Αφού θα ξαναπέσω…;

«Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος, οὐκ εἰς τέλος ὀργισθήσεται, οὐδὲ εἰς τὸν αἰῶνα μηνιεῖ·» (Ψαλμ. 8-9 )
Καλά. Μου λέτε να εξομολογηθώ. Μα, αφού δεν μπορώ να κόψω το ελάττωμα; Αφού δεν μπορώ να κρατηθώ; Αφού θα ξαναπέσω; Τι θέλετε, να παίζω με τα θεία; Την αντίρρηση αυτή προβάλλουν συνήθως νέοι άνθρωποι και μάλιστα άγαμοι. Όταν τους μιλήσει ο Πνευματικός για αγνότητα και καθαρότητα ψυχής και σώματος, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Δεν μπορούν, λένε , να υπερνικήσουν το πάθος. Κι αφού προεξοφλούν νέα πτώση, δεν θέλουν να εξομολογηθούν. – Μου υποδεικνύετε να εξομολογηθώ, μου έλεγε κάποιος νέος. Μα αφού θα αμαρτήσω και πάλι; Τί να την κάνω την Εξομολόγηση; Μήπως πρόκειται να μου επιτρέψει ο Ιερεύς να κοινωνήσω; Να πάω, λοιπόν, έτσι για παιχνίδι; Στο κάτω-κάτω ντρέπομαι να λέω όλο τα ίδια. Δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Κατ’ αρχήν , όσοι προβάλλουν την αντίρρηση αυτή δείχνουν ότι δεν έχουν συναισθανθεί την ενοχή τους και επομένως δεν έχουν μετανοήσει. Αλλά, όπως θα δούμε, απαραίτητη προϋπόθεση της Εξομολογήσεως είναι η μετάνοια για την προηγούμενη αμαρτωλή ζωή. Εξομολόγηση σημαίνει ομολογία αμαρτιών, για τις οποίες μετανοώ.

Ο λόγος του Θεού και η ευθύνη του ανθρώπου

Νικάνωρ Καραγιάννης (Αρχιμανδρίτης)

Το βαθύτερο νόημα του σκοπού του Θεού για τον κόσμο και τη σωτηρία του ανθρώπου είναι ένα μυστήριο που δεν μπορεί να εκφρασθεί παρά μόνο με παραβολές. Μια τέτοια παραβολή είναι και αυτή του σπορέα. Οι παραλληλισμοί εξηγούνται από τον ίδιο τον Χριστό. Γεωργός ο Θεός, σπόρος ο λόγος Του, αγρός-χωράφι ο άνθρωπος κάθε εποχής και τόπου, αγκάθια τα πολλά και ποικίλα εμπόδια της καρποφορίας του κηρύγματος.
Ο σπόρος του θείου λόγου

Όπως ο σπόρος, αυτό το δυναμικό στοιχείο της φύσης, κρύβει μέσα του το μυστήριο της δημιουργίας και της ζωής, έτσι και ο λόγος του Θεού μας μεταμορφώνει εσωτερικά και μας μεταγγίζει την «όντως ζωή». Ο σπόρος είναι ίδιος, πέφτει όμως σε διάφορα μέρη, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο λόγος του Θεού προσφέρεται και απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο αδιακρίτως. Δεν είναι προνόμιο κάποιων, αλλά δικαίωμα και δωρεά όλων. Ο Χριστός είναι ο «αεί σπείρων τον σπόρον της αιωνίου ζωής». Όταν, λοιπόν, ο Θεός μας μιλά με το λόγο Του, καθώς ακούμε τη φωνή Του μέσα από την Αγία Γραφή, μέσα από τους προφήτες και το Ευαγγέλιο, μέσα από τη διδασκαλία και την εμπειρία των Αγίων της Εκκλησίας, μας φανερώνει την προσωπική Του ύπαρξη. Μας λέει ποιός είναι και τι θέλει από εμάς,

Βάπτιση στον αρσανά της Σιμωνόπετρας (αποκλειστικές φωτογραφίες)

Οι φωτογραφίες είναι από τη χθεσινή (Σάββατο 29/9/2012) βάπτιση που έγινε στον αρσανά του Οικονομείου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, στη Δάφνη.

Σκέψεις πριν τον Γάμο

Άγνωστος συγγραφεύς

Αγαπητοί μας,

Ο Γάμος είναι θεοσύστατο Μυστήριο. Είναι μάλιστα Μυστήριο «Μέγα» το οποίο τελείται στο κέντρο του Ιερού Ναού, μπροστά στις Άγιες Εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων και απέναντι ακριβώς από το Ιερό Θυσιαστήριο.

Στον Ιερό αυτό χώρο εσείς οι δύο υποψήφιοι σύζυγοι σε λίγες ημέρες θα υποσχεθείτε ότι θα ζήσετε αφοσιωμένοι για πάντα ο ένας στον άλλο. Θα ζητήσετε και θα πάρετε την ευλογία και τη Χάρη του Χριστού, για να ξεκινήσετε τη νέα σας οικογένεια. Από τη στιγμή αυτή θα ζείτε πλέον μαζί, με αγάπη, συμπόνια και αλληλοκατανόηση.

Τι είναι ο Γάμος;

Το σεξ πριν από τον γάμο

 

Κάποιος είχε στείλει στην εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος την εξής επιστολή, στην οποία κατόπιν απάντησε ο άγιος γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:

 

Κύριε διευθυντά,

γνωστός φιλοσοφών θεολόγος, καθηγητής Ανωτάτης Σχολής, περιοδεύων κατ’ αυτός εν Κύπρω ηκούσθη εις δημόσιον συζήτησιν να λέγη και τα ακόλουθα:

«Ο γάμος δεν είναι μυστήριο, με την έννοιαν του αν κάνουμε έρωτα πέντε λεπτά πριν το γάμο είναι αμαρτία, ενώ αν κάνουμε έρωτα πέντε λεπτά αργότερα είμαστε εντάξει. Αστεία πράγματα!».

Το «αστεία πράγματα» το επανέλαβε με στόμφο τρεις φορές. Και συμπλήρωσεν:

«Ο γάμος είναι μυστήριο με την έννοια όχι του ότι έρχεται να νομιμοποιήσει τις σχέσεις δύο ανθρώπων, αλλά κατά το ότι δύο άνθρωποι γίνονται δεκτοί σαν συζευγμένοι μέσα στην κοινότητα της Εκκλησίας». Επειδή οι απόψεις αυτές εσκανδάλισαν πολλούς, παρακαλώ θερμώς τον «Ο. Τ.» να αναλάβη την ευθύνην να μας διαφωτίση περί του θέματος αυτού.

Με την εν Κυρίω αγάπη

Κύπριος θεολόγος

ΣΗΜ. «Ορθόδοξου Τύπου.»: Την παρούσαν επιστολήν εθέσαμεν υπ’ όψιν του Αρχιμ. π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου και τον παρεκαλέσαμεν να υποβληθή εις τον κόπον να απαντήση εις τον επιστολογράφον μας. Ούτος μας έστειλε την κατωτέρω δημοσιευομένων απάντησιν η οποία τοποθετεί τα πράγματα εις την αρμόζουσαν θέσιν και δια την οποίαν τον ευχαριστούμεν.

Η απάντηση:

Η Πεντηκοστή

Η Πεντηκοστή. Μικρογραφία από τον συριακό χειρόγραφο κώδικα των Ευαγγελίων του γραφέα Ραββουλά (586 μΧ).

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και Πνεύματος επιδημίαν και προθεσμίαν επαγγελίας και ελπίδος συμπλήρωσιν και το μυστήριον όσον; Ως μέγα τε και σεβάσμιον. Διό βοώμέν σοι· Δημιουργέ του παντός, Κύριε, δόξα σοι».

Αυτόν τον θαυμάσιο ύμνο θέτει η Εκκλησία μας σαν προπύλαιο στην εορτή της Πεντηκοστής. Και σ΄ αυτόν ανακεφαλαιώνει το «μέγα και σεβάσμιον» μυστήριον, το όποιον πανηγυρίζει: Τη συμπλήρωση της ελπίδος, την προθεσμία της επαγγελίας, την επιδημία του Πνεύματος του αγίου. Γιατί πράγματι το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος στους αποστόλους του Χριστού, αποτελεί το τέλος και το επιστέγασμα όλου του έργου της σωτηρίας. Όλο το έργο του Χριστού, η έλευση, η διδασκαλία, το πάθος, η ανάσταση, η ανάληψη απέβλεπαν σ΄ αυτό· στην έλευση του αγίου Πνεύματος στον κόσμο, στη νέα δημιουργία. Ακριβώς για τον λόγο αυτό στο τροπάριο που παραθέσαμε στην αρχή και σε όλη την υμνογραφία της Πεντηκοστής ανυμνείται ο δημιουργός του παντός, ο Πατήρ, που διά του Λόγου, του Υιού της αγάπης Του, εν αγίω Πνεύματι δημιουργεί τον κόσμο, αναδημιουργεί, ξανακτίζει την κτίση και την μεταβάλλει σε νέα, την ανακαινίζει.

Για ποιό λόγο και για ποιό σκοπό;

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Λόγος εις το Πάσχα

 Αυτή η εορτή και πανήγυρη δε χρειάζεται χρήματα, ούτε έξοδα, αλλά διάθεση μόνο και καθαρή σκέψη. Τίποτε το υλικό δεν μπορούμε να ωφεληθούμε εδώ, αλλ’ όλα τα πνευματικά, την ακρόαση του λόγου του Θεού, τις ευχές των πατέρων, τις ευλογίες των ιερέων, την κοινωνία των θείων και απόρρητων μυστηρίων, την ειρήνη και την ομόνοια, και δώρα πνευματικά και άξια της γενναιοδωρίας εκείνου που τα δωρίζει.

Ας εορτάσουμε λοιπόν την εορτή αυτή κατά την οποία αναστήθηκε ο Κύριος. Γιατί αναστήθηκε και ανέστησε μαζί του την οικουμένη. Και αυτός βέβαια αναστήθηκε, αφού έσπασε τα δεσμά του θανάτου, εμάς όμως μας ανέστησε αφού διέλυσε τους σωρούς των αμαρτιών μας.

Ιούδας Ισκαριώτης, η αιώνια αυτομόνωση…

Ιούδας: το μεγάλο μυστήριο, πού ενέπνευσε συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης («Τελευταίος πειρασμός» – ο Ιούδας απαραίτητος, εξιλαστήριο θύμα του θείου Πάθους) και ο Μπόρχες («Τρεις εκδοχές του Ιούδα» – ο Χριστός δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά ο Ιούδας, γιατί η προδοσία ήταν πιο μεγάλη τραγωδία από τη σταύρωση, επομένως αυτή ήταν η αληθινή θυσία).

Τη συγκίνηση επιτείνει η υποψία ότι ο Ιούδας ήταν ζηλωτής (μέλος επαναστατικού σώματος) όταν ο Ιησούς (κάτω από συνθήκες πού δεν αναφέρονται) τον κάλεσε στην παρέα των δώδεκα. Την υποψία αυτή δημιούργησε το επίθετο Ισκαριώτης, πού συνδέεται υποθετικά με το ειδικό στιλέτο (sicarius) πού χρησιμοποιούσαν οι ζηλωτές κατά τις επιθέσεις αυτοκτονίας τους εναντίον των Ρωμαίων.

Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας

Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας

ΠΡΟΛΟΓΟΣ εκ της ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Η ΘΕΙΑ Λειτουργία αποτελεί το κέντρο της ορθόδοξης λατρείας. Είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας, το μυστήριο της παρουσίας του Χριστού ανάμεσά μας. Γι  αὐτὸ και παραμένει πάντα η μοναδική ελπίδα αληθινής ζωής για τον άνθρωπο.

Στον πνευματικό χώρο της θείας Λειτουργίας μας εισάγει αριστοτεχνικά ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, μεγάλος μυστικός θεολόγος και κορυφαίος θεωρητικός της λειτουργικοπνευματικής ζωής, ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ορθόδοξου ανθρωπισμού του 14ου αιώνα.

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: Το Προσευχητάριο που «έλαβα» ως ευλογία του πατρός Ιακώβου.

Μια χριστιανική ομάδα Αγάπης Δικαστικών Λειτουργών αφανής και άτυπη, πού λειτουργεί από 25ετίας και πλέον, με κέντρο την Ί. Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Π. Πεντέλης, μεταξύ των πνευματικών και φιλανθρωπικών σκοπών πού έχει, είναι και εκείνος της διαθέσεως σε ικανόν αριθμό δωρεάν Χριστιανικών βιβλίων και δη Καινών Διαθηκών με ερμηνεία Π. Τρεμπέλα και Ι. Κολλιτσάρα, Προσευχηταρίων κ.λπ. Εκείνη την εποχή η ομάδα διέθετε προσευχητάρια εκδόσεως του Θ. Επισκόπου Μ.Λ., τα οποία ήσαν κόκκινα, πολύ ωραία, με χρυσά γράμματα και πρακτικά. Γι’ αυτό και περιζήτητα. Απ’ αυτά είχαμε στείλει 10 και στον Γέροντα Ιάκωβο,

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Για να μετανοήσει η ψυχή πρέπει να ξυπνήσει..»

Δεν υπάρχει ανώτερο πράγμα απ’ αυτό που λέγεται μετάνοια και εξομολόγηση. Αυτό το μυστήριο είναι η προσφορά της αγάπης του Θεού στον άνθρωπο. Μ’ αυτό τον τέλειο τρόπο απαλλάσεται ο άνθρωπος απ’ το κακό. Πηγαίνομε, εξομολογούμαστε, αισθανόμαστε τη συνδιαλλαγή μετά του Θεού, έρχεται η χαρά μέσα μας, φεύγει η ενοχή. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει αδιέξοδο. Δεν υπάρχει αδιέξοδο γιατί υπάρχει ο εξομολόγος, που έχει την χάρι να συγχωρεί. Μεγάλο πράγμα ο πνευματικός! … Κάθε μέρα

Το Μυστήριο της Αναστάσεως

Ο κόσμος ολόκληρος -ορατός και αόρατος- έγινε για τη Σάρκωση, η δε Σάρκωση για την Ανάσταση, λέγει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Ο σκοπός δηλαδή όλων των δημιουργημάτων, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, ήταν να συμβάλουν το καθένα με τον δικό του τρόπο, στην πραγματοποίηση του γεγονότος της ενανθρώπησης του Υιού και Λόγου του Θεού, η δε ενανθρώπηση στην Ανάσταση. Έτσι θα νικηθεί ο πιο μεγάλος εχθρός, ο θάνατος, και θα λυτρωθεί ο άνθρωπος από τα δεσμά του.

Η Ανάσταση είναι ο τελικός σκοπός όλης της δημιουργίας. Πρώτα του ανθρώπου, που είναι καλεσμένος στην «κατά χάριν» θέωση και μετά όλου του κόσμου, που θα ακολουθήσει την «εν Χριστώ» ανακαίνιση του ανθρώπου.

Για να προσεγγίσει κανείς την αλήθεια της Ανάστασης, ως ζωής «εν τω Θεώ», αθάνατης και ατελεύτητης, είναι ανάγκη να μυηθεί στην «απόρρητον δύναμιν της Αναστάσεως», όπως λέγει στη συνέχεια ο άγιος Μάξιμος.

Αγιότητα: το φεγγοβόλημα του Θεού μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου

+π. Δ. Στανιλοάε

Στο πρόσωπο του Αγίου Θεού αποκαλύπτεται ως υπερβατικός, ως έτερος από τον κόσμο. Αγιότητα είναι το φεγγοβόλο και ζωηρό μυστήριο της παρουσίας του υπερβατικού Θεού -ένα μυστήριο που φωτίζει και μεταμορφώνει. Γι’ αυτό και η αγιότητα δεν μπορεί να είναι, χαρακτηριστικό κάποιας απρόσωπης πραγματικότητας, που ανήκει στη φυσική τάξη: καθετί απρόσωπο στερείται του βάθους του μυστηρίου. Η αγιότητα ανήκει στην τάξη του μυστηρίου γι’ αυτό και μπορεί να είναι ιδίωμα μόνο του ίδιου του Θεού, ως υπερβατικού προσώπου. Ο Θεός, ως πρόσωπο αχανούς βαθύτητας, κοινωνείται μέσα στην υπερβατικότητά Του. Αυτή είναι η παράδοξη φύση της αγιότητας: είναι ταυτοχρόνως και υπερβατικότητα και αποκάλυψη που κοινωνείται. Από τη στιγμή που η αγιότητα είναι ιδίωμα του υπερβατικού και συνεπώς μυστηριώδους προσώπου του Θεού, κυριευόμαστε από τρόμο ενώπιον της και κατακλυζόμαστε από συστολή· διότι η αγιότητα φανερώνει μια συνείδηση ανώτερη από τη δική μας, μια συνείδηση που μας αποκαλύπτει τη δική μας αχρειότητα. Αγιότητα είναι η ακτινοβολία ενός υπερβατικού προσώπου, που φανερώνει τον εαυτό του προκειμένου να μας συνεγείρει προς αυτό. Ωθούμαστε να εγκαταλείψουμε την αμαρτωλή μας κατάσταση. ώστε να κατορθώσουμε να παραμείνουμε στον περίγυρο της παρουσίας του, ενώ ταυτόχρονα η ακτινοβολία του φωτίζει τη δική μας προσωπική συνείδηση και την εκλεπτύνει κάνοντας την πιο ευαίσθητη στην αμαρτία. Είναι σαν να εισβάλλει στην ανθρώπινη συνείδησή μας η αγιότητα του Θεού, καθιστώντας μέσα μας αμετάθετα επείγουσα την ανάγκη για νήψη, και φουντώνοντας τον πόθο γι’ αυτό που μας υπερβαίνει.

«Σ’ αγαπώ γιατί είσαι συ»

Αρρωστημένη θρησκευτικότητα και αγωγή (Β)

Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου

Η σχέση τώρα του ανθρώπου με το Θεό. Ένα μεγάλο θέμα. Μια προσεκτική ματιά θα μας κάνει να δούμε ότι πολλές φορές είμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης αρρωστημένης θρησκευτικότητας. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι άρρωστοι θρησκευτικά, που έχουν αρρωστημένη θρησκευτικότητα. Μια θρησκευτικότητα που στερείται και την ελευθερία και την αγάπη. Αρρωστημένη θρησκευτικότητα όσον άφορα στον εαυτό μας, αρρωστημένη θρησκευτικότητα όσον άφορα αυτήν που πάμε να προσφέρουμε στους άλλους. Ποιά είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θεό; Είναι μια υπεύθυνη σχέση, και είναι μια σχέση ελευθερίας και από την πλευρά του ανθρώπου και από την πλευρά του Θεού. Ουσιαστικά είπαμε για την ελευθερία του Θεού. Ο άνθρωπος στο Θεό πηγαίνει ελεύθερα.

Ησυχία στην αρένα, και σάλος στην εκκλησία!

Ο   άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει τα εξής στηλιτεύοντας όσους προκαλούν ενόχληση στο εκκλησίασμα και φεύγουν πριν από την ολοκλήρωση των Ιερών Ακολουθιών: «Ορισμένοι δεν προσεγγίζουν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με φόβο αλλά με ταραχή, οργιζόμενοι, μαλώνοντας και σπρώχνοντας το διπλανό τους, γενόμενοι έξω φρενών. Έχω αναφερθεί πολλές φορές σ’ αυτό το θέμα και δεν θα σταματήσω να μιλώ. Δεν βλέπετε πόση τάξη επικρατεί στους παγανιστικούς Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ο τελετάρχης με στεφάνι στο κεφάλι του, διασχίζει την αρένα ντυμένος με μακρύ χιτώνα, κρατώντας ραβδί στο χέρι του και ο τελάλης φωνάζει για να γίνει ησυχία και τάξη;

Πιο πέρα από τους ανθρώπινους συλλογισμούς μας, μένει πάντα η ανερμήνευτη βουλή του Θεού

Απόστολος Ματθαίος (16 Νοεμβρίου)

Όταν κάποτε ο Ιησούς Χριστός μιλούσε στους μαθητές του, μέσα στα άλλα τους είπε· «Ουκ εγώ υμάς τους δώδεκα εξελεξάμην;», εγώ δεν διάλεξα εσάς τους δώδεκα; Και σε μια άλλη περίπτωση τους είπε πάλι· « Εγώ οίδα ους εξελεξάμην», εγώ ξέρω ποιους διάλεξα. Σήμερα, όταν η Εκκλησία εορτάζει την ιερή μνήμη του αγίου ευαγγελιστή Ματθαίου, μας έρχονται στο νου τα παραπάνω λόγια του Ιησού Χριστού, καθώς τα διαβάζομε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Στα λόγια αυτά και στην κλήση του ευαγγελιστή Ματθαίου, όπως την ακούμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, υπάρχει ένα μυστήριο και ένα θαύμα, για τα όποια θα μιλήσουμε σήμερα.

Ανεξιχνίαστες πτυχές…

Η ζωή κρύβει ανεξιχνίαστες πτυχές, γι’ αυτό και κανένας δεν θα μάθει ποτέ όλα τα μυστικά της.

Το μεγάλο δώρο του Θεού στον κόσμο: Η Γέννηση της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου)

Σήμερα η Εκκλησία γιορτάζει το Γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού έτους, στην οποία θα επακολουθήσουν άλλες πολλές σε όλο το έτος. Μεγάλο δώρο του Θεού ήταν η Παναγία στους γονείς της Ιωακείμ και Άννα, που δεν είχαν τέκνα. Μα πιο μεγάλο δώρο του Θεού είναι η γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου στον κόσμο· είναι το προμήνυμα της σωτηρίας «Η γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη…». Ήλθε ο καιρός να εκπληρωθούν οι επαγγελίες του Θεού. Ύστερα από λίγα χρόνια, το νήπιο που γεννήθηκε σήμερα θα γεννήσει το Σωτήρα Χριστό· απ’ αυτήν θα ανατείλει «ο ήλιος της δικαιοσύνης Χριστός ο Θεός ημών».

Το μυστήριο της Αγαθότητας

Αγαπητέ, μη μιμού το κακόν, αλλά το αγαθόν. Ο αγαθοποιών εκ του Θεού έστιν· ο κακοποιών ουχ εώρακε τον Θεόν.(3 Ιωαν.1:11)

Μια από τις πιο συνηθισμένες αλήθειες στις Ορθόδοξες ακολουθίες είναι η Αγαθότητα του Θεού. Πολλές ακολουθίες τελειώνουν με την ευχή: «ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων Θεός». Η αγαθότητα του Θεού είναι απόλυτα ουσιαστική στην πίστη μας- και εντούτοις η αγαθότητα ως έννοια από μόνη της είναι ένα μυστήριο: δεν είναι πάντοτε φανερή και αποτελεί ένα πάζλ για όσους βρίσκονται εκτός πίστεως. Το ούτως καλούμενο «πρόβλημα του κακού» το οποίο χρησιμοποιούν συνήθως οι άπιστοι για να επιτεθούν στην πίστη μας για την ύπαρξη ενός αγαθού Θεού δείχνει τον προβληματικό χαρακτήρα της αγαθότητας.

Από το δόσιμο αυτό εμείς θα είμαστε οι κερδισμένοι!

«Πηγής αθανάτου γεύσασθε»

Η θεία Κοινωνία είναι «φυλακτήριον ψυχής και σώματος» κατά τον επιγραμματικό χαρακτηρισμό του ιερού Δαμασκηνού. Επισημαίνοντας τη θεμελιακή σημασία της στην πνευματική ζωή, ο άγιος Χρυσόστομος μας προτρέπει· «μία ημίν έστω οδύνη· το μη μετασχείν ταύτης της τροφής!». Η μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού μας ανακαινουργιώνει, μας θεώνει, μας κάνει κοινωνούς της θείας φύσεως.

Η επιστήμη περιγράφει το φαινόμενο, αδυνατεί όμως να το εξηγήσει!!

 «Πίστει προσέλθωμεν»

Η Καινή Διαθήκη μιλά ξεκάθαρα για το μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Ο απόστολος Παύλος όταν γράφει στους Κορινθίους «εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου ο και παρέδωκα υμίν» (Α’ Κο 11,23), εννοεί σαφώς το μυστήριο της ζωής, που το περιγράφει αμέσως στη συνέ­χεια. Τα ρήματα «παρέλαβον» και «παρέδω­κα» έχουν μεγάλη βαρύτητα, διότι σηματοδοτούν την παράδοση και την καθιέρωση του μυστηρίου μέσα στην Εκκλησία. Η θυσία του Χριστού τελείται πρώτα στο Μυστικό Δείπνο. Είναι όμως αναίμακτη. Ακολουθεί η θυσία του Γολγοθά, που ευνή αιματηρή και έγινε εφάπαξ, μια για πάντα.

Σημασία δεν έχει κάτω από ποιές συνθήκες έγινε η πτώση. Σημασία έχει η αναγνώριση του λάθους

 ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Από την πείρα μου έχω διαπιστώσει ότι πολλοί από τους εξομολογούμενους προσέρχονται με πνεύμα ψυχαναλύσεων και όχι για να λάβουν τη Χάρη του Θεού και την άφεση των αμαρτιών. Γι’ αυτό απαιτούν διάλογο, διάθεση πολλού χρόνου για συζήτηση, με λεπτομέρειες, που παίρνουν πολλές φορές τη μορφή κουτσομπολιού, κατακρίσεως και -το κυριότερο- αποδίδουν ευθύνη στους άλλους.

Στην ψυχανάλυση μπορείς να αποδώσεις στους άλλους ευθύνη, γιατί το αισθάνεται ως ανάγκη η ψυχή σου. Στην ιερή εξομολόγηση όμως την ευθύνη θα την πάρεις εσύ για να ξαλαφρώσεις.

Γιατί, λίγο-πολύ, όλοι φταίμε!

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΕΙ!

Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου

1.Η μακροθυμία του Χριστού είναι για μας σωτηρία

Ο άγιος και πανεύφημος πρωτοκορυφαίος απόστολος Πέτρος λέει: «Την του Κυρίου μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε» (Β’ Πέτρου 3,15). Δηλαδή. Από την μακροθυμία του Χριστού δεν πρέπει απλώς να εντυπωσιαζόμαστε. Να διδασκόμαστε, πρέπει. Η μακροθυμία του Κυρίου είναι για μας, για όλους εμάς, η σωτηρία. Γιατί, λίγο-πολύ, όλοι φταίμε! Και έτσι, αν ο Κύριος δεν μακροθυμούσε, για μας και για τις αμαρτίες μας, όλοι μας θα είχαμε γίνει παρανάλωμα της δίκαιης οργής Του.

Ο κόσμος δεν το γνωρίζει ή θέλει να μην το γνωρίζει…!

«ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΠΟΙΟΥΝ»

Χθες γιορτάσαμε την έκχυση και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος  στους μαθητές και αποστόλους του Κυρίου. Σήμερα, Δευτέρα της Πεντηκοστής γιορτάζουμε το πανάγιο και ζωοποιό και παντοδύναμο Πνεύμα, «τον ένα της Τριάδος Θεόν». Το Άγιο Πνεύμα έχει την ίδια τιμή, την ίδια ουσία την ίδια δόξα με τον Πατέρα και τον Υιόν. Γι’ αυτό η Εκκλησία λέει ότι είναι «ομότιμον, ομούσιον και ομόδοξον».

….Να είμαστε καλοί άνθρωποι κι όλα τα άλλα δεν έχουν και πολλή σημασία!

ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μητροπολίτου Εδέσσης κ. Ιωήλ

Το όνομα εκφράζει την υπόληψη, τη φήμη, τη δόξα. «Και ευλογήσω σε και θα μεγαλύνω το όνομά σου, και θα είσαι ευλογημένος» (Γεν. 12,2), είπε ο Θεός στον Αβραάμ. Τον Επίσκοπο Περγάμου το Πνεύμα το Άγιο τον εγκωμιάζει λέγοντας πως «παρέμεινες όμως πιστός στο όνομά μου και δεν απαρνήθηκες την πίστη σε μένα » (Αποκ. 2,13). Στον αγωνιστή ο Θεός θα του δώσει ψήφο που θα είναι γραμμένο όνομα «καινούργιο» (όπ.π. στίχ.17). Στην αρχιερατική προσευχή του Κυρίου ακούμε πως αποκάλυψε το όνομα του Πατέρα Του στους ανθρώπους, ή λέγει: «τους έμαθα ποιός είσαι και θα συνεχίσω να τους το μαθαίνω » (Ιωάν. 17,26).