Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος [Β΄]

3. Τα χαρίσματα -ενέργειες του Αγίου Πνεύματος κατά τον Κύριλλο Αλεξανδρείας

Παράλληλα με τον άγιο Ισίδωρο, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας αναφέρεται και σε μία άλλη ενέργεια του Πνεύματος, όπως είναι η συγχώρεση των αμαρτιών. Η συγχώρεση των ανομημάτων των ανθρώπων πετυχαίνεται μέσα από τα μυστήρια της βαπτίσεως, της μετάνοιας – εξομολογήσεως. Έτσι με τη χάρη του Πνεύματος κατακτά τη δικαίωση, γιατί «δικαιοί το Πνεύμα, αγίους αποδεικνύον τους εν οις αν γένοιτο, Θεός άρα το την θείαν ενέργειαν έχων εν εαυτώ φυσικώς». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος [Α΄]

Ειρήνη Αρτέμη

Η επιδαψίλευση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στους ανθρώπους, κατά τον Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη και τον Κύριλλο Αλεξανδρείας

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Συχνά μέσα στο έργο τους ο Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρονται στην επιδαψίλευση των χαρισμάτων του Αγ. Πνεύματος στους ανθρώπους. Ο άγιος Ισίδωρος σημειώνει ότι τα χαρίσματα που επιδαψιλεύονται στους ανθρώπους από το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνα «προς προπαρασκευή της διανοίας των δεχομένων». Ο Κύριλλος σημειώνει ότι ως Θεός το Πνεύμα μοιράζει διάφορα πνευματικά χαρίσματα στους άξιους πιστούς, «προς το εκάστου μέτρον» «απαθώς» και χωρίς «μερισμόν υπομένει περί την ουσίαν. Οι άγ. Ισίδωρος και Κύριλλος αναφέρονται στη διάκριση των ανθρώπων σε ψυχικούς, σωματικούς και πνευματικούς με βάση το πόσο δεκτικοί είναι στα του Πνεύματος αποκαλυπτόμενα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Επικοινωνία Ψυχών

Άγνωστος συγγραφεύς

του π. Θ. Α

Ο Υπεράγιος και Προσκυνητός Τριαδικός Θεός μας έπλασε το ανθρώπινο Γένος «κατ  εικόνα και καθ  ομοίωσιν» αυτού.

Τούτο σημαίνει ότι πλείστα ιδιώματα της απροσίτου και εκπάγλου υπερτελείας Φύσεώς Του, τα απένειμε κατά Χάριν και εν τω μέτρω που θα ημπορούσαμε να δεχθούμε (ως κτιστά και ατελή όντα) εις εμάς.

Τέτοια ιδιώματα και χαρίσματα είναι η προσωπικότης (αίσθηση της μοναδικότητός μας), η ελευθερία (δυνατότητα να επιλέγουμε αλλά και να αυτοκαθοριζόμεθα), ο νους (δυνατότητα να προσεγγίζουμε τον πνευματικό κόσμο και τους νόμους και την ουσία των όντων), η σοφία (δυνατότητα να κρίνουμε), η κυβερνητικότης (δυνατότητα να οργανώνουμε και να διοικούμε, ιδίως τα μη λογικά και μη ελεύθερα κτίσματα), κ.ο.κ.

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά και πιο πολύτιμα και ουσιώδη ιδιώματα, λοιπόν, είναι

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης-«​Με νομίζουνε χαζό και τρελό».

Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος Ομότ. Καθ. Παν. Αθηνών

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης

Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»

«Με νομίζουνε χαζό και τρελό».

Όλο τον Οκτώβρη πονούσε και υπέφερε αφάνταστα. Γινότανε κάτωχρος, έχανε από το πρόσωπο κάθε ίχνος ζωής, τον ενόμιζε κανείς νεκρό. Του απαγόρευαν κάθε απασχόληση, να μην εξομολογεί, ούτε στην Ακολουθία να κατεβαίνει. Εκείνος, μόλις λίγο συνερχόταν, και εξομολογούσε και στην Ακολουθία κατέβαινε.

Προπαντός

Η τροφή της ψυχής

Η ψυχή τρέφεται με τον λόγο του Θεού, ιδιαιτέρως με τη μελέτη της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου. Το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές των Αποστόλων πρέπει να τις διαβάζουμε όρθιοι μπροστά στις ιερές εικόνες, ενώ τους Ψαλμούς μπορούμε να τους διαβάζουμε καθιστοί. Από τη μελέτη της Αγίας Γραφής φωτίζεται και χαριτώνεται ο νους.
Πρέπει να εξασκήσουμε τον νου να εντρυφά στον νόμο του Κυρίου, ώστε με την καθοδήγηση του να ρυθμίζουμε και τη ζωή μας.

Στάρετς Λεωνίδας…Η Αδελφική Αγάπη

‘Αδελφική αγάπη…

Μαθητής: Δεν βλέπω αγάπη ανάμεσα στους αδελφούς και δεν βρίσκω κανένα, με τον όποιο να μπορώ να συζητήσω πάνω σε θέματα άγιας Γραφής.

Γέρων: Δεν είναι δυνατό να μην υπάρχει αγάπη ανάμεσα τους! Αυτό είναι το σωστό συμπέρασμα, στο οποίο πρέπει να καταλήγεις. «Αν δεν

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Δείτε και:

Ο κόσμος δεν το γνωρίζει ή θέλει να μην το γνωρίζει…!

Θα ήταν τραγικό και καταστροφικό… να εμπιστεύομαι ένα κούφιο όνομα…!

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μία την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μία πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πιά στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω -λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό από τα αγαθά πού συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Σ’ έναν τακτικό αναγνώστη της Αγίας Γραφής, που ρωτά γιατί το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ήμερα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φώς και για την πνευματική ζεστασιά. Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.

Ο Άγιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω (16 Μαρτίου) και το “σκάνδαλο” Βατοπαιδίου!

Ο Όσιος Χριστόδουλος, κατά κόσμο Ιωάννης, γεννήθηκε το 1020 στη Νίκαια της Βιθυνίας από ευσεβείς γονείς, τον Θεόδωρο και την Αννα. Ανατράφηκε από τα νεανικά του χρόνια στην μοναχική πολιτεία και ασκήτεψε στον Όλυμπο της Βιθυνίας και στην Παλαιστίνη. Έπειτα απήλθε στο όρος Λάτρον της Καρίας της Μ. Ασίας, στη μονή του Στήλου, όπου ίδρυσε βιβλιοθήκη και συγκέντρωσε γύρω του πολλούς μοναχούς. Εξαιτίας της παραμονής του στο όρος του Λάτρου, ο Όσιος Χριστόδουλος προσονομάζεται «Λατρηνός». Λόγω όμως των βαρβαρικών επιδρομών κατέφυγε, το έτος 1079, στην Πάτμο, όπου με την συνδρομή του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ του Κομνηνού (1081-1118) ανήγειρε την περιώνυμη μονή και βιβλιοθήκη.

Στην συνέχεια μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για υποθέσεις της μονής και αργότερα, αφού παραιτήθηκε από ηγούμενος, ήλθε στο Στρόβιλο, πόλη κοντά στην ακτή της Μ. Ασίας και ανέλαβε εκεί την φροντίδα της μονής του Αρσενίου. Από το Στρόβιλο μετέβη αργότερα στη νήσο Κώ. Εκεί ίδρυσε μονή της Αγνής Θεομήτορος, στην οποία κατόπιν ενεργειών του ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Αλέξιος Α΄ ο Κομνηνός, δώρισε προάστια της νήσου Λέρου και τη νήσο Λειψώ.

Από την Κώ μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και αφού συνάντησε τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό, τον παρακάλεσε να του δώσει άδεια να ιδρύσει μονή στη νήσο Πάτμο. Η άδεια παρασχέθηκε και επιπλέον παραχωρήθηκε στον Όσιο από τον αυτοκράτορα και όλη η νήσος το έτος 1088 (με χρυσόβουλο μετά από ανταλλαγή με ακίνητα στην Κω).

Ομιλία του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για την Αγία Συγκλητική

H EΠOXH MAΣ, αγαπητοί μου, είναι εποχή φοβεράς αποστασίας από το Θεό. Πολλα σημάδια το μαρτυρούν. Mεταξύ των σημείων που βοούν ότι ο κόσμος εξέκλινε από το δρόμο του Kυρίου είναι και η αποστροφή, η απέχθεια, το μίσος, που αισθάνεται ο σημερινός κόσμος προς ό,τι ο Kύριος διατάζει, και μάλιστα προς την παρθενική ζωή. H παρθενική ζωή είναι εκείνο που ο Xριστός αγάπησε πάνω απ’ όλα, εκείνο που εκήρυξε ως την κορυφή της ευαγγελικής αρετής, και προς αυτήν εκάλεσε και καλεί τις ψυχές εκείνες που θέλουν να ζήσουν μια ανώτερη ζωή.

Τί χρειάζονται τα Μοναστήρια;

Τα αγαθά εκ των Ιερών Μονών

Τα Μοναστήρια είναι τα μάτια της Ορθοδοξίας μας, δια των οποίων βλέπει τον διάβολον και τον πολεμεί μέρα νύχτα. Γι’ αυτό εμποδίζει τους κεκλημένους να πάνε και τους άλ λους αφήνει να κατηγοράνε.

Ένας Μοναχός αμελής είδε τον Διάβολο μία ημέρα και του λέγει. «Τί κάθεσαι εδώ χωρίς υπακοή, προσευχή, ευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ… Δεν κατεβαίνης στο χωριό σου να βοηθή σης τα αδέλφια σου στα χωράφια»; και ο Μοναχός απαντά. «Φυλάττω το Μοναστήρι». Τότε ο Διάβολος έγινε άφαντος. Αυτός δε έβαλε μετά προκοπή και αγίασε.

Πόσο είμαι μικρός!..

VatopaidiFriend: Ένας σύγχρονος νέος διηγείται πώς γνώρισε το Χριστό και πώς οδηγήθηκε στην αληθινή επίγνωση και έγινε φίλος του μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες που αποτελούσαν τη χαρά, τη διασκέδαση, την απολαυσή, την ανάπαυσή του!

Χρειαζόταν τίποτε περισσότερο, για να το καταλάβω, πόσο μικρός ήμουν εγώ, και πόσο μεγάλος απέναντί μου είναι ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός;

Τον είχα καλέσει να έλθει μέσα μου, στη καρδιά μου. Και βρέθηκε στο στάβλο του Αυγεία!…

Γονάτισα και του είπα:

-Τώρα το καταλαβαίνω, Κύριε. Δεν είμαι άξιος να έλθεις μέσα μου. Δεν θα βρεις τόπο άξιο να ακουμπήσεις το κεφάλι σου. Καθάρισέ με, Κύριε. Καθάρισε τον ρύπο της ψυχής μου.

Πάλη για «εξουσία» στην οικογένεια. Γιατί; (Γέροντας Σωφρόνιος Αγιορείτης – Έσσεξ)

Αν η γυναίκα εργάζεται εξίσου με τον άνδρα, τότε πάλι καταργείται η δικαιοσύνη, επειδή η γυναίκα στην οικογένεια, παράλληλα με την εργασία, βαστάζει και άλλα βάρη, επιπρόσθετα καθήκοντα, επειδή ακριβώς αυτή είναι η μητέρα των παιδιών. Θα νόμιζε κάποιος ότι, επειδή η γυναίκα βαρύνεται από μεγαλύτερες ευθύνες και ασκεί πολυπλοκότερο ρόλο, σε αυτήν πρέπει να ανήκει το προνόμιο να «κατευθύνει» την οικογένεια. Ασφαλώς κάποιος πρέπει να κατευθύνει την οικογένεια, όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο καθίδρυμα. Έτσι, σε πολλές οικογένειες ανακύπτει η πάλη για εξουσία, που πολύ συχνά γίνεται καταστροφική για την οικογένεια. Συνεπώς, όπου και αν στρέψουμε τήν προσοχή μας, παντού βλέπουμε υπερβολικά πολύπλοκα προβλήματα, και δεν πλησιάσαμε ακόμη στην επίλυσή τους.

Τα εφτά θαυμάσια χαρίσματα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Για τις «greek values», τις ελληνικές αξίες, μίλησε στις 23 Σεπτεμβρίου ο πρωθυπουργός στους ομογενείς, στο ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο λόγος του ήταν στα αγγλικά, αλλά για να προσδιορίσει τις αξίες που πρεσβεύει ότι διακρίνουν τους «απανταχού Ελληνες» συλλάβισε τα ελληνικά ονόματά τους: φιλότιμο – φιλοξενία – αλληλεγγύη – ανθρωπιά – μεράκι – περηφάνια – ντομπροσύνη. Δεν πρωτοτύπησε – τίποτα πιο δύσκολο άλλωστε από την πρωτοτυπία, κι όχι μόνο για τους λογογράφους των πολιτικών αλλά και για τους δημοσιογράφους, τους συγγραφείς, τους γραφιάδες εν γένει. Και η πίστη ότι διαθέτουμε αυτά τα εφτά θαυμάσια χαρίσματα κυκλοφορεί γενικότερα, από χρόνια πολλά, αλλά και ο ίδιος ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε επιδοθεί σε ανάλογο (αυτο)έπαινο στις 2 Μαΐου, σε μια συνεδρίαση του υπουργικού του συμβουλίου που την είχε χαρακτηρίσει «ιστορική». Τότε μάλιστα είχε επισημάνει δέκα αξιοζήλευτες ιδιότητές μας, λέγοντας: «Να αναδείξουμε ό,τι καλύτερο έχει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός: το μεράκι, το φιλότιμο, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, τη φιλοξενία, την περηφάνια, τη φαντασία, την ντομπροσύνη, τη δημιουργικότητα και την ευστροφία».

Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό

 Ταπείνωση: Οδός σωτηρίας και απάθειας.

Τα στάδια της ταπεινώσεως.

Η ταπείνωση είναι μία σκάλα με εκατομμύρια σκαλοπάτια. Το πρώτο σκαλοπάτι πατά στη γη, και το τελευταίο, αν υπάρχει, ακουμπά στον ουρανό. Το πρώτο είναι η στοιχειώδης ταπείνωση, και το τελευταίο είναι η «τελεία» ταπείνωση, που είχε η Παναγία.

Η στοιχειώδης ταπείνωση περιλαμβάνει: την πίστη στον Τριαδικό Θεό, στη διδασκαλία της Γραφής και της Εκκλησίας. Να πιστεύεις δηλαδή σ’ όσα λέει το «πιστεύω» κι όχι όπως εσύ νομίζεις.

Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον Μοναχισμό

VatopaidiFriend. Με την συμπλήρωση δεκαέξι χρόνων από την εκδημία του Γέροντα Παΐσιου δημοσιεύουμε συνομιλία που είχε με κάποιον που σήμερα είναι μοναχός σε αγιορείτικη μονή.

-Γέροντα, όλοι οι μοναχοί καταλαβαίνουν το νόημα του μοναχισμού;

Ο μοναχισμός είναι μια μεγάλη τιμή και ευεργεσία του Θεού προς τον άνθρωπο.  Σιγά-σιγά όμως μπαίνει ο μοναχός στο βαθύτερο νόημα του. Αυτό τον κάνει να νοιώθει μια καρδιακή αγαλλίαση. Τότε αντιλαμβάνεται την μεγάλη ευεργεσία του Θεού. Δεν σταματά δε να δοξολογεί και να ευχαριστεί το Θεό. Νιώθει τη μεγάλη τιμή που του έκανε. Είναι λιγάκι δύσκολο να καταλάβει κανείς το μεγαλείο.

Ο άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888) – 7 Ιουνίου

Αγ. Παναγής Μπασιάς. Φωτογραφία εποχής (19ος αιώνας).

Ο άγιος Παναγής γεννήθηκε το 1801 στην Κεφαλληνία από ευγενή οικογένεια, ενώ από μικρό παιδί φανέρωσε ζωηρή ευφυΐα και μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση των ιερών βιβλίων. Όταν πέθανε ο πατέρας του υποχρεώθηκε να αναλάβει την προστασία της μητέρας του και της αδελφής του και άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του δασκάλου, παρά το νεαρόν της ηλικίας του. Σύντομα όμως παραιτήθηκε για να αποφύγει συμβιβασμούς υπό την πίεση των Αρχών της αγγλικής κατοχής <1>, ως προς την πίστη του και τα πατριωτικά του αισθήματα, και άσκησε το επάγγελμά του ιδιωτικά, μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να κόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο εγκαταλείποντας την οικογένειά του και την σταδιοδρομία του και γινόμενος μοναχός στην Μονή της Παναγίας των Βλαχερνών στην νήσο Δίο. Μετά από τις επίμονες παρακλήσεις της μητέρας του επέστρεψε στο Ληξούρι, χωρίς ωστόσο να απαρνηθεί την ασκητική βιοτή που διήγε σε όλη του την ζωή, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις.

Οι Όσιοι Αγάπιος και Νικόδημος οι Βατοπαιδινοί (14ος αι.)

Οι Όσιοι Νικόδημος και Αγάπιος οι Βατοπαιδινοί

Οι όσιοι και θεοφόροι πατέρες Αγάπιος και Νικόδημος ήταν μοναχοί της μονής Βατοπαιδίου και είχαν το διακόνημα του δοχειάρη. Διακονούσαν πρόθυμα και υπάκουα στήν ελαιαποθήκη και υπήρξαν ευπειθείς μαθητές του οσίου Γενναδίου του Δοχειάρη. Αξιώθηκαν μαζί του να δουν το υπερφυές θαύμα της πληρώσεως των κενών πίθων του δοχείου, δια θαυμαστής επεμβάσεως της Εφόρου της μονής, της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Κυρίας Ελαιοβρύτιδος.

Μπροστά στον Κύριο ο τίμιος Πρόδρομος ήταν πράγματι ένα στρογγυλό μηδενικό.!

Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Είχα την μεγάλη τύχη να ζήσω ένα χρονικό διάστημα σ’ ένα μοναστήρι. Και είπα, πως «είχα την μεγάλη τύχη», γιατί τα μοναστήρια συνήθως κρύβουν, πίσω από τους τοίχους τους, ανθρώπους αγίους, εξολοκλήρου αφοσιωμένους στο Θεό· ανθρώπους που ζουν την παρουσία του Χριστού και τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος. Σ’ αυτό λοιπόν το μοναστήρι, την Ιερά Μονή Βελανιδιάς, κοντά στην Καλαμάτα, ζούσε τότε (το 1954) ένας μοναχός, που, εκτός από τα άλλα του χαρίσματα και τις άλλες πολλές του αρετές, είχε ένα μεγάλο και αρκετά ασυνήθιστο χάρισμα: το χάρισμα των δακρύων.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μία την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μία πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πιά στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω -λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πές μου, ποιό από τα αγαθά πού συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Ο άγιος Σεραφείμ του όρους Δομπού (6 Μαϊου)

Γεννημένος σε ένα μικρό χωριό της Βοιωτίας, το 1527, ο πατήρ ημών Σεραφείμ έδειξε από την πιο τρυφερή ηλικία θαυμαστή κλίση προς τον ασκητικό βίο. Υπό την καθοδήγηση του ιερέα του χωρίου επιδόθηκε με ζήλο και φιλοπονία στην μελέτη των Γραφών και των Βίων των αγίων, τους οποίους αποφάσισε σύντομα να μιμηθεί ακολουθώντας την μοναχική βιοτή σε εγκαταλελειμμένο μονύδριο στα περίχωρα, αφιερωμένο στον προφήτη Ηλία. Εγκαταβίωσε εκεί για έξι περίπου μήνες σε σπήλαιο, ασκούμενος. Ενοχλημένος, όμως, από τις συχνές επισκέψεις των γονέων του, χρειάστηκε να μεταβεί στήν Μονή της Μεταμορφώσεως, στο Σαγμάτιον όρος, μεταξύ Θηβών και Εύβοιας. Επιδόθηκε με γενναιότητα στους πιο σκληρούς αγώνες και πρωτίστως στήν αγόγγυστη υπακοή απέναντι σε όλους τους αδελφούς. Διαπιστώνοντας τις γρήγορες προόδους του, ο ηγούμενος τον ενέδυσε το μοναχικό Σχήμα και παρά τις αντιρρήσεις λόγω της ταπεινοφροσύνης του, τον χειροτόνησε διάκονο και εν συνεχεία πρεσβύτερο. Αναλογιζόμενος την ευθύνη που είχε αναλάβει έναντι της αγίας Εκκλησίας, ο Σεραφείμ διπλασίασε τις νηστείες, τις προσευχές και τις αγρυπνίες του, για να καταστεί άξιος του ονόματος του και να ζήσει αληθινά ως άγγελος επί της γης.

Η χαρά της Αναστάσεως.

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Το κοσμοϊστορικό, κοσμοχαρμόσυνο, μεγάλο, μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της αναστάσεως του Χριστού αποτελεί το κέντρο των εορτών της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Είναι αναμφισβήτητα η «εορτή των εορτών και πανήγυρις των πανηγύρεων» κατά τον ωραιότατο αναστάσιμο κανόνα του αγίου Ιωάννου του Δαμάσκηνου.

Η χαρά της αναστάσεως είναι γεγονός που πηγάζει από την απαράμιλλη βεβαιότητα ότι ο Αναστηθείς Χριστός, μας μετάγγισε την αναστημένη θεανθρώπινη ζωή του, καταργώντας το θάνατο, «θανάτω θάνατον πατήσας» κατά το εξαίσιο τροπάριο.

Η αδιάλειπτη προσευχή (2)

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη

 Ο άγιος Ευδόκιμος

 Μήπως και ο δίκαιος εκείνος και άγιος Ευδόκιμος, δεν ήταν και αυτός μέσα στη Κωνσταντινούπολη και μέσα στα ανάκτορα και στις βασιλικές υποθέσεις; Δεν συναναστρεφόταν με το βασιλιά και τους άρχοντες του παλατιού και δεν είχε και εκείνος τόσες φροντίδες και περισπασμούς; Παραταύτα κρατούσε πάντοτε τη νοερά προσευχή αδιάλειπτα, καθώς διηγείται ο βιογράφος του Συμεών ο Μεταφραστής. Ώστε λοιπόν και ο άγιος Ευδόκιμος, ενώ βρισκόταν μέσα στο κόσμο και στα κοσμικά ο τρισμακάριος, έζησε αληθινά μια ζωή αγγελική και υπερκόσμια και αξιώθηκε να λάβει από τον μισθαποδότη Θεό και τέλος μακαριστό και άγιο.

Και άλλοι πολλοί, αναρίθμητοι, έζησαν μέσα στο κόσμο και ήταν ολωσδιόλου δοσμένοι στη νοερά αυτή και σωτήρια προσευχή, καθώς το βλέπουμε σε διάφορες διηγήσεις.

Η Οσία Ξένη (24 Ιανουαρίου)

Η Αγία Ξένη καταγόταν από τη Ρώμη και από γενιά τιμημένη και εύπορη. Οι γονείς της επιθυμούσαν αν την νυμφεύσουν. Ενώ όμως είχαν τα πάντα ετοιμασθεί για τον γάμο, εκείνη εγκατέλειψε τη νυφική παστάδα, παίρνοντας μαζί της και δύο πιστές της θεραπαινίδες και διά θαλάσσης έφθασε στην πόλη των Μυλασών. Στα Μύλασα μάλλον πήγε και εγκαταστάθηκε, ύστερα από συμβουλή του μακαρίου μοναχού Παύλου, ο οποίος εμφανίστηκε στην Οσία μετά από θείο φωτισμό, όταν εκείνη πέρασε από την Αλεξάνδρεια και έγινε ο πνευματικός της καθοδηγητής.

Το Βάπτισμα ως απαρχή μιας νέας εν αληθεία, ζωής στην Εκκλησία

Η βάπτιση του ηγεμόνα των Βουλγάρων Βόριδος. Μικρογραφία "Χρονικού" (Βατικανή βιβλιοθήκη)

…Το ιερό μυστήριο του Βαπτίσματος δεν επιφέρει αυτομάτως μια αλλαγή. Χωρίς την ζώσα πίστη του χριστιανού και την ενεργό συμμέτοχη του στην νέα χριστιανική ύπαρξη και ζωή, γίνεται ανενεργό. Το Βάπτισμα τοποθετείται σε ένα γενικό, ευρύτερο πλαίσιο σχέσης Θεού και ανθρώπου, ελευθερίας του Θεού και ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Η σχέση τούτη βασίζεται σε μια ελεύθερη συνεργία, σε μια σύμπραξη και συμβίωση, όπου η αγάπη του Θεού καλεί τον άνθρωπο και ο άνθρωπος αποδέχεται το κάλεσμα «εν ελευθερία, εν αγάπη και συνεργία και συμβιώσει».