Ίαση και θεραπεία του ανθρώπου

ΚΑΤΗΧΗΣΗ 34η
Ίαση και θεραπεία του ανθρώπου

Αδελφοί και πατέρες, η αλήθεια του Θεού δεν είναι αφηρημένη ή διηγηματική διδασκαλία και θεωρία, αλλά βίωμα που ενσαρκώνει την ομολογία μας και όχι σχήματα και τύπους. Η άρνηση της πρώτης εντολής, που έθεσε ο δημιουργός Θεός, έγινε αφορμή της καταστροφής, όχι μόνο για μας, αλλά και για τα στοιχεία που μας περιβάλλουν. Μοναδική ελπίδα απαναφοράς και ανάκτησης αυτών που χάσαμε είναι η ορθή ομολογία, ως θεραπεία της άρνησης. Αυτή η επιστροφή και ανάσταση από την πτώση λέγεται μετάνοια, ως ανάκληση της λανθασμένης γνώμης και θέσης του νου, που δέχτηκε τα μη καλά ως καλά, δεν τήρησε το καθήκον και είχε ως αποτέλεσμα τα δεινά και το θάνατο.

Βρε, τι πάθαμε! Νιρβάνα θα κάνης;

Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης

Γέροντα, προτιμώ να κάθωμαι στο κελλί και να λέω την ευχή παρά να πηγαίνω στην διακονία.

– Βρε, τι πάθαμε! Νιρβάνα θα κάνης; Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός δεν είναι νιρβάνα. Κατάλαβες; Ο μοναχός δεν

είναι τεμπέλης, να μη δουλεύη και να κάθεται να λέη μόνον την ευχή.

Άν θέλη να κάθεται συνέχεια, θα είναι σαν αυτούς που κάνουν γιόγκα για αυτοσυγκέντρωση.

Ο μοναχός και μάλιστα ο νέος, πρέπει να είναι σπίρτο, να έχη λεβεντιά, να τρέχη σε ότι του ζητάει η υπακοή.

– Και μετάνοιες, Γέροντα, δυσκολεύομαι να κάνω.

– Εντάξει τότε· μετάνοιες…

Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους; Κουράσου για τους ανθρώπους

Μία ανήσυχη και με πνευματικές αναζητήσεις νεαρή κοπέλα ήρθε να μιλήσουμε:

«Πάτερ, νιώθω πως δεν αγαπώ κανέναν. Ακόμα και τον άνδρα μου ώρες ώρες τον σιχαίνομαι, ενώ το παιδί μου με πνίγει. Στενοχωριέμαι με τα χάλια μου και την πορεία μου. Τί να κάνω για να ζήσω την αγάπη»;

Γέροντας Σωφρόνιος: Άνευ των μοναχών θα εξηφανίζετο ο Χριστιανισμός!

Ιδού διατί η Εκκλησία μετά την περίοδον των μαρτυρίων επεξετάθη προς την έρημον. Εκεί ευρίσκεται η τελειότης Αυτής, η πηγή του φωτός Αυτής και η κυρία δύναμις της στρατευομένης Εκκλησίας. Ποίοι ήσαν ο Χρυσόστομος, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Επιφάνιος, οι Μητροπολίται Μόσχας Αλέξιος και Φίλιππος,και δια μιας λέξεως πάντες οι Άγιοι ποιμένες; Ουχί δε μόνον εις την αρχιερατικήν, αλλά και εις την απλήν μοναχικήν τάξιν υπήρχε πλήθος φωστήρων, από του Μεγάλου Αντωνίου και του Ιωάννου του Δαμασκηνού μέχρι του Σεργίου του Ραντονέζ και του Γεωργίου του Εγκλείστου. Ούτοι εστερέωσαν την πίστιν.

Τι χρειάζεται αυτός ο κόπος;

Ένας Γέροντας μόναζε στην έρημο και το διάστημα που περπατούσε για να προμηθεύεται το νερό ήταν δώδεκα μίλια.
Κάποια φορά λοιπόν που πήγε να πάρει νερό, βαρέθηκε και είπε:
«Τι χρειάζεται αυτός ο κόπος; Θα ΄ρθω να μείνω κοντά στο νερό».

Μερικοί πεθαίνουν χωρίς να ζήσουν.!

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου.

 Ο πόνος αρχίζει στο κήπο της Εδέμ. Η παράλογη υπακοή στο δαίμονα και η υπερήφανη ανυπακοή στο Θεό είναι η αρχή του πόνου στη ζωή των ανθρώπων. Η τραγωδία εισέρχεται στον κόσμο. Συγκρούεται ο άνθρωπος με το Θεό. Διακόπτεται ο άνετος διάλογος Αδάμ και Θεού. Χάνεται ο παράδεισος. Αρχίζει ο κόπος, η λύπη, ο στεναγμός. Τη γυμνότητά του αισθάνθηκε ο Αδάμ μετά την αμαρτία της παρακοής και τη γεύση του κακού. Η αίσθηση της γυμνότητάς του σημαίνει αντίληψη της τρεπτότητας και τρωτότη­τας, έλλειψη προστασίας, κατανόηση του πόνου της αποδεσμεύσεώς του από το Θεό.

Οι κατά σάρκα αδελφοί Γέροντες Παΐσιος και Δαμασκηνός οι Σταυροβουνιώτες

Ο Γέρων Παίσιος ο Σταυροβουνιώτης

Αξιοζήλευτον παράδειγμα μοναχικής ακριβείας μας κατέλιπον οι ευλαβέστατοι κατά σάρκα αδελφοί, Παΐσιος και Δαμασκηνός, οι οποίοι δεν επεσκέφθησαν τον Άθω, αλλ’ εφοίτησαν μετά ζήλου παρά τους πόδας πρώην Αθωνιτών πατέρων.

Η καταγωγή των ήτο από την Αραδίππου, κωμόπολιν πλησίον της Λάρνακος, της Κύπρου. Ο πατήρ των ήτο ιερεύς, και αφήκε λαμπράς αναμνήσεις αρίστου λειτουργού και πνευματικού πατρός εις το ποίμνιόν του. Διεκρίθη διά την αυστηρότητα της ζωής του και διά την πνευματικήν του διάκρισιν. Εάν το δένδρον «εκ των καρπών γινώσκεται», δεν κάμνομεν λάθος τοποθετούντες τους αγαθούς αυτούς βλαστούς πλησίον της ρίζης των.

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…»

«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου. έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή»  (Ψαλμ. 140.2)

Η θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων αποτελεί, την καρδιά της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Το «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου…» αποτελεί τον κεντρικότερο ύμνο της Προηγιασμένης. Ψάλλεται, κατά την εκκλησιαστική τάξη, «σεμνά και κατανυκτικά». Τον συνοδεύει η προσφορά θυμιάματος. Και οι πιστοί προσευχόμαστε γονατιστοί.

Η ανταμοιβή είναι ανάλογη με τον κόπο

(Από τον Ευεργετινό)

 Λένε για τον Αββά Ησαΐα, πως πήγε κάποτε σε κάποιο κτηματία, που αλώνιζε τα σπαρτά του, και κρατώντας ένα ζεμπίλι του είπε. – Δος μου, νάχεις την ευχή μου, λίγο σιτάρι. Κι’ αυτός τον κοίταξε καλά-καλά και του απάντησε. -Γιατί να σου δώσω Γέροντα; μήπως ήλθες κι’ εσύ να με βοηθήσεις στο θέρο; – Όχι, του απάντησε εκείνος. -Τότε πως ζητάς να σου δώσω σιτάρι; του λέει ο κτηματίας. – Όποιος λοιπόν δεν θερίζει, δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα; του απάντησε ο Γέροντας.  -Ναι, Γέροντά μου, σε τίποτε απολύτως, του είπε ο κτηματίας.

H κλήση των μαθητών (Λουκ. 5:1-11)

 Στην Ευαγγελική περικοπή της περασμένης Κυριακής, ο άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσίασε το κάλεσμα στο Αποστολικό αξίωμα το πρώτων Μαθητών του Κυρίου μας. Οι άγιοι Απόστολοι ήσαν τίμιοι εργάτες, απλοί ψαράδες, που αγωνιζόντουσαν καθημερινά με μόχθο και με κόπο για να κερδίσουν τον επιούσιο άρτο. Ξεκίνησαν από αλιείς αλόγων ιχθύων και αναδείχθηκαν αλιείς των λογικών προβάτων, ως Απόστολοι Θεού.

Η εργασία είναι θεόσδοτη. Ο ίδιος ο Πανάγαθος Θεός από της δημιουργίας των πρωτοπλάστων τους έβαλε μέσα στον παράδεισο της Εδέμ «εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν» (Γεν. 2:15). Η εργασία είναι ιερό καθήκον του ανθρώπου. Βέβαια, στη παραδείσια κατάσταση του ανθρώπου η εργασία ήταν ευχάριστη και απαλλαγμένη από σωματικούς κόπους και μόχθους. Η εργασία αποσκοπούσε την ανάπτυξη των ικανοτήτων του ανθρώπου. Δια μέσον της θεοχάρακτης εργασίας ο άνθρωπος θα καταρτιζόταν πνευματικά και τελειοποιείτο ηθικά. Δυστυχώς, ο άνθρωπος δια της παρακοής ξέπεσε από την Χάρη του Θεού με αποτέλεσμα να επισυρθούν δραματικές συνέπειες στη ζωή του.

Η μισή νίκη

Η προσευχή του Χριστού στην Γεθσημανή. Εικόνα του αγιογραφείου της Μονής της Αγίας Μεταμορφώσεως στην Βοστώνη.

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος επισημαίνει: Η ποιότητα της προσευχής μας, η διάθεση και ο πόθος μας για προσευχή, ο κόπος και η προσπάθεια μας για προσευχή, είναι ο καθρέπτης της πνευματικής μας προκοπής· είναι φανέρωση του βαθμού της πνευματικής μας προόδου· είναι αποκάλυψη της πνευματικής μας καταστάσεως.

Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολα και άπλα τα πράγματα αυτά.

* * *

Ερώτησαν κάποτε εναν έμπειρο αγωνιστή της προσευχής, τον αββά Αγάθωνα:

-Ποιά είναι η πιο δυσκολοκατόρθωτη αρετή;

Και απάντησε:-Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ.