Χάρις Αλεξίου: «Όταν υιοθέτησα το παιδί μου, φοβόμουν αν θα ήμουν ικανή να το αγαπήσω»

Για τις μεγάλες της αδυναμίες και την «αχίλλειο πτέρνα» της μίλησε η σπουδαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια Χάρις Αλεξίου σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη. Η ίδια δε δίστασε να αποκαλύψει τα συναισθήμητα της την περίοδο που πήρε την απόφαση να υιοθετήσει το γιό της, αλλά και να παροτρύνει και άλλους γονείς να κάνουν αυτό το βήμα.

Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη

Είναι φυσικό, επειδή όλοι σας γερνάτε και προσβάλλεσθε από ασθένειες, να ετοιμάζεσθε επίσης για το αναπόφευκτο. Να ετοιμάζεσθε όμως εορταστικά, σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη στιγμή της επίγειας υπάρ­ξεώς μας και όχι με αίσθημα απογνώσεως και αχαριστίας.

Οφείλουμε να ζούμε το κάθε πάθημα όχι μόνο ως προσωπικό μας, άλλα ως συμμέτοχοι των παθημάτων όλης της ανθρωπότητος. Με την πείρα των δικών μας παθημάτων γνωρίζουμε τη ζωή του κόσμου, ζούμε την τραγωδία ολόκληρης της ανθρωπότητος, διευρύνουμε τη συνείδησή μας ως τα πέρατα του κόσμου αυτού, ως την υπέρβαση των περάτων αυτών, ως την κατάκτηση του Απείρου. Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη, αν τα ζούμε όχι ως ατομικά μας, αλλά ως Αποκάλυψη γι’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στον κόσμο. Τότε το καθετί γίνεται αυθεντικό και μεγάλο γεγονός, και το πνεύμα μας κατοπτεύει τα βάθη του σύμπαντος, γίνεται ικανό να ψαύσει το πρωταρχικό Είναι, δηλαδή τον Θεό, τον Πατέρα μας.

Η χαρά της Αναστάσεως.

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Το κοσμοϊστορικό, κοσμοχαρμόσυνο, μεγάλο, μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της αναστάσεως του Χριστού αποτελεί το κέντρο των εορτών της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι αναμφισβήτητα η «εορτή των εορτών και πανήγυρις των πανηγύρεων» κατά τον ωραιότατο αναστάσιμο κανόνα του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου.

Η χαρά της αναστάσεως είναι γεγονός που πηγάζει από την απαράμιλλη βεβαιότητα ότι ο Αναστηθείς Χριστός, μας μετάγγισε την αναστημένη θεανθρώπινη ζωή του, καταργώντας το θάνατο, «θανάτω θάνατον πατήσας» κατά το εξαίσιο τροπάριο.

Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (2ο μέρος)

Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς.

Με τρία μεγάλα πανιά αρμενίζουμε στο πέλαγος.

 Η Κυριακή προσευχή, το «Πάτερ ημών», είναι σαν κάποιο νοητό καράβι, όπου σαν μπαρκάρεις δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα, γιατί θα σε οδηγήσει με ασφάλεια στον παράδεισο.

Η πλώρη αυτού του μυστικού καραβιού είναι οι δυο πρώτες λέξεις : «Πάτερ ημών». Ο Χριστός μας έμαθε ν’ αποκαλούμε πατέρα μας το Θεό. Δεν απευθυνόμαστε, λοιπόν, μονάχα στον Δίκαιο και τον Άγιο, αλλά με το χάρισμα της υιοθεσίας που πήραμε με τη μεσολάβηση του Ιησού, έχουμε να κάνουμε με ένα Θεό που πριν από κάθε άλλο είναι για μας πατέρας, γεμάτος οικτιρμούς και αγάπη.

Το «ήμαρτον» του Ασώτου

Γέρων Εφραίμ, Προηγούμενος Ι. Μονής Φιλόθεου

Αυτό κάνει ο ουράνιος Πατέρας, όταν ο άνθρωπος ο αμαρτωλός επιστρέψει κοντά Του. Τον καθαρίζει, τον πλένει, του δίνει την πρώτη στολή του βαπτίσματος, του δίνει την υιοθεσία και τον αξιώνει της Βασιλείας Του. Όλα δωρεάν. Όταν επέστρεψε ο άσωτος, δεν του ζήτησε λογαριασμό ούτε τον επέπληξε ούτε του ζήτησε ευθύνες. Αρκεί που επέστρεψε· αυτό Του έφθανε του Πατέρα.

Έτσι και εδώ κάθε αμαρτωλός που θα επιστρέψει, κανένας λόγος από τον Ουράνιο Πατέρα.

Το μήνυμα της περιτομής (1 Ιανουαρίου)

Στέργιου Ν. Σάκκου, Ομ. καθηγ. Πανεπιστημίου

 Το περιεχόμενο της γιορτής

 Οκτώ μέρες μετά την γέννηση του Χριστού, την πρώτη του πρώτου μηνός, η Εκκλησία μας γιορτάζει την περιτομή του Χριστού. Μια εβραϊκή τελετουργική διάταξη, την οποία εκπλήρωσε ο Ιησούς, όπως όλοι οι Ισραηλίτες, αλλά η οποία καταργήθηκε με το κήρυγμα του ευαγγελίου, τί νόημα έχει πράγματι να την γιορτάζει η ορθόδοξη καθολική Εκκλησία; Είναι ένα ερώτημα, που αυθόρμητα γεννιέται λίγο – πολύ σε όλους μας -όσοι δεν έχουμε τη βαθειά γνώση των ιερών πραγμάτων.

Το δώρο των Χριστουγέννων (Γαλ. 4, 4-7)

Τί σήμανε για την ανθρωπότητα η γέννηση του Χριστού και τί σημαίνει για τον καθένα που πιστεύει και αναγεννιέται μαζί με το Χριστό, το περιγράφει καίρια και δυνατά ο απόστολος Παύλος στην περικοπή που διαβάζει η Εκκλησία μας ανήμερα τα Χριστούγεννα (Γαλ. 4,4-7). Ο απόστολος, που έζησε τη σκλαβιά του ιουδαϊκού νόμου, που είδε και γνώρισε τη φρίκη της αμαρτίας του ελληνιστικού κόσμου, αλλά και που γεύθηκε και απήλαυσε τη χάρη της λυτρώσεως, καταθέτει θεόπνευστα την εμπειρία του και καλεί τους χριστιανούς όλων των αιώνων – και του δικού μας – να δοξάσουν το Θεό για την ευδοκία του προς τους ανθρώπους να επισκεφθεί ως σωτήρας τη γη μας.

Το μέγιστο δικαίωμα του ανθρώπου

«Εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αντού… ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν».

 Το θέμα περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επανέρχεται σε ποικίλους τόνους στους λόγους και στα κείμενα της εποχής μας. Όλοι σχεδόν αναφέρονται σ’ αυτά κάθε τόσο, ακόμη κι εκείνοι που δεν τα σέβονται στην πράξη. Ασφαλώς αποτελεί μεγάλη κοινωνική κατάκτηση ο σεβασμός του κάθε ανθρωπίνου προσώπου από το κράτος και τους διαφόρους φορείς εξουσίας.

Προσευχή

Γλυκύτατε Δεσπότη

Πανάχραντε Ιησού,

τέκνον της Παναγίας

και σπλάχνο του Θεού.

«Η κένωση του Θεού Λόγου» (ομιλία ήχου Γέροντος Ιωσήφ)

VatopaidiFriend: Ακούστε μία πολύ ωραία ομιλία του μακαριστού Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού για την κένωση του Θεού Λόγου που έγινε σε σύναξη μοναχών και λαϊκών στην Μονή Βατοπαιδίου τα Χριστούγεννα, στις 26 Δεκεμβρίου 1996.

Ομιλία από 26-12-1996.mp3

Βίντεο Γέροντα Ιωσήφ (Λόγος περί μετανοίας)

VatopaidiFriend: Απολαύστε λόγο μετανοίας από έναν αληθινό κήρυκα της μετανοίας, τον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό.

Η αξία, η δύναμη, η χάρη της μετανοίας ενεργεί πραγματικά και σε μας τους «κοσμικούς» όταν εμπνεόμαστε από τέτοια πρόσωπα σαν τον αείμνηστο Γέροντα.

(Στο κάτω δεξί μερός του παραθύρου, έχει τέσσερα βέλη που δείχνουν αντίθετες κατευθύνσεις. Πατώντας τα, μπορείτε να μεγαλώσετε την οθόνη. Επανέρχεται με Esc.)

(At the right hand bottom of the window of the video, by clicking on the arrows, you can go into fullscreen.)

Περί ενεργείας της Θείας Χάριτος (Ομιλία του Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού για την εορτή της Πεντηκοστής)

Με το γεγονός της Πεντηκοστής, πού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της Εκκλησίας, εκλείπει κάθε μορφη αδυναμίας από την ανθρώπινη φύση. Ο μέχρι τώρα αδύνατος άνθρωπος, ο όποιος ήταν παίγνιο του διαβόλου καί τού θανάτου, γίνεται ισχυρός ώστε να «πατη επάνω όφεων καί σκορπιών καί επί πάσαν;την δύναμιν του εχθρού». Η Χάρις πού μένει πάντοτε μαζί μας είναι «η επαγγελία τού Πατρός»;την οποία ο Κύριος υπεσχέθη. Δεν τίθεται θέμα φόβου ούτε για τα πάθη, ούτε για την αμαρτία, ούτε για τις κακές μας συνήθειες, ούτε για τον σατανά, ούτε καί γι΄ αυτόν τον θάνατο, εφ΄ όσον μένει μαζί μας «εις τον αιώνα ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας».

Αυτό πού μάς απασχολεί είναι, αν αυτός ο Παράκλητος ενεργη μέσα μας καί κατεργάζεται τον αγιασμό μας. Να πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής. Υποτίθεται ότι μάς έχουν δώσει ένα όπλο ισχυρό να αμυνόμαστε καί να πολεμάμε τους εχθρούς μας. Αν δεν λειτουργη αυτό το όπλο, τότε τι ωφελεί πού το κρατούμε; Πιστεύομε ότι μαζί μας είναι η θεία Χάρις, όπως μάς παραδίδει η Εκκλησία; Θα με ρωτούσε ίσως ένας και θα μου έλεγε. Αφού λοιπόν είναι έτσι, γιατί έχομε τόσες αδυναμίες; Γιατί μάς κατανικά η αμαρτία; Γιατί μάς κατατροπώνει ο σατανάς; Γιατί φοβόμαστε; Γιατί δειλιούμε; Γιατί οπισθοχωρούμε; Γιατί δεν προοδεύουμε; Ακριβώς αυτό το θέμα να το δούμε με ιδιαίτερη προσοχή.

Ο χρόνος και ο κόσμος της φθοράς – ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Ο Φώτης Κόντογλου. Αυτοπροσωπογραφία.

Η πιο φοβερή και η πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια. Μια αδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει όλα τα πάντα, μέρα-νύχτα, κι αυτή την άπιαστη και κρυφή κίνηση δε μπορεί να τη σταματήσει καμμιά δύναμη. Τούτο το πράγμα που το λέμε Χρόνο, το έχουμε συνηθίσει, είμαστε έξοικειωμενοι μαζί του, αλλιώς θα μας έπιανε τρόμος, αν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε καλά τι είναι και τι κάνει. Όπως είπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αιώνες αιώνων, αδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι όλα τ’ αλλάζει με μία καταχθόνια δύναμη, άπιαστος, αόρατος, ανυπάκουος, τόσο, που να τον ξεχνά κανένας και να θαρρεί πως δεν υπάρχει, αυτός που είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει και που δε μπορεί η διάνοιά μας, με κανέναν τρόπο, να καταλάβει πως κάποτε δεν θα υπάρχει, πως θα καταστραφεί, πως θα λείψει. Πως, αφού αυτό το «κάποτε» είναι ο ίδιος ο Χρόνος; Πώς μπορεί να φανταστεί κανένας πως κάποτε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ίδιο το «κάποτε»;