Πως και πότε πρέπει να μιλάμε ή να κρατάμε τη σιωπή. Η αργολογία είναι αμαρτία

 

Πως και πότε πρέπει να μιλάμε ή να κρατάμε τη σιωπή. Η αργολογία είναι αμαρτία

Από το Γεροντικό

Ένας  γέροντας είπε:

Υπάρχει άνθρωπος πού νομίζει ότι σωπαίνει, μα ή καρδιά του κατακρίνει τους άλλους. Αυτός πάντοτε μιλάει. Και υπάρχει άλλος πού μιλάει άπ’ το πρωί ως το βράδυ, μα φυλάει τη σιωπή, γιατί δεν λέει τίποτα πού να μην είναι ωφέλιμο.

Ρώτησαν ένα γέροντα:

Ποια είναι ή σημασία του ρητού, «πάν ρήμα άργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι, άποδώσουσι περί αυτόν λόγον» (Ματθ. 12: 36);
Και αποκρίθηκε:
Κάθε λόγος πού αναφέρεται σε υλικά πράγματα, εκτός από τα απαραίτητα, είναι αργολογίας. Μόνο ή ομιλία για σωτηρία «ψυχής δεν είναι αργολογία. Ωστόσο, και σ’ αύτη την περίπτωση, είναι καλύτερο ν’ αποφεύγει κανείς τα πολλά λόγια. Γιατί καθώς μιλάς για το καλό, έρχεται και το κακό.

H προσευχή της μεγάλης τεσσαρακοστής

Η ευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Ανάμεσα σ’ όλες τις προσευχές και τους ύμνους τις Μεγάλης Τεσσαρακοστής μπορεί να ονομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η Παράδοση την αποδίδει σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να το κείμενο της προσευχής:

«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καί αργολογίας μή μοι δως. Πνεύμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής καί αγάπης χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναί, Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον ἀδελφόν μου, οτι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Τούτη η προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μεγάλης Σαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή. Την πρώτη φορά λέγοντας την προσευχή κάνουμε μία μετάνοια σε κάθε αίτηση. Έπειτα κάνουμε δώδεκα μετάνοιες λέγοντας: «Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῶ ἁμαρτωλῷ, καί ἐλέησόν με» . Ολόκληρη η προσευχή

Η προσευχή της Σαρακοστής

του Αγίου Εφραίμ του Σύρου

 Κύριε και αρχηγέ της ζωής μου, μην επιτρέψεις να αποκτήσω διάθεση οκνηρίας, περιέργειας, φιλαρχίας και αργολογίας· αντίθετα, χάρισε σε μένα το δούλο σου διάθεση σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης.

Ναι, Κύριε Βασιλεύ, χάρισε μου τη διάθεση να βλέπω τα δικά μου αμαρτήματα και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου (για τα δικά του)· (τα ζητώ αυτά από σένα) γιατί είσαι δοξασμένος στους απέραντους αιώνες. Αμήν.

Ο ακούραστος λειτουργός των του Χριστού μυστηρίων, παπά Ματθαίος Καρακαλληνός (1905 – 05/12/1985)

Στο Μοναστήρι μας είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία να γνω­ρίσαμε και να ζήσωμε από κοντά στα τελευταία χρόνια της ζωής του ένα ενάρετο και σεβάσμιο Γέροντα, τον ιερομόναχο Ματθαίο, ο οποίος μας έδίδαξε πολλά με την ενάρετη ζωή του. Στο κείμενο που ακολουθεί αναφερόμεθα σε ορισμένα χαρακτηριστικά της ζωής του, όπως τον εγνωρίσαμε εμείς οι νεώτεροι πατέρες μετά την εγκαταβίωσί μας στην Ιερά Μονή Καρακάλλου από την Ιερά Μονή Φιλόθεου, και σε ο,τι μας εδιηγήθησαν άλλοι παλαιότεροι πατέρες της Μονής.

Ο παπά Ματθαίος, κατά κόσμον Ιωάννης Μητσόπουλος γεννήθηκε σ΄ ένα χωριό της επαρχίας Γορτυνίας του νομού Αρκαδίας της Πελοποννήσου, Καρδαρίτσι ονομαζόμενο, το έτος 1905, από γονείς φτωχούς μέν αλλά ευσεβείς, τον Θεόδωρο και την Αικατερίνη. Ήταν το πρωτότοκο παιδί από τα επτά παιδιά της οικογενείας των. Πολλά βιογραφικά στοιχεία από τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν μας έχουν διασωθή, παρά μόνο ότι στην εφηβική του ηλικία έφυγε από το πατρικό του σπίτι και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα του καιρού εκείνου, όπου έκανε τον πλανόδιο μικροπωλητή, διά να έξοικονομή τα προς το ζην. Φαίνεται όμως ότι από τότε μέσα στη νεανική του ψυχή υπεκαίετο ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Και σε μία στιγμή, κατά το έτος 1927, εγκαταλείπει τα πάντα, κόσμον και τα του κόσμου τερπνά και ηδέα, και παίρνει τον δρόμο διά το Αγιώνυμον Όρος με τα συγκοινωνιακά μέσα της εποχής εκείνης. Όταν έφθασε στο Άγιον Όρος, οδήγησε τα βήματά του κατ’ αρχάς στην

Οι ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ του Αγίου Όρους

Τους «κρυμμένους θησαυρούς» του Αγίου Όρους αποκαλύπτει Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου αρχιμ. Γεώργιος στην συνέντεξη που ακολουθεί*.

π. Κωνσταντίνος: Σε πρόσφατο προσκύνημά μας στο Άγιον Όρος είχαμε την ευλογία να συναντήσουμε τον σεπτό καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, τον π. Γεώργιο, και να μας ομιλήση για τους χαριτωμένους ανθρώπους πού γνώρισε στην ζωή του. Τον παρακαλούμε και τώρα, να απευθυνθή προς τους ακροατάς της εκπομπής μας και να μας ομιλήση για τους χαριτωμένους ανθρώπους.

π. Γεώργιος: Ο π. Κωνσταντίνος με παρεκάλεσε να ομιλήσω για τους χαριτωμένους ανθρώπους πού υπάρχουν στο Άγιον Όρος. Κατ΄ αρχήν θα ήθελα να πώ ότι χαριτωμένοι είναι όλοι οι Χριστιανοί, γιατί όλοι οι Χριστιανοί έχουν την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος. Χαριτωμένοι είναι και οι μοναχοί, γιατί εκτός από την Χάρι του αγίου Βαπτίσματος έχουν και την Χάρι του αγγελικού Σχήματος. Βέβαια το ζήτημα είναι ότι λόγω των παθών μας κρύβουμε αυτήν την Χάρι, όπως κρύβεται η φωτιά κάτω από την στάχτη και δεν φαίνεται. Όταν όμως σιγά-σιγά με την μετάνοιά μας, την άσκησί μας, τον αγώνα μας τον πνευματικό και την προσευχή μας παραμερίσουμε τα πάθη, τότε σιγά-σιγά υποχωρεί η στάχτη των παθών και η φωτιά της θείας Χάριτος -που καίει μέσα μας- φανερώνεται. Και φανερώνεται η Χάρις του Θεού στους ανθρώπους, οι οποίοι αγωνίζονται έτσι. Τότε οι άνθρωποι είναι χαριτωμένοι και φαίνονται χαριτωμένοι.

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Πρόσφατα, επισκεφθήκαμε την ΙΜ Οσίου Παταπίου κοντά στο Λουτράκι. Στο εκθετήριο της Μονής είδαμε ένα κείμενο, που μας άρεσε και σκεφτήκαμε να το μοιραστούμε μαζί σας.

1. Δεν θα πω αυτή τη λέξη, γιατί πληγώνει.

2. Δεν θα υπενθυμίζω εκείνο το γεγονός, γιατι στεναχωρεί.

3. Δεν θα μιλήσω απότομα, γιατί θα μεταμεληθώ.

4. Δεν θα πω κακό για τον άλλο, γιατί είναι κουτσομπολιό.

5. Δεν θα διακόψω τον άλλο, όταν μιλάει, γιατί είναι αγενές.

6. Δεν θα πω αυτό το αστείο, γιατί είναι χυδαίο.

7. Δεν θα πετιέμαι σαν τον κόκκορα, γιατί αυτό λέγεται προπέτεια.