Στο νεωκόρο Ντράγκαν Μ.,που μερικές φορές αισθάνεται ως άλλος άνθρωπος.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Γράφεις πως μερικές φορές αισθάνεσαι ως νέος άνθρωπος αναγεννημένος και μεταμορφωμένος. Αυτό σου συμβαίνει συνήθως την ώρα της προσευχής κατά την εσπερινή ησυχία. Σαν να χάνεται αυτός ο κόσμος για σένα, διακόπτεται κάθε σκέψη περί του κόσμου, περί των ανθρώπων, περί των πραγμάτων, περί των σωμάτων. Μία ασυνήθιστη ειρήνη διαχέεται στην ψυχή σου. Βλέπεις κάποιο φώς μέσα σου και αισθάνεσαι ανείπωτη χαρά. Μέσα σε όλα αυτά αναδύεται μία παράξενη ευωδία που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία μυρωδιά πάνω στη γη. Όταν όλο αυτό αρχίζει να συρρικνώνεται και βαθμιαία, όπως το ουράνιο τόξο εξαφανίζεται από τα μάτια, σε καταλαμβάνει θλίψη γιατί αυτό δεν διήρκεσε περισσότερο, χωρίς διακοπή, χωρίς παύση, χρόνια, αιώνες και σ’ όλη την αιωνιότητα. Και ρωτάς τί μπορεί να είναι αυτό;

Νομίζω, ότι το Πνεύμα του Θεού άγγιξε την ψυχή σου, αδελφέ μου. Αυτό είναι που ο Κύριος λέει: «ιδού γαρ ή βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν» (Λουκ. 17,21). Γιατί όταν το Πνεύμα του Θεού ενθρονιστεί στη ψυχή μας, τότε σταματά οτιδήποτε είναι δικό μας μέσα μας και συνεχίζει εκείνο που είναι του Θεού. Όσο μέσα μας βασιλεύουν οι δικές μας επίγειες σκέψεις, οι γήινες επιθυμίες και η εγωιστική θέληση,τόσο δεν υπάρχει το βασίλειο του Θεού αλλά το βασίλειο του σκότους, του φόβου και της άγνοιας. Ενώ όταν το πνεύμα του Θεού έρχεται και κατοικεί μέσα μας, βιώνουμε τη Βασιλεία Toυ. Αλλά σε συμβουλευω: ταπεινώσου έως έκμηδενίσεως μπροστά στο μεγαλείο του Ύψιστου Θεού, που αποκάλυψε αύτη τη δόξα κατά το μέγιστο έλεος Του. Μην κοινοποιείς αυτό σε πολλούς αμύητους και ιδιαίτερα εκείνο το άλλο που και εγώ έδω δεν αναφέρω. Για να μην εκθέσεις στη βρωμιά εκείνο που είναι το πλέον άγιο και να μην ανέλθει η ψυχή στα υψη της υπερηφάνειας από τα όποια πέφτεις στα άδυτα του Άδου. Άκου πως αναφέρονται σ΄ αυτό: «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α’ Κορ. 10,12).

Ποιός μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός Αναστήθηκε;

Η Ανάσταση του Χριστού. Ο Χριστός βγάζει τον Αδάμ από τον Άδη. Στα αριστερά ο άγιος Κύριλλος ο φωτιστής των Σλάβων. (Τοιχογραφία από την βασιλική San Clemente στην Ρώμη)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Για τις πέντε πληγές του Χριστού (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η Σταύρωση του Χριστού (πίνακας του Matthias Grunewald)

Αγίου Νικόλαου Βελιμίροβιτς

Μου γράφεις οτι ακουσες από ηλικιωμένες γυναίκες κάποιο παραμύθι για τις πέντε πληγές του Ιησού, και ρωτάς που βρέθηκε αυτό το παραμύθι;

Prove it to yourself

Prayers by the Lake by St Nikolai Velimirovic

Prayer XCIII

The One wished for has come, and will come again, and yet you ask: “Who will prove to us that He is God?”

I shall ask you, somber brethren, and you respond to what I ask: “If you were to have God come to earth, in what form would you wish to see Him?”

“We should wish to see Him as a man, fairer than all the sons of men, mightier than all the sons of men in word and mightier than all the sons of men in deed. We should wish to see Him as an exceedingly handsome prince; not haughty but as meek as a lamb; someone who would come under our roofs, eat and drink with us, and share everything in common with us except our weakness and sin.”

Read more…

Message of the day

Without Christ all is a grave and death.

St Nikolai Velimirovic

THE HOLY AND GREAT MARTYR PANTALEON [PANTELEIMON] ( July 27)

Saints Panteleimon and Hermolaus. Byzantine wall-painting of the late 13th century at the Church of Panagia Olympiotissa at Elassona, Greece.

Pantaleon was born in Nicomedia of a Christian mother and a pagan father. His mother was called Eubula and his father Eustorgius. As a young man he studied the science of medicine. The priest, Hermolaus, invited Pantaleon to be with him and taught him the Faith of Christ and baptized him. Pantaleon miraculously cured a blind man whom the other doctors treated in vain; he cured him by the power of Christ and baptized him. Out of envy the doctors accused Pantaleon of being a Christian and he went before the Emperor Maximian to stand trial. «He stood before the earthly king in body but in thought he stood before the heavenly King.» Before the emperor, he freely declared that he was a Christian and, before the eyes of the emperor, he healed a paralytic of a long-standing illness.

More…

THE VENERABLE FEMALE MARTYR PARASCEVA [PARASCEVE] (July 26)

Parasceva was born in Rome of Christian parents and from her youth was instructed in the Faith of Christ. With great fervence, St. Parasceva endeavored to fulfill all the commandments of God in her life. Believing strongly and living according to her faith, Parasceva directed others on the path [of salvation] with the help of the True Faith and pious living. When her parents died Parasceva distributed all of her property to the poor and was tonsured a nun. As a nun she preached the Faith of Christ with an even greater zeal, not hiding from anyone, even though at that time the Roman authorities bloodily persecuted the Faith of Christ.

Πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Συχνά ο θάνατος του άνθρωπου ταιριάζει, στη ζωή που έζησε. Σαν κανόνας ισχύει ότι όποιος σκοτώσει θα σκοτωθεί και όποιος σηκώσει μάχαιρα θα λάβει μάχαιρα.

Πρόσφατα πέθανε ένας γέροντας ιερέας. Δεν πονούσε. Την τελευταία μέρα της εβδομάδας, το βράδυ διάβαζε προσευχές σε κάποιους ασθενείς, την Κυριακή το πρωί συγχωρέθηκε. Ήταν ήσυχος και ήρεμος σε όλη του τη ζωή και τέτοιο ήταν και το τέλος του. Ήταν ένθερμος στην προσευχή, μεγάλωσε μέσα στην προσευχή.

THE VENERABLE FEMALE MACRINA (JULY 19)

Macrina was the eldest sister of St. Basil the Great and St. Gregory of Nyssa. As a young virgin, Macrina was bethrothed to a nobleman. When her betrothed died, Macrina vowed never to enter into marriage saying: «It is not right for a maiden once betrothed to a young man to seek another: according to the law of nature there must be only one marriage as there is but one birth and one death.» She further justified this by her faith in the resurrection considering her bridegroom, not dead but alive in God. «It is a sin and a shame,» says Macrina, «for a wife not to safeguard her faithfulness when her husband travels to a distant land.» After this, together with her mother, Emilia, she received the monastic tonsure in a convent, where they lived a life of asceticism with other nuns. They lived from the labors of their hands devoting a greater part of their time to godly thoughts, prayer and the constant uplifting of their minds to God. In time her mother died and, afterward her brother Basil. Nine months after the death of St. Basil, Gregory came to visit with his sister and found her on her death bed. Before her death, Macrina lifted up her prayers to God: «You, O Lord, Who gives rest to our bodies in the sleep of death for a time, will again awaken them [the bodies] at the last trump. Forgive me and when my soul divests itself of its bodily attire and presents itself before You, pure and without sin, grant that it may be as incense before You.» After that she traced the sign of the cross on the forehead, eyes, face and on her heart and gave up her soul. She found rest in the Lord in the year 379 A.D.

Saint Nikolai Velimirovch , The Prologue from Ohrid

The Holy Great Martyr Saint Procopius (July 8)

Procopius was born in Jerusalem of a father who was a Christian and a mother who was a pagan. At first, his name was Neanias. Following the death of his father, the mother raised her son completely in the spirit of Roman idolatry. When Neanias matured, Emperor Diocletian saw him and, at once, took a liking to him and brought him to his palace for military service. When this nefarious emperor began to persecute Christians, he ordered Neanias to go to Alexandria with a garrison of soldiers and there to exterminate the Christians. But, on the road, something happened to Neanias similar to that which happened to Saul [Paul].

Ποιός μας δίνει μαρτυρία ότι υπάρχει Θεός.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Κι εσύ και η γερόντισσα μητέρα σου είστε αφιερωμένες στην ορθόδοξη πίστη. Από τότε που αρχίσατε να εκπληρώνετε τις εντολές της νηστείας, της προσευχής, της ελεημοσύνης και της Μετάληψης, από τότε τα μυστικά της αλήθειας όλο και περισσότερο σας αποκαλύπτονται. Πράγματι αυτός είναι ο ορθός δρόμος: μέσω της εξάσκησης του γνωστού φθάνουμε στο άγνωστο. Κατά τη σιωπηλή και μακροχρόνια προσευχή η αλήθεια εμφανίζεται. Όμως η καρδιά σου φλέγεται από την επιθυμία, ώστε και πολλούς άλλους να κατευθύνεις στην οδό της αλήθειας. Αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι: σε κάποιον ο νους είναι σκοτισμένος από τα ψέματα, σ’ άλλον η καρδιά πετρωμένη από τα πάθη, και δεν γίνεται εύκολα. Χρειάζεται πολύς καθαρισμός και μεγάλοι αγιασμοί και επταπλάσιες νίψεις στον Ιορδάνη. Έτσι ενας εργάτης από το Βανάτι σ΄ εξέπληξε με την ερώτηση: «Ποιος μαρτυρεί ότι υπάρχει ο Θεός;» Και εσύ παραξενεύεσαι, τι να του απαντήσεις. Πρώτα προσευχήσου στον Θεό γι’ αυτόν, και μετά απάντησε του ως έξης:

Μαρτυρεί το χόρτο. Εάν αναζητάς, αδελφέ, μάρτυρα κάτω από τα πόδια σου, σου μαρτυρεί το πράσινο χόρτο, του οποίου η γενεαλογία φθάνει μέχρι εκείνη την ήμερα και τη στιγμή που ακούστηκε ο λόγος του Δημιουργού: «Βλαστησάτω η γη βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ’ ομοιότητα, και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν, ου το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γης» (Γεν. 1,11).

Tι σημαίνουν τα λόγια «Σοι Κύριε».

Τοιχογραφία της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Στο τέλος κάποιων σύντομων προσευχών ο ιερέας καλεί τον λαό, για να παραδοθεί εντελώς στον Κύριο Χριστό λέγοντας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Σ’ αυτό ο λαός άπαντα: «Σοί Κύριε».

Τούτα τα λόγια είναι πολύ σημαντικά, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πολλές καταστάσεις στην ανθρώπινη ζωή.

Γιατί στο ευαγγέλιο δεν γίνεται καθόλου λόγος περί ευτυχίας;

Χειρόγραφο Ευαγγέλιο της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πώς δεν λέγεται, τίμια ψυχή; Περί τίνος λέγεται στο Ευαγγέλιο περισσότερο απ’ ό,τι περί ευτυχίας; Εμένα μου φαίνεται, ότι το Ευαγγέλιο θα μπορούσε να ονομαστεί «το Βιβλίο της Ευτυχίας» και η διδαχή του Χρίστου «διδαχή περί ευτυχίας». Εσένα σίγουρα σε μπέρδεψε το ότι στο Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται ειδικά η ιδια η λέξη ευτυχία. Όμως αντί αύτης της λέξης χρησιμοποιούνται άλλες λέξεις, όπως «μακαριότητα», «χαρά», «αγαλλίαση», «παράδεισος», «σωτηρία», «αιώνια ζωή». Ειδικά η λέξη «μακαριότητα» σημαίνει ευτυχία με την καλύτερη έννοια. Όταν ξέρεις αυτό, τότε διάβασε ξανά την ομιλία του Κυρίου στους μακαρισμούς (Ματθ. 5). Η πρώτη διδαχή την οποία ο Χριστός ανήγγειλε στον κόσμο, ήταν η διδαχή περί ευτυχίας. Κατά τη διδαχή του Χριστού οι μακάριοι ή ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που είναι ταπεινοί στο πνεύμα μπροστά στον Θεό, αφού είναι δικό τους το βασίλειο των ουρανών. Εκείνοι που βρέχουν τις προσευχές τους με δάκρυα, αφού θα παρηγορηθούν με αξεπέραστη παρηγοριά. Εκείνοι που είναι πράοι και άκακοι σαν αρνιά, αφού θα κληρονομήσουν τη γη των ζώντων.

Στον τεχνίτη Πάγια για την εξομολόγηση (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Ηθελες να μάθεις εάν η εξομολόγηση είναι απολύτως απαραίτητη! Παλιότερα συχνά εξομολογιόσουν, και σταμάτησες επειδή κάποιος γέλασε γι’ αυτό μαζί σου. Δεν έπρεπε να σταματήσεις. Σε ποιόν δεν γέλασαν oι άνθρωποι; Γνωρίζεις πως είπε ο Πλέον-προορατικός: «Ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε» (Λουκ. 6,25). Έκτος από τη χειροτεχνία σου, λες ότι έχεις κι ένα αμπέλι, το όποιο παράγει άφθονα, αφού το περιποιείσαι καλά. Εάν κάποιος παραμελήσει το αμπέλι του, και γελάσει μαζί σου επειδή εσύ καλλιεργείς επιμελώς το δικό σου, θα σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι, και θα σταματούσες να το καλλιεργείς; Δεν θα το έκανες, είναι σίγουρο. Πώς τότε μπορείς να ταλαντευθείς στην καλλιέργεια της ψυχής σου, της σημαντικότερης άπ’ όλα τα αμπέλια στη γη; Αφού όταν πεθάνεις, τη ψυχή θα την πάρεις, ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις. Απ’ όλες τις καλλιέργειες η καλλιέργεια της ψυχής είναι η πιο σημαντική και απ’ όλους τους κόπους, με τους οποίους ο άνθρωπος κοπιάζει στη γη, ο κόπος περί της ψυχής είναι ο πιο λογικός. Γι’ αυτό, γύρισε στον προηγούμενο κόπο για τη ψυχή σου, και άρχισε ξανά να εξομολογείσαι.

St. John Maximovitch, the wonderworker.

Archbishop John was born on June 4, 1896, in the village of Adamovka in the province of Kharkov in southern Russia. He was a member Maximovitch family, to which St. John of Tobolsk also had belonged. His father, Boris, was a marshal of nobility in one part of Kharkov province; and his uncle was rector of Kiev University. He received at baptism the name of Michael, his heavenly protector being the Archangel Michael. He was a sickly child and ate little. …

In 1924 Vladika was ordained reader in the Russian church in Belgrade by Metropolitan Anthony, who continued to exert great influence over him; and Vladika in his turn showed the utmost respect and devotion to his superior. In 1926 Metropolitan Anthony tonsured him a monk and ordained him hierodeacon in the Milkov Monastery, giving him the name John, after Vladika’s own distant relative, Saint John Maximovitch of Tobolsk. On November 21 of the same year Vladika was ordained hieromonk by Bishop Gabriel of Chelyabinsk. From 1925 to 1927, Vladika was an instructor of religion at the Serbian State High School, and from 1929 to 1934 he was a teacher and tutor at the Serbian Seminary of St. John the Theologian at Bitol. There he served the Divine Liturgy in Greek for the local Greek and Slavic communities, who had the greatest esteem for him.

The city of Bitol was in the diocese of Okhrida, and at that time the ruling bishop of this diocese was Nicholas Velimirovitch, a Serbian Chrysostom, a noted preacher, poet, writer, and organizer and inspirer of the popular religious movement. He, as much as Metropolitan Anthony, valued and loved the young Hieromonk John, and himself exerted a beneficial influence upon him. More than once he was heard to say, «If you wish to see a living saint, go to Bitol to Father John. » …

June 19, The Prologue from Ohrid, Bishop Nikolai Velimirovch

1. THE HOLY APOSTLE JUDE

Saint Jude was one of the Twelve Apostles. He was the son of Joseph and Salome and the brother of James, the brother of the Lord. With Salome, the daughter of Angeja the son of Varahina, the brother of Zacharias, Joseph the carpenter had four sons: James, Hosea, Simon and Jude. This Jude is sometimes called: «Jude, the brother of James» because of his more famous brother (St. Luke 6:16 Acts 1:14). St. Jude begins his epistle in this manner: «Jude, the servant of Jesus Christ and the brother of James» (St. Jude 1:1).

About how death and life depend on the tongue

«Death and life are in the power of the tongue» (Proverbs 18:21).

Did not our Lord Himself confirm this when He said that for every empty word men will give an answer before the Dread Judgment? Didn’t He explicitly say: «But I tell you, that of every idle word men speak, they shall give account on the Day of Judgment. For by your words, you shall be justified and by your words, you shall be condemned» (St. Matthew 12: 36-37). Whoever is justified will receive life. Whoever is condemned will receive death. Therefore, do you see how life and death are in the power of the tongue? The Apostle James says: «For in many things we all offend. If anyone does not offend in word, he is a perfect man, able also to lead round by a bridle the whole body» (St. James 3:2).

About the poor man and his Creator

Painting of Vasily Maximov (1844-1911)

«He who mocks the poor, blasphemes his Maker (Creator)» (Proverbs 17:5).

If you are wealthy, in what are you wealthy, if not in the property of God? The things which constitute your wealth, whose are they, if not God’s? Therefore, if you become proud in that which you possess, you become proud with the property of another, you become proud with that which is loaned to you by God. Why do you then mock the poor man who has less of someone else’s property in his hands? Why do you mock him if he borrowed less from God than you? If he took less, he owes less; and you who took more, owe more. Not only should you not mock the poor man, you should admire him. Behold, he leads a struggle on the battlefield of this world with much less means than you. Both of you are soldiers, only you fight as a soldier abundantly equipped with all the needs and he fights naked and hungry. If the both of you succumb and surrender to your enemy, he will be judged more leniently than you. However, if you are both victorious, he will receive a greater reward than you and his victory will be more celebrated than yours.

The Prologue from Ohrid, Bishop Nikolai Velimirovch (June 17)

Detail of a fresco depicting St. Sabel

1. THE HOLY MARTYRS MANUEL, SABEL AND ISHMAEL

Manuel, Sabel and Ishmael were brothers born in Persia of a pagan father and a Christian mother. They were educated in the spirit of Christianity and were baptized. As Christians they were high-ranking officials at the court of King Alamundar. They were sent to Emperor Julian the Apostate to conduct negotiations and to confirm peace between the Persian and Graeco-Roman empires. The apostate emperor arranged some sort of blasphemous celebration in honor of the idols in Chalcedon. At this celebration, the emperor, with his noblemen, offered sacrifices to the idols. The Persian emissaries absented themselves from this celebration. The emperor summoned them and ordered that they also take part in the celebration and to offer sacrifices to the gods. They declared that they were foreign citizens and that they came as emissaries of the Persian king for the sake of establishing peace between the two empires and not for anything else; that they are Christians and that they consider it unworthy to worship dead idols and to offer them sacrifices. The emperor became enraged and cast them into prison. The next day, he brought them out and again began to dispute with them about faith, but the holy brothers were adamant and unwavering. They were then bound naked to trees, beaten and scraped with an iron brush. During the entire time of torturing they prayed to God with thanksgiving for their tortures: «O sweet Jesus these torments are sweet for the sake of Your love!» An angel of God appeared to them, comforted them and removed every pain from them. Contrary to all international relations, the wicked Emperor Julian finally pronounced judgment that the three brothers be beheaded.

The Holy Martyrs Vitus, Modest and Crescentia

St. Vitus was born in Sicily of famous but non-believing parents. Modest was his teacher and Crescentia was his governess. St. Vitus was baptized at an early age and, at the age of twelve, withdrew to live a life of great mortification. Angels appeared to him, directed and strengthened him in his mortification and he, himself, was as radiant and beautiful as an angel of God. The hand of a judge who beat him withered but Vitus healed his hand through prayer.

THE HOLY MARTYR LAZAR [LAZARUS], SERBIAN PRINCE

Lazar was one of the Serbian noblemen who ruled the Serbian empire after the death of Tsar Dushan. After the death of Tsar Urosh, Patriarch Ephrem crowned Lazar as the Serbian king. Lazar sent a delegation to Constantinople with the monk Isaiah to implore the patriarch to lift [remove] the anathema from the Serbian people. He fought against the Turkish powers on several occasions. Finally, he clashed [fought] on the Field of Blackbirds [Kosovo Polje] on June 15, 1389 A.D. against the Turkish Emperor Amurat where he was beheaded. His body was translated and interred in Ravanica, his memorial church [Zaduzbina] near Cuprija and later was translated to Ravanica in Srem and from there, during the Second World War (1942) was translated to Belgrade and placed in the Cathedral Church of the Holy Archangel Michael where it rests today incorrupt and extends comfort and healing to all those who turn to him with prayer. [In 1989, on the occasion of the six-hundred year anniversary of his martyrdom, St. Lazar’s relics were again translated to the monastery of Ravanica in Cuprija]. St. Lazar restored the monasteries of Hilendar [Mt. Athos] and Gornjak. He built Ravanica and Lazarica [in Krusevac] and was a benefactor of the Russian monastery St. Pantaleon [Mt. Athos] as well as many other churches and monasteries.

Στον στρατιώτη Σβέτισλαβ Κ., που ρωτά πως γίνεται ο Θεός να βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ρώτησες κάποιον που βρίσκεται ό Θεός! Και έλαβες την απάντηση, ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα σου. Και αναρωτιέσαι πως γίνεται αυτό; Έτσι, περίπου, σαν το φως στο δωμάτιο, ή σαν τη φωτιά στη σόμπα. Όταν αισθανθείς τον Θεό μέσα σου, θα αισθάνεσαι και θα ξέρεις ότι Αυτός βρίσκεται μέσα σου, αλλά δεν θα μπορείς εύκολα να το εξηγήσεις σε άλλον. Αλλά θα ψάχνεις εικόνες και ομοιότητες στη φύση, και θα πεις σε άλλον όπως και εγώ λέω σε σένα: «Ο Θεός είναι μέσα μου σαν το φως στο δωμάτιο, ή σαν φωτιά στη σόμπα, ή σαν αέρας στα πνευμόνια, ή σαν ζωή στο ζωντανό πλάσμα, ή σαν δύναμη και αγάπη και σκέψη μέσα στον άνθρωπο». Βέβαια, αυτές είναι μόνο οι εικόνες και παρομοιώσεις, και όλα αυτά δεν μπορούν να εκφράσουν εκείνο που ο άνθρωπος αισθάνεται, όταν κατοικήσει ο Θεός μέσα του με την πληρότητα Του.

Ο απόστολος του Θεού, ο πνευματικός μας πατέρας Παύλος, προσεύχεται για τους πιστούς «ίνα πληρωθήτε εις παν πλήρωμα του Θεού» (Εφ. 3,19). Ο Θεός ενεργεί από τα έσω του ανθρώπου με δυο τρόπους: βοηθώντας ή κυρι-εύοντας. Βοηθώντας ο Θεός ενεργεί στον άνθρωπο της μεσαίας ή αδύναμης πίστης, ο όποιος θυμάται τον Θεό που και που και μόνο μερικώς τηρεί τις εντολές Του. Ο Θεός δεν τον εγκαταλείπει, αφού και αυτός δεν εγκαταλείπει εντελώς τον Θεό. Τον άνθρωπο όμως της μεγάλης πίστης, ο όποιος άνοιξε την πόρτα της ψυχής πλατιά για το Δημιουργό του κυριολεκτικά τον κυριεύει ο Θεός. Και γράφει: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και άνοιξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν» (Απ. 3,20).

Why Are Vigil Lamps Lit Before Icons

by St. Nikolai of Ohrid and Zica

Living Water

First – because our faith is light. Christ said: I am the light of the world (John 8,12). The light of the vigil lamp reminds us of that light by which Christ illumines our souls.

Second – in order to remind us of the radiant character of the saint before whose icon we light the vigil lamp, for saints are called sons of light (John 12,36; Luke 16,8). 

Prayer XV- St. Nikolai Velimirovic

White doves fly over my blue lake, like white angels over the blue heaven. The doves would not be white nor would the lake be blue, if the great sun did not open its eye above them.

O my heavenly Mother, open Your eye in my soul, so that I may see what is what–so that I may see who is dwelling in my soul and what sort of fruits are growing in her.

Without Your eye I wander hopelessly through my soul like a wayfarer in the night, in the night’s indistinguishable gloom. And the wayfarer in the night falls and picks himself up, and what he encounters along the way he calls «events.»  MORE…

Για την ανάγκη επιφυλακτικότητας όσων νομίζουν ότι είναι ασφαλείς

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

«Ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α΄Κορ. 10,12)

Ο απόστολος ο οποίος δίνει τέτοια συμβουλή γνώριζε τέλεια την ανθρώπινη φύση και όλες τις αδυναμίες της. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα: μόλις ένας άνθρωπος βγει από τη λάσπη της αμαρτίας και ανορθωθεί, αμφιταλαντεύεται και πέφτει ξανά. Μόλις θεραπευτεί από την αμαρτία της γαστριμαργίας, πέφτει στο πάθος της κενοδοξίας. Ή μόλις εκτείνει το χέρι του για να ελεήσει κάποιο φτωχό, η υπερηφάνεια τον ρίχνει στην άλλη πλευρά. Ή μόλις πάρει την καλή συνήθεια να προσεύχεται, ανοίγει το στόμα του διάπλατο για να υποτιμήσει εκείνους που δεν είναι συνηθισμένοι ακόμη στην προσευχή. Ή μόλις νοιώσει ότι το Πνεύμα του Θεού τον καθοδηγεί στο μονοπάτι της σωτηρίας, αμέσως τοποθετείται ως διδάσκαλος προς όλους· μέχρι που, δυστυχώς, με τη στάση αυτή διώχνει εντελώς το Πνεύμα από μέσα του.