Εισοδικόν στη Μεγάλη Εβδομάδα

Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος ηγείται του χορού των εορτα­ζό­ντων στο μέγιστο και παγκοσμίων διαστάσεων γε­γο­νός της θείας συγκατάβασης, της πορείας του Κυρίου προς το εκούσιον πάθος. Στο πρό­σω­πό του βρίσκουν εφαρμογή τα ευαγ­­γε­λικά μη­νύ­ματα της συμφιλίωσης και της συγχω­ρη­τικότητας, της σωφροσύνης και της καρδια­κής καθαρότητας. Μπορεί εκείνος να μην άκουσε το γλυκόηχο άγγελμα της αγάπης προς τους εχθρούς· μπορεί να μην γνώρισε από κοντά το ιλαρόν πρόσωπο του Νυμφίου της Εκκλησίας, το οποίο εμπνέει τη διακονία, τη θυσία και την τιμιό­τη­τα· μπο­ρεί να έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν από Αυτόν. Όμως, όλα αυτά δεν τον ε­μπό­­δισαν να αναδειχθεί άνθρωπος του Θεού, ευαγγελιστής πριν το ευ­αγ­γέλιο, σώ­φρων σε καιρούς αφροσύνης, υπάκουος  μαθητής πριν την εμφάνιση του Διδα­σκά­λου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην Ίμβρο για την Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Εκκλησιαστικαί Ειδήσεις

Ο Πατριάρχης εις Ίμβρον

Την μεσημβρίαν της Παρασκευής, 26ης Απριλίου, ο Παναγιώτατος, συνοδευόμενος υπό του Σεβ. Μητροπολίτου Κυδωνιών κ. Αθηναγόρου, του Πανοσιολ. Μ. Αρχιδιακόνου κ. Μαξίμου και των Εντιμ. κ. κ. Συμεών Φραντζελά,

Μεγάλη Εβδομάδα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο !

Σεβ. Μητροπολίτου Προικοννήσου κ. Ιωσήφ

Μεγάλη ῾Εβδομάδα ἔχει ἕνα ξεχωριστὸ χρῶμα στὸ Πατριαρχεῖο – κάτι μεταξὺ μοναστηριακῆς ἀτμόσφαιρας καὶ ἐγκόσμιας ἐνορίας. Τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ γίνεται Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Χοροστασία. Στὸ «῞Αγιος Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν» πρὶν τοὺς Αἴνους ὁ Πατριάρχης περιβάλλεται πετραχηλωμόφορο καὶ διαβάζει τὴν εὐχὴ τῶν Βαΐων πάνω στὰ βάγια ποὺ κρατοῦν σὲ πανέρι τὰ παιδιὰ τοῦ ἱεροῦ· «Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ καθήμενος ἐπὶ τῶν Χερουβίμ, ὁ ἐξεγείρας τὴν δυναστείαν καὶ ἀποστείλας τὸν μονογενῆ Σου Υἱὸν…». Δὲν ξέρω γιατί, κάθε φορὰ ποὺ ἀκούω ἤ διαβάζω ὁ ἴδιος τὴν εὐχὴ αὐτὴ ἔρχεται μπροστά μου ἡ σεπτὴ μορφὴ τοῦ μακαριστοῦ Πατριάρχου Δημητρίου, ποὺ τὸν εἶχα ἀκούσει νὰ τὴ διαβάζει μὲ τὴν χαρακτηριστικὰ ταπεινὴ καὶ πονεμένη φωνή του στοὺς δίσκους ποὺ κάποια Μεγαλοβδομάδα εἶχε ζωντανὰ ἠχογραφήσει ἡ ΕΡΤ ἀπὸ τὸν Πατριαρχικὸ Ναό. Στὸ δεύτερο «Αἰνεῖτε» ὁ Πατριάρχης κατεβαίνει καὶ προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα τῆς Βαϊφόρου ποὺ βρίσκεται πάνω σὲ εὐτρεπισμένο δισκέλι καὶ κατόπιν εὐλογεῖ τὸ λαό. Στὸ προσκύνημα τὸν ἀκολουθοῦν ἕνας-ἕνας οἱ ᾿Αρχιερεῖς πού, ἀφοῦ προσκυνήσουν, ἔρχονται στὸν Πατριάρχη ποὺ τοὺς περιμένει στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι τοῦ θρόνου, ἀσπάζονται τὴ δεξιά του καὶ παίρνουν τὰ βάγια· «᾿Εξέλθετε ἔθνη, ἐξέλθετε καὶ λαοί, καὶ θεάσασθε σήμερον τὸν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν, ὡς ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ, ἐπὶ πώλου εὐτελοῦς τὴν ῾Ιερουσαλὴμ προσεπιβαίνοντα…»…

Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα στην Αριζόνα (video)

Η εικόνα της Ανάστασης

Από μικρά παιδιά συνηθίσαμε να βλέπουμε στις εκκλησίες, στις κάρτες, στην πασχαλινή διακόσμηση μια εικόνα της Ανάστασης φερμένη από τη Δύση. Στην εικόνα αυτή παρουσιάζεται ο Χριστός να πετάγεται σαν πύραυλος από τον τάφο, κρατώντας μια άσπρη σημαία μ’ ένα κόκκινο σταυρό. Σε κάποιες μάλιστα ένας άγγελος έχει σηκώσει την ταφόπλακα, λες και το κάνει από φιλοφρόνηση , ή λες και δεν είχε τη δύναμη μόνος του ο Χριστός .

Ποιός μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός Αναστήθηκε;

Η Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός βγάζει τον Αδάμ από τον Άδη. Στα αριστερά ο άγιος Κύριλλος ο φωτιστής των Σλάβων. (Τοιχογραφία από την βασιλική San Clemente στην Ρώμη)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης…

Επειδή ο Χριστός, ο Θεός μας, είναι αληθινός άνθρωπος, πέθανε μ’ ένα πλήρη και γνήσιο ανθρώπινο θάνατο πάνω στο Σταυρό. Αλλά επειδή δεν είναι μόνο αληθινός άνθρωπος αλλά και αληθινός Θεός, επειδή είναι η ίδια η ζωή και η πηγή της ζωής, αυτός ο θάνατος δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε να είναι, το τελικό κλείσιμο.
Η ίδια η Σταύρωση είναι μια νίκη αλλά ενώ τη Μ. Παρασκευή η νίκη είναι κρυμμένη, το πρωί του Πάσχα διακηρύσσεται. Ο Χριστός ανασταίνεται από τους νεκρούς και με την ανάστασή του μας λυτρώνει από την αγωνία και τον τρόμο η νίκη του Σταυρού βεβαιώνεται, η αγάπη φανερώνεται ανοιχτά, ότι είναι πιο δυνατή απ’ το μίσος και η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Ο ίδιος ο Θεός πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς κι έτσι δεν υπάρχει πια θάνατος ακόμη κι ο θάνατος γέμισε από το Θεό. Αφού ο Χριστός αναστήθηκε, δεν είναι ανάγκη πια να φοβόμαστε καμιά σκοτεινή ή δαιμονική δύναμη μέσα στο σύμπαν.

ΠΑΣΧΑ. Η πιο μεγάλη Ελληνική λαϊκή γιορτή της χαράς.

του Μ. Γ. Μερακλή, Καθηγητή Λαογραφίας Παν/μίου Αθηνών

Κυριακή του Πάσχα

Α. Γενικά. 1. Λέξεις και φράσεις σχετικές με την γιορτή και τα εθιζόμενα. 2. Εορτάσιμος στολισμός της εκκλησίας με κλαδιά δεντρολίβανου. 3. Οι λαμπάδες της Λαμπρής (χρώμα, στολισμός κ.λπ.).

Β. Η Ανάσταση. 1. Χρόνος τέλεσης. Προσέλευση στην εκκλησία. 2. Τα εθιζόμενα όταν ο ιερέας εκφωνεί το «Δεύτε, λάβετε φως». 3. Τα εθιζόμενα, όταν ο ιερέας που διαβάζει το Ευαγγέλιο πει: «Και σεισμός εγένετο μέγας». 4. Τα εθιζόμενα, όταν ψάλλεται το «Χριστός Ανέστη». 5. Περιφορά της εικόνας της Ανάστασης γύρω από τον ναό. 6. Τα κόκκινα αυγά. Αγιασμός τους στην εκκλησία. 7. Διανομή ψητού αρνιού η αυγών και άρτου στους εκκλησιαζόμενους («οι οποίοι τα φέρουν ως καθηγιασθέντα εις τον οίκον των και όλοι μεταλαμβάνουν εξ αυτών». 8. Το Πάσχα των βοσκών. 9. Αναστάσιμος χαιρετισμός. Το φίλημα της αγάπης. 10. Επίσκεψη στο νεκροταφείο. Προσφορές σε νεκρούς. Το μερτικό του πεθαμένου.

Ανάστα ο Θεός…

Ανάστα ο Θεός…

Η Κάθοδος του Χριστού στον Άδη (1)

Αγίου Επιφανίου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντίας της Κύπρου

ΛΟΓΟΣ

στο Άγιο και Μεγάλο Σαββάτο

Που αναφέρεται

Στη Θεόσωμη Ταφή του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού
και στον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, και στην κάθοδο του Κυρίου στον Άδη, που έγινε κατά παράδοξο τρόπο μετά το σωτήριο πάθος.

***

1. Τι είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα; Μεγάλη σιωπή είναι απλωμένη στη γη. Μεγάλη σιωπή και ηρεμία. Μεγάλη σιωπή γιατί κοιμάται ο Βασιλιάς. Η γη φοβήθηκε και ησύχασε, επειδή ο Θεός με το σώμα κοιμήθηκε. Ο Θεός με το σώμα πέθανε, και τρόμαξε ο Άδης. Ο Θεός για λίγο κοιμήθηκε, και ανέστησε αυτούς που βρίσκονταν στον Άδη. Πού είναι τώρα οι προ ολίγου ταραχές και οι φωνές και οι παράνομοι θόρυβοι κατά του Χριστού; Πού είναι οι όχλοι και οι εξεγέρσεις και οι στρατιωτικές φρουρές και τα όπλα και οι λόγχες; Πού είναι οι βασιλιάδες και οι ιερείς και οι δικαστές οι καταδικασμένοι; Πού είναι οι αναμμένες δάδες και τα μαχαίρια και οι άτακτες κραυγές; Πού είναι οι όχλοι που εφρύαξαν και η άσεμνη κουστωδία; Εξαφανίστηκαν πραγματικά, γιατί στ’ αλήθεια πραγματικά οι όχλοι έκαναν σχέδια ανόητα και μάταια. Σκόνταψαν πάνω στον ακρογωνιαίο λίθο, τον Χριστό και συντρίφτηκαν οι ίδιοι. Χτύπησαν με μανία τη στέρεη Πέτρα, αλλά διαλύθηκαν σε αφρούς, όπως τα κύματα που κτυπούν στο βράχο. Χτύπησαν πάνω στο ανίκητο αμόνι και οι ίδιοι κομματιάστηκαν. Ανύψωσαν στο ξύλο του Σταυρού την πέτρα και αυτή κύλησε και τους θανάτωσε. Όπως οι Φιλισταίοι τον δυνατό Σαμψών, έδεσαν και αυτοί τον Ήλιο Χριστό, αυτός όμως έσπασε τις πανάρχαιες αλυσίδες και εξόντωσε τους αλλοφύλους και παράνομους. Έδυσε ο Θεός, ο Ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός, στη γη και πλάκωσε με πηχτό σκοτάδι τους Ιουδαίους.

Η Μεγάλη Εβδομάδα – Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος (Ηχητικό)

Ομιλία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου  από τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – Παιδικὴ Πασχαλιά, Αναμνήσεις

Τὸν υἱόν της τὸν καπετὰν Κομνιανὸν τὸν ἐπαντρολογοῦσεν ἤδη ἡ γριὰ Κομνιανάκαινα, ἂν (καί) δὲν εἶχε χρονίσει ἀκόμη ἡ νύμφη της, ἡ μακαρῖτις.

Τὰ δυὸ ὀρφανά, μία κόρη ὀκταέτις καὶ ἓν τετραετὲς παιδίον, ἐφόρουν μαῦρα, κατάμαυρα, ὁποῦ ἐστενοχώρουν κ᾿ ἐχλώμιαιναν τὰ πτωχὰ κάτισχνα κορμάκια των, καὶ ἦτον καημὸς καρδιᾶς νὰ τὰ βλέπῃ τις.

Ἐνθύμιζαν τὸ δημῶδες δίστιχον:

Βαρύτερ᾿ ἀπ᾿ τὰ σίδερα εἶναι τὰ μαῦρα ροῦχα,
Γιατί τὰ φόρεσα κ᾿ ἐγὼ γιὰ μιὰν ἀγάπη πού ῾χα.

Ο Σταυρός

Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν (πίνακας του Hieronymus Bosch)

Μεγάλη Παρασκευή

Από το φως της Μεγάλης Πέμπτης – με το Μυστικό Δείπνο: την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας – μπαίνουμε στο σκοτάδι της Μεγάλης Παρασκευής, στην ημέρα δηλαδή του Πάθους του Κυρίου, του Θανάτου και της Ταφής Του. Στην πρώτη Εκκλησία αυτή η ημέρα, η Μεγάλη Παρασκευή, ονομαζόταν «Πάσχα του Σταυρού». Πραγματικά, αυτή η ημέρα, είναι η αρχή της Διάβασης, του Περάσματος, του οποίου το βαθύτερο νόημα θα μας αποκαλυφθεί σιγά-σιγά, πρώτα στη θαυμαστή ησυχία του Μεγάλου και Ευλογημένου Σαββάτου και ύστερα, στη χαρά της Αναστάσιμης Ημέρας.

Onlar ölü getirmek – Φέρνουν τον νεκρό…

Ο Επιτάφιος του Βυζαντινού Μουσείου της Θεσσαλονίκης (περ. 1300)

Νύχτα Μεγάλης Παρασκευής και η μυσταγωγία έχει ξεχυθεί στους δρόμους. Το δράμα των χριστιανών κορυφώνεται και όλοι θλιμμένοι κοιτάζουν προς τα κάτω, στη γη που πρόκειται να δεχθεί το φθαρτό σώμα τους όταν ο θάνατος θα τους επισκεφθεί.
Τέτοιες ημέρες, όλοι μας, σκεφτόμαστε την μηδαμινότητά μας, αλλά και ελπίζουμε στο αύριο, στην ανάσταση και στη σωτηρία μας.

Μεγάλη Παρασκευή στο Βατοπαίδι

Μεγάλη Παρασκευή…ο Κύριος μας, έχει κατέβει στον Αδη για να τον ντροπιάσει. Οι Χριστιανοί κλαίνε…

Εκούσια στο Πάθος

Τέσσερα σκηνικά

Ένα δράμα η υπόθεση της Μεγάλης Εβδομάδος. Είναι το θείο Δράμα. Ποιός το προκάλεσε; Καλύτερα, ποιοί το προκάλεσαν; Μια τραγωδία και μια αγάπη. Η τραγωδία της ανθρώπινης αμαρτίας και η αγάπη του Θεού. Εκείνος, που θα έπαιζε το ρόλο του πρωταγωνιστή σ’ αυτό το δράμα, θάπρεπε νάνε συγγενής και με τον άνθρωπο και με το Θεό. Θάπρεπε νάνε θεάνθρωπος. Και είναι θεάνθρωπος ο Ιησούς Χριστός. Γι’ αυτό μπορεί συγχρόνως και να πάσχει, και να σώζει. Και να πονά και να λυτρώνει. Και να προσφέρει και να δέχεται την προσφορά. Νάνε και θύμα και θύτης.

      Κάθε βράδυ της Μεγάλης Εβδομάδος βλέπουμε ένα ή περισσότερα επεισόδια των Παθών. Απόψε βλέπουμε τέσσερα επεισόδια. Τέσσερα τα σκηνικά.

Για τις πέντε πληγές του Χριστού (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η Σταύρωση του Χριστού (πίνακας του Matthias Grunewald)

Αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

Μου γράφεις οτι ακουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;

Νιπτήρας: Πράξις ταπεινώσεως

Ο Νιπτήρας είναι πράξις ταπεινώσεως. Όλη η ζωή του Χριστού κάτω στη γη είναι μια ταπείνωση, μια συγκατάβαση. Ο Χριστός είναι η αληθινή ταπείνωση. Η ταπείνωση του ανθρώπου, κι όταν είναι αληθινή κι όχι υποκριτική, δεν έχει μεγάλη αξία. Γιατί; Ταπεινώνεται κάποιος, που είναι ήδη ταπεινός, δηλαδή, χαμηλός, μικρός και αμαρτωλός. Με την ταπείνωσή του, δηλαδή, απλώς κατεβαίνει στα μέτρα που του αρμόζουν. Ενώ ο Χριστός! Είναι ο Μέγας και Ύψιστος και Αναμάρτητος. Η ταπείνωσή του είναι κατάβαση, συγκατάβαση. Είναι ταπείνωση με απροσπέλαστα ύψη. Ο Χριστός είναι η Άκρα Ταπείνωση.

Η δίκη του Χριστού: Μία νομική ανάλυση

Χρήστου Δερμοσονιάδη (Δικαστή)

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: «Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.» (Ιωάν.10’7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Η Ταπείνωση

 

 

Ο Νιπτήρ (μικρογραφία από τον χειρόγραφο κώδικα των Ευαγγελίων του Ροσσάνο, 6ος αιώνας)

 

Από τις σημειώσεις του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου (+1938)
… Τον πρώτο καιρό μετά τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος σκέφθηκα : Ο Κύριος μου συγχώρεσε τις αμαρτίες μου , το μαρτυρεί μέσα μου η χάρη. Τι μου χρειάζεται , λοιπόν , περισσότερο ; Δεν πρέπει όμως να σκεφτόμαστε έτσι . Παρότι μας συγχωρούνται τα αμαρτήματα , εν τούτοις πρέπει να τα θυμόμαστε όλη τη ζωή μας και να θλιβόμαστε γι ‘ αυτά , για να διατηρούμε τη συντριβή της καρδιάς . Εγώ δεν το ήξερα αυτό και έπαψα να έχω συντριβή και υπέφερα πολλά από τους δαίμονες . Και απορούσα , τι συμβαίνει μ ‘ εμένα ; Η ψυχή μου γνωρίζει τον Κύριο και την αγάπη Του . Τότε πώς μου έρχονται κακοί λογισμοί ; Αλλά ο Κύριος με σπλαχνίστηκε και με δίδαξε ο Ίδιος πώς πρέπει να ταπεινωθώ : «Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».
Μ ‘ αυτό τον τρόπο νικόνται οι εχθροί . Όταν όμως ο νους μου λησμονεί τη φωτιά του Άδη , τότε οι λογισμοί ξαναποκτούν δύναμη . …
… Πρέπει να υπομείνεις πολλούς κόπους και να χύσης πολλά δάκρυα , για να διατηρήσεις το πνεύμα ταπεινωμένο κατά Χριστόν . Χωρίς αυτό σβήνει το φως της ζωής στην ψυχή και αυτή πεθαίνει .

Μεγάλη Εβδομάδα: η σημαντικότερη περίοδος της ορθόδοξης λατρείας

Η συνταρακτικότερη εβδομάδα της ανθρώπινης ιστορίας είναι αναμφίβολα η Μεγάλη Εβδομάδα. Βαθύτατα θεολογική και ιδιαίτερα κατανυκτική αποτελεί πηγή ανανέωσης και ψυχικής καθάρσεως για όλους τους χριστιανούς, οι οποίοι μετέχοντες στις ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βιώνουν το μυστήριο της λυτρώσεως του ανθρώπινου γένους και του καθενός μας.
Λέγεται Μεγάλη Εβδομάδα όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν κατορθώματα, η χρονιά του διαβόλου τυραννίς κατελύθη, ο θάνατος εσβέσθη, η αμαρτία ανηρέθη, η κατάρα κατελύθη, ο παράδεισος ηνεώχθη», όπως προσφυώς αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος.

Εισαγωγικά στη Μεγάλη Εβδομάδα

Καθηγητής Αγιολογίας-Υμνολογίας,ποιητής, θεολόγος Παντελής Πάσχος

Περάσαμε πιά το πέλαγος της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και τώρα στεκόμαστε μπροστά στη θύρα της Μεγάλης Εβδομάδος, οπού ονομάζεται Μεγάλη όχι γιατί είναι μεγαλύτερη, ή έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν εν αυτή παρά του Δεσπότου κατορθώματα. Και γάρ εν αυτή τη εβδομάδι τη Μεγάλη, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, η χρονία του διαβόλου κατελύθη τυραννίς· ο θάνατος εσβέσθη· ο ισχυρός εδέθη· τα σκεύη αυτού διηρπάγη· αμαρτία ανηρέθη· η κατάρα κατελύθη· ο Παράδεισος ανεώχθη· ο Ουρανός βάσιμος γέγονεν· άνθρωποι αγγέλοις ανεμίγησαν· το μεσότοιχον του φραγμού ήρθη· το θριγγίον περιηρέθη· ο της ειρήνης Θεός ειρηνοποίησε τα άνω και τα επί της γής· διά τούτο Μεγάλη καλείται Εβδομάς».Όντως φοβερά αυτής της εβδομάδος τα Μυστήρια! Όλη η ποίηση του Χριστιανισμού και όλη η δόξα της Ορθοδοξίας, από αυτή την εβδομάδα πηγάζουν. Απ᾿ τον καιρό που, μαθητούδια ακόμη, παίρναμε απ᾿ το ζεστό χέρι της μάνας μας τη σύνοψη και το κερί, που καθώς ήταν αγνό μοσκοβολούσε σάν λιβάνι όταν έκαιγε, και πηγαίναμε στις ακολουθίες του Νυμφίου, ή στις Μεγάλες Ώρες των Παθών, της Μεγ. Πέμπτης και της Μεγ. Παρασκευής, όπου κλαίγαμε από καρδιάς μπρός στον Εσταυρωμένο, καθώς αποθέταμε με τρέμοντα δάχτυλα τα παρθενικά αγριολούλουδα, που με μίαν ολόζεστη λαχτάρα τρέχαμε να μάσουμε στους κήπους και στα χωράφια· απ᾿ τα μικρά μας εκείνα χρόνια, που προσμέναμε να ῾ρθει η εβδομάδα των Παθών, για να δεχτούμε ύστερα και την Ανάσταση, μέχρι τα γηρατειά μας τα βαθιά, αυτή η Εβδομάδα είναι που μάς κρατάει συντροφιά με τον πόνο της, με τα δάκρυά της, με τη λύπη της, αλλά και με τη χαρά και την ευφροσύνη της Αναστάσεως, που ακολουθεί. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

 

Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη, Μεγάλη Τετάρτη (τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε στην εκκλησία)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η Εκκλησία ονομάζει Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας, έναν καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις ιερές ακολουθίες στην προοπτική του Τέλους · μας υπενθυμίζουν το εσχατολογικό νόημα τον Πάσχα.

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι… Και υστέρα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: «περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύ ρωσον Αυτόν!», αυτοί που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν… «κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή… Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος και η «κανονική » ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα. Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητα τους να δεχθούν το Φως · αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα τους. «Νυν κρίσις εστίν του κόσμου τούτου · νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιω. 12, 31).

Η Ζωή την Μεγάλη Εβδομάδα

«Την ψυχωφελή πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, την αγίαν εβδομάδα του πάθους σου αιτούμεν κατιδείν, Φιλάνθρωπε, του δοξάσαι εν αυτή τα μεγαλεία σου και την άφατον δι ημάς οικονομίαν σου».
Με τις ασκήσεις της Μεγάλης Σαρακοστής αποκτούμε αυτοσυνειδησία, νιώθουμε την ανεπάρκεια και θνητότητά μας, βιώνουμε στην ύπαρξή μας την τραγωδία του πόσο απαραίτητη μας είναι η αυτοσυντήρησή μας, που εντούτοις μας μεταγγίζει τη φθορά και το θάνατο. Έτσι, απογοητευμένοι από τα αδιέξοδα της φύσεώς μας, λαχταρούμε να έρθει ο Κύριος στη θανατική κατάστασή μας, να δώσει τη σωτήρια μάχη του για μας και να μας βγάλει από το φαύλο κύκλο της φθαρτότητάς μας.

Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών. Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού. Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να