Οι επιλογές μας σ’ αυτή τη ζωή έχουν επιπτώσεις και στην αιώνια ζωή

Κυριακή Ε΄Λουκά

«Έχουσι Μωσέα και τους Προφήτας· ακουσάτωσαν αυτών»

Η διήγηση της παραβολής του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου διαιρείται σε τρία μέρη: α) ο πλούσιος και ο φτωχός σε αυτή τη ζωή, β) ο θάνατος των δύο πρωταγωνιστών, και γ) η αντιστροφή της καταστάσεως τους στη μετά θάνατον ζωή.

Το όνομα

Ένα σημείο στο οποίο αξίζει να σταθούμε με ιδιαιτερότητα είναι αυτό του ονόματος. Η γνωριμία μας με τον πλούσιο δε γίνεται μέσω του ονόματος, αλλά με την περιγραφή ότι «φορούσε πορφύρα και βύσσο», δηλ. πολυτελή ρούχα, και διασκέδαζε καθημερινά.

Η πλούσια Εκάλη ζητά να…

Η πλούσια Εκάλη ζητά να φορολογηθεί η Εκκλησία!!!

Το κίνημα πολιτών που δίνει μάχη προκειμένου να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία εντείνει τη δραστηριότητα του,

Ο πλούσιος και τα ορφανά (Ανέκδοτο, Πραγματικό Γεγονός)

Καμπαναριό Κοζάνης

Το άκουσα από κληρικό της μητρόπολης Κοζάνης κι αναφέρεται στο μακαριστό μητροπολίτη Διονύσιο:

Ο μητροπολίτης διατηρούσε στην Κοζάνη ενα ορφανοτροφείο και πολλοί κάτοικοι της πόλης βοηθούσαν στη συντήρηση των ορφανών.

Ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της πόλης παρουσιαζόταν κάθε φορά παραμονές Χριστουγέννων κι έδινε κάποια δωρεά «για τα ορφανά». Ο μητροπολίτης έκανε πολλές φορές εκκλήσεις για βοήθεια προς τα ορφανά κι υπενθύμιζε ότι αυτή η βοήθεια πρέπει να δίνεται όσο το δυνατό συχνότερα, γιατί τα ορφανά δεν έχουν ανάγκη και δεν τρώνε μόνο τις παραμονές των μεγάλων εορτών. Λίγοι όμως ανταποκρίνονταν.

Έτσι κάποια φορά πού ο προαναφερόμενος πλούσιος εμφανίστηκε στο μητροπολίτη για να κάνει τη δωρεά του «για τα ορφανά», ο μητροπολίτης πού ήξερε ότι το ενδιαφέρον του πλουσίου δεν ήταν για τα ορφανά αλλά για τον εφησυχασμό της συνείδησής του, του είπε:

Α, ευχαριστούμε πολύ, μα δε μας χρειάζεται πια η βοήθεια σας.

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (2)

Συνέχεια από (1)

«Εις μνημόσυνον αιώνιον»

«Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»

(β΄μέρος)

Ως η διψώσα έλαφος δέχεται το δροσερόν ύδωρ των πηγών, έτσι και η άγνη ψυχή του νεαρού Θεοφύλακτου εδέχετο και εδροσίζετο με τάς θείας και αγίας νουθεσίας των πεφωτισμένων τούτων Γεροντων. Έτσι και ως δεκτικός εκ φύσεως των χαρισμάτων του Πνεύματος, δεν ήργησε ούτε εδυσκολεύθη να αφομοίωση τάς νουθεσίας των διακεκριμένων διδασκάλων του, και να βιώση τάς πράξεις και την ζωήν των.

Αμέσως ήρχισεν όλας αυτάς να εφαρμόζη αυτός πρώτος εις την ζωήν του, με αποτέλεσμα να ενοικήση η Χάρις του Κυρίου εις την καρδίαν του και να γίνη πνευματικόν φως διά πολλάς ψυχάς.

ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ (1)

«Εις μνημόσυνον αιώνιον» «Τίμιος εναντίον (=ενώπιον) Κυρίου ο θάνατος του οσίου αυτού»

Την 15ην Ιουλίου 1986 (28/07/1986 με το νέο ημερολόγιο) και ώραν 14.20΄ μία υψηλοκορμος κυπάρισσος, ως η κέδρος η εν τω Λιβάνω, η οποία τον παρελθόντα αιώνα εις Ρέθη Κορινθίας εβλάστησε, διά να μεταφυτευθή αργότερα εις τας αποκρήμνους και ανύδρους ερήμους του Άθωνος, έπεσε και εστέρησε την δροσιάν και ανάπαυσιν που απελάμβανεν οποιος είχε την ευτυχίαν να σταματήση εις τον παχύν ίσκιον της προς ανακούφισιν εκ της οδοιπορίας της ζωής.

Τι σημαίνει η φράση «αιωνία η μνήμη»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σε ταλαιπωρεί το ότι δεν ξέρεις τη σημασία αυτών των λέξεων, που άκουγες πολλές φορές και ο ίδιος έλεγες επάνω από τους νεκρούς. Και καλά κάνεις που ρωτάς. Όσο καλύτερα γνωρίζει ο άνθρωπος την αρχαία και καλή ορθόδοξη πίστη μας, τόσο και περισσότερο την αγαπά.

«Αιωνία η μνήμη» σημαίνει: αιώνια να υπάρχει η μνήμη για σένα. Άκουσα μία φορά πως κάποιος στον επικήδειο λόγο επάνω από τον νεκρό φώναξε: «αιωνία σου η μνήμη στη γη!» Παραξενεύθηκα σε μια τόσο λανθασμένη ερμηνεία της πίστης μας. Μα μπορεί κάτι να είναι αιώνιο στη γη, όπου όλα περνούν βιαστικά σαν προσκεκλημένοι σε γάμο; Όντως, δεν ευχόμαστε στον νεκρό εντελώς μηδαμινό πλούτο, όταν του ευχόμαστε να τον μνημονεύουν σ’ αυτόν τον κόσμο, ο όποιος και ο ίδιος πλησιάζει στο τέλος του; Αλλά ας πούμε πως το όνομα κάποιου μνημονεύεται στη γη έως το τέλος του χρόνου – τι κερδίζει αυτός απ’ αυτό, εάν η μνήμη του στα ουράνια έχει ξεχαστεί;

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΦΑΓΙΑΣ

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Αν επισκεφθείς γιατρό και τον ρωτήσεις, θα μάθεις ότι σχεδόν όλες οι αρρώστιες έχουν αιτία την πολυφαγία. Η απλή και λιτή τροφή είναι μητέρα της υγείας. Γι’ αυτό και οι γιατροί ονόμασαν την υγεία μη κορεσμό, λιτότητα. «Υγεία είναι η λιτότητα στην τροφή». Την λιτότητα στη δίαιτα την θεώρησαν μητέρα της υγείας.

Εφόσον λοιπόν η λιτότητα είναι μητέρα της υγείας, είναι ολοφάνερο ότι η πολυφαγία είναι μητέρα των νοσημάτων και της καχεξίας που δημιουργεί παθήσεις, που (μερικές φορές) δεν μπορεί να θεραπεύσει ούτε η ιατρική επιστήμη. Γιατί οι πόνοι των ποδιών, οι πονοκέφαλοι, πολλές παθήσεις των ματιών, οι πόνοι των χεριών, οι σπασμοί, η πάρεση και ο ίκτερος, επίμονοι και υψηλοί πυρετοί και πολλές άλλες αρρώστιες (που δεν έχουμε χρόνο να τις απαριθμήσουμε), δεν έχουν αιτία τη στέρηση και τη φιλοσοφημένη δίαιτα και λιτότητα, αλλά την πολυφαγία και την κατάχρηση.

Αν τώρα θέλεις να δεις και τα ψυχικά νοσήματα που προέρχονται από την ίδια αιτία, θα δεις ότι η πλεονεξία, η ανοησία, η μελαγχολία, η νωθρότητα, η ακολασία και η αμάθεια γενικά εκεί έχουν τη ρίζα τους στην πολυφαγία… Να μιλήσω και για την μεγάλη λύπη και την αηδία που δοκιμάζουν όσοι επιμένουν στην απόλαυση των φαγητών; Αυτό το τραπέζι, και εννοώ το πλούσιο, ποτέ δεν το απολαμβάνουν με ευχαρίστηση. Γιατί η στέρηση, που είναι μητέρα της υγείας, είναι επίσης και πηγή ευχαρίστησεως, ενώ η αφθονία και ο κορεσμός, που είναι πηγή και ρίζα των ασθενειών, είναι επίσης και πηγή και ρίζα της αηδίας. Γιατί όπου υπάρχει κορεσμός, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει επιθυμία· και όταν δεν υπάρχει επιθυμία πως είναι δυνατόν να υπάρχει ποτέ ευχαρίστηση; Γι’ αυτό μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ότι οι φτωχοί δεν είναι μόνο συνετότεροι και υγιέστεροι απ’ τους πλούσιους αλλά και χαίρονται και ευχαριστιούνται περισσότερο.

(Εις Ιωαν. Ομιλ. ΚΒ΄,3)

Ποιος είναι αληθινά πλούσιος; (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Πίνακας του άγγλου ζωγράφου Charles Hunt (1803-1877)

 

Όποιος θέλει να γίνει πλούσιος, ας γίνει φτωχός, για να μην έχει καμιά ανάγκη και να αισθάνεται πλούσιος· ας ξοδεύει για τις ανάγκες των φτωχών, για να απολαύσει μελλοντικά· ας σκορπίζει γενναιόδωρα σε αγαθοεργίες, για να θερίσει στη Βασιλεία του Θεού.

«ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ»: ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΙ Ή ΜΙΣΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;

Είναι συμπαθής η περίπτωση του Ιουδαίου άρχοντα που έχοντας τηρήσει από τη νεότητά του όλες τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου ρωτάει τον Ιησού, τι του μένει ακόμη να κάνει για να εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Κι ο Ιησούς, γνωρίζοντας πολύ καλά τι κρατά συνήθως τον άνθρωπο δεμένο στη γη, του απαντά: «Ένα σου λείπει ακόμη, πούλησε την περιουσία σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς· έτσι θα έχεις θησαυρούς στον ουρανό, κι έλα να με ακολουθήσεις στο δύσκολο δρόμο του σταυρού».

Δε χωράει αμφιβολία ότι ο Ιουδαίος αυτός άρχοντας ήταν ευσεβής άνθρωπος, εφόσον τηρούσε το Νόμο κι είχε μέσα του την επιθυμία της τελειότητας. Ο Νόμος όμως της Π. Διαθήκης καταλήγει, ολοκληρώνεται και κορυφώνεται στον Χριστό, ο οποίος αποκαλύπτει την απόλυτη απαίτηση του Θεού προς τον άνθρωπο. Κι η απαίτηση αυτή δεν συνίσταται μόνο στην τήρηση των βασικών εντολών αλλά στην πλήρη αποδέσμευση του όλου ανθρώπου από ό,τι τον κρατά κολλημένο στο χώμα αφ’ ενός και στο ολοκληρωτικό δόσιμό του στο Θεό αφ’ ετέρου. Η στάση του πλούσιου αυτού Ιουδαίου που λυπήθηκε βαθύτατα για την υπόδειξη του Ιησού και έφυγε μη μπορώντας να την ακολουθήσει, δείχνει πόσο δύσκολο είναι να δοθεί κανείς ολοκληρωτικά στο Θεό. Κι ακόμη μαρτυρεί πόσο εύκολο είναι να δημιουργεί μια ψεύτικη ικανοποίηση μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου, ικανοποίηση που προέρχεται από την τήρηση ορισμένων, έστω βασικών εντολών.

Πιστεύει κανείς πολύ γρήγορα ότι ξόφλησε τους λογαριασμούς του με τον Θεό με το να τηρήσει μερικές τυπικές διατάξεις, με το να ακολουθήσει κανονικά όλες τις νηστείες, με το να εκκλησιάζεται πυκνά, με το να μην είναι παραβάτης των βασικών εντολών. Σε μια κρίσιμη όμως στιγμή της ζωής του καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον Θεό και στα χρήματά του, ανάμεσα στον Θεό και στην κοινωνική ή επαγγελματική θέση του, ανάμεσα στον Θεό και στους επίγειους δεσμούς του, δεν θυσιάζει τίποτε απ’ όλα αυτά για τον Θεό, αποδείχνοντας έτσι ότι η θρησκευτικότητα του καλύπτει ένα μόνο μέρος της ζωής του, αυτό που φαίνεται εξωτερικά, κι όχι το σύνολο της, κι όχι όλο το βάθος της· ότι συνίσταται στην ανθρώπινη τήρηση εντολών κι όχι στην οδυνηρή υποταγή του όλου ανθρώπου στην απόλυτη απαίτηση του Θεού.