Η Αγία Γραφή και το δίκαιο των Εργατών

«Δεν θα αδικήσης τον πλησίον σου, δεν θα αρπάσης ό,τι του ανήκει. Το ημερομίσθιον του εργάτου σου δεν θα μείνη μαζή σου έως το πρωϊ. Θα πληρώσης αυτόν το ίδιο βράδυ.» (Λευιτικόν ΙΘ΄ 13)

«Δεν θα ελαττώσης ούτε θα κατακρατήσης το ημερομίσθιον πτωχού και ενδεούς τόσον εκ των αδελφών σου Ισραηλιτών, όσον και από τους ξένους που ευρίσκονται εις τας πόλεις σας. Θα πληρώσης αυτόν την ιδίαν ημέραν. Δεν θα δύση ο ήλιος, χωρίς αυτός να έχη λάβει το ημερομίσθιόν του, διότι είναι πτωχός και εις αυτό στηρίζει την ελπίδα του. Εάν δεν τον πληρώσης εγκαίρως, θα φωνάξη κατά σού με αγανάκτησιν προς τον Κύριον και θα καταλογισθή εις σέ αμαρτία.» (Δευτερονόμιον ΚΔ΄ 14-15)

«Διότι και η Αγία Γραφή λέγει· «δεν θα δέσης και δεν θα κλείσης το στόμα του βωδιού, που αλωνίζει»· και «ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του».» (Α΄ Προς Τιμόθεον Ε΄18)

«Και τώρα η σειρά σας πλούσιοι· κλάψτε με ολολυγμούς και θρήνους διά τας δυστυχίας και ταλαιπωρίας, αι οποίαι έρχονται κατεπάνω σας. Ο πλούτος σας, (που με αδικίας είχατε αποκτήσει και εις τον οποίον εστηρίξατε τας ελπίδας σας,) έχει σαπίσει και τα πολυτελή ενδύματά σας έχουν σκοροφαγωθή μέσα εις τας ιματιοθήκας σας. Ο χρυσός και ο άργυρος, που εθησαυρίσατε, έχουν κατασκουριάσει και η σκουριά των θα μένη ως (φοβερά) μαρτυρία εναντίον (της ιδιοτελείας και της σκληρότητός) σας και θα καταφάγη τας σάρκας σας σαν φωτιά. Εσυσσωρεύσατε θησαυρούς,

Ο άγιος απόστολος Τίτος – 25 Αυγούστου

Aγιος Τίτος, Πρώτος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Τοιχογραφία του 1327 από παλιά Εκκλησία της Κρήτης.

Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Aποστόλου Tίτου Eπισκόπου Γορτύνης της κατά Kρήτην<1>, μαθητού του Aγίου Aποστόλου Παύλου.

Ήτω παρ΄ημίν και Tίτω βραχύς τίτλος,

Tούτου τελευτήν την εν ειρήνη φέρων.

Oύτος ο μακάριος Tίτος εκατάγετο από το γένος του Mίνωνος του βασιλέως της Kρήτης, καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγράψας τον Bίον του Aποστόλου τούτου<2>, τον οποίον Ζηνάν αναφέρει και ο Aπόστολος Παύλος εν τη προς Tίτον Eπιστολή λέγων· «Ζηνάν τον νομικόν σπουδαίως πρόπεμψον» (Tίτ. γ΄, 13). Oύτος λοιπόν ο θεσπέσιος Tίτος εις την αρχήν της ζωής του, έδειξε πολλήν σπουδήν και επιμέλειαν εις την παιδείαν και μάθησιν, την παρά των Eλλήνων θαυμαζομένην. Όταν δε έγινε χρόνων είκοσιν, ήκουσεν άνωθεν μίαν θεϊκήν φωνήν, η οποία του έλεγε ταύτα· «Tίτε, πρέπει να αναχωρήσης από εδώ, διά να σώσης την ψυχήν σου, επειδή η εξωτερική παιδεία αύτη δεν θέλει σε ωφελήσει.»

Ανέγερση Καθεδρικού ναού στην Αθήνα: Αναπτυξιακό και συμβολικό έργο πνοής

του Σπύρου Μπαζίνα

Ισχυρίζονται πολλοί ότι έχουμε αρκετούς ναούς και έτσι δεν χρειαζόμαστε καθεδρικό ναό στην Αθήνα. Ισχυρίζονται επίσης ότι ιδίως αυτή την εποχή η Εκκλησία (την οποία κατανοούν ως ιεραρχία), αντί να κτίζει ναούς, οφείλει να δώσει, είτε με μορφή φόρων, είτε με την μορφή άλλων εισφορών, από το περίσσευμα η και από το υστέρημα της για να ανακουφιστεί ο λαός.

Τέλος, ισχυρίζονται ότι η Αθήνα δεν έχει ανάγκη ενός ακόμη κτιρίου, έχει ανάγκη από πράσινο.

Οι αποστολικοί Πατέρες και ο πονηρός Άρειος (με φωτογραφικό υλικό)

Ο αναστάς Χριστός, πάνω στο όρος του Παραδείσου, παραδίδει το νέο νόμο της χάριτος στους αποστόλους Πέτρο και Παύλο. Λεπτομέρεια από ανάγλυφη μαρμάρινη σαρκοφάγο του 4ου αιώνα από την Ρώμη. Δίπλα απεικονίζεται ο Απόστολος Πέτρος καθώς οδηγείται στο μαρτύριο (δεν φαίνεται εδώ - βλ. http://www.rome101.com/Christian/Magician/pages/Vat31487_0000.htm).

Από το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής προ της Πεντηκοστής (των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου) – βλ. παρακάτω μετά το τέλος του σχολίου – καταλαβαίνει κανείς πολλά για το πώς ήταν οι άγιοι απόστολοι οι θεμελιωτές της Εκκλησίας μας και πώς είναι όλοι οι αληθινοί ποιμένες της Εκκλησίας από τότε έως και σήμερα (οι λίγοι που είναι).

Η ζωή των αποστόλων ήταν όλο τρέξιμο και σκέτη ταλαιπωρία. Η πίστη των πρώτων χριστιανών και των γενεών που τους διαδέχθηκαν, ήταν θεμελιωμένη, και έμεινε τελείως ακλόνητη παρά τους απηνείς αλλεπάλληλους διωγμούς, κυρίως στην συλλογική μνήμη της εκπληκτικής καλωσύνης και ακεραιότητας και εντιμότητας και σωφροσύνης και αγωνιστικότητας και φιλοπονίας και αυτοθυσίας (που έφτασε μέχρι και τον μαρτυρικό θάνατο για τα γεγονότα του Ευαγγελίου, για τα οποία έδωσαν μαρτυρία ότι τα είδαν και τα έζησαν) των αγίων αποστόλων Παύλου και Πέτρου, Ιακώβου του Αδελφοθέου, Ιακώβου του Ζεβεδαίου, Ιακώβου του Αλφαίου, Ιωάννη του Θεολόγου, Ανδρέα, Φιλίππου του εκ των δώδεκα, Θωμά, Ιούδα Θαδδαίου ή Λεββαίου, Μάρκου, Ματθαίου, Σίμωνα του Κανανίτη ή Ζηλωτή, Ματθία, Ναθαναήλ Βαρθολομαίου, Λουκά, Βαρνάβα, Φιλίππου του εκ των επτά διακόνων, και όλων των συνεργατών τους, η οποία ανάμνηση ήταν η ίδια παντού όπου αυτοί πέρασαν (Παλαιστίνη, Καισάρεια, Έφεσος, Μίλητος, Αντιόχεια, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Φίλιπποι, Ρώμη, Αίγυπτος, Οσροηνή κλπ κλπ).

Ο άγιος Απόστολος Τιμόθεος (22 Ιανουαρίου)

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος Απόστολος Τιμόθεος ήταν αγαπητός μαθητής και ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου. Το όνομά του είναι ελληνικό και σημαίνει αυτός που τιμά τον Θεό, αλλά και αυτόν που τιμά ο Θεός.

Ο Απόστολος Τιμόθεος γεννήθηκε μάλλον στα Λύστρα της Λυκαονίας ή πιθανών στη Δέρβη, από πατέρα Έλληνα Εθνικό και μητέρα πιστή Ιουδαία, προφανώς εκ γενετής και πιθανόν προσήλυτη, που ονομαζόταν Ευνίκη. Κατά την μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου, ήταν ευσεβής, όπως και η μαμή του, εκ μητρός, Λωίς. Ο Τιμόθεος δέχθηκε από τις ευσεβείς αυτές γυναίκες την πρώτη θρησκευτική αγωγή και διδάχθηκε από βρέφος τα ιερά γράμματα. Με τον τρόπο αυτό προετοιμάσθηκε κατάλληλα, ώστε να αποδεχθεί στη συνέχεια την Χριστιανική πίστη.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (8)

Ψηφιδωτό από την Ιερά Μονή του οσίου Λουκά στο Στείρι Βοιωτίας.

Συνέχεια από (7)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Οι πολλές τοπικές εκκλησίες είναι η Μία Εκκλησία με τους πολλούς λειτουργούς της

Όπως οι πολλοί πιστοί αποτελούν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού (Α’ Κορ. 10,16-17· 12,14), διότι μετέχουν στην ίδια θεία Ευχαριστία («εις άρτος – εν σώμα»), έτσι και οι πολλές κατά τόπους κι εποχές Εκκλησίες αποτελούν το ένα σώμα του Κυρίου. Οι Εκκλησίες, που βρίσκονται άλλη «εν Κορίνθω» (Α’ Κορ. 1,2), άλλες στην περιοχή «της Γαλατίας» (Γαλ. 1,2) και άλλες πολλές σε διάφορα «έθνη» (Ρωμ. 16,4), είναι όλες του Χριστού ( Ρωμ. 16,16), διότι όλες έχουνε το δικό του σώμα και αίμα διά του μυστηρίου της Ευχαριστίας και το ίδιο άγιο Πνεύμα (Εφεσ. 4,4-5· Φιλιπ. 2,1).

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (7)

Συνέχεια από (6)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η Εκκλησία γίνεται διά της Ευχαριστίας και διά του αγίου Πνεύματος

Η «καινή κτίσις» (Γαλ. 6,15· Β’ Κορ. 5,17), η αναδημιουργία του κόσμου, η Εκκλησία δηλαδή, αποτελεί το αποφασιστικό στάδιο της όλης θείας οικονομίας, που ήταν βούληση και θέλημα του Θεού προαιώνιο και που πραγματώθηκε στον ενανθρωπήσαντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Χριστό («κατά πρόθεσιν των αιώνων, ην [=οικονομίας μυστήριο] εποίησεν εν τω Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών»: Εφεσ. 3,11 και 8-10· 5,14). Στον Χριστό και άρα στην Εκκλησία του εκπληρώνονται οι επαγγελίες και οι προφητείες της ΠΔ (Γαλ. 3,16). Επομένως, γίνεται κατανοητό, γιατί ο Παύλος διά βίου προσεύχεται και προσπαθεί να ζήσει το μυστήριο του Χριστού, ώστε να το ευαγγελισθεί στα Έθνη. «Εμοί… εδόθη η χάρις αύτη, τοις έθνεσιν ευαγγελίσασθαι το ανεξιχνίαστον πλούτος του Χριστού και φωτίσαι πάντας τίς η οικονομία του μυστηρίου του αποκεκριμένου από των αιώνων εν τω Θεώ.» (Εφεσ. 3,8-9).

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (6)

Συνέχεια από (5)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ενοίκηση του αγίου Πνεύματος

Συνεπής ο Παύλος προς τον ευχαριστιακό αυτό ρεαλισμό, προβαίνει στην υπογράμμισή του και με άλλον τρόπο. Δεν αρκέσθηκε στις βεβαιώσεις «εν Χριστώ» (Ρωμ. 6,4), «Ιησούς Χριστός εν υμίν» (Β’ Κορ. 13,5· Ρωμ. 8,10), «ζω δε ουκέτι εγώ, ζή εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2,19) και τα όμοια, που προϋποθέτουν την αγιασμένη ανθρώπινη φύση του Χριστού, εφόσον μιλάει συνεχώς για ζωή, την οποία οι πιστοί έχουν -και μάλιστα αιώνια-μετέχοντας στην Ευχαριστία (Ιωάν.6,53-58).Έτσι άλλωστε, βαπτιζόμενος και κοινωνώντας τον Χριστό, ο άνθρωπος «ενδύεται» τον Χριστό (Γαλ. 3,26-27). Δεν σταμάτησε ούτε στην διαβεβαίωση ότι ο πιστός γενικά είναι ναός του αγίου Πνεύματος (Α’ Κορ. 3,16-17). Προσθέτει με σαφήνεια ότι όχι μόνο νους και καρδία δέχονται το άγιο Πνεύμα, άλλα το ίδιο το σώμα του πιστού είναι ναός του αγίου Πνεύματος.

«Ή ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν αγίου Πνεύματος έστιν, ού έχετε από Θεού και ουκ έστέ εαυτών;» (Α’ Κορ. 6,19).

Γι’ αυτό και κρούει τον κώδωνα της τιμωρίας για όποιον φθείρει τον ναό αυτό (Α’ Κορ. 3,16-17) με αμαρτίες σωματικές. Το σώμα του πιστού γίνεται με την Ευχαριστία και σώμα-μέλος του Χριστού και συγχρόνως ναός του αγίου Πνεύματος.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (5)

Η μεταστροφή του Παύλου (Σαούλ)

Συνέχεια από (4)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο Χριστός στη θεία Ευχαριστία διά του αγίου Πνεύματος

Αφού το Ευαγγέλιο που ευαγγελίζεται και για το οποίο θεολογεί ο Παύλος είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός ( Ρωμ. 1,3), φυσικό είναι ότι θεωρεί αναγκαία για την σωτηρία την πραγματική και συγκεκριμένη σχέση των πιστών με τον Χριστό. Για την σχέση, μάλιστα, αυτή ο θεόπνευστος Παύλος χρησιμοποιεί τον όρο «κοινωνία», που σημαίνει μετοχή, όχι απλή αναφορά ή ιδεολογική πίστη. Εξηγεί ότι ο Θεός, χάριν της δικής μας σωτηρίας, μας προσκαλεί σε κοινωνία του Ιησού Χριστού.

«Πιστός ο Θεός, δι’ ου εκλήθητε εις κοινωνίαν του Υιού αυτού Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Α’ Κορ. 1,9).

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (4)

Συνέχεια από (3)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η σωτηρία μόνο εν Χριστώ δι’ αγίου Πνεύματος

Έτσι κατανοείται γιατί ο Χριστός και το είναι εν Χριστώ και το ζην εν Χριστώ αποτελούν ριζική αναγκαιότητα, το άλφα και το ωμέγα της θεολογίας του Παύλου. Μόνο το ζην εν Χριστώ είναι και αποδεικνύει την «καινήν κτίσιν», για την οποία ενανθρώπησε ο Υιός του Θεού.

«Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις. Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Β’ Κορ. 5,17).

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (3)

Συνέχεια από (2)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Τα εφόδια του Παύλου

Επιγραμματικά είδαμε το πως της κλήσεως του Παύλου και την διαρκή Πεντηκοστή του, ώστε να γνωρίζει όλο και βαθύτερα το μυστήριο του Χριστού χάριν της σωτηρίας των μελών της Εκκλησίας των Εθνών. Η Πεντηκοστή του όμως, οι ιερές αποκαλύψεις του, δεν είχαν δική τους γλώσσα και δομές. Αυτά, στοιχεία κτιστά και ανθρώπινα, τα είχε πλούσια και τα χρησιμοποιούσε αριστοτεχνικά, για να εκφράσει την αποκαλυφθείσα αλήθεια και να της δώσει μορφή τέτοια, που να γίνεται, κατά το ανθρώπινο τουλάχιστον, κατανοητή, χωρίς η γλωσσική μορφή και οι δομές να φαλκιδεύουν την άκτιστη αλήθεια.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ: Τι του απεκάλυψε ο Κύριος (2)

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Συνέχεια από (1)

Η προσωπική στον Παύλο αποκάλυψη του Χριστού, του Ευαγγελίου και της αποστολής του

Εφόσον χωρίς την ενέργεια του αγίου Πνεύματος είναι αδύνατο να γνωρίσει και να θεολογήσει κάποιος για τον Χριστό και το έργο του, έπεται ότι το Ευαγγέλιο που ο Παύλος κήρυττε, η θεολογία του δηλαδή, οφείλεται σε αποκάλυψη. Δεν δίσταζε να ομολογεί ο ίδιος ότι είχε Πνεύμα Θεού.«Δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν» (Α Κορ. 7,40). Θεωρούσε το γεγονός της αποκαλύψεως τόσο ιερό και τόσο μυστηριακό, που δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό, ένεκα της άκρας ταπεινοφροσύνης του, ένεκα του φόβου να τον υπερτιμήσουν και του κινδύνου να τον παρεξηγήσουν ως καυχησιολόγο. Αποφασίζει όμως να μιλήσει για τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που δέχθηκε, σχεδόν να καυχηθεί, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι κήρυτταν Χριστό διαφορετικό από τον πραγματικό. Αυτοί διέδιδαν μεταξύ των πιστών των εκκλησιών, που ο ίδιος είχε ιδρύσει, ότι ο ίδιος δεν έχει την αυθεντία που έχουν όσοι υπεραπόστολοι-μαθητές γνώρισαν τον Κύριο προσωπικά.

Τελειώνοντας το 56/57, την Β’ προς Κορινθίους Επιστολή του, αναφέρεται με πόνο και παράπονο σε «οπτασίας και αποκαλύψεις Κυρίου», που συνέβησαν «προ ετών δεκατεσσάρων», περί το 42/3 δηλαδή.

Μια από τις αρχαιότερες απεικονίσεις του Αποστόλου Πέτρου

VatopaidiFriend: Στην κατακόμβη της Αγίας Θέκλας στην Ρώμη, όπου βρέθηκε η αρχαία απεικόνιση του απ. Παύλου για την οποία είχαμε αναρτήσει δύο δημοσιεύματα (εδώ και εδώ), από τον 4ο αιώνα, υπάρχει και αντίστοιχη απεικόνιση του απ. Πέτρου, η οποία όμως δεν συζητήθηκε τόσο πολύ. Είναι εντυπωσιακό ότι και ο άγιος Πέτρος και ο άγιος Παύλος έχουν την ίδια ακριβώς όψη που έχουν μέχρι σήμερα στις εικόνες μας…

Η χριστιανική κοινότητα της Ρώμης είχε γνωρίσει προσωπικά τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο και τους είχε ζήσει από κοντά. Είδαν τί σόι άνθρωποι ήταν. Είδαν την αγάπη τους, την καλωσύνη τους, την ειλικρίνειά τους, την αγνότητά τους. Είδαν και τους κόπους τους, τις ταλαιπωρίες τους, τα βάσανά τους και τελικά τον μαρτυρικό τους θάνατο. Πάνω σε αυτούς τους δύο αποστόλους οικοδομήθηκε η εκκλησία στην Ρώμη. Η μνήμη του παραδείγματός τους ήταν αυτό ακριβώς που ενέπνευσε τους χριστιανούς να μείνουν σταθεροί στην πίστη του Χριστού και να φθάσουν μέχρι και το μαρτύριο για αυτήν. Οι αρχαίοι Χριστιανοί μαρτυρούσαν ΕΠΕΙΔΗ μαρτυρούσαν και οι απόστολοι.

Ζητούμε συγγνώμη από τον άγιο Πέτρο που αργήσαμε τόσο να δημοσιεύσουμε και τούτη την ανακάλυψη…

Η φωτογραφία είναι από το http://www.catholicnews.com/photos/09hp0300.htm.

Βλ. και εδώ: Κυριακή προ της Πεντηκοστής (ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ)

 

Πώς αναπτύσσεται μία αρμονική σχέση ανάμεσα στο ανδρόγυνο (Του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου)

Ο εν Κανά γάμος.

Για να σταθεί ένας γάμος σωστά, ο στόχος δεν είναι το να λάβουμε, αλλά πρώτιστα να δώσουμε, όπως ο Χριστός στην Εκκλησία. Και φυσικά πρέπει να μάθουμε να ακούμε τον σύντροφό μας, πρώτιστα ως αγαπημένο ΠΡΟΣΩΠΟ.

Το θέμα το οποίο μου δόθηκε να πω λίγα λόγια, είναι η αρμονική σχέση του ανδρογύνου. Όντως είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, γιατί δεν είναι αρκετό κανείς να φέρει παιδιά εις τον κόσμο, άλλα πρέπει κι αυτά τα παιδιά να τα μεγαλώσει καλά και όμορφα. Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα της σωστής σχέσης των δύο νέων μέσα στο γάμο. Η σωστή σχέση των γονέων, η αρμονία του γάμου, της οικογένειας, θα φέρει την ισορροπία, την ψυχική και σωματική ισορροπία των παιδιών. Κι αυτά βέβαια, μεγαλώνουν, έρχονται στον κόσμο, παίρνουν τα πρώτα ερεθίσματα και όλα όσα απαρτίζουν τον ψυχοσωματικό τους κόσμο από τους γονείς τους.

Άγιος Τύχων Επίσκοπος Αμαθούντος (16 Ιουνίου)

Εικόνα από το "Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας" Εκδόσεις Ινδικτος

Η ζωή του αληθινού χριστιανού πρέπει να εμπνέεται πάντα απ’ την αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι και μένει το κύριο και ουσιαστικό γνώρισμα του ανθρώπου, που έδωσε την καρδιά του στον Θεό. Και ο Τύχων που υπήρξε ένας πραγματικός άνθρωπος του Θεού, την αγάπη προς τους άλλους έκαμε βίωμα και σκοπό του. Το μαρτυρεί η ζωή του. Γεννήθηκε στην Αμαθούντα της Κύπρου, τη σημερινή Παλαιά Λεμεσό κατά τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς του, ευλαβείς κι ενάρετοι έσπευσαν απ’ την πρώτη στιγμή, να αφιερώσουν το παιδί τους στον Θεό. Πόθος τους ευσεβής να το δουν κάποια μέρα στην υπηρεσία του Κυρίου. Ευλογημένος πόθος! Και για την πραγμάτωσή του με ζήλο και προσοχή φρόντισαν από νωρίς να φυτέψουν στην εύπλαστη ψυχή του και τα κατάλληλα σπέρματα της αγωγής.

Οδηγός τους και στο σημείο αυτό τα θεόπνευστα λόγια του μεγάλου Αποστόλου και Παιδαγωγού, του θείου Παύλου. Οι γονείς «εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Και πράγματι. Με παιδαγωγία και συμβουλές σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μεγάλωσαν τον μονάκριβο βλαστό τους οι καλοί και θεοφώτιστοι γονείς. Μέσα στην ψυχή του έσπειραν απ’ αυτή τη βρεφική ηλικία τα ευλογημένα σπέρματα της ευσέβειας. Κι η σπορά ρίζωσε και στον καιρό έδωκε τους ανάλογους καρπούς. Παιδάκι ακόμη ο Τύχων πριν πάει στο σχολείο με προθυμία υπηρετούσε στο πατρικό αρτοποιείο. Βοηθούσε τον πατέρα. Μετακινούσε διάφορα ελαφριά αντικείμενα. Έπαιρνε κι έφερνε θελήματα στο σπίτι. Αναλάμβανε καθήκοντα στην πώληση του ψωμιού. Και γενικά υπάκουος πάντα χωρίς θόρυβο και φωνές έκανε γρήγορα και με προθυμία ότι του παρήγγελλαν.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

"Και κατά το διάστημα της νυκτός παρουσιάσθηκε εις τον Παύλον ένα όραμα: κάποιος δηλαδή Μακεδών εστέκετο και τον παρακαλούσε λέγων΄ Πέρασε εις την Μακεδονίαν και βοήθησέ μας." (Πράξεις των Αποστόλων ις΄ 9) Στην τοιχογραφία αυτή του Ράλλη Κοψίδη στην εκκλησία του Αποστόλου Παύλου στο Σαμπεζύ της Γενεύης, βλέπουμε μέσα από την τυραννία των στοιχείων του κόσμου τούτου και της καταβλητικής και αποπνικτικής καθημερινότητας, να υψώνεται η έκκληση του Μακεδόνα για βοήθεια.

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

Δεν κατορθώνετε να συγκεντρώνετε το νου σας στην προσευχή. Τι να κάνετε; Ο Κύριος βλέπει ότι η αδυναμία σας αύτη δεν οφείλεται τόσο σε δική σας αδιαφορία όσο στις συνθήκες της ζωής σας. Και βλέποντας ότι λυπάστε, σας συγχωρεί.

Τί λέει η Αγία Γραφή για τις γυναίκες (2)

Η Ρουθ στο χωράφι με τον Βοόζ. Η ιστορία της βρίσκεται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης.

(συνέχεια από 1)

«Αι γυναίκες να υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, σαν να υποτάσσεσθε εις τον Κύριον. Διότι ο άνδρας είναι κεφαλή (ο αρχηγός) της γυναικός, όπως και ο Χριστός είναι κεφαλή της εκκλησίας, ο οποίος όμως Χριστός είναι σωτήρ του σώματος της Εκκλησίας (όλων δηλαδή ανεξαιρέτως των πιστών). Αλλ’ όπως η Εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, έτσι και αι γυναίκες πρέπει να υποτάσσωνται εις τους άνδρας των εις κάθε τι. Οι άνδρες να αγαπάτε τας γυναίκας σας, όπως και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εθυσίασεν τον εαυτόν του υπέρ αυτής ,

ΠΩΣ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΔΑΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ (1)

Ο Απόστολος Παύλος υπαγορεύει στο αυτί του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου. Εικόνα από το Αγιογραφείο της ΙΜΜ Βατοπαιδίου.

Επισκόπου Αθανασίου Γιέβτιτς

Διαβάζοντας τον Μίλτον, μεγάλο άγγλο ποιητή του ΙΖ’ αι., στο μεγάλο ποίημα του «Ο χαμένος Παράδεισος» («Paradise lost»), όπου βασικά ερμηνεύει όλη την Αγία Γραφή περιγράφοντας σε ποίημα την μοίρα του ανθρώπου, πως έχασε τον Παράδεισο κτλ., αλλά και στο δεύτερο του έργο «Ο ξανακερδισμένος Παράδεισος» (Paradise regained), έβγαλα το συμπέρασμα ότι ο Μίλτον βλέπει την Βίβλο ως ένα άγιο, ιερό, δηλαδή ως ένα απλώς θρησκευτικό βιβλίο.

Κατ’ αρχήν ο Μίλτον, ως προτεστάντης θεολόγος και μάλιστα Καλβινιστής, ασχολείται κυρίως με την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και όταν ασχολείται με όλη την Βίβλο, δεν την βλέπει όπως την είδαν και την ερμήνευσαν οι Εκκλησιαστικοί Πατέρες. Σ’ αυτό το κείμενο βλέπει κυρίως την δόξα του θεού, τον δοξασμό και τη μεγαλοπρέπεια της παντοδυναμίας του Θεού. Γι’ αυτό στέκεται τόσο στη δημιουργία, στα κτίσματα, δηλαδή στην πράξη της δημιουργίας και στα δημιουργήματα. Στον Μίλτον ο Θεός είναι κατ’ εξοχήν ο Δημιουργός. Γι’ αυτό και τον Υιόν του Θεού Τον βλέπει ως το μεγαλύτερο και το πιο τέλειο κτίσμα του Θεού. Ως εκείνο που φανερώνει από μέσα του την τελειότητα της δόξης και της δημιουργικής δυνάμεως του Θεού Δημιουργού, την εξουσία και παντοδυναμία του Θεού.