Στο νεωκόρο Ντράγκαν Μ.,που μερικές φορές αισθάνεται ως άλλος άνθρωπος.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Γράφεις πως μερικές φορές αισθάνεσαι ως νέος άνθρωπος αναγεννημένος και μεταμορφωμένος. Αυτό σου συμβαίνει συνήθως την ώρα της προσευχής κατά την εσπερινή ησυχία. Σαν να χάνεται αυτός ο κόσμος για σένα, διακόπτεται κάθε σκέψη περί του κόσμου, περί των ανθρώπων, περί των πραγμάτων, περί των σωμάτων. Μία ασυνήθιστη ειρήνη διαχέεται στην ψυχή σου. Βλέπεις κάποιο φώς μέσα σου και αισθάνεσαι ανείπωτη χαρά. Μέσα σε όλα αυτά αναδύεται μία παράξενη ευωδία που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία μυρωδιά πάνω στη γη. Όταν όλο αυτό αρχίζει να συρρικνώνεται και βαθμιαία, όπως το ουράνιο τόξο εξαφανίζεται από τα μάτια, σε καταλαμβάνει θλίψη γιατί αυτό δεν διήρκεσε περισσότερο, χωρίς διακοπή, χωρίς παύση, χρόνια, αιώνες και σ’ όλη την αιωνιότητα. Και ρωτάς τί μπορεί να είναι αυτό;

Νομίζω, ότι το Πνεύμα του Θεού άγγιξε την ψυχή σου, αδελφέ μου. Αυτό είναι που ο Κύριος λέει: «ιδού γαρ ή βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν» (Λουκ. 17,21). Γιατί όταν το Πνεύμα του Θεού ενθρονιστεί στη ψυχή μας, τότε σταματά οτιδήποτε είναι δικό μας μέσα μας και συνεχίζει εκείνο που είναι του Θεού. Όσο μέσα μας βασιλεύουν οι δικές μας επίγειες σκέψεις, οι γήινες επιθυμίες και η εγωιστική θέληση,τόσο δεν υπάρχει το βασίλειο του Θεού αλλά το βασίλειο του σκότους, του φόβου και της άγνοιας. Ενώ όταν το πνεύμα του Θεού έρχεται και κατοικεί μέσα μας, βιώνουμε τη Βασιλεία Toυ. Αλλά σε συμβουλευω: ταπεινώσου έως έκμηδενίσεως μπροστά στο μεγαλείο του Ύψιστου Θεού, που αποκάλυψε αύτη τη δόξα κατά το μέγιστο έλεος Του. Μην κοινοποιείς αυτό σε πολλούς αμύητους και ιδιαίτερα εκείνο το άλλο που και εγώ έδω δεν αναφέρω. Για να μην εκθέσεις στη βρωμιά εκείνο που είναι το πλέον άγιο και να μην ανέλθει η ψυχή στα υψη της υπερηφάνειας από τα όποια πέφτεις στα άδυτα του Άδου. Άκου πως αναφέρονται σ΄ αυτό: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α’ Κορ. 10,12).

Ποιός μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός Αναστήθηκε;

Η Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός βγάζει τον Αδάμ από τον Άδη. Στα αριστερά ο άγιος Κύριλλος ο φωτιστής των Σλάβων. (Τοιχογραφία από την βασιλική San Clemente στην Ρώμη)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Για τις πέντε πληγές του Χριστού (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η Σταύρωση του Χριστού (πίνακας του Matthias Grunewald)

Αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

Μου γράφεις οτι ακουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;

Άγιος Νικόλαος, Επίσκοπος Ζίτσας και Αχρίδος (23/12/1880 – 05/03/1956)

Γεννήθηκε από φτωχούς, πολύτεκνους κι ευσεβείς γονείς στο χωριό Λέλιτς της Σερβίας στις 23 Δεκεμβρίου 1880. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στη μονή Τσέλιε. Αγάπησε από μικρός ένθερμα τη μελέτη και την προσευχή. Σε όλες του τις σπουδές αρίστευσε. Αγά¬πησε τη θεολογία, τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Μιλούσε άπται¬στα εφτά γλώσσες. Ήταν φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος, φιλάδελφος, φιλομαθής και φιλάσθενος. Το 1909 εκάρη μοναχός στη μονή Ρακόβιτσα και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς.

Έκανε πολλά ταξείδια. Τα σημαντικότερα θεωρούσε στο Άγιον Όρος. Ερχόταν για πολλά χρόνια, κάθε χρόνο και επί πολύ. Ξεκίνησε να έρχεται το 1920. Κυρίως παρέμενε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος, όπου γνωρίσθηκε και συνδέθηκε με τον όσιο Σιλουανό (+1938), του οποίου νωρίς αντελήφθη κι έκανε γνωστή την αγιότητα.

Ο Άγιος Σάββας Αρχιεπίσκοπος Σερβίας, ως μοναχός της Μονής Βατοπαιδίου

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Σύμφωνα με τους μοναχικούς κανόνες ο υποψήφιος πρέπει να παραμένει δόκιμος για μερικά χρόνια προτού γίνει μοναχός. Στο Άγιον Όρος η δοκιμασία διαρκεί περισσότερο απ’ ό,τι στα άλλα μοναστήρια στον κόσμο. Ο Ράστκο όμως έγινε μοναχός χωρίς δοκιμασία χάρη στις πιεστικές περιστάσεις. Στο Ρούσικον πέρασε μόνο μερικές μέρες, περισσότερο σαν επισκέπτης παρά σαν δόκιμος πριν μετονομαστεί από Ρά­στκο σε Σάββα. Σαν μοναχός βέβαια πέρασε απ’ όλη τη δύσκολη προετοιμασία, επειδή θεωρούσε τον εαυτό του πολύ νέο, έσχατο μεταξύ των αδελφών του.

Ο Σάββας έμεινε στο Ρούσικον για σύντομο χρονικό διάστημα, το πολύ-πολύ μερικούς μήνες. Κατόπιν μετοίκησε στο Βατοπέδι, ένα από τα παλιότερα μεγάλα μοναστήρια του Αγίου Όρους, αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Κ’ έγινε αυτό ως εξής: Όταν στη γιορτή του Ευαγγελισμού πανηγύριζε η ιερά μονή Βατοπεδίου, ο προεστώς κάλεσε τον ηγούμενο της μονής Ρουσίκου και τον παρακάλεσε να πάρει μαζί του και τον Σάββα. Σ’ εκείνη την περίπτωση ο Σάββας έκανε θαυμάσια εντύπωση σ’ όλη την αδελφότητα και ο ηγούμενος ζήτησε απ’ αυτόν να μείνει μόνιμα μαζί τους. Ο νεαρός μοναχός, μην μπορώντας να πει ούτε ναι ούτε όχι, άφησε τον προϊστάμενό του ν’ αποφασίσει. Όταν πια οι δύο ηγούμενοι συμφώνησαν να μείνει, έμεινε αυτός στο Βατοπέδι όχι μερικές μέρες ή μήνες, αλλά δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Για τον Σάββα ήταν ανεκτίμητο το όφελος που έζησε ακριβώς στο Βατοπέδι και όχι σε κάποιο άλλο σλαβικό μοναστήρι.

» Στις μοντέρνες αμαρτίες ο Θεός απαντά με μοντέρνα μέσα..»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Με ρωτάς , άνθρωπε του Θεού από που προέρχεται η σημερινή κρίση , και τι σημαίνει αυτή . Ποιος είμαι εγώ για να με ρωτάς για ένα τόσο μεγάλο μυστικό ; » Μίλα όταν έχεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή » , λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.Όμως παρόλο που θεωρώ, ότι η σιωπή είναι ώρα καλύτερη από κάθε ομιλία , και όμως λόγω αγάπης προς εσένα , θα σου εκθέσω εκείνα που σκέπτομαι περί αυτού που ρώτησες.

Η ιστορία μιας θαυμαστής θεραπείας από τον θυμό (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ό Άγιος Τύχων του Ζάντονσκ είχε φύση εκρηκτική. Θύμωνε συχνά με τους ανθρώπους, μετάνιωνε, καί πάλι θύμωνε. Αυτή τήν αδυναμία του όμως τήν συναισθανόταν πιο έντονα άπ’ ότι οποιοσδήποτε άλλος. Πολύ προσευχόταν στο Θεό, να τον διορθώσει και να τον σώσει ο Θεός από τον τόσο οργίλο χαρακτήρα του. Καί πράγματι, κατά την Πρόνοια του Θεού του συνέβη κάτι που θα τιθάσευε γιά πάντα το θυμό του και θα τον οδηγούσε στην ταπεινοφροσύνη καί τη συντριβή.

Σε μία γυναίκα, που ταλαιπωρείται από βαριά θλίψη…, Επιστολή του Αγίου Επισκόπου Αχρίδος Νικολάου Βελιμίροβιτς του Αγιορείτου

“Γράφεις ότι σε ταλαιπωρεί κάποια ακατανίκητη και ανεξήγητη θλίψη. Σωματικά είσαι υγιής, το σπίτι γεμάτο, αλλά η καρδιά άδεια. Για την ακρίβεια η καρδιά σου είναι γεμάτη από σκοτεινή θλίψη.

Πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Συχνά ο θάνατος του άνθρωπου ταιριάζει, στη ζωή που έζησε. Σαν κανόνας ισχύει ότι όποιος σκοτώσει θα σκοτωθεί και όποιος σηκώσει μάχαιρα θα λάβει μάχαιρα.

Πρόσφατα πέθανε ένας γέροντας ιερέας. Δεν πονούσε. Την τελευταία μέρα της εβδομάδας, το βράδυ διάβαζε προσευχές σε κάποιους ασθενείς, την Κυριακή το πρωί συγχωρέθηκε. Ήταν ήσυχος και ήρεμος σε όλη του τη ζωή και τέτοιο ήταν και το τέλος του. Ήταν ένθερμος στην προσευχή, μεγάλωσε μέσα στην προσευχή.

Γιατί ψάλλουμε το «Ησαΐα χόρευε»;

Το θαύμα στον Γάμο της Κανά. Ψηφιδωτό της εποχής των Παλαιολόγων (14ος αιώνας) στην Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

«Ησαϊα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, και έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ, Θεόν τε και άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, την Παρθένον μακαρίζομεν.»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Εσείς ξέρετε, νομίζω, την έννοια αυτού του ψαλμού. Καλούμε τον προφήτη Ησαΐα να χορέψει επειδή η προφητεία του επαληθεύθηκε. Ο προφητικός λόγος, που εξέφρασε ο Ησαΐας μπροστά στο βασιλιά Άχαζ και το λαό έχει ως εξής:

Ποιός μας δίνει μαρτυρία ότι υπάρχει Θεός.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κι εσύ και η γερόντισσα μητέρα σου είστε αφιερωμένες στην ορθόδοξη πίστη. Από τότε που αρχίσατε να εκπληρώνετε τις εντολές της νηστείας, της προσευχής, της ελεημοσύνης και της Μετάληψης, από τότε τα μυστικά της αλήθειας όλο και περισσότερο σας αποκαλύπτονται. Πράγματι αυτός είναι ο ορθός δρόμος: μέσω της εξάσκησης του γνωστού φθάνουμε στο άγνωστο. Κατά τη σιωπηλή και μακροχρόνια προσευχή η αλήθεια εμφανίζεται. Όμως η καρδιά σου φλέγεται από την επιθυμία, ώστε και πολλούς άλλους να κατευθύνεις στην οδό της αλήθειας. Αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι: σε κάποιον ο νους είναι σκοτισμένος από τα ψέματα, σ’ άλλον η καρδιά πετρωμένη από τα πάθη, και δεν γίνεται εύκολα. Χρειάζεται πολύς καθαρισμός και μεγάλοι αγιασμοί και επταπλάσιες νίψεις στον Ιορδάνη. Έτσι ενας εργάτης από το Βανάτι σ΄ εξέπληξε με την ερώτηση: «Ποιος μαρτυρεί ότι υπάρχει ο Θεός;» Και εσύ παραξενεύεσαι, τι να του απαντήσεις. Πρώτα προσευχήσου στον Θεό γι’ αυτόν, και μετά απάντησε του ως έξης:

Μαρτυρεί το χόρτο. Εάν αναζητάς, αδελφέ, μάρτυρα κάτω από τα πόδια σου, σου μαρτυρεί το πράσινο χόρτο, του οποίου η γενεαλογία φθάνει μέχρι εκείνη την ήμερα και τη στιγμή που ακούστηκε ο λόγος του Δημιουργού: «Βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ’ ομοιότητα, και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ου το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γης» (Γεν. 1,11).

Tι σημαίνουν τα λόγια «Σοι Κύριε».

Τοιχογραφία της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Στο τέλος κάποιων σύντομων προσευχών ο ιερέας καλεί τον λαό, για να παραδοθεί εντελώς στον Κύριο Χριστό λέγοντας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Σ’ αυτό ο λαός άπαντα: «Σοί Κύριε».

Τούτα τα λόγια είναι πολύ σημαντικά, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πολλές καταστάσεις στην ανθρώπινη ζωή.

Γιατί στο ευαγγέλιο δεν γίνεται καθόλου λόγος περί ευτυχίας;

Χειρόγραφο Ευαγγέλιο της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πώς δεν λέγεται, τίμια ψυχή; Περί τίνος λέγεται στο Ευαγγέλιο περισσότερο απ’ ό,τι περί ευτυχίας; Εμένα μου φαίνεται, ότι το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να ονομαστεί «το Βιβλίο της Ευτυχίας» και η διδαχή του Χρίστου «διδαχή περί ευτυχίας». Εσένα σίγουρα σε μπέρδεψε το ότι στο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ειδικά η ιδια η λέξη ευτυχία. Όμως αντί αύτης της λέξης χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις, όπως «μακαριότητα», «χαρά», «αγαλλίαση», «παράδεισος», «σωτηρία», «αιώνια ζωή». Ειδικά η λέξη «μακαριότητα» σημαίνει ευτυχία με την καλύτερη έννοια. Όταν ξέρεις αυτό, τότε διάβασε ξανά την ομιλία του Κυρίου στους μακαρισμούς (Ματθ. 5). Η πρώτη διδαχή την οποία ο Χριστός ανήγγειλε στον κόσμο, ήταν η διδαχή περί ευτυχίας. Κατά τη διδαχή του Χριστού οι μακάριοι ή ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι ταπεινοί στο πνεύμα μπροστά στον Θεό, αφού είναι δικό τους το βασίλειο των ουρανών. Εκείνοι που βρέχουν τις προσευχές τους με δάκρυα, αφού θα παρηγορηθούν με αξεπέραστη παρηγοριά. Εκείνοι που είναι πράοι και άκακοι σαν αρνιά, αφού θα κληρονομήσουν τη γη των ζώντων.

Prayer XV- St. Nikolai Velimirovic

White doves fly over my blue lake, like white angels over the blue heaven. The doves would not be white nor would the lake be blue, if the great sun did not open its eye above them.

O my heavenly Mother, open Your eye in my soul, so that I may see what is what–so that I may see who is dwelling in my soul and what sort of fruits are growing in her.

Without Your eye I wander hopelessly through my soul like a wayfarer in the night, in the night’s indistinguishable gloom. And the wayfarer in the night falls and picks himself up, and what he encounters along the way he calls «events.»  MORE…

Για την ανάγκη επιφυλακτικότητας όσων νομίζουν ότι είναι ασφαλείς

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

«Ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α΄Κορ. 10,12)

Ο απόστολος ο οποίος δίνει τέτοια συμβουλή γνώριζε τέλεια την ανθρώπινη φύση και όλες τις αδυναμίες της. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα: μόλις ένας άνθρωπος βγει από τη λάσπη της αμαρτίας και ανορθωθεί, αμφιταλαντεύεται και πέφτει ξανά. Μόλις θεραπευτεί από την αμαρτία της γαστριμαργίας, πέφτει στο πάθος της κενοδοξίας. Ή μόλις εκτείνει το χέρι του για να ελεήσει κάποιο φτωχό, η υπερηφάνεια τον ρίχνει στην άλλη πλευρά. Ή μόλις πάρει την καλή συνήθεια να προσεύχεται, ανοίγει το στόμα του διάπλατο για να υποτιμήσει εκείνους που δεν είναι συνηθισμένοι ακόμη στην προσευχή. Ή μόλις νοιώσει ότι το Πνεύμα του Θεού τον καθοδηγεί στο μονοπάτι της σωτηρίας, αμέσως τοποθετείται ως διδάσκαλος προς όλους· μέχρι που, δυστυχώς, με τη στάση αυτή διώχνει εντελώς το Πνεύμα από μέσα του.

Prayer XIV- St. Nikolai Velimirovic

What is clothing worth, if there is no body to clothe? What is the body worth, if the soul is not covered with it? What is the soul worth, If You do not keep vigil in it, like fire in ashes?

My clothing is smoke and ashes, if my body does not give it value.

Prayer XIII- St. Nikolai Velimirovic

You do not ask much of me, my love. Indeed, people ask more.

I am wrapped in a thick wrapping of nonexistence that covers the eyes of my soul. You only ask my soul to take off her misty wrapping and open her eyes to You, my might and my truth. People ask my soul to wrap herself more and more thickly with heavier and heavier wrappings.

Prayer XII- St. Nikolai Velimirovic

Anoint my heart with the oil of Your mercy, my most merciful Lord.May neither anger against the strong nor scorning of the weak ever erupt in my heart! For everything is weaker than the morning dew.

May hatred never make a nest in my heart against those who plot evil against me, so that I may be mindful of their end and be at peace.

Mercifulness opens the way to the heart of all creatures, and brings joy. Mercilessness brings fog to the fore, and creates a cramped isolation.

Have mercy on Your merciful servant, most Tender Hand, and reveal to me the mystery of Your mercy.

The Ultimate Man is the child of the Father’s mercy and the Spirit’s light.

All creation is merely a story about Him. The mighty suns in the heavens and the smallest drops of water in the lake cany in themselves one part of the story about Him. All the builders of heaven and earth, from the exceedingly mighty seraphim to rulers and the tiniest particle of dust, tell the very same story about Him, their fore-essence and fore-source.

Holy Martyrs Agathopodus and Theodulus & Venerable Mark of Trache (April 5)

Saints Agathopus and Theodoulos

1. THE HOLY MARTYRS AGATHOPODUS AND THEODULUS

Agathopodus was a deacon and Theodulus was a lector in the church at Thessalonica. Agathopodus was adorned with the greying of age and Theodulus with youthful understanding and chastity. At the time of Diocletian’s pursuit of Christians these two were summoned to court. They responded with rejoicing and holding each other by the hand, they walked along crying out: «We are Christians!» All the advice of the judges that they deny Christ and worship idols, remained in vain. After an extended imprisonment and hunger they were sentenced to death by drowning in the sea. Their hands were bound behind their backs, a heavy stone was hung around their necks and they were led out to be drowned. When they first wanted to toss Agathopodus into the deep, he cried out: «Behold, by this second baptism we are washed of all our sins and in purity do we depart to Christ Jesus.» Shortly afterward, the sea tossed their drowned bodies upon the shore and Christians buried their bodies with honors. St. Theodulus appeared to his acquaintances as a bright angel in glistening attire and ordered them to distribute all of his remaining estate to the poor. These glorious and wonderful soldiers of Christ suffered honorably during the reign of Diocletian and the Thessalonican Prince Faustinus in the year 303 A.D.

2. THE VENERABLE MARK OF TRACHE

He is also called «Mark the Athenian» because Athens was the place of his birth. His parents died after he completed his higher education in Athens. He thought to himself that death, even for himself, was unavoidable and that one should sufficiently prepare beforehand for that honorable departure from this world. Distributing all of his possessions to the poor, he sat on a plank in the sea and with a tenacious faith in God’s help, prayed that God direct him wherever He wills. God, in His Providence, protected him and brought him to Lybia (or Ethiopia) to a mountain called Trache. Mark lived an

Venerable Joseph the Hymnographer, Holy Martyr Pherbutha, Venerable Zosimas and Venerable Martyr Nicetas (April 4)

1. VENERABLE JOSEPH THE HYMNOGRAPHER

Joseph was born in Sicily of pious and virtuous parents, Plotinus and Agatha. After the death of his parents, Joseph moved to Thessalonica where he was tonsured a monk. As a monk, he was a model to all in fasting, extreme restraint, ceaseless prayer, chanting of the Psalms, vigils and labor. The bishop of Thessalonica ordained him a priest [Heiromonk]. While visiting Thessalonica the distinguished Gregory Decapolis was so impressed with Joseph, because of his rare character, that he invited him to his monastery in Constantinople. When the flame of the Iconoclastic heresy erupted again under Leo V, the Armenian, Joseph was sent to Rome to call upon the Pope and the Roman Church to battle for Orthodoxy. While enroute, Joseph was captured by pirates and taken to Crete where the heretics detained him in prison for six years. Joseph rejoiced that he was made worthy to suffer for Christ and, for that, he continually praised God, considering the iron chains on him as an adornment of gold. Early in the morning on Christmas day, in the sixth year of Joseph’s imprisonment, the wicked Emperor Leo was slain in church while attending Matins. At that same moment, St. Nicholas appeared to Joseph in prison and said to him:»Arise and follow me!» Joseph felt himself being elevated in the air and, all at once, found himself before the gates of

Saint Nicetas the Confessor, Saint Paul the Sorrowful one and Holy Martyr Ulphianus (April 3)

Saints Nicetas the Confessor and Joseph the Hymnographer

1. SAINT NICETAS THE CONFESSOR

Nicetas was born in Bithynia in the city of Caesarea. His father, Filaret, after the death of his spouse, was tonsured a monk while Nicetas remained with his paternal grandmother. After reaching maturity and completing all of his studies, Nicetas entered the Monastery of Medikion, where the Abbot Nicephorus tonsured him a monk. After seven years of hardship and mortification, Patriarch Tarasius ordained him a priest (Heiromonk). Following the deaths of Abbot Nicephorus and Athanasius, the faithful companion of Nicetas, the monastic brotherhood elected him as abbot, against his will. St. Nicetas was a holy example and model of life and asceticism to his brethren for many years. When Leo V, the Armenian, was crowned emperor, after the pious Irene and the right-believing Emperors Nicephorus and Michael, the Iconoclastic struggle was again enflamed. The emperor deposed Patriarch Nicephorus and later banished him into exile and, in his place, elevated the heretic Theodotus Cassiteras, a man of impure life. Nicetas was also

Εβδομαδιαία εφημερίδα Πέτσατ: Συνέντευξη με τον Μητροπολίτη Αρτέμιο

Μητροπολίτης Αρτέμιος

Κατά τη διαμονή του στο Λονδίνο ο Μητροπολίτης Αρτέμιος έδωσε συνέντευξη στον ανταποκριτή του σερβικού περιοδικού Πέτσατ στο Λονδίνο.

Σεβασμιότατε Μητροπολίτη, πως θα μπορούσατε να συνοψίσετε το δεκαετές ισοζύγιο της κατοχής της περιοχής στην οποία είστε ποιμένας του σερβικού ποιμνίου;
– Η διεθνής αποστολή βίωσε φιάσκο, τουλάχιστον όταν πρόκειται για ανακηρυγμένους σκοπούς και ιδέες. Η ίδια ήρθε βάση της 1244 Απόφασης για να διασφαλίσει ειρηνική και ασφαλή ζωή για όλους. Σχετικά με αυτό τίποτα δεν έχει υλοποιηθεί. Οι διωγμένοι δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Αντιθέτως, υπό την αιγίδα της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας πραγματοποιήθηκε η εθνική κάθαρση.
250 χιλιάδες Σέρβοι διώχθηκαν, ενώ πάνω από χίλιοι δολοφονήθηκαν. Γκρεμίστηκαν δεκάδες χιλιάδες σερβικά σπίτια, πάνω από 150 εκκλησίες και μοναστήρια… οι Σέρβοι στο Κόσσοβο και τα Μετόχια σήμερα στερήθηκαν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και αυτό – ας μην το ξεχάσουμε – υπό την εξουσία της UNMIK και της ΚΦΟΡ. Και τώρα ήρθε η στιγμή να τσιμενταριστεί εκείνο που αυτή η ίδια η διεθνής κοινότητα έκανε – να ενισχυθεί το λεγόμενο κράτος του Κοσσόβου.

St. Hypatius, St. Jonah, Martyr Audas and Venerable Apollonius

St. Nicholas Velimirovich – The Prologue from Ohrid

1. THE PRIESTLY-MARTYR HYPATIUS THE BISHOP OF GANGRA

St. Hypatius with scenes from his life. Russian icon of the first half of the 15th century. Moscow, Tretyakov Gallery.

Hypatius was born in Cilicia and was the bishop of Gangra. He was present at the First Ecumenical Council [Nicaea, 325. A.D.] and was renowned throughout because of his pious and saintly life and his miracle-working. The Emperor Constantius ordered that a likeness of Hypatius be made during the saint’s lifetime. The emperor kept this likeness in his palace as a weapon against all adverse powers. Once upon returning from Constantinople, Hypatius was attacked in a narrow gorge by Novatian heretics and, along with others, was hurled to the ground in mud. At that moment a woman from that group struck him in the head with a stone and, thus, the saint died. Immediately that woman went insane and took that same stone and struck herself with it. When they took her to the grave of St. Hypatius, he interceded before God on her behalf. She was healed by the great compassionate soul of Hypatius and lived the remainder of her life in repentance and prayer. St. Hypatius died and took up habitation in the eternal Kingdom of Christ the God, in the year 326 A.D.

Prayer XI- St. Nikolai Velimirovic

Once I bound myself to You, my love, all other bonds broke.

I see a swallow distraught over its demolished nest, and I say: «I am not bound to my nest.»

I see a son mourning for his father, and I say: «I am not bound to my parents.»

I see a fish expiring as soon as it is taken out of the water, and I say: «That is me! If they take me out of Your embrace, I shall die in seconds-like a fish tossed onto the sand.»

Prayer IX- St. Nikolai Velimirovic

O Lord, my soul’s most cherished mystery, how light this world is, when I weigh it on a scale with You!

On one side of the scale is a lake of molten gold, and on the other a cloud of smoke.

All my cares, along with my body and its foolish convulsions of sweetness and bitterness-what are they except smoke, beneath which my soul is swimming in a golden lake?

How can I confess to people the mystery that I see through the rings of Your archangels? How can I tell particles about totality? How can fingernails understand the circulation of blood in the body? It is truly painful for one struck dumb with wonder to speak to those deafened by noise.

First comes begetting and then creating. Just as a miraculous thought is quietly and mysteriously begotten in a man, and the begotten thought thereafter creates, so also did the Ultimate Man, the Only-Begotten, appear in You, and thereafter created everything that God can create.

In Your inviolate chastity, through the activity of the All-Holy Spirit, the Son was begotten. This is the begetting of God from above.