Περί της Αγίας και Φωτοειδούς Μεταμορφώσεως του Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού

Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου

Δέστε και πάλι έχουμε εορτή πνευματική και πανήγυρη. Έλαμψε πάλι σε μας σήμερα το αΐδιο φως που γεννάται αϊδίως από φως άκτιστο. Πάλι ευδόκησε να μας αυγάσει, να μας λούσει μέσα και έξω από μας με το απαύγασμα της δόξας του Θεού Πατρός και με τον χαρακτήρα της υποστάσεως του, τον ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο, που είναι η ακτινοβολία της δόξας και το αποτύπωμα και η σφραγίδα της ένδοξης φύσεως και ουσίας του Θεού Πατρός (Εβρ. α’ 3). Πάλι μας επισκέφθηκε φιλάνθρωπα η φωτολαμπίδα του άκτιστου φωτός, που δεν έχει τέλος και η εικόνα της αγαθότητας του Θεού, ο Θεός Λόγος.

Η Αγία Γραφή και το δίκαιο των Εργατών

«Δεν θα αδικήσης τον πλησίον σου, δεν θα αρπάσης ό,τι του ανήκει. Το ημερομίσθιον του εργάτου σου δεν θα μείνη μαζή σου έως το πρωϊ. Θα πληρώσης αυτόν το ίδιο βράδυ.» (Λευιτικόν ΙΘ΄ 13)

«Δεν θα ελαττώσης ούτε θα κατακρατήσης το ημερομίσθιον πτωχού και ενδεούς τόσον εκ των αδελφών σου Ισραηλιτών, όσον και από τους ξένους που ευρίσκονται εις τας πόλεις σας. Θα πληρώσης αυτόν την ιδίαν ημέραν. Δεν θα δύση ο ήλιος, χωρίς αυτός να έχη λάβει το ημερομίσθιόν του, διότι είναι πτωχός και εις αυτό στηρίζει την ελπίδα του. Εάν δεν τον πληρώσης εγκαίρως, θα φωνάξη κατά σού με αγανάκτησιν προς τον Κύριον και θα καταλογισθή εις σέ αμαρτία.» (Δευτερονόμιον ΚΔ΄ 14-15)

«Διότι και η Αγία Γραφή λέγει· «δεν θα δέσης και δεν θα κλείσης το στόμα του βωδιού, που αλωνίζει»· και «ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του».» (Α΄ Προς Τιμόθεον Ε΄18)

«Και τώρα η σειρά σας πλούσιοι· κλάψτε με ολολυγμούς και θρήνους διά τας δυστυχίας και ταλαιπωρίας, αι οποίαι έρχονται κατεπάνω σας. Ο πλούτος σας, (που με αδικίας είχατε αποκτήσει και εις τον οποίον εστηρίξατε τας ελπίδας σας,) έχει σαπίσει και τα πολυτελή ενδύματά σας έχουν σκοροφαγωθή μέσα εις τας ιματιοθήκας σας. Ο χρυσός και ο άργυρος, που εθησαυρίσατε, έχουν κατασκουριάσει και η σκουριά των θα μένη ως (φοβερά) μαρτυρία εναντίον (της ιδιοτελείας και της σκληρότητός) σας και θα καταφάγη τας σάρκας σας σαν φωτιά. Εσυσσωρεύσατε θησαυρούς,

Γιατί και πως πρέπει να διαβάζουμε την Αγία Γραφή (α΄)

Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς

Η Αγία Γραφή είναι κατά κάποιο τρόπο η βιογραφία του Θεού στο κόσμο αυτό. Και μάλιστα από την Αγία Γραφή, η Καινή Διαθήκη είναι η βιογραφία του σαρκωθέντος Θεού σ’ αυτό το κόσμο. Μέσα σ’ αυτή περιγράφεται πώς ο Θεός, για να δείξει τον εαυτό Του στους ανθρώπους, έστειλε το Θεό Λόγο, ο οποίος σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, και σαν άνθρωπος είπε στους ανθρώπους, όλα όσα ο Θεός έχει, όλα όσα ο Θεός επιθυμεί για τον κόσμο αυτό και για τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτόν. Αποκάλυψε ο Θεός Λόγος το σχέδιο του στο κόσμο.

Ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται… δεν αξίζει ούτε μια πεντάρα!

ΚΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ

1. Ο Ιβάν Τουργκένιεφ

Σε ένα βιβλίο του ο Τουργκένιεφ (άθεος Ρώσος συγγραφέας του περασμένου αιώνα) διηγείται, πως, ώριμος άνδρας πια, περπατούσε μέσα στο δάσος  στο χωριό του, το Σπάσκοϊε και ξανάβλεπε τον εαυτό του μικρό αγόρι να κάνει περίπατο κάτω από τα ψηλά δένδρα. «Να, γράφει, το δένδρο, που σκότωσα τον πρώτο μου κόρακα. Να το ξέφωτο, που παρακολούθησα, πώς ένα φίδι μετά από μια σκληρή μάχη έφαγε ένα βάτραχο, και από τότε έπαυσα να πιστεύω στη Θεία Πρόνοια»!

Τώρα τελευταία ο καθένας φαντάζεται το Χριστό ανάλογα με τη δική του διαστροφή.!

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Άνθρωποι με «αξία» και με «αξιώσεις», σήμερα Τον βρίζουν χειρότερα!Μακροθυμούσε τότε ο Κύριος. Μακροθυμεί και τώρα.

Ο μεγάλος ιταλός συγγραφέας Τζιοβάννι Παπίνι στο ωραιότατο βιβλίο του «Η ιστορία του Χριστού» λέει: «Η προδοσία του Χριστού συνεχίζεται. Τότε Τον πρόδωσε ένας μόνο και για τριάντα αργύρια. Αν όμως μαζευτούν όλα τα αργύρια, που από τότε μέχρι σήμερα πήραν άνθρωποι σαν αμοιβή για κάποια προδοσία του Χριστού και γίνουν σωρός, θα σχηματισθεί ένα βουνό τόσο μεγάλο, που θα σκεπάσει ολόκληρη τη γη»!

Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμά, αλλά…

Λιθοβολισμός, κωδ.602, 13ος αι. Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου

Φοβερό κακό και επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής είναι η αμαρτία. Την απονευρώνει με δολιότητα. Είναι όμως κακό που εξαρτάται από τη δική μας θέληση. Φοβερό κακό, άλλα όχι και αθεράπευτο. Το θεραπεύει εύκολα η μετάνοια. Όση ώρα κράτα κανείς στο χέρι του τη φωτιά, οπωσδήποτε καίγεται. Μόλις όμως την τινάξει, παύει να καίγεται. Το ίδιο συμβαίνει με την αμαρτία, που είναι κι’ αυτή μια φωτιά που κατακαίει τον άνθρωπο. Η αμαρτία δεν είναι κανένας εχθρός που σε πολεμά απ’ έξω, αλλά κακό που φυτρώνει και αναπτύσσεται μέσα σου. Βλέπε με σωφροσύνη  και δεν θα νοιώσεις αισχρή επιθυμία.

Φαρισαίοι και Τελώνες

Οι Φαρισαίοι

 Στη παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου υπάρχουν  δύο τύποι, ο υπερήφανος και ο ταπεινόφρων. Είναι γνωστό ότι οι φαρισαίοι ήταν τάξη θρησκευτική. Οι τελώνες ήταν μια άλλη τάξη, η οποία μάλιστα ήταν ιδιαίτερος στόχος των φαρισαϊκών επιθέσεων. Η τάξη των φαρισαίων δημιουργήθηκε σιγά σιγά από το 2^ο π.Χ. αιώνα, όταν γίνονταν οι αγώνες των ζηλωτών Ισραηλιτών εναντίον των Ελληνιστών. Κατ αρχάς η τάξη αυτή  περιελάμβανε τα πιό αγνά θρησκευτικά στοιχεία. Με την πάροδο όμως του χρόνου έχασε την ουσία της πνευματικής ζωής, κατάντησε μερίδα υπέρζηλωτων, που εμφανίζεται σε πολλές περιόδους της ιστορίας και θεωρείται ότι κατέχει την άκρα δεξιά πτέρυγα της θρησκευόμενης κοινωνίας.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Ας εξετάσουμε τι έχει να μας πει αυτή η προσευχή για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού και για τη θεραπεία μας απ’ αυτόν και μέσα σ’ αυτόν.

Υπάρχουν στην Προσευχή του Ιησού δυο «πόλοι» ή δυο ακραία σημεία. «Κύριε…Υιέ του Θεού»· η Προσευχή μιλάει πρώτα για τη δόξα του Θεού, διακηρύσσοντας τον Ιησού σαν Κύριο όλης της δημιουργίας και σαν τον αιώνιο Υιό. Έπειτα στο κλείσιμό της η Προσευχή στρέφεται στην κατάσταση μας ως αμαρτωλών – αμαρτωλών εξ αιτίας της πτώσης, αμαρτωλών από τις προσωπικές μας πράξεις τις λαθεμένες: «..με τον αμαρτωλόν». Είναι σημαντικό το ότι λέμε «ελέησόν με τον αμαρτωλόν»-σαν να ήμουν εγώ ο μοναδικός αμαρτωλός.

Έτσι η Προσευχή αρχίζει με λατρεία και τελειώνει με μετάνοια. Ποιός ή τί μπορεί να συμφιλιώσει αυτά τα δύο άκρα της θείας δόξας και της ανθρώπινης αμαρτωλότητας; Υπάρχουν τρεις λέξεις στην Προσευχή που δίνουν την απάντηση.

Η πρώτη είναι «Ιησούς», το προσωπικό όνομα που δόθηκε στο Χριστό μετά την ανθρώπινη γέννησή του από την Παρθένο Μαρία. Αυτό το όνομα έχει την έννοια του Σωτήρα· καθώς είπε ο άγγελος στο θετό πατέρα του Χριστού, τον άγ. Ιωσήφ: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών»

Η δεύτερη λέξη είναι ο τίτλος «Χριστός», η αντίστοιχη ελληνική απόδοση του «Μεσσίας», που σημαίνει «Αυτός που έχει χριστεί από το Άγιο Πνεύμα του Θεού». Για τους Εβραίους της Π. Διαθήκης ο Μεσσίας ήταν ο αναμενόμενος λυτρωτής, ο μελλοντικός βασιλιάς που με τη δύναμη του Πνεύματος θα τους ελευθέρωνε από τους εχθρούς τους.

Αν…τότε τις ο σωζόμενος;

 

Τελική κρίση (λεπτομέρεια). Έργο του Rogier van der Weyden. (1399/1400 - 1464)

«Αν ο Θεός τιμωρούσε αμέσως τους παραβάτες του νόμου του εδώ στη γη, μήπως τότε και οι άλλοι θα συνετίζονταν και θα υπελόγιζαν περισσότερο τον Θεό;»

Αυτό το ερώτημα συχνά απασχολεί τον άνθρωπο, καθώς βλέπει καθημερινώς πολλούς να αμαρτάνουν ασύστολα, δημόσια, προκλητικά, αλλά χωρίς φανερή τιμωρία.

Αν όμως σκεφθούμε ορθόδοξα, δηλ, ευαγγελικά και αγιοπατερικά, θα διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα δεν συμβαίνουν σύμφωνα με τις δικές μας, κρίσεις και εκτιμήσεις, αλλά σύμφωνα με την τάξη, που έχει ορίσει Εκείνος.

Μοναχός σώζει τον έγγαμο κλήρο

 

Για την κατανόηση των σχετικών με τον πιο πάνω τίτλο γεγονότων των άρχων του 4ου μ.Χ. αιώνα χρειάζεται εισαγωγικά να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή ειδικά πάνω στο θέμα της χειροτονίας των κληρικών και της έγγαμης ή μη ζωής τους. Είναι βέβαια ευνόητο ότι στις αρχές της εγκαθιδρύσεως του χριστιανισμού στον κόσμο το θέμα του γάμου του ιερού κλήρου δεν μπορούσε από τα πράγματα να είχε αντιμετωπιστεί όπως αντιμετωπίστηκε αργότερα.

Στην Καινή Διαθήκη, συνεπώς στους αποστολικούς χρόνους, ο μόνος που αναφέρθηκε στο θέμα ήταν ο απόστολος Παύλος. Στην Α’ Προς Τιμόθεον επιστολή του και στο κεφάλαιο Γ’ αναφέρει αρκετά εκτεταμένα τα προσόντα και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει οποίος «ορέγεται επισκοπής», ειδικότερα ότι πρέπει να είναι «μιας γυναικός άνδρα[ς]» (3, 2), δηλαδή σε πρώτο γάμο. Επίσης και για τους διακόνους λέει: «έστωσαν μιας γυναίκας άνδρες» (3, 12). Άλλα και στην Προς Τίτον επιστολή του (1,5)» όπου του δίνει εντολή να εγκαταστήσει «κατά πόλιν πρεσβυτέρους», πάλι, μαζί με τις πολλές αρετές που θέτει ως προϋπόθεση για το γάμο ειδικά, επισημαίνει «ει τις… μιας γυναικός ανήρ» (1,6).

Collectanea

Κληρικοί στο καζάνι της Κόλασης. Bourges Cathedral Γαλλία

 Ζησίμου Λορετζάτου

192

Η Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Όπως μέσα στο λαό υπάρχουν παλιάνθρωποι, έτσι και μέσα στον κλήρο υπάρχουν παλιάνθρωποι. Για τούτο βαφτιστήκαμε Χριστιανοί: για να έχομε τη δυνατότητα να δοκιμάσομε (αν θέλομε) να πάψομε να είμαστε παλιάνθρωποι ή μοναχά άνθρωποι αμαρτωλοί. Κάθε φορά που ακούω σκάνδαλα στον κλήρο (των ημετέρων αμαρτημάτων) προσπαθώ να μην κάνω διάκριση από σκάνδαλα πού ακούω στο λαό (των τον λαού αγνοημάτων). Η Εκκλησία είναι αύτη που στεγάζει και τα μεν και τα δε, μια που στην Ελλάδα όλοι οι κάτοικοι είναι Ορθόδοξοι. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς στεγάζει όλους, με τα ελαττώματα μας ή τις παλιανθρωπιές μας-και τα προτερήματα μας, αν έχομε— άλλα και με την υποσχεμένη δυνατότητα να πάψομε αποτελεσματικά να είμαστε παλιάνθρωποι ή μοναχά άνθρωποι αμαρτωλοί και να επωφεληθούμε (αν θέλομε) από το θεοτικό αμέτρητον έλεος. Τι σκάνδαλα στον κλήρο, τι σκάνδαλα στο λαό, σκάνδαλα δικά μας είναι και τα δυό, σκάνδαλα του κόσμου τούτου. Πώς έλεγε ο Πλάτωνας; Αιτία ελομένου, θεός αναίτιος.

( Ζήσιμος Λορετζάτος, Collectanea. Εκδ. Δόμος, Αθήνα 2009, σ.94.

Τι σημαίνει η φράση «αιωνία η μνήμη»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σε ταλαιπωρεί το ότι δεν ξέρεις τη σημασία αυτών των λέξεων, που άκουγες πολλές φορές και ο ίδιος έλεγες επάνω από τους νεκρούς. Και καλά κάνεις που ρωτάς. Όσο καλύτερα γνωρίζει ο άνθρωπος την αρχαία και καλή ορθόδοξη πίστη μας, τόσο και περισσότερο την αγαπά.

«Αιωνία η μνήμη» σημαίνει: αιώνια να υπάρχει η μνήμη για σένα. Άκουσα μία φορά πως κάποιος στον επικήδειο λόγο επάνω από τον νεκρό φώναξε: «αιωνία σου η μνήμη στη γη!» Παραξενεύθηκα σε μια τόσο λανθασμένη ερμηνεία της πίστης μας. Μα μπορεί κάτι να είναι αιώνιο στη γη, όπου όλα περνούν βιαστικά σαν προσκεκλημένοι σε γάμο; Όντως, δεν ευχόμαστε στον νεκρό εντελώς μηδαμινό πλούτο, όταν του ευχόμαστε να τον μνημονεύουν σ’ αυτόν τον κόσμο, ο όποιος και ο ίδιος πλησιάζει στο τέλος του; Αλλά ας πούμε πως το όνομα κάποιου μνημονεύεται στη γη έως το τέλος του χρόνου – τι κερδίζει αυτός απ’ αυτό, εάν η μνήμη του στα ουράνια έχει ξεχαστεί;

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΩΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ

Η Άρνηση της Εξομολόγησης. Πίνακας του Ρώσου ζωγράφου Ilya Efimovich Repin (1844-1930).

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

«Να θυμάμαι τα εξομολογημένα και με τη χάρη του Θεού συγχωρημένα αμαρτήματα μου;».

Δεν υπάρχει λόγος να θυμόμαστε όσα πια συγχωρήθηκαν. Στην προσευχή μας, όμως, ας τα φέρνουμε στο νου μας, αν η ενθύμησή τους μας ταπεινώνει, όπως μας διδάσκουν οι άγιοι πατέρες.

Το αίσθημα της δικαιώσεως και το αίσθημα της αμαρτωλότητος.