Όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης (+1199)

Ο Στέφανος Α΄ Νεμάνια υπήρξε ισχυρός ηγεμόνας του σέρβικου έθνους, ενοποιός των σερβικών χωρών, δημιουργός ανεξάρτητου κράτους γύρω στα 1170, πρόμαχος και υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, εξολοθρευτής των αιρέσεων και Ιδρυτής της δυναστείας των Νεμανιδών, πολλά μέλη της οποίας αξιώθηκαν αγιωνυμίας. Γεννήθηκε το 1114 στη Ζέτα, το σημερινό Μαυροβούνι.

Όταν ισχυροποίησε το κράτος του και στερέωσε την ορθόδοξη πίστη σε αυτό, παρέδωσε τη βασιλεία του και -κατά το παράδειγμα του υιού του Σάββα- έλαβε το μοναχικό σχήμα στη μονή Στουντένιτσα, παίρνοντας το όνομα Συμεών. Η σύζυγος του αποσύρθηκε και εκείνη σε γυναικείο μοναστήρι και από Άννα ονομάσθηκε Αναστασία (1196).

Μετά δύο χρόνια μοναστικής ζωής στη Στουντένιτσα έρχεται στο Άγιον Όρος προς συνάντηση του κατά σάρκα υιού του, στον οποίο και υποτάσσεται γινόμενος κατά πνεύμα υιός του. Έζησαν μαζί στη μονή Βατοπεδίου με συνεχή προσευχή και άσκηση. Έκτισαν παρεκκλήσια και ενίσχυσαν με δωρεές το μοναστήρι. Η αρετή τους έφερε πολλούς συμπατριώτες τους στον Άθωνα. Έτσι αναγκάσθηκαν ν΄ αγοράσουν τα ερείπια του Χιλανδαρίου και να κτίσουν την ωραία μονή, στην οποία ο Συμεών έζησε μόνο οκτώ μήνες, μέχρι τον θάνατό του.

Αναπαύθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1199 με τα μάτια στραμμένα προς την εικόνα της Θεοτόκου και του Σωτήρος, που σώζεται μέχρι σήμερα στο Χιλανδάρι. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον». Στα ετήσια μνημόσυνα από της κοιμήσεως του ανέβλυζε μύρο από τα λείψανα του. Ο τάφος του βρίσκεται στο Καθολικό του Χιλανδαρίου. Το τίμιο λείψανο του μετακομίσθηκε στη μονή Στουντένιτσας, όπου και αναπαύεται μέχρι σήμερα.

Σώζονται τρεις βιογραφίες του αγίου Συμεών. Την πρώτη έγραψε ο υιός του άγιος Σάββας περί το 1208, τη δεύτερη ο άλλος υιός του Στέφανος Β’ ο Πρωτοστεφής περί το 1216 και την τρίτη ο Χιλανδαρινός μοναχός Δομεντιανός περί το 1242. Ακολουθίες προς τιμήν του έγραψε ο άγιος Σάββας και ο μοναχός Θεοδόσιος. Από τους συγχρόνους λαμπρή βιογραφία έγραψε ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος και ο άρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς.

Οι Άγιοι Νικόλαος, Αθανάσιος και Αντώνιος οι νέοι Κτίτορες της Μονής Βατοπαιδίου (10ος-11ος αι.)

Οι Κτίτορες της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Όσιοι Νικόλαος, Αντώνιος και Αθανάσιος.καθώς και ο Όσιος Σάββας ο Βηματάρης εξάγουν την εικόνα της Παναγίας Βηματάρισσας από το πηγάδι. Παράσταση σε σύγχρονη χρυσοκέντητη ποδέα.

Κατά ιερά παράδοση κτίτορες της ιεράς μονής Βατοπαιδίου θεωρούνται οι από την Αδριανούπολη ευγενείς άρχοντες Αθανάσιος, Νικόλαος και Αντώνιος. Αυτοί ήλθαν στα μέσα του 10ου αιώνος, ενώ κτιζόταν η ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας, πλησίον του κτίτορός της οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, ο οποίος και διατύπωσε το τυπικό της νέας μονής, και υπακούοντας στην προτροπή του μεγάλου οσίου «επανίδρυσαν» και ανοικοδόμησαν την ερημωθείσα από τους πειρατές ιερά μονή Βατοπαιδίου. Οι τρεις όσιοι παρουσιάζονται ως πλούσιοι, ως αδελφοί, ως μοναχοί και ως κτίτορες.

31 Αυγούστου- Εορτή κατάθεσης της Τίμιας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου

ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΚΑΙ ΑΜΦΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Η Εκκλησία εορτάζει και τιμά όχι μόνο τα πρόσωπα των Αγίων, αλλά και τα ιερά αντικείμενα και ενδύματά των. Ό,τι σχετίζεται με τη ζωή του ανθρώπου και μάλιστα τα ενδύματά του, που εγγίζουν το σώμα του, είναι πάντα από τα πιο προσωπικά ενθυμήματα, που διατηρούν οι μεταγενέστεροι. Αλλά τα ενδύματα των Αγίων δεν είναι απλώς αντικείμενα που διατηρούν σ’ εμάς τη μνήμη τους, αλλά έχουν κι αυτά τη χάρη του Θεού, καθώς εκείνοι που τα φορούσαν επάνω τους. Το βλέπομε στα ιερά Ευαγγέλια, όπου η αιμορροούσα γυναίκα, «ακούσασα περί του Ιησού, ελθούσα εν τω όχλω όπισθεν, ήψατο του ιματίου αυτού· έλεγε γάρ ότι εάν άψωμαι των ιματίων αυτού σωθήσομαι. Και εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής».

Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου

Παρεκκλήσι Αγίας Ζώνης. Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου

Σ τις 31 Αυγούστου θα εορτάζουμε την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Αποτελεί το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με τον επίγειο βίο της Θεοτόκου και διασώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ίδια η Θεοτόκος την ύφανε από τρίχες καμήλας.

Οι πληροφορίες για τον επίγειο βίο της Θεοτόκου είναι λιγοστές και προέρχονται από την Καινή Διαθήκη και από την παράδοση που διασώθηκε από τούς αποστολικούς ακόμη χρόνους. Η Θεοτόκος μέχρι την Κοίμησή της παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα και ήταν μέλος της πρώτης Εκκλησίας. Τη φροντίδα της είχε αναλάβει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι η αγάπη (Απόστολος Παύλος)

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ψηφιδωτό από την Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ’

1.  Εάν μιλώ τάς γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έγινα χαλκός πού δίνει ήχους ή κύμβαλον πού βγάζει κρότους.

2.  Και εάν έχω χάρισμα προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλην την γνώσιν, και εάν έχω όλην την πίστιν, ώστε να μεταθέτω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπην, δεν είμαι τίποτε.

3. Και εάν μοιράσω σε ελεημοσύνες όλην μου την περιουσίαν, και εάν παραδώσω το σώμά μου διά να καή, αλλά δεν έχω αγάπην, καμμίαν ωφέλειαν δεν έχω.

4. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι γεμάτη από ευμένειαν, η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, η αγάπη δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη,

5. δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακόν,

6. δεν χαίρει διά το κακόν, αλλά συγχαίρει εις την αλήθειαν,

7. όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, ελπίζει για το κάθε τι, υπομένει το κάθε τι.

Των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. (29 Ιουνίου)

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Πάυλος. Τοιχογραφία Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Προς αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρας της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διαδόσεως της χριστιανικής πίστεως και της εδραιώσεως της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες των ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή-τους Εβραίους – προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες – για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετεκόμιζε τα οστά των στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και αυτή η μνήμη του θανάτου των επισκιάσθηκαν από την νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους.

2ο μέρος της ομιλίας του Γέροντα Εφραίμ στην εκκλησία που μιλάει για τον Χριστό και τους αγίους, Ιούνιος 2009 (Ηχητικό)

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων με αφορμή το Ευαγγέλιο της Κυριακής :

Γέροντας Παΐσιος: «με πνευματικό το τρόπω» μεταβάσεις

Τις ημέρες πού πήγε να προσκύνηση στα Ιεροσόλυμα ήλθε μία παρέα νέων να τον δεί. Ενώ απουσίαζε από το Κελλί του, αυτοί τον βρήκαν! Τους άνοιξε ο Γέροντας, τους κέρασε λουκούμι, συζήτησαν

Θεοφάνεια στο Βατοπαίδι

Αρχικά,έγινε ο καθιερωμένος αγιασμός στην «Φιάλη» του Μοναστηριού.

Άγιος Μεγαλομάρτυς Λάζαρος ηγεμόνας της Σερβίας (1329 – 1389)

Ο άγιος Λάζαρος, βασιλεύς της Σερβίας. Τοιχογραφία από το ναό της Αναλήψεως του Σωτήρος του καθίσματος του Αγίου Βασιλείου της Ι.Μονής Χιλανδαρίου.

Ο άγιος Λάζαρος γεννήθηκε στο χωριό Πρίλεπετς της Σερβίας το 1329 και από μικρός έδειχνε τόσο πολλά προσόντα, ώστε κίνησε την προσοχή του κράλη Στεφάνου Δουσάν, ο όποιος τον εισήγαγε στο παλάτι του στα Σκόπια, όπου και κέρδισε την εκτίμηση όλων με την χρηστότητα, τον ηρωϊσμό και την ευσέβεια του. Ενυμφεύθη μία συγγενή του τσάρου, την άγια Μίλιτσα (19 Ιουλίου), με την οποία απέκτησε πέντε θυγατέρες και τρεις γιους.

“…Έρχου και ίδε…”

Αξιότιμε κύριε διευθυντά

Στα πλαίσια της συνεχιζόμενης δικαστικής έρευνας για την ανεύρεση και καταλογισμό τυχόν πολιτικών και ποινικών ευθυνών για την πολύκροτη υπόθεση της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, η οποία προβληματίζει και πιθανόν σκανδαλίζει, επί μια και πλέον διετία, μια μεγάλη μερίδα του χριστεπώνυμου πληρώματος της Εκκλησίας μας, επιτρέψτε μας μιας κατά το δυνατόν επιγραμματικής αναδρομής δέκα επτά ετών, ως απλών προσκυνητών του Αγίου Όρους και ιδιαίτερα της περί ου ο λόγος Ιεράς Μονής όπου εγκαταβιούν οι πνευματικοί μας.

Μάρτιος 1993, Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, όταν για πρώτη φορά πατούσαμε το πόδι μας στον Βατοπαιδινό αρσανά, μαζί με άλλα δέκα πέντε άτομα περίπου, με συναισθήματα περισσότερο περιηγητών παρά προσκυνητών. Βρεθήκαμε ανάμεσα σε τριάντα περίπου πατέρες οι οποίοι, ζώντας μέσα σε ένα υπό κατάρρευση σύνθετο κτιριακό συγκρότημα δομημένης έκτασης 35.000 τ.μ. περίπου, προσπαθούσαν να δώσουν και πάλι στη Μονή την, από την αδυσώπητη φθορά του χρόνου, απωλεσθείσα λαμπρότητά της. Αντιμετωπίζοντας απίστευτες και πολλές φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες και μη υπολειπόμενοι των λοιπών πνευματικών τους καθηκόντων, μέσα από τις μακροσκελείς ακολουθίες και την πιστή τήρηση του τυπικού, μας αγκάλιασαν και μας έδωσαν από την πρώτη στιγμή μια αχνή οσμή της Ορθόδοξης παράδοσης, η οποία, κατά την ταπεινή μας γνώμη, στην κοσμική Εκκλησία έχει ολίγον θαμπώσει, ευτυχώς όχι παντού.

Σταυρός…

Του Σταυρού το μαρτύριον

στέφανος δόξης εις Κύριον.

Ωρούντες τα πάθη κατασπάζουμεν

Θεού παναγάπην θαυμάζουμεν.

Επί της Θείας παλάμης ο ήλος,

Κρίμα κύριε Χαρδαβέλα. ΔΕΝ γυρίστηκε στο Βατοπαίδι το “περιβόητο” βίντεο Καραμανλή! (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ)

Όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο κύριος Χαρδαβέλας, το βίντεο δεν είναι τραβηγμένο στη Μονή Βατοπαιδίου αλλά απευθύνεται σε όλους τους ηγούμενους των Ι.Μ. και τα 25 εκατ. ευρώ αφορούν όλες τις Μονές…

Τι κρίμα κύριε Χαρδαβέλα. Πραγματικά κρίμα. Μπήκατε και σεις μετά από τόσα χρόνια πορείας στο club των μαϊμουδοσυναδέλφων σας, λες και το έχετε ανάγκη.

Ιδιαίτερα μετά την εκτέλεση του Άντη, κάνετε αυτό το απαράδεκτο και παραπλανητικό ρεπορτάζ “βόμβα”, εν όψει της προανακριτικής.

Κρίμα κύριε Χαρδαβέλα. Στο γύρισμα του τροχού θα περίμενε κάποιος να παλεύετε για την Αλήθεια και να τσακίζετε την εξουσία (όσο τουλάχιστον σας το επιτρέπει). Αντί αυτού, εσείς είχατε την ευκαιρία πριν λίγο καιρό να σπάσετε το απόστημα του δουλεμπορίου και την πετάξατε.

Νέα εξεταστική για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

Εκφράζοντας προσωπικές απόψεις θα ήθελα να σημειώσω τα εξής. Με ιδιόρρυθμες εσωτερικές διεργασίες τις οποίες προκάλεσε ομάδα βουλευτών, το ΠΑΣΟΚ ζήτησε νέα εξεταστική επιτροπή για το Βατοπαίδι.

Κανείς στον Τύπο δεν ρώτησε γιατί! Η ΝΔ αρχικά σωστά δήλωσε ότι δεν θα στηρίξει αυτήν την πρωτοβουλία εκτός αν προσκομιστούν νέα στοιχεία. Μετά από την πίεση που δέχτηκε, η ΝΔ άλλαξε γνώμη και συναίνεσε (με τον όρο να μην λειτουργήσουν όλες οι εξεταστικές επιτροπές παράλληλα ώστε να μη μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον και τον χρόνο των βουλευτών και της κοινής γνώμης), χωρίς όμως να εξηγήσει γιατί άλλαξε γνώμη. Και πάλι κανείς στον Τύπο δεν ρώτησε γιατί! Γίνεται πλέον σαφές ότι μεγάλα συμφέροντα κρύβονται πίσω από την ανακίνηση αυτής της υπόθεσης.

Οι Όσιοι Κτίτορες Αθανάσιος, Νικόλαος και Αντώνιος (10ος-11ος αι.)

Οι Κτίτορες της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Όσιοι Νικόλαος, Αντώνιος και Αθανάσιος.καθώς και ο Όσιος Σάββας ο Βηματάρης εξάγουν την εικόνα της Παναγίας Βηματάρισσας από το πηγάδι. Παράσταση σε σύγχρονη χρυσοκέντητη ποδέα.

Κατά ιερά παράδοση κτίτορες της ιεράς μονής Βατοπαιδίου θεωρούνται οι από την Αδριανούπολη ευγενείς άρχοντες Αθανάσιος, Νικόλαος και Αντώνιος. Αυτοί ήλθαν στα μέσα του 10ου αιώνος, ενώ κτιζόταν η ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας, πλησίον του κτίτορός της οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, ο οποίος και διατύπωσε το τυπικό της νέας μονής, και υπακούοντας στην προτροπή του μεγάλου οσίου «επανίδρυσαν» και ανοικοδόμησαν την ερημωθείσα από τους πειρατές ιερά μονή Βατοπαιδίου. Οι τρεις όσιοι παρουσιάζονται ως πλούσιοι, ως αδελφοί, ως μοναχοί και ως κτίτορες.

22.000 άτομα στην Πανήγυρη στο Βατοπαιδινό Μετόχι του Αγίου Νικολάου, στο Πόρτο Λάγος – 5 & 6 Δεκεμβρίου (με πολλές φωτογραφίες)

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, Γέροντας Εφραίμ με συνοδευόμενος από μερικούς μοναχούς μετέβη στο Μετόχι του Βατοπαιδίου στο Πόρτο Λάγος της Ξάνθης για την πανήγυρη του Αγίου Νικολάου.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (23) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (22)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Μέλλω δι’ αγάπην σας και ωφέλειαν της

ψυχής σας σκιαγραφήσαι τον βίον μου

Πάλιν και πάλιν τη αγαπητή μου κόρη μετά πάσης της εν Χριστώ Αδελφότητος. Εύχομαι υμάς εν πλήθει δακρύων, εν αγάπη Χριστού αγνή και πεπληρωμένη…

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (22) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

 

Συνέχεια από (21)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής αποτελεί την σπάνια εκείνη περίπτωση μοναχού, που εξαρχής της αποταγής του δέχθηκε το πλήρωμα της θείας Χάριτος, την Χάρη των τελείων. Το πιο αξιοπρόσεκτο όμως είναι ότι όχι μόνον διατήρησε την Χάρη αυτήν, πράγμα δύσκολο, αλλά και την επαύξησε, πράγμα σχεδόν αδύνατο.

Κατά τους πρώτους μήνες της αποταγής του, όταν βρισκόταν στην Βίγλα, την ησυχαστική αυτή περιοχή κοντά στην Μονή της Μεγίστης Λαύρας, έλαβε την επουράνια και ανεκτίμητη δωρεά, την επίσκεψη του θείου Φωτός, και ταυτόχρονα το χάρισμα της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε σταθμό για την μετέπειτα πορεία της μοναστικής του ζωής.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (21) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Το καθολικό της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών στο Σαν Αντόνιο του Τέξας

Συνέχεια από (20)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Μάλιστα πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως έλεγε ο ίδιος ο Γέροντας στον υποτακτικό του αείμνηστο Γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτη, ένιωθε αφόρητο πόνο. Είχε ανάψει τέτοια φλόγα στην καρδία του, που έμοιαζε με φλόγα καμίνου. Αυτός ο πόνος και η φλόγα τον οδηγούσαν σε ακατάπαυστη προσευχή. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Αναγκάστηκε να αφήσει όλες τις άλλες δραστηριότητές του και να προσεύχεται όλο το 24ωρο εντατικά, όσο ποτέ άλλοτε. Είχε καταλάβει ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, μέχρι που έμαθε την έναρξη του πολέμου. Πόσοι θα σώθηκαν άραγε και πόσο θα αναχαιτίστηκε το κακό –γιατί τα δεινά αποτελέσματα του πολέμου θα μπορούσε να ήταν ακόμη πιο ολέθρια– από τις προσευχές του μακαρίου Γέροντος; Προσευχόταν όχι μόνο για τους εν ζωή παντοιοτρόπως θλιβομένους ανθρώπους, αλλά και για τους κεκοιμημένους. Είχε τέτοια δύναμη και ενέργεια προσευχής, που, Χάριτι Θεού, έβγαζε ανθρώπους από την κόλαση.

Βατοπαιδινά σημειώματα

του Μανώλη Γ. Βαρβούνη, Αναπλ. Καθηγητή Λαογραφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Τον τελευταίο καιρό, γεγονότα που αφορούν την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου βρίσκονται, σχεδόν καθημερινά, στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο τρόπος με τον οποίο αυτά παρουσιάζονται δημιουργεί μια διάχυτη αρνητική εντύπωση όχι μόνο για τη σεβάσμια αυτή αγιορείτικη μονή, αλλά και για τον αθωνικό μοναχισμό γενικότερα. Μια εντύπωση που και άδικη και ανυπόστατη είναι, αλλά και δημιουργεί ευρύτερο πρόβλημα, υπό την έννοια ότι υποσκάπτει τη σχέση του ορθόδοξου λαού με την πνευματική απαντοχή του στον μοναχισμό και στην παράδοση του Αγίου Όρους.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (20) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (18)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής είχε γίνει ο απλανής και διακριτικός οδηγός της πνευματικής ζωής. Παρόλο που ήταν διακεκριμένος ησυχαστής, ήταν ταυτόχρονα και ποιμένας που ποίμαινε τις διψασμένες για σωτηρία ψυχές. Αγαπούσε και συμπονούσε τον πλησίον. Συμβούλευε και καθοδηγούσε όσους προσέρχονταν σε αυτόν. Τους ενέπνεε και τους ενίσχυε στην συνεχή άρση του σταυρού τους. Προσευχόταν αόκνως για τα πνευματικά του τέκνα και έδινε για την προκοπή τους όλο τον εαυτό του. Προτιμούσε, όπως και ο απόστολος Παύλος, να γίνει «ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών του». Έγραφε σε πνευματικό του τέκνο: «Μαζί θα πάμε εις τον Παράδεισον. Και αν δεν βάλω εσένα, μήτε εγώ δεν καθέζομαι μέσα».

Η προσωνυμία της Μονής Βατοπαιδίου μέσα από Βυζαντινές και Μεταβυζαντινές πηγές

Απανταχούσα (αχρονολόγητη) του προηγούμενου και σκευοφύλακα της Βατοπαιδίου, Φιλοθέου εκ Πάρου (1690-1730), η οποία βρίσκεται αναρτημένη στην παλαιά βιβλιοθήκη της μονής. Στο έγγραφο αυτό το μοναστήρι αναφέρεται επανειλημένα ως "μεγίστη μονή, λαύρα του Βατοπαιδίου"

Λαύρα: Βυζαντινή μοναστική οργάνωση. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε κατά τον 4° αι. στην Παλαιστίνη και σήμαινε μια συνοικία, ένα χωριό μοναχών, δηλ. πολλά αυτόνομα κελλιά, που απείχαν το ένα από το άλλο, αλλά είχαν έναν κοινό ναό για τη θεία λατρεία. Με την πάροδο του χρόνου όμως ο όρος λαύρα έγινε συνώνυμος του μονή, αργότερα δε κατέστη τιμητικός τίτλος, που προσδιόριζε ένα ονομαστό κοινόβιο, μέγα, με πολλούς μοναχούς.

Η Ζωή του Μεγάλου Μοναστηριού

…Η λέξη μοναστήρι φέρνει σ’ εμάς τους ορθόδοξους μιαν ορισμένη αρχιτεκτονική εικόνα: μεγάλο τετράγωνο από ενωμένα κελιά, η αυλή κλεισμένη μέσα στα κελιά, και στη μέση της αυλής η εκκλησία. Αν σ’ αυτά προσθέσωμε τα θεμελιώδη μοτίβα του μοναστηριού, τον ξύλινο εξώστη που απλώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη στο εξωτερικό των κελιών, τα τόξα και το κυπαρίσσι, έχουμε το μοναστήρι, την κοινή αντικειμενική εικόνα, το ρομαντικό σκιαγράφημα που βρίσκεται μέσα στο νου των Ελλήνων.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (19) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Συνέχεια από (18)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Γράφει σε πνευματικό του τέκνο τα εξής αποκαλυπτικά: «Ημείς δε ενθάδε την ουράνιον εκλεξάμενοι φιλοσοφία, τω βάθει των θεϊκών μυστηρίων ενδιατρίβοντες, νόα διαυγέστατον απεργαζόμενοι, κατά δυνατόν φροντίζομεν ίνα καταλάβωμεν τα διά χειρών ανέφικτα, νοΐ δε καταληπτά. Θεόν έχοντες συνυπουργόν και αγίους Αγγέλους πυρφόρους, λαλούντας ημίν και τρίβους ουρανίους δεικνύοντας διά μέσου της αγαθής συνειδήσεως».

Το 1938 μετοικίζει στις απόκρημνες σπηλιές της Μικρής Αγίας Αννας. Το 1953, αφού είχε δημιουργήσει μικρή συνοδία, που αποτελείτο από τον π. Αρσένιο, τον π. Αθανάσιο (κατά σάρκα αδελφό του), τον π. Ιωσήφ (βιογράφο του και νυν Βατοπαιδινό και Γέροντά μας), τον π. Εφραίμ (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Φιλοθέου) και τον αείμνηστο π. Χαράλαμπο (προηγούμενο της Ιεράς Μονής Διονυσίου) κατέρχεται στην Νέα Σκήτη, στα ησυχαστήρια της Μονής Αγίου Παύλου. Κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959, ενώ είχε λάβει “πληροφορία” από την Παναγία ότι θα τον πάρει κοντά της ανήμερα της εορτής της.

Αίσθησις Ζωής Αθανάτου (18) – Ομιλίες για τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή

Χειροτέχνημα του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

Συνέχεια από (17)

ΑΡΧΙΜ. ΕΦΡΑΙΜ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ Ι. Μ. ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ  ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Ο μοναχισμός δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα. Είναι ένας τρόπος ζωής, που έχει απ’ ευθείας την αναφορά του στον επουράνιο Πατέρα. «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με ελκύση αυτόν». Δεν είναι απλά μία κλήση, αλλά μία έλξη, ένας ακόρεστος πόθος προς τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ο μοναχός, «ο της θείας συνουσίας εραστής», όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, φεύγει από τον υπαίτιο βίο και εκλέγει την μοναχική πολιτεία, για να επιτύχει την πληρεστέρα –στα όρια αυτής της ζωής– θεία ένωση.