Ο «Παππούς» και τα μοναστήρια του…

Πάντοτε, όχι μόνο στις παλιές καλές εποχές, που οι άνθρωποι είχαν μια γνήσια και άδολη ευλάβεια, αλλά και τώρα ακόμη, που τα ήθη «ξέφτισαν» και απομακρυνθήκαμε από την πίστη, επιτρέπει ο καλός Θεός νά βρίσκονται αγνές ψυχές, ντόμπρες, ορθόδοξες και πατερικές, ασκητικές και φιλομόναχες, για νά στολίζουν τον άκοσμο κόσμο, νά διακονούν την ’Εκκλησία και νά περιβάλλουν με αγάπη και στοργή τους τόπους της αφιερώσεως και της προσευχής, τα μοναστήρια, και όσους ζούν μέσα σ’ αυτά.

«Είναι δύσκολο να διδάξεις έναν αμαθή που ήδη έγινε δάσκαλος στους άλλους!»

Από το Θεό δεν μπορείς να ξεφύγεις

Εάν ξεφεύγεις από το Θεό, δεν θα σε κυνηγήσει, αλλά θα σε περιμένει.

Σε όποιο δρόμο βαδίζεις, θα συναντήσεις το Θεό. Όμως, εάν δεν αναγνωρίσεις το Θεό κατά τη συνάντηση ,το ταξίδι σου θ’ ακολουθεί η απελπισία, σαν το ταξίδι προς το νεκροταφείο.

Σε όποια πόρτα να χτυπήσεις, ο Θεός θα σου ανοίξει. Εάν ο Θεός δεν σου ανοίξει, καμία πόρτα δεν θα ανοίξει.

Η προσευχή ως διάλογος με το Θεό.Η εμπειρία της παρουσίας του

Η ουσία κάθε προσευχής είναι ο διάλογος με το Θεό ως συνομιλητή. Από τη στιγμή που παρεμβάλλονται αποτρεπτικές από το σκοπό αυτό προθέσεις, η προσευχή βεβηλώνεται. Και αν. παρ’ όλα αυτά, προσποιείται κανείς ότι μιλάει με το Θεό, τότε η προσευχή καταντάει βλάσφημη υποκρισία. Κανένας από όσους πιστεύουν πως μπορούν να απορρίψουν την αυθεντική προσευχή εξαιτίας αυτής της ψευτοπροσευχής δε χαρακτήρισε τόσο τέλεια αυτή την παραμόρφωση και δεν τη στιγμάτισε τόσο αυστηρά όσο ο Ιησούς.

Η παραβολή του τελώνη και του φαρισαίου (Λκ. 18.10 εξ) μας δίνει ένα παράδειγμα. Ο φαρισαίος παραπείθει τον εαυτό του και τους άλλους ότι αποδίδει ευχαριστία στο Θεό. Στην πραγματικότητα, όταν προσεύχεται, αποβλέπει μόνο στον εαυτό του και στους ανθρώπους. Στην προσευχή αυτή που την κατέκρινε ο Ιησούς ταιριάζει πραγματικά εκείνο που ο L. Feuerbach νομίζει πως μπορεί να προσάψει γενικά σε όσους προσεύχονται: ότι λατρεύουν τη δική τους καρδιά. Ο φαρισαίος δε μιλάει στο Θεό. Ο τελώνης, αντίθετα, που έχει συνείδηση των αμαρτιών του, ζητώντας τη χάρη του Θεού, γυρεύει την επαφή μαζί του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο Ευλαβέστατος Διονύσιος ο Νεώτερος ο Σταυροβουνιώτης

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου, Γέροντας Διονύσιος (ο Β') Μοναχός κατά την ημέρα της ενθρονίσεώς του. Διακρίνεται δίπλα του ο οικείος επίσκοπος, Μητροπολίτης Κιτίου Μακάριος -ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριο ο Γ'.

Ο οσιώτατος αυτός γέρων Διονύσιος ήτο ακριβές αντίγραφον του ανακαινιστού της Μονής, από τον οποίον εκληρονόμησε και το όνομα.

Εστερήθη ενωρίς του πατρός του, η δε μεγαλόψυχος μήτηρ του έδωκεν εις αυτόν αρίστην ανατροφήν, όπως και εις τον αδελφόν του Στέφανον, τον οποίον αργότερον έφερεν εις το μοναστικόν στάδιον. Ήτο επίσης και ανωτέρας μορφώσεως, καθότι ήτο διδάσκαλος, πράγμα πολύ σημαντικόν εις την έποχήν του.

Όταν ήλθεν εις τον γέροντά του διά να μονάση, δεν είχεν ακόμη τελειώσει τας σπουδάς του, αλλά ο διακριτικώτατος γέρων τον έστειλε με τα ράσα και ετελείωσε. Μετά των λεπτών σημείων της μοναστικής ζωής, ο νεώτερος Διονύσιος, εδιδάχθη από τον περινούστατον γέροντά του και την αγιογραφίαν, ώστε να θεωρήται εις σπουδαίος και διακεκριμένος αγιογράφος με άαίστην επίδοσιν.

Η ορθόδοξη ιεραποστολή στη Σιέρρα Λεόνε (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Το Ορθόδοξο Σχολείο του Αγίου Ελευθερίου στην πρωτεύουσα Φριτάουν (Freetown) στην Σιέρα Λεόνε (Siera Leone)

Στη Σιέρρα Λεόνε εδώ και ένα χρόνο άρχισε ιεραποστολική προσπάθεια με τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου μας κ. Θεοδώρου Β΄ από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλο.

Μέσα σ΄ ένα χρόνο κατόρθωσε η Ορθόδοξος Εκκλησία μας να κάνει αισθητή την παρουσία της στην πολύπαθη αυτή χώρα, η οποία μετά από ένα σκληρό δωδεκαετή εμφύλιο πόλεμο προσπαθεί τώρα να κάνει τα πρώτα της βήματα στο σταθερό δρόμο της ειρήνης.

Η Ανάληψη του Κυρίου, εορτή χαράς και ελπίδας.

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Μικρογραφία βυζαντινού χειρογράφου.

Με αδρές γραμμές ο ιερός ευαγγελιστής Λουκάς περιγράφει στο τέλος του Ευαγγελίου του και στην αρχή των Πράξεων των Αποστόλων, την τελευταία έμφάνιση του αναστάντος Κυρίου στους μαθητές Του. Όπως στα δύο αυτά βιβλία του ιερού Λουκά, έτσι η ανάληψη του Κυρίου κατακλείει την ιστορία του επί γης βίου του Χριστού και ανοίγει την ιστορία των μαθητών της Εκκλησίας. Είναι με άλλα λόγια ό συνδετικός κρίκος, η μετάβαση από την μία φάση του σωτηριώδους έργου του Θεού στην άλλη. Το κλείσιμο της πρώτης σκηνής και το άνοιγμα της δευτέρας. Ακριβώς δε την τεσσαρακοστή από την ανάσταση ήμερα, αφού υμνήσαμε και δοξολογήσαμε μαζί με τους μαθητάς την δόξα του αναστάντος, αφού ζήσαμε επί 40 ήμερες στην χαρούμενη ατμόσφαιρα της παρουσίας Του, θα κληθούμε από την Εκκλησία να παραστούμε νοητά στο όρος των Ελαίων για να αποχαιρετίσωμε τον απερχόμενο Σωτήρα.

Δεν ξέρω αν όλοι μας βρέθηκαμε ποτέ σε ώρα λατρείας κατά την ήμερα της Αναλήψεως ή και σε οποιαδήποτε άλλη λειτουργική σύναξη μέσα στον υπέρλαμπρο ναό της Μεγάλης Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, την Αγία Σοφία. Τον μεγάλο τρούλλο της κοσμεί ένα θαυμαστό μωσαϊκό του Θ’ αιώνος. Στο κέντρο μέσα σε φωτεινή δόξα κάθεται ό Χριστός υποβασταζόμενος από δύο αγγέλους. Γύρω-γύρω μέσα σε ενα καταπληκτικό για την μεγαλοπρέπεια του τοπίο οι δώδεκα απόστολοι με την Θεοτόκο στην μέση βλέπουν με θάμβος προς τον ουρανό. Και δύο λευκοφόροι άγγελοι τους απευθύνουν τους λόγους των Πράξεων: «Άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ούρανόν»;