Οι δέκα μακαρισμοί της οικογένειας

1. Μακάριο το σπίτι,που κυβερνάει ο Χριστός.

 

2. Μακάριο το σπίτι,που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.

 

3. Μακάριο το σπίτι,που όλοι προσεύχονται.

Ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος

Αντάξιος μαθητής των δύο πανσέπτων Άγιων ισαποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των γνωστών ως φωτιστών των Σλαύων, υπήρξεν ο Άγιος Κλήμης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και λαμπρότατος ποιμένας και διδάσκαλος της ευρύτερης περιοχής της Μοισίας[1], του οποίου η μνήμη τιμάται την 25ην Νοεμβρίου από όλους τους λαούς της χερσονήσου του Αίμου.

Ακολουθώντας τα άγια βήματα των διδασκάλων του, εβάδισε στα ίχνη τους, έχοντας ως πρότυπον τον βίον τους, αλλά και της υπολοίπου σεπτής χορείας των μαθητών τους, γι΄ αυτό και με ποικίλα χαρίσματα εδοξάσθη από τον Κύριο και εφάμιλλος των αγγέλων ανεδείχθη, το δε όνομά του βίβλος ουράνια φέρει εγγεγραμμένο, σύμφωνα με τον ιερόν βιογράφον του.

Ο γέροντας διδάσκει τον μαθητή του προσευχή

Τι κερδίζει κάποιος όταν συζητά για πνευματικές αξίες με σεβάσμιους πνευματικούς γέροντες δεν είναι ανάγκη να το ομολογήσουμε.Είναι αυτονόητο..Αφού μιλάμε τώρα για παρακαταθήκες θησαυρούς που στο διάβα της πορείας μας θα φανούν το πόσο πράγματι ωφέλιμα ήσαν.Σε μια εποχή που γκρεμίζουμε αντί να αναδεικνύουμε τις πνευματικές αξίες όλο και περισσότερο κόσμος που το βλέπει αυτό δε διστάζει να αναζητά και να ψάχνει πνευματική τροφή από την πείρα των σεβάσμιων γερόντων της ερήμου.Σε αυτούς εκεί βρίσκουν τα μελιστάλακτα λόγια που πραγματικά »κολούν »στην ψυχή,την ξεκουράζουν και την αναζωογονούν.Όποιος πραγματικά θέλει να βρει χαρισματικούς πνευματικούς πατέρες βρίσκει και δίπλα του.Όποιος ψάχνει βρίσκει..και είναι σίγουρο ότι τα πνευματικά οφέλη που θα κερδίσει θά’ναι πολλά..παρακάτω περιγράφεται μια επίσκεψη ενός μαθητή που επισκέπτεται τον γέροντα προκειμένου να κερδίσει οφέλη από την προσευχή.

Πηγαίνοντας σήμερα στην καλύβα του γέροντα, ήθελα να μου μιλήσει πολύ για την προσευχή, που είναι το κέντρο της πνευματικής ζωής του χριστιανού. Φθάνοντας κοντά του του λέω:

Η Ευχή

Γαλήνη ψάχνω στη ψυχή

σαν με τρομάζει η ταραχή,

βρίσκω λιμάνι στην ευχή

που είναι δέηση – προσευχή

και σωτηρίας η αρχή…..

Ο Ειδικός Φρουρός (Σεκιουριτάς)

Η παρακάτω διήγηση είναι 100 τοις 100 πραγματική και συνέβη πριν μερικά χρόνια (1998).

Ένα απόγευμα πού βρισκόμουν στο κρεβάτι μου αμέριμνος, άρχισα να νοιώθω ένα μούδιασμα πού άρχιζε από τα πόδια και επεκτεινόταν προς τα επάνω, στο υπόλοιπο σώμα μου. Το μούδιασμα αυτό άρχιζε να γίνεται πόνος ως που κατέληξε σε πολύ αφόρητη κατάσταση πόνου. Το σώμα μου άρχισε να σπαράζει και σε κάποια στιγμή του σπαραγμού ένοιωσα ότι πετάχτηκα έξω από το σώμα μου, οπότε σταμάτησε ο πόνος και ένοιωθα αφάνταστα περίεργα και ταυτόχρονα πολύ μεγάλο φόβο για την αφύσικη αυτή κατάσταση πού βρέθηκα.

Το είχα συνεχώς κλειδωμένο…, γιατί η μάσκα έχει πέραση!

VatopaidiFriend: Ένας σύγχρονος νέος διηγείται πώς γνώρισε το Χριστό και πώς οδηγήθηκε στην αληθινή επίγνωση και έγινε φίλος του μέσα από απλές καθημερινές συνήθειες που αποτελούσαν τη χαρά, τη διασκέδαση, την απόλαυσή, την ανάπαυσή του!

Πέρασε από τότε πολύς καιρός. Θα νόμιζε κανείς, ότι στο διάστημα αυτό όλα πήγαιναν καλά! Εγώ αισθανόμουν αρκετά καλά. Και προσπαθούσα να είμαι συνεπής σε όλα εκείνα που είχαμε πει. Μου άρεσε τόσο πολύ να συζητώ για ορισμένα θέματα με το Χριστό.

Ποιός είπε πως έλειψαν στις μέρες μας οι φίλοι κι ομολογητές του Χριστού;

Σύγχρονο αντιπαραμύθι

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

1983 μ.Χ.

Μια κόρη, ας πούμε πως την έλεγαν Μαρία, γεννημένη σε μια δροσόλουστη κωμόπολη της Κρήτης, βρίσκεται στην Αθήνα για σπουδές. Ο πατέρας φτωχός εργάτης, η μητέρα της, εργαζόμενη κι αυτή. Μεροδούλι-μεροφάι, αλλά το «δόξα σοι, ο Θεός!» δεν λείπει από το στόμα τους.

Όμορφη η Κρητικοπούλα! Ο λαμπρογάλανος ουρανός της Κρήτης κ’ η νταντελοπλουμισμένη θάλασσά της, κ’ οι ζέφυροι και τα μαϊστράλια, λες κι έβαλαν τα δυνατά τους να την κάμουν σωστή ζωγραφιά!…

Διηγήσεις π. Χαράλαμπου Διονυσιάτη, μακαριστού Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους

Κάναμε πολλές ώρες προσευχή, τότε όταν ήμασταν κοντά εις τον Γέροντα Ιωσήφ, και τα πρώτα χρόνια κατόπιν, μετά την κοίμηση του Γέροντος, και πολύ χάριν μας έδιδε ο Κύριος, δι’ ευχών του Γέροντος.

Έκανα 6 -8 ή και 10 ώρες ενίοτε προσευχή όρθιος. Μερικές φορές μου έρχονταν πολύ κούραση, και αισθανόμουνα άσχημα. Άλλοτε έρχονταν αμέλεια κ.λ.π. Τότε έλεγα εις τον εαυτόν μου: «Άρρωστος δεν είσαι έφαγες και ήπιες νερό.

Το πραγματικό γλέντι, το καλύτερο ξεφάντωμα. Καλό ΠΣΚ

Ήμουν νέος. Ήθελα να τα γλεντήσω τα νιάτα μου!

Τα πρώτα χρόνια της νεανικής μου ζωής δεν πέρασα χριστιανικά. Ήμουν νέος. Ήθελα να απολαύσω. Την ομορφιά της ζωής. Ήθελα να τα γλεντήσω τα νιάτα μου. Και έτσι έκανα πολλές «αταξίες».
Μέχρι τότε είχα ακούσει πολλά. Και για το Χριστό και για την χριστιανική ζωή. Και στο σπίτι. Και στο σχολείο. Αλλά τα άφηνα στην άκρη. Συνειδητά, η πόρτα της καρδιάς μου είχε κλείσει για τον Χριστό.

Αν ήταν ένας άλλος…και αν ξεχνούσε…

 «Τον Σταυρόν Σου τον τίμιον προσκυνούμεν Χριστέ και την Ανάστασίν Σου υμνούμεν και δοξάζομεν τω γαρ μώλωπί Σου, ημείς οι πάντες ιάθημεν». (Εσπερινός Τρίτης Διακαινησίμου).

«Γενόμενος άνθρωπος πάσχει ως θνητός, και διά πάθους το θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν». (Κανών του Πάσχα).

Μέσα στη δυναμικότητα της αφθαρσίας του, κάρπισε η πνευματική δυναμικότητα, που εκδηλώθηκε μέσα στην υπομονή και το εκούσιο χωρίς ενοχή πάθος. Στο πνευματικό πεδίο, η αθωότητα,  πραότητα και η θυσία του Αρνίου, που υπομένει τη σφαγή, ισοδυναμούν με τη δύναμη του λιονταριού, που νικά το θάνατο.

Πρέπει όλοι οι χριστιανοί και σε ορισμένες ώρες να προσεύχονται με όλη τους τη δύναμη στο όνομα του Ιησού Χριστού

Αυτό, λοιπόν, το όνομα του Ιησού Χριστού, να λέει ως προσευχή πάντοτε κάθε ευσεβής και με το νου του και με τη γλώσσα του, κι’ όταν στέκεται, και όταν βαδίζει και όταν κάθεται και όταν ξαπλώνει, και όταν μιλά και όταν πράττει οτιδήποτε και να πιέζει τον εαυτό του γι’ αυτό το πράγμα, και θα βρει μεγάλη γαλήνη και χαρά, όπως γνωρίζουν εκ πείρας όσοι φροντίζουν γι’ αυτήν. Και επειδή αυτό το έργο είναι υψηλότερο και για όσους βρίσκονται στον βίο, και αυτών των ιδίων των μοναχών, γι’ αυτό όσοι είναι μέσα στους θορύβους πρέπει έστω και σε ορισμένες ώρες να το κάνουν και να το έχουν έργο και να μεταχειρίζονται αυτή την προσευχή με όλη τους τη δύναμη, όλοι και ιερωμένοι, και μοναχοί και λαϊκοί.

Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο

– Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα.

– Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο ∙ έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά. Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά; Μπορεί να πάρης κάτι και να σου περάση το στομάχι, αλλά, αν δεν λείψη η στενοχώρια, πάλι θα πονέση. Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν, για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός. Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα.

Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο Θεός…αλλά με το δικό του τρόπο!

 Όσο ο άνθρωπος θεωρεί το Θεό μέσα στη φύση, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι ο Θεός είναι επίσης πάνω και πέρα από τη φύση. Καθώς βρίσκει ίχνη του θείου σ’ όλα τα πράγματα λέει: «Κι’ αυτό είσαι εσύ· ούτε αυτό είσαι εσύ». Έτσι αυτό το στάδιο της πνευματικής οδού τον οδηγεί, με τη βοήθεια του Θεού, στ’ εκείνο το  στάδιο, όπου ο Θεός δε γνωρίζεται πια μόνο από τη μεσολάβηση αυτών που έχει φτιάξει, αλλά με άμεση και δίχως μεσολάβηση ένωση.

Η ζωή είναι ωραία

Πιστεύω στους αγγέλους

γιατί στη λύπη μου δίνουν χαρά.

Με σκέπασαν με τα χρυσά τους φτερά

για να μη σκοτωθώ

στο μεγάλο σεισμό.

Τον κάθε καημό

όταν προσευχηθώ

μεταφέρουν στου Θεού το θρόνο.

Η Παναγία της Εντατικής – Μια ξεχωριστή εμπειρία

VatopaidiFriend: Ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Αθανασίου και  η ευλαβεστάτη πρεσβυτέρα του Χαρούλα Τσουλιάη έχουν συγγράψει δύο έργα τα οποία αναφέρονται στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο 1^ος τόμος έχει τίτλου «Υπερευλογημένη» ενώ ο 2^ος φέρει τον τίτλο «Πάντων Άνασσα» και είναι αφιερωμένος στον μακαριστό Ιωάννη Manalu γιο του π. Χρυσοστόμου Manalu αρχιερατικού επιτρόπου Medan της Ινδονησίας.

Τα έσοδα και από τις δύο εκδόσεις προσφέρονται από τους συγγραφείς στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή.

Θα αναρτήσουμε στο Ιστολόγιο μας κάποια αποσπάσματα από τις δύο αυτές αξιόλογες εκδόσεις αρχίζοντας με ένα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα…

Λίγη διάθεση, μια ρύθμιση…

Διαβάζομε στο Γεροντικό:

Δύο νεαρά αδέλφια επήγαν και έγιναν μαζί καλόγεροι. Στην περίφημη Σκήτη της Αιγύπτου.

Και εκεί, ζώντας μαζί, σε ένα κελλί, συνέχιζαν την ζωή τους, όπως και πρώτα. Σαν νεαρά παιδιά! Όλο μάλλωναν! Και φυσικά, πικραίνονταν. Και κάποιες φορές, αρκετά βαθειά. Και σκληρά.

***

Μια ήμερα ο ένας, ο π. Παύλος, έκαμε στα ίσια μια συνεξήγηση-πρόταση στον αδελφό του:

-Είναι φανερό, δεν πάμε καλά. Τρωγόμαστε σαν σκυλιά. Πότε φταις εσύ Πότε εγώ. Κάποιος κάνει την αρχή! Και ο άλλος ακολουθεί. Και καλά κρατάει το γαϊτανάκι! Μέχρι πότε;

Εντυπώσεις από μία επίσκεψη!

του Γεώργιου Γιαννιού
Θεολόγου

Είναι μερικοί προορισμοί οι οποίοι μένουν στην καρδιά του ανθρώπου γη πάντα. Προορισμοί διαφορετικοί, «εναλλακτικοί», όπως θα τους χαρακτήριζε κανείς. Ένας τέτοιος «εναλλακτικός» προορισμός ήτανε και ο δικός μου. Και δεν ήτανε άλλος από το Άγιον Όρος.

Το Περιβόλι της Παναγίας, όπου αισθάνεσαι την παρουσία της Θεοτόκου από τη στιγμή που θα ξεκινήσεις από την Ουρανούπολη και μια γαλήνη διακατέχει την ύπαρξη σου. Και τότε, έρχονται στο νου σου τα λόγια του Σολωμού:

Δεν ακούεται ουτ’ένα κύμα

εις την έρμη ακρογιαλιά,

λες και η θάλασσα κοιμάται

μες στης γης την αγκαλιά.

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ (Μεγάλου Βασιλείου)

Φαίνεται ότι η τελειότερη από όλες τις ευλογίες του Θεού είναι η ειρήνη, που είναι η σταθερότητα της θελήσεως που κυριαρχεί μέσα μας και μας κατευθύνει στο αγαθό. Ώστε ο ειρηνικός άνθρωπος έχει ως χαρακτηριστικό τα σεμνά ήθη. Αντίθετα, εκείνος που πολεμείται ακόμη από τα πάθη του, δεν έχει ακόμη την ειρήνη του Θεού, που ο Κύριος έδωσε στους μαθητές του, την οποία «δεν μπορεί να κατανοήσει κανένας νους ανθρώπινος ή αγγελικός» (Φιλ. 4, 7) και η οποία θα περιφρουρήσει τις ψυχές εκείνων που την αξίζουν. Αυτή την ειρήνη εύχεται στις εκκλησίες του Χριστού και ο Απ. Πέτρος λέγοντας: « Μακάρι να πληθύνουν και να περισσεύσουν σε σας η χάρη και η ειρήνη» (Α΄ Πετρ. 1, 2). Ας αγωνιστούμε λοιπόν κι εμείς με γενναιότητα για να συντρίψουμε το σαρκικό και κοσμικό φρόνημα που είναι «εχθρικό προς το Θεό» (Ρωμ.8,7) και, αφού επικρατήσει στη ψυχή μας κατάσταση γαλήνης και αταραξίας, να ονομασθούμε «υιοί ειρήνης» (Λουκ. 10,6) και να λάβουμε την ευλογία του Θεού με ειρήνη, στο όνομα του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας.

( Μ. Βασιλείου, ΚΗ΄ Ψαλμός, .8)

ΖΗΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ (Μ. Βασιλείου)

«Ζήτησον ειρήνην και δίωξον αυτήν» ( Ψαλμ. 33,15). Ζήσε την ειρήνη και επιδίωξε την με συνεχείς προσπάθειες. Γι’ αυτήν είπε ο Κύριος «σας αφήνω την ειρήνη, σας δίνω τη δική μου ειρήνη όχι την ειρήνη που δίνει ο κόσμος». Ζήτησε λοιπόν την ειρήνη του Κυρίου και επιδίωξέ την. Θα την επιδιώξεις δε όχι με άλλο τρόπο, αλλά τρέχοντας «με σκοπό το βραβείο της άνω κλήσεως». Στον ουρανό είναι η αληθινή ειρήνη. Γιατί όσο καιρό συνδεόμαστε με τη σάρκα, είμαστε δεσμευμένοι με πολλά, που μας αναστατώνουν και μας ταράζουν πολύ. Ζήτησε λοιπόν την ειρήνη, την απαλλαγή από τους θορύβους αυτού του κόσμου. Απόκτησε γαληνεμένο νου, μια ήρεμη και ατάραχη κατάσταση της ψυχής, που δεν σαλεύεται από τα πάθη ούτε παρασύρεται σε συμβιβασμό από ψεύτικες απόψεις που στηρίζονται σε πιθανότητες, για να αποκτήσεις την ειρήνη του Θεού, που ξεπερνά κάθε νου και φρουρεί την καρδιά σου. Εκείνος που ζητά την ειρήνη, ζητά με πόθο το Χριστό. Αυτός είναι η ειρήνη που ένωσε τους δύο σε ένα καινούργιο άνθρωπο φέρνοντας ειρήνη και «ειρήνευσε με το αίμα που χύθηκε στο σταυρό τα επίγεια και τα επουράνια» (Κολ. 1,20)

(Ομιλία στον 33ο Ψαλμό)