούπολη.

Λίγο πριν πεθάνει, ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε και του Αγίου Βαπτίσματος, και αμέσως μετά είπε: «Νυν αληθει λογω μακαριον οιδ’ εμαυτον, νυν της αθανατου ζωης πεφαναι αξιον, νυν του θειου μετειληφεναι φωτος πεπιστευκα». Τώρα, δηλαδή, σύμφωνα με το λόγο της αληθείας, ξέρω ότι είμαι μακάριος, τώρα έχω γίνει άξιος της αθανάτου ζωής, τώρα έχω πιστέψει πως έλαβα το θείο φως. Εκοιμήθη σε ηλικία 63 ετών, την 21 Μαΐου 327. Η Ιστορία ονόμασε τον Κωνσταντίνο Μέγα και η Εκκλησία τον ανεκήρυξε Άγιο και Ισαπόστολο.

Πρόγραμμα Ημερίδας· Θρησκευτικά: Ορθόδοξη Παιδεία ή Πανθρησκειακή Προπαγάνδα;

Πολεμικό Μουσείο

Ριζάρη 2 και Βασιλίσσης Σοφίας

 

19 Μαΐου 2012

και ώρα 16:00

 

Θρησκευτικά: Ορθόδοξη Παιδεία ή Πανθρησκειακή Προπαγάνδα;

Η αγία Γλυκερία (13 Μαϊου)

Η Αγία Μάρτυς Γλυκερία γεννήθηκε στην Τραϊανούπολη τον 2ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161 μ.Χ.). Ο πατέρας της ονομαζόταν Μακάριος και είχε διατελέσει ύπατος. Σε μικρή ηλικία ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό και ανέπτυξε έντονη χριστιανική και κατηχητική δράση. Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο ηγεμόνας Σαβίνος, την κάλεσε να παρουσιασθεί μπροστά του. Με μεγάλη προθυμία η Αγία εμφανίσθηκε σε εκείνον, έχοντας σημειώσει στο μέτωπό της τον Τίμιο Σταυρό και δεν δίστασε να ομολογήσει με παρρησία και σθένος την πίστη της στον Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού Χριστό.

Όταν ο ηγεμόνας κάλεσε την Αγία να θυσιάσει στα είδωλα, αυτή αρνήθηκε και ομολόγησε την πίστη της στον Χριστό. Ακολούθως προσευχήθηκε στον Θεό λέγοντας: «Ο Θεός, ο Παντοκράτορας, Σύ πού δοξάζεσαι με το Σταυρό του Χριστού Σου από τους δούλους Σου, Σύ πού εμφανίσθηκες στους Οσίους Σου παίδες και τους γλύτωσες από αναμμένο καμίνι, Σύ πού έκλεισες τα στόματα των λιονταριών και ανέδειξες νικητή τον δούλο Σου Δανιήλ, Σύ πού κατέστρεψες τον Βάαλ και εξόντωσες τον δράκοντα και συνέτριψες τη διαβολική εικόνα (τού βασιλέως Ναβουχοδονόσορ), Ιησού Χριστέ, το άμωμο και άκακο αρνίον του Θεού, έλα σε εμένα την ταπεινή και συνέτριψε τον δαίμονα (τόν Δία) πού δημιουργήθηκε με την ανθρώπινη τέχνη και διασκόρπισε την κακή τους θυσία». Αμέσως μετά την προσευχή έγινε βροντή μεγάλη και έπεσε το άγαλμα του Δία και συντρίφθηκε, γιατί ήταν πέτρινο.

Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Ιωάν. δ’ 5-42)

Ο Χριστός συνομιλεί με την Σαμαρείτιδα. Από πίνακα του δανού ζωγράφου Carl Bloch (1834-1890).

Ο τόπος της αληθινής λατρείας

Το σημερινό Ευαγγέλιο μας μεταφέρει στη Σαμάρεια της Παλαιστίνης και συγκεκριμένα στο «φρέαρ τοΰ Ιακώβ». Εδώ θα δούμε τον Κύριο να οδοιπορεί, να κουράζεται και να διψά «τήν των πλανεμένων επιστροφήν». Η σωτηρία του ανθρωπου ήταν η πείνα και η δίψα Του. «Βρώμα Του και πόμα Του» (=τροφή και ποτό Του) είναι να εκπληρώσει το θέλημα τοϋ Πατέρα Του, να σώσει τον άνθρωπο. Κάθεται στο πηγάδι, όχι για δική Του άνεση, αλλά για να «ζητήση και σώση» ένα άπολωλός πρόβατο Του, τη γνωστή Σαμαρείτιδα, από το Βάρος της αμαρτίας και να την ποτίσει άπό την πηγή του «ζώντος ύδατος».

Ο Άγιος Χριστόφορος (9 Μαϊου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ο άγιος εικονίζεται να μεταφέρη στον ώμο του τον Χριστό και γι’ αυτό, σύμφωνα με μια παράδοση, ονομάστηκε και Χριστοφόρος. Αυτό δεν φαίνεται μέσα στα συναξάρια, όμως εκείνο που είναι αληθινό και έχει και την μεγαλύτερη σημασία είναι το ότι ήταν όντως χριστοφόρος και θεοφόρος, αφού είχε τον Χριστό μέσα στην καρδιά του “κατοικούντα και εμπεριπατούντα”, κατά τον λόγο του Ιδίου: “Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονταί μοι λαός” (Β’ Κορ. στ’, 16). Εξ αφορμής ίσως της παραδόσεως αυτής θεωρείται προστάτης των οδηγών. Στο “Μικρόν Ευχολόγιον” της Ορθοδόξου Εκκλησίας και συγκεκριμένα στην Ακολουθία “επί ευλογήσει νέου οχήματος” υπάρχει, πρώτο στην σειρά, το Απολυτίκιό του.

Ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού Χριστοφόρος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, που έκαμε μερικούς αγιογράφους να τον παριστούν με μορφή σκύλου. Φυσικά, αυτό είναι υπερβολή. Είχε όψη δύσμορφη και άγρια, όμως ανθρώπινη. Καταγόταν από χώρα ειδωλολατρών ανθρωποφάγων. Το αρχικό του όνομα ήταν Ρέπρεβος, που σημαίνει αδόκιμος, αποδοκιμασμένος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε τον καιρό του Δεκίου (249-251), όταν στην Αντιόχεια Επίσκοπος ήταν ο άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας.

Το Κερί

Η πιο απλή και πιο συνηθισμένη ενέργεια του κάθε Χριστιανού, μπαίνοντας στην Εκκλησία, είναι να ανάβει ένα κερί.

Όμως η ενέργεια αυτή δεν είναι τόσο απλή. Είναι κάτι, από το οποίο ο Χριστιανός πρέπει να διδάσκεται και να ωφελείται πνευματικά. Τίποτε δεν γίνεται στην Εκκλησία άσκοπα. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν είναι υπερβολικό. Τίποτε δεν είναι ξερός τύπος. Τίποτε δεν είναι χωρίς σημασία και νόημα. Όλα συντελούν, στο να γίνεται η προσκύνηση του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα.

Κυριακή του Παραλύτου

 

Ο Ιησούς θεραπεύει τον παράλυτο στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά. Πίνακας του Bartolomé Esteban Murillo (1667-70).

Ι. Δ. Καραβιδόπουλου, Καθηγ. Πανεπιστημίου

Ο ΖΩΟΔΟΤΗΣ ΛΟΓΟΣ ( Ιωαν. 5, 1-15)

Το παράπονο του επί 38 χρόνια παραλύτου για το οποίο κάνει λόγο η διήγηση του Ιωάννη είναι πράγματι συγκλονιστικό: « Δεν έχω άνθρωπο να με βάλει μέσα στη δεξαμενή όταν ταράσσεται το νερό». Είναι αβοήθητος και μόνος. Την βοήθεια όμως που δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να του προσφέρει, έρχεται να τη δώσει με το πιο δραστικό, οριστικό και αυθεντικό τρόπο ο Χριστός. Με ένα αυθεντικό λόγο Του δίνει την υγεία στον ασθενή. Όπως ο δημιουργικός λόγος του Θεού εκ του μηδενός έκανε τον κόσμο (κατά τη διήγηση της Γενέσεως), το ίδιο και ο δυναμικός λόγος του Θεού αναδημιουργεί το κατεστραμμένο από την αμαρτία και την αρρώστια πλάσμα.

Ευχή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 

Ο αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός, ελέησον ημάς.

Ο πλούσιος εν ελέει και ο αγαθός εν οικτιρμοίς, ελέησον ημάς.

Ο τέλειος και αθάνατος νους, ελέησον ημάς.

Ο ακοίμητος οφθαλμός και απερινόητος, ελέησον ημάς.

Ο προ εωσφόρου γεννηθείς Κύριος και Θεός, ελέησον ημάς.

Ο Αγιος Οσιομάρτυς Εφραίμ 5 Μαΐου 1426

Ο Άγιος από την ηλικία των 14 ετών έζησε στην Ι. Μ. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου του όρους Αμώμων Αττικής, όπου και έγινε μοναχός και ιερομόναχος. Είναι το όρος στους πρόποδες του οποίου έχει κτισθεί σήμερα η Νέα Μάκρη. Ονομάστηκε όρος Αμώμων (Καθαρών) επειδή ασκήτευαν εκεί πολλοί χριστιανοί μοναχοί.

Κάποια ημέρα , το 1424, επιστρέφοντας ο Άγιος από το ασκητήριό του στην Μονή , βρήκε το μοναστήρι κατεστραμμένο από τους Τούρκους και όλους τους μοναχούς σφαγιασμένους. Αφού φρόντισε για την ταφή των μοναχών αποσύρθηκε πλέον οριστικά στο ασκητήριό του και κατέβαινε στο μοναστήρι μόνο στις μεγάλες εορτές για να λειτουργήσει.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1425 σε νέα επιδρομή οι Τούρκοι συνέλαβαν τον Άγιο.

Τον βασάνισαν φρικτά επί οκτώ μήνες , μέχρι τον Μάιο του 1426 , όπου κρεμασμένος ανάποδα και καρφωμένος με καρφιά στον κορμό μιας μουριάς παρέδωσε την αγία ψυχή του στον αθλοθέτη Κύριο.

Με το πέρασμα του χρόνου η λήθη κάλυψε τα πάντα για τον Άγιο οσιομάρτυρα, την Μονή και τους σφαγιασθέντες πατέρες.

Μετά την πάροδο πεντακοσίων και πλέον χρόνων , ύστερα από εμφανίσεις του Αγίου, ανακαλύφθηκαν τα ιερά του λείψανα το έτος 1950.

Η Εκκλησία μας τιμά στις 5 Μαΐου τον μαρτυρικό του θάνατο και στις 3 Ιανουαρίου την ανεύρεση των ιερών λειψάνων του.

Παναγιώτη Κουής

Αγνή Παρθένε

Ποίημα Αγίου Νεκταρίου σε .mp3 

(Ψάλλει ο χορός των πατέρων της Ι.Μ. Σιμωνόπετρας)

Αγνή Παρθένε Δέσποινα, άχραντε Θεοτόκε,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

 Παρθένε μήτηρ άνασσα, πανέδροσέ τε πόκε.

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Υψηλότερα Ουρανών, άκτίνων λαμπρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Χαρά παρθενικών χορών, αγγέλων υπέρτερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Εκλαμπροτέρα Ουρανών, φωτός καθαρότερα,

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τών Ουρανίων στρατιών, πασών άγιωτέρα

Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Η Αγία Γραφή και το δίκαιο των Εργατών

«Δεν θα αδικήσης τον πλησίον σου, δεν θα αρπάσης ό,τι του ανήκει. Το ημερομίσθιον του εργάτου σου δεν θα μείνη μαζή σου έως το πρωϊ. Θα πληρώσης αυτόν το ίδιο βράδυ.» (Λευιτικόν ΙΘ΄ 13)

«Δεν θα ελαττώσης ούτε θα κατακρατήσης το ημερομίσθιον πτωχού και ενδεούς τόσον εκ των αδελφών σου Ισραηλιτών, όσον και από τους ξένους που ευρίσκονται εις τας πόλεις σας. Θα πληρώσης αυτόν την ιδίαν ημέραν. Δεν θα δύση ο ήλιος, χωρίς αυτός να έχη λάβει το ημερομίσθιόν του, διότι είναι πτωχός και εις αυτό στηρίζει την ελπίδα του. Εάν δεν τον πληρώσης εγκαίρως, θα φωνάξη κατά σού με αγανάκτησιν προς τον Κύριον και θα καταλογισθή εις σέ αμαρτία.» (Δευτερονόμιον ΚΔ΄ 14-15)

«Διότι και η Αγία Γραφή λέγει· «δεν θα δέσης και δεν θα κλείσης το στόμα του βωδιού, που αλωνίζει»· και «ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του».» (Α΄ Προς Τιμόθεον Ε΄18)

«Και τώρα η σειρά σας πλούσιοι· κλάψτε με ολολυγμούς και θρήνους διά τας δυστυχίας και ταλαιπωρίας, αι οποίαι έρχονται κατεπάνω σας. Ο πλούτος σας, (που με αδικίας είχατε αποκτήσει και εις τον οποίον εστηρίξατε τας ελπίδας σας,) έχει σαπίσει και τα πολυτελή ενδύματά σας έχουν σκοροφαγωθή μέσα εις τας ιματιοθήκας σας. Ο χρυσός και ο άργυρος, που εθησαυρίσατε, έχουν κατασκουριάσει και η σκουριά των θα μένη ως (φοβερά) μαρτυρία εναντίον (της ιδιοτελείας και της σκληρότητός) σας και θα καταφάγη τας σάρκας σας σαν φωτιά. Εσυσσωρεύσατε θησαυρούς,

Χιλιάδες Τούρκοι προσκυνητές στον Αι-Γιώργη της Πριγκήπου!!!

ΕΝΩ ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΙ ΕΞΑΠΟΛΥΟΥΝ ΤΗ ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΥΡΡΕΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΥΔΟΥΝΑ,ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ-ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗΣ ΑΠΟ…ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ!!!
Α υτο που γινεται καθε χρονο 23 Απριλιου,δηλαδη του Αγιου Γεωργιου,στην Τουρκια,δεν μπορει παρα να χαρακτηρισθει ως ενα «συγχρονο θαυμα»:διοτι πώς αλλιως να αποκαλεσει κανεις τον συνωστισμο δεκαδων χιλιαδων Τουρκων (δειτε την φωτογραφια αριστερα),που περιμενουν ατελειωτες ωρες προκειμενου να προσκυνησουν την θαυματουργη εικονα του Αγιου Γεωργιου του Κουδουνα,δινοντας παραλληλα σημειωματα με τις παρακλησεις τους!

Οπως χαρακτηριστικα αναφερει και το δημοσιευμα των «Νεων» σχετικα με το θεμα,«και να χιόνιζε, εγώ πάλι θα ερχόμουν στον Αϊ-Γιώργη σήμερα», μου λέει η Σεμά. Είναι μουσουλμάνα, πιστεύει στον Αλλάχ αλλά και στα θαύματα του ΑϊΓιώργη του Κουδουνά! Πέρσι του ζήτησε σπίτι και της το έδωσε! Κάθε χρόνο στις 23 Απριλίου χιλιάδες Τούρκοι συνωστίζονται στην Πρίγκηπο και κάνουν την ευχή τους στον Άγιο.

Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος Στ΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1813 – 1818) (μέρος 1ο)

Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Κύριλλος Στ' Οικουμενιός Πατριάρχης (1813 - 1818)

Αναγνωρίστηκε ως Άγιος της Εκκλησίας μας από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλαδος με ενέργειες του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Νικηφόρου (Πράξις 403/8-7-1993). Η μνήμη του τιμάται την 18ην Απριλίου και μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά. Στην μνήμη του Αγίου Ιερόμαρτυρα Κύριλλου του ΣΤ΄ παραθέτουμε άρθρο που δημοσίευσε για το έργο του στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 25 Μαρτίου 1987 ο Τάσος Λιγνάδης.***

Οι πνευματικές ικανότητες

Ο Κωνσταντίνος Σερπετζόγλου γεννήθηκε κατά το τέλος της δεκαετίας του 1760 στην Αδριανούπολη, από φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας του Βασίλειος καταγόταν από την Καισάρεια και, αν βασισθούμε στο επώνυμό του, θα πρέπει να ήταν κατασκευαστής σιροπίων (σερπέτια, τουρκιστί τα μελίκρατα κατά τον Α. Γούδα, Βίοι Παράλληλοι). Ο Κωνσταντίνος είχε τρείς αδελφές, η μητέρα του όμως Μοσχονή ποθούσε για το αγόρι της, που φαινόταν ευφυές και επιμελέστατο, να μάθει τα ελληνικά γράμματα όσο γινόταν καλύτερα. Ο μικρός πήγαινε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία και το πρώτο του ελληνικό βιβλίο – όπως στους περσσότερους Έλληνες της Τουρκοκρατίας – το αλφαβητάρι του, ήταν το Ψαλτήρι. Πάνω σ’ αυτό έμαθε να συλλαβίζει και να γράφει την γλώσσα των προγόνων του.

Άγιος Ιερομάρτυρας Κύριλλος Στ΄ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1813 – 1818) (μέρος 2ο)

Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Κύριλλος Στ' Οικουμενιός Πατριάρχης (1813 - 1818)

Συνέχεια από 1ο μέρος

Ουσία και Αρτηρία

Επαναλαμβάνω ότι χρησιμοποιώ τα στοιχεία αυτά που αναφέρονται στον Κύριλλο ως παράδειγμα αναγωγής στον ιστορικό ρόλο της Ορθοδοξίας. Και σκέφτομαι αυτόν τον ρόλο όχι μόνο κατά την Τουρκοκρατία, αλλά και μετά την ανεξαρτησία του ελληνικού κρατιδίου, όταν η Εκκλησία πρωτοστατούσε οικουμενικώς με τα ίδια ιδεολογικά μέσα αφυπνίσεως στον αλύτρωτο και στον απόδημο ελληνισμό…

… Οι αιώνες της σκλαβιάς «δεν μπόρεσαν να σβήσουν την ελληνική ψυχή μας γιατί υπήρξαν οι Κύριλλοι».

Μιλώντας με το παράδειγμα του Κυρίλλου ανάγομαι αυτομάτως στις χιλιάδες των Κυρίλλων, δηλαδή στην Εκκλησία της Ορθοδοξίας, που κράτησε σε διαρκή εγρήγορση και αγονάτιστη την συνείδηση του Γένους ως επαλήθευση παθών και αναστάσεως…

Πόσο άπιστος ήταν ο άπιστος Θωμάς; (Ο Βίος του Αποστόλου Θωμά)

 

Οι απόστολοι Θωμάς και Ιάκωβος Αλφαίου. Ψηφιδωτό του 6ου αιώνα από την Ραβέννα.

1. Ο Θωμάς ως μαθητής του Χριστού

Ο Θωμάς ήταν όπως είναι γνωστό ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, που μετά την Ανάληψη σκορπίσθηκαν σ’ όλη την οικουμένη, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας.

Όλοι οι απόστολοι με κόπους και δυσκολίες έφεραν το φώς της αλήθειας στους σκλάβους της αμαρτίας ανθρώπους. Ο Θωμάς είναι εκείνος, που με τον δισταγμό του ολοκλήρωσε την πίστη των άλλων Αποστόλων και την έκανε βεβαιώτερη. Από τότε κανένας Ιουδαίος ή ειδωλολάτρης δεν μπορούσε να πεί οτι ο Κύριος δεν αναστήθηκε. Διότι ο Θωμάς ήταν ο ακριβέστερος μάρτυρας της Αναστάσεως αφού τόλμησε να ψηλαφήσει το Αναστάντα Χριστό.

Ο Θωμάς ήταν Ιουδαίος, γιός φτωχών γονέων, πιστός στο Μωσαϊκό Νόμο, με αγνό βίο. Ήταν ψαράς στο επάγγελμα. Όταν τον κάλεσε ο Χριστός δεν ανέβαλε, αλλά τον ακολούθησε με χαρά. Ήταν μαθητής πρόθυμος, υπηρέτης πιστός. Αγάπησε πολύ τον Κύριο, κι όταν οι Ιουδαίοι ήθελαν να θανατώσουν το Σωτήρα, ο Θωμάς έλεγε στους άλλους μαθητές:
» Ας πάμε κι εμείς να πεθάνουμε μαζί Του. Είναι καλύτερα να σταυρωθούμε με το Δεσπότη, παρά να ζούμε χωρίς Αυτόν».

Όταν μετά την Ανάσταση του, ο Κύριος παρουσιάσθηκε στους μαθητές στο ανώγειο χωρίς να ανοίξει τις πόρτες, ο Θωμάς δεν ήταν εκεί. Όταν ήλθε και του είπαν οι άλλοι, οτι είδαν τον Κύριο εκείνος δεν πίστεψε. Έλεγε, οτι θα πιστέψει μόνο αν ψηλαφήσει τον Αναστάντα.

Περί της αγωγής των παιδιών (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)

Οι άγιοι επτά παίδες εν Εφέσω

Απόσπασμα από το βιβλίο «Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι» Εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά, Κρήτη, 2003

1.   Η αγωγή των παιδιών αρχίζει απ’ την ώρα της συλλήψεώς τους.

Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας του. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λπ., τα ζει κι αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Το αντίθετο συμβαίνει με τ’ άγια συναισθήματα της μάνας. Όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα μεταδίδει σ’ αυτό μυστικά, όπως συμβαίνει με τα γεννημένα παιδιά.

Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ κατά την περίοδο της κυήσεως και ν’ αγαπάει το έμβρυο, να χαϊδεύει την κοιλιά της, να διαβάζει ψαλμούς, να ψάλλει τροπάρια, να ζει ζωή αγία. Αυτό είναι δική της ωφέλεια· αλλά κάνει θυσίες και για χάρη του εμβρύου, για να γίνει και το παιδί πιο άγιο, ν’ αποκτήσει απ’ την αρχή άγιες καταβολές. Είδατε πόσο λεπτό πράγμα είναι για την γυναίκα να κυοφορεί παιδί; Πόση ευθύνη και πόση τιμή!

Φώτης Κόντογλου – Aνέστη Χριστός, H δοκιμασία του λογικού

Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.