Περί της αυταπαρνήσεως και άρσεως του Σταυρού

(Αγίου Φιλαρέτου Μόσχας)

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». (Μάρκ. 8, 34)

Ο Ιησούς Χριστός αποκάλεσε κάποτε τον εαυτό Του «οδό και αλήθεια και ζωή». Και τώρα, σύμφωνα με τον πρώτο από αυτούς τους προσδιορισμούς, μάς δείχνει την οδό. «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».

Λέγοντάς το αυτό ο Ευαγγελιστής, παρατηρεί ότι όταν ο Ιησούς Χριστός πρόφερε αυτές τις λέξεις, «κάλεσε τον λαό κοντά του ως επίσης και τους μαθητές». Αυτό δείχνει ότι το κάλεσμά Του απευθυνόταν όχι αποκλειστικά στους εκλεκτούς, αλλά σε όλους χωρίς εξαίρεση.

Όποιος κι αν είσαι εσύ που ακούς τα λόγια αυτά, πρέπει κι εσύ να Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τελικά άνθρωποι χτυπιούνται μεταξύ τους!

Λόγιος-στοχαστής Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ

Η πληρότητα του φωτός είναι προσιτή μόνο σε μια μειονότητα. Δύσκολα τη δέχεται η ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό η αυστηρότητα, ο φανατισμός και η σκληρότητα χαρακτηρίζουν συχνά τους Χριστιανούς στην ιστορία. Ο άνθρωπος αφομοιώνει ένα μέρος της αλήθειας και ικανοποιείται. Έχοντας την ικανότητα να διαστρέφει τα πάντα, μετατρέπει κι αυτή την απόλυτη αλήθεια σε όργανο των παθών του. Οι μαθητές που βρίσκονταν κοντά στο θείο Διδάσκαλο και δέχονταν το φως που εκχυνόταν από την προσωπικότητά Του «παραμόρφωσαν» κι οι ίδιοι ως ένα σημείο το Χριστιανισμό. Κατάλαβαν πολλές φορές την αλήθεια του Χριστού με τον τρόπο τους, υπερβολικά ανθρώπινα και την προσάρμοσαν στην περιορισμένη εβραϊκή τους αντίληψη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Δεν τις ξέρουμε ή δε θέλουμε να τις ξέρουμε;

Πολλοί ισχυρίζονται συχνά πως ο Χριστιανισμός απέτυχε, δεν εφαρμόστηκε ιστορικά και πως η ιστορία της Εκκλησίας είναι γι’ αυτό η πιο ζωντανή απόδειξη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το κείμενα που αφηγούνται τέτοιες ιστορίες, μπορεί να είναι ένα σκάνδαλο για όσους έχει κλονιστεί η πίστη. Πράγματι θυμίζουν τη σύγκρουση στο χριστιανικό κόσμο των παθών, των ανθρώπινων συμφερόντων, τη διαστροφή και την παραμόρφωση της αλήθειας στη συνείδηση της αμαρτωλής ανθρωπότητας. Πολύ συχνά μας παρουσιάζουν μια ιστορία της Εκκλησίας απόλυτα ανάλογη με την ιστορία των κυβερνήσεων, των διπλωματικών σχέσεων, των πολέμων κλπ.

Η εξωτερική ιστορία της Εκκλησίας είναι ορατή. Μπορεί να παρουσιαστεί μ’ έναν τρόπο προσιτό σε όλους. Όμως η εσωτερική και πνευματική της ζωή, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Θρησκείες και Πολιτική στη Νεωτερικότητα [2]

Ειρήνη Αρτέμη

Στο προοίμιο της Βυζαντινής εποχής το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 αποτέλεσε την αρχή της στενής συνεργασίας-σύζευξης του Χριστιανισμού με την Πολιτεία. Επιπλέον, μελετώντας τα ιστορικά κείμενα της εποχής, είναι εύκολο κανείς να διαπιστώσει πόσο η Πολιτεία στήριξε τη Χριστιανική θρησκεία αλλά και το αντίστροφο.  Το Βυζάντιο θεωρείται κατεξοχήν η πρώτη Χριστιανική Αυτοκρατορία. Μόνο την περίοδο του Ιουλιανού του Παραβάτη και την περίοδο της εικονομαχίας, η πολιτική εξουσία βρίσκεται μέσα σε ένα ανταγωνισμό με το Χριστιανισμό, με σκοπό να τον παραγκωνίσει ολοκληρωτικά. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Έγινε τελικά ο Εβραίος Χριστιανός;

Ο Βοκκάκιος μας διηγείται την ιστορία κάποιου Εβραίου που ο Χριστιανός φίλος του ήθελε να προσηλυτίσει στο Χριστιανισμό.

Ο Εβραίος ήταν έτοιμος να ασπαστεί το Χριστιανισμό, αλλά, πριν από την οριστική του δέσμευση, ήθελε να πάει στη Ρώμη για να μάθει για την εξουσία του Πάπα και των καρδιναλίων, για τη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται στην κεφαλή της Εκκλησίας. Ο Χριστιανός, που αγωνίστηκε να τον προσηλυτίσει, φοβήθηκε και σκέφτηκε ότι όλες του οι προσπάθειες θα πήγαιναν χαμένες, γιατί βέβαια ο φίλος του δε θα αποφάσιζε πια να βαφτιστεί, αν έβλεπε όλα τα σκάνδαλα της Ρώμης. Ο Εβραίος πήγε και διαπίστωσε την υποκρισία, την εξαχρείωση, τη διαφθορά και την πλεονεξία που την εποχή εκείνη βασίλευαν και στην αυλή του Πάπα και γενικά ανάμεσα στο ρωμαιοκαθολικό κλήρο. Επανέρχεται ο Εβραίος κι ο φίλος του ο Χριστιανός με ανυπομονησία τον ρωτά για την εντύπωση που του προκάλεσε η Ρώμη. Η απάντηση, μ’ ένα πολύ βαθύ νόημα, ήταν Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γιατί πράγμα ξεσηκώνονται οι επικριτές του Χριστιανισμού;

Nicolas Berdiaeff

Στη διάρκεια της ιστορίας της η χριστιανική ανθρωπότητα πρόδωσε τριπλά το Χριστιανισμό. Στην αρχή τον παραμόρφωσε, στη συνέχεια τον εγκατέλειψε ολότελα και στο τέλος, και ακριβώς αυτό ήταν το πιο μεγάλο της λάθος, άρχισε να τον καταριέται για το κακό που είχε η ίδια δημιουργήσει. Όταν κρίνουν το Χριστιανισμό, κρίνουν τα αμαρτήματα και τα ελαττώματα της χριστιανικής ανθρωπότητας, κρίνουν τη μη εφαρμογή και την παραμόρφωση της αλήθειας του Χριστού από τον άνθρωπο. Γι’ αυτές ακριβώς τις παραμορφώσεις, τα αμαρτήματα και τις ανθρώπινες κακίες αποσπάστηκε απ’ το Χριστιανισμό ο κόσμος.

Στη μια ιδανική αρχή πρέπει να αντιπαραθέσουμε μιαν άλλη. Στο ένα πραγματικό γεγονός πρέπει να αντιπαρατάξουμε ένα άλλο. Θα μπορούσε κανείς να υπερασπιστεί τον Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Χριστιανισμός και αρχαία τέχνη. Ρήξη ή σχέση διαλεκτική;

Επίκ. Καθηγήτρια Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ Ιωάννα Στουφή-Πουλημένου

Όταν στις αρχές του 5^ου αιώνα ο χώρος της Βιβλιοθήκης του Αδριανού στην Αθήνα κατανέμεται ισότιμα ανάμεσα στους Εθνικούς και τους Χριστιανούς, οριοθετούνται πραγματικά και συμβολικά οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο ακμαίες, όπως φαίνεται, κοινότητες της πόλης. Οι ανακαινισμένες πτέρυγες της Βιβλιοθήκης παραχωρήθηκαν στους Εθνικούς σοφιστές, ενώ η αυλή δόθηκε στους Χριστιανούς για την ανέγερση σημαντικής εκκλησίας, του γνωστού χριστιανικού τετράκογχου [1]. (Εικ. 1). Ο ναός, πιθανόν, αποτέλεσε τον πρώτο μητροπολιτικό ναό της Αθήνας, την μετέπειτα αποκαλούμενη «Μεγάλη Παναγιά»[2]. Πράξη ασφαλώς πολιτικής διπλωματίας, είτε κατευθυνόμενη και επιχορηγούμενη από τον έπαρχο του Ιλλυρικού Ερκούλιο (408-412), είτε από την Αθηναία αυτοκράτειρα Ευδοκία[3], οδήγησε αναμφίβολα σε καθημερινή συνύπαρξη και συμβίωση τις δύο ομάδες, σε χώρους σημαντικότατους και για τους δύο: το χώρο λατρείας για τους Χριστιανούς και το χώρο άσκησης της εθνικής φιλοσοφίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η επιστροφή μου στο Χριστιανισμό

(Lin Yutang, Καθηγητής Παν/μίου)

Πολύς κόσμος μ’ έχει ρωτήσει, γιατί, εγώ που διεκήρυσσα πως είμαι ειδωλολάτρης, ξαναγύρισα στον Χριστιανισμό.

Η εξήγηση δεν είναι απλή, γιατί η Θρησκεία είναι ένα αυστηρά προσωπικό ζήτημα. Ωστόσο, πολύς κόσμος, είμαι βέβαιος, έχει αντιμετωπίσει τις ίδιες δυσκολίες όπως κι εγώ, στην προσπάθειά του να βρει μια θρησκεία που να τον ικανοποιεί. Γιατί κανείς νουνεχής άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος, όταν ζει μια ζωή παραμελημένη. Επίμονα ζητεί παραμυθία σε μια ενοποιημένη πίστη —πέστε τη φιλοσοφία ή θρησκεία— που να του εξηγεί τα κίνητρά του, τις πράξεις του και τον προορισμό του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ολοκλήρωση στον μοναχισμό· Μνήμη Αγίου Νεκταρίου (9 Νοεμβρίου)

+ Γέροντος Ιωσήφ

Ο Άγιος που γιορτάζουμε σήμερα, με το μέγεθος της αγιαστικής του καταστάσεως, που απεκόμισε με την ορθή πολιτεία του, συγκλόνισε τον κόσμο ολόκληρο. Είναι δε πραγματικά ένα παρήγορο όνομα σε όλα τα στόματα των πιστών. Για την Εκκλησία μας αυτό δεν είναι παράδοξο, διότι οδηγεί τα τέκνα της σ’ αυτό το ύψος και σ’ αυτές τις διαστάσεις. Σε μας όμως, που πραγματικά περισφίγγουν οι τόσες μας αδυναμίες, είναι ένα παρήγορο σημείο, το ότι και στις δύσκολες αυτές ημέρες βρίσκονται ομοιοπαθείς με μας άνθρωποι, οι οποίοι όχι μόνο απλώς κατανίκησαν τα πάθη τους, πέρασαν από την παρά – φύση στην κατά φύση ζωή, αλλά πέρασαν και τις φυσικές διαστάσεις και έφθασαν στην υπέρ – φύση, μέσα στον αγιασμό, στο τέρμα της τελειότατης επαγγελίας που είναι αύτη η υιοθεσία. Ο σημερινός λοιπόν Άγιος είναι ακριβώς αυτού του ύψους.

Α​ν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη

Αν δεν υπήρχε ό διάβολος, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια πόλη, μέσα στην κεντρική αγορά της οποίας θα βρίσκονταν στη σειρά ό οίκος ανοχής, τα μαγαζιά της νύχτας και το παράνομα στέκια. Μόνο πού… θα ήταν άδεια…… ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ.

Όσιος Αβέρκιος ο Ισαπόστολος και θαυματουργός επίσκοπος Ιεράπολης

Ο Όσιος Αβέρκιος έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.

Η άμεπτη ζωή του και η καρποφορία της διδασκαλίας του, παρακίνησαν το ποίμνιο να τον αναγκάσει να γίνει επίσκοπος Ιεραπόλεως στη Φρυγία.

Το αξίωμα δε μείωσε το ζήλο του Αβερκίου. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν αρκεί κάποιος να φαίνεται άρχων, αλλά και να είναι πραγματικά. Δηλαδή να αυξάνει τη διακονία και τους κόπους του. Διότι κατά το Ευαγγέλιο, «εἰ τις θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος» (Ευαγγέλιο Μάρκου, θ’ 35), που σημαίνει, αν κανείς θέλει να είναι πρώτος κατά την τιμή, οφείλει με την ταπείνωση του απέναντι στους άλλους, να γίνει τελευταίος από όλους και υπηρέτης όλων με την άσκηση της αγάπης.

Και ο Αβέρκιος την εντολή αυτή έκανε πράξη στη ζωή του.

Ιάπωνας παλαιστής βαφτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός

Από τα παιδικά του χρόνια ασχολήθηκε με τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες τον ώθησαν στην μελέτη των παραδοσιακών ανατολικών θρησκειών και ειδικά στον Βουδισμό.

Μετά από διάστημα πολλών χρόνων ο Τοκάσι Κίσι

Θρησκεία και εκκλησία..​.

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Αυτές τελικά την έβλαψαν ή την ωφέλησαν; Η χριστιανική θρησκεία είναι σύστημα ιδεών, αρχών και θεσμών.

Η εκκλησία είναι θεοΐδρυτη, βασισμένη στο αίμα του Χριστού και των μαρτύρων.

Συνήθως μιλώντας για χριστιανική θρησκεία απομακρυνόμεθα από την ουσία της εκκλησίας.

Η ορθόδοξη εκκλησία δεν είναι έννοια, θεωρία, ιδεολογία και ηθικός στοχασμός.

Εκκλησία είναι η

Ο «στρατιωτικός νόμος» και ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο πάτερ Παΐσιος έβλεπε καθημερινά τους ανθρώπους! Και, όπως αντιλαμβάνεται αναγνώστης, ο σοφός Γέροντας, ήταν γνώστης πολλών προβλημάτων τους.

Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς που έρχονταν να τον συναντήσουν ήταν άνθρωποι σωστοί, ήξεραν τί ζητούσαν: διέθεταν πνευματικότητα, λογική, σοβαρές και μετρημένες απόψεις ενώ κατέχονταν από επιθυμία να ζήσουν ουσιαστική και ευλογημένη ζωή.

Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν λογική συμπεριφορά και φυσιολογικές – υγιείς θέσεις, οι οποίες προκαλούσαν στους άλλους το ενδιαφέρον τον θαυμασμό. Όχι τον γέλωτα ή τις ειρωνικές «γκριμάτσες», που, όπως όλοι γνωρίζουμε, κύπτουν αβίαστα, ως υπόμνηση, ότι η θρησκευτική συμπεριφορά κάποιου είναι αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας, όταν δεν περιέχει στοιχεία υγείας αλλά σεμνοτυφίας, υποκρισίας και βραδυπορίας προσαρμογής στις απαιτήσεις της εποχής.

Ο άγιος νεομάρτυς Ιωάννης από την Κρήτη

Μαρτύρησε στις 15 Σεπτεμβρίου 1811 στη Νέα Έφεσο

Ο Άγιος καταγόταν από την Κρήτη αλλά ζούσε στην περιοχή της Νέας Εφέσου, Κουσάντασι, όπως την ονόμαζαν οι Τούρκοι. Ήταν γεωργός στο επάγγελμα και ήταν αρραβωνιασμένος. Νέος στην ηλικία , κόσμιος, συνετός, σώφρων, στολισμένος με πολλές αρετές.

Κάποτε με δύο φίλους και συμπατριώτες του Σφακιανούς πήγαν έξω από την πόλη να διασκεδάσουν στο πανηγύρι που γινόταν, κατά παλαιά συνήθεια, την ημέρα της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου. Εκεί που έτρωγαν και έπιναν πέρασαν άνθρωποι του αγά και τους ζήτησαν να πληρώσουν κεφαλικό φόρο. Οι δυο Σφακιανοί δεν δέχονταν με κανένα τρόπο να πληρώσουν ούτε λίγο ούτε πολύ. Οι άνθρωποι του αγά ενεργώντας με το κύρος της εξουσίας τους άπλωσαν και πήραν ένα όπλο απ’ τους Σφακιανούς, εκείνοι αντέδρασαν και, τραβώντας το με βία, το απέσπασαν από τα χέρια των Τούρκων, με αποτέλεσμα να πιαστούν στα χέρια ,να σκοτώσουν έναν από τους Τούρκους υπαλλήλους και να τραυματίσουν τους άλλους. Αμέσως μετά έτρεξαν να εξαφανιστούν, για να μη συλληφθούν.

Ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ για την Κοίμηση της Θεοτόκου

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε
Σεραφείμ (Κυκκώτη)

Η εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας έχει ιδιαίτερη θέση μέσα στο ετήσιο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας που συνδέεται άμεσα με την μοναδικότητα του προσώπου της Παναγίας μας στο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας μας.

 

Αν η πρώτη γυναίκα της δημιουργίας του Θεού, η Έυα, με την ανυπακοή της μαζί με τον Αδάμ, μας οδήγησαν μακρυά από τον Παράδεισον, με την έλευση του θανάτου στη ζωή μας, η υπακοή της Παναγίας μας στο θέλημα του Θεού μας οδήγησε στην Ανάσταση της Ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού και κατά συνέπεια ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Το Κερί

Η πιο απλή και πιο συνηθισμένη ενέργεια του κάθε Χριστιανού, μπαίνοντας στην Εκκλησία, είναι να ανάβει ένα κερί.

Όμως η ενέργεια αυτή δεν είναι τόσο απλή. Είναι κάτι, από το οποίο ο Χριστιανός πρέπει να διδάσκεται και να ωφελείται πνευματικά. Τίποτε δεν γίνεται στην Εκκλησία άσκοπα. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν είναι υπερβολικό. Τίποτε δεν είναι ξερός τύπος. Τίποτε δεν είναι χωρίς σημασία και νόημα. Όλα συντελούν, στο να γίνεται η προσκύνηση του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα.

Ο πόλεμος των μουσουλμάνων εναντίον του Χριστιανισμού: Συγκλονίζουν τα διεθνή στοιχεία‏

Ο πόλεμος εναντίον του Χριστιανισμού μαίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο. Το pentapostagma.gr συγκέντρωσε για εσάς συγκλονιστικά στοιχεία από πρόσφατα γεγονότα, που φανερώνουν τον πόλεμο και τους διωγμούς εναντίων των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο.

Σύμφωνα με νομοθετικό διάταγμα στην Σαουδική Αραβία όλες οι χριστιανικές εκκλησίες θα πρέπει να καταστραφούν! – οι τζιχάντ της Νιγηρίας προτίθενται να πραγματοποιήσουν νέες ενέργεις οι οποίες θα εμπνεύσουν τον φόβο των Χριστιανών εναντίον της δύναμης του ισλάμ με την απαγωγή των γυναικών τους!

Γέροντας Σωφρόνιος: Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός!

Ιδού διατί η Εκκλησία μετά την περίοδον των μαρτυρίων επεξετάθη προς την έρημον. Εκεί ευρίσκεται η τελειότης Αυτής, η πηγή του φωτός Αυτής και η κυρία δύναμις της στρατευομένης Εκκλησίας. Ποίοι ήσαν ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Επιφάνιος, οι Μητροπολίται Μόσχας Αλέξιος και Φίλιππος,και δια μιας λέξεως πάντες οι Άγιοι ποιμένες; Ουχί δε μόνον εις την αρχιερατικήν, αλλά και εις την απλήν μοναχικήν τάξιν υπήρχε πλήθος φωστήρων, από του Μεγάλου Αντωνίου και του Ιωάννου του Δαμασκηνού μέχρι του Σεργίου του Ραντονέζ και του Γεωργίου του Εγκλείστου. Ούτοι εστερέωσαν την πίστιν.

Μέγα Σάββατο: Ο Νικητής του θανάτου – Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Σήμερα λοιπόν ο Κύριός μας περιοδεύει στον Άδη. Σήμερα συνέτριψε τις χάλκινες πύλες και τους σιδερένιους μοχλούς του. Πρόσεξε την ακριβολογία. Δεν είπε, άνοιξε τις πύλες, αλλά «συνέτριψε τις χάλκινες πύλες», για να αχρηστεύσει το δεσμωτήριο. Δεν αφαίρεσε τους μοχλούς, αλλά τους συνέτριψε, για να αχρηστεύσει τη φυλακή. Όπου βέβαια δεν υπάρχει ούτε μοχλός ούτε θύρα, και αν κάποιος εισέλθει, δεν εμποδίζεται να εξέλθει. Όταν λοιπόν συντρίψει ο Χριστός, ποιος θα μπορέσει να διορθώσει;

Η θέσις του Χριστού και της Παναγίας στο Κοράνιο‏

Το Παγκόσμιο Βήμα Θρησκειών και Πολιτισμών της εν Κύπρω Ιεράς Μονής Κύκκου σας προσκαλεί στη διάλεξη του Αραβολόγου κυρίου Hesham M. Hassan  με θέμα: “Η θέσις του Χριστού και της Παναγίας στο Κοράνιο”, η οποία θα πραγματοποιηθεί στην Ελληνική γλώσσα την Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου 2012, στο Νέο Συνοδικό του Μετοχίου Κύκκου (Αγ. Προκόπιος) στις 19.00.

Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο

Ένα «διαφορετικό» κείμενο για τον Μέγα Βασίλειο από τον  Φώτη Κόντογλου

Έχει γραφεί και υποστηριχθεί από πολλούς ότι κανείς άλλος νεοέλληνας συγγραφέας δεν προσέγγισε σε τέτοιο βαθμό τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, όπως ο Φώτης Κόντογλου.  Ίσως γιατί είναι από τους λίγους που «πάτησαν» γερά πάνω στην παράδοση του τόπου και συνδέθηκαν στενά με τις ρίζες του.  Στο κείμενο που ακολουθεί ο Κόντογλου παίρνει αφορμή από το γεγονός ότι κάποιοι θεολόγοι ορθόδοξοι, επηρεασμένοι όμως από τη θεολογία της Δύσης υπερτονίζουν την κατά κόσμον σοφία του Μεγάλου Βασιλείου, παραθεωρώντας έτσι την αγιότητα του βίου του, για να καταλήξει: «Εμείς κάναμε έναν Χριστιανισμό βολικό και ανθρώπινο». Όμως αυτός είναι παραμορφωμένος Χριστιανισμός.

Η ηθική στο Χριστιανισμό, όπως προκύπτει από τη σάρκωση του Θεού Λόγου

Όπως γνωρίζουμε, η επέμβαση του Θεού στην ιστορία της ανθρωπότητας αποτελούσε συνεχιζόμενη επί αιώνες θεία αποκάλυψη, η οποία ολοκληρώθηκε με τη σάρκωση του θείου Λόγου. Σκοπός της προ Χριστού θείας αποκαλύψεως ήταν να μάθει ο άνθρωπος της πτώσεως από που έρχεται και που πηγαίνει· να μάθει την καταγωγή του και από πού έχουν την αρχή τους και για τι προορίζονται όλα όσα τον περιστοιχίζουν και, συνάμα, την ύπαρξη και τη δύναμη του Θεού που τα εδημιούργησε· τέλος, το και  σπουδαιότερο, να προετοιμαστεί ο άνθρωπος να δεχθεί τον Λυτρωτή που επρόκειτο να έλθει.

Για πολλούς αιώνες πάλευε ο άνθρωπος μ’ αυτές τις γνώσεις, που τις διαστρέβλωνε ο διάβολος και τα όργανά του·  για τούτο η δοκιμασία της έρευνας και της αμφιβολίας βασάνιζε πάντοτε την ανθρωπότητα. Όσοι είχαν υγιή πίστη δέχονταν τις μερικές αποκαλύψεις που έκανε ο Θεός κατά καιρούς· εν τούτοις δεν μπορούσαν να δουν το κύριο αποτέλεσμα: τη θεραπεία της αρρωστημένης ανθρωπότητας που θα κατέληγε στον εξαγιασμό και τη θέωση. Η έννοια της θείας αποκαλύψεως έθελγε, σαν ένα νοσταλγικό συμπέρασμα, την ανθρωπότητα, χωρίς όμως να πραγματοποιείται ο επαγγελλόμενος σκοπός. Και αυτός ακόμα ο Μωσαϊκός Νόμος, που εθεωρείτο ο κώδικας της θείας αποκαλύψεως, δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα μέσο για αναχαίτιση του ανθρώπου από την πολυθεΐα και την ειδωλολατρεία, και ένας κανόνας για την μεταξύ των ανθρώπων χρηστότερη συμπεριφορά. «Ο Μωσαϊκός νόμος τίποτε δεν τελειοποίησε —λέγει ο Απ. Παύλος— κι έτσι εισάγεται μια καλύτερη ελπίδα (ο Χριστός) διά της οποίας προσεγγίζουμε το Θεό» (Εβρ. ζ’ 19)· και πάλι· «Ο Μωσαϊκός Νόμος ήταν μόνο σκιά των μελλόντων αγαθών, και όχι αυτή η εικόνα της πραγματικότητας» (Εβρ. ι’ 1).

Η Ειδωλολατρία ήταν η θρησκεία των αρχαίων χωρικών;

κ. Λάμπρου Κ. Σκόντζον, Θεολόγου – Καθηγητού

Είναι γνωστό ότι τον τελευταίο καιρό προ­στέθηκε ένας ακόμα εχθρός ατό μακρύ κατάλο­γο των εναντίων της Εκκλησίας μας. Πρόκειται για το νεοφανές κίνημα των νεοειδωλολατρών – δωδεκαθεϊστών, οι οποίοι, όπως είναι γνωστό, αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται «ελληνολά­τρες» (λες και εμείς οι χριστιανοί είμαστε… μισέλληνες)!

Κάθε 5 λεπτά ένας Χριστιανός θανατώνεται για την πίστη του!

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Κάθε πέντε λεπτά ένας Χριστιανός θανατώνεται στον πλανήτη για την πίστη του! Στη συγκλονιστική αυτή δήλωση προέβη ο Μητροπολίτης Ιλαρίων, υπεύθυνος των εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου της Μόσχας, με βάση στοιχεία της «Open Door», Διεθνούς Οργάνωσης – Παρατηρητηρίου για τους ανά τον κόσμο διωγμούς των Χριστιανών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της εν λόγω Οργάνωσης περίπου 100.000 Χριστιανοί φονεύονται κάθε χρόνο με διάφορους τρόπους σε κράτη, των οποίων τα καθεστώτα δρουν συστηματικά για να εξαλείψουν το Χριστιανισμό από τη χώρα τους. Στις ίδιες αυτές χώρες υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 170.000 περίπου Χριστιανοί συλλαμβάνονται και υφίστανται απάνθρωπα βασανιστήρια.