Ο άγιος Σπυρίδωνας.

Άλλο μεγάλο βουνό της ορθοδοξίας. Άλλη μεγάλη υπόθεση. Σπυρίδων και θαυματουργία ταυτίζονταν. Και ταυτίζονται. Αν και απέθανε ο άγιος Σπυρίδων, δεν έπαψε να θαυματουργεί. Από τη νήσο της Κύπρου, τη μεγαλόνησο και μαρτυρική. Έζησε εκεί και έλαμψε. Τον 4ο αιώνα. Ταπεινός  στο έπακρον, με αγάπη και ζήλο Θεϊκό, ποιμήν προβάτων και καλλιεργητής αγρών, ακόμη κι όταν έγινε επίσκοπος, πρόσφερε τα ελέη του Θεού στους Κυπρίους χριστιανούς αλλά και ειδωλολάτρες. Ζούσε με αποστολικό τρόπο. Κι ήταν το καμάρι και η χαρά και η παρηγοριά όλων. Έλαβε μέρος και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο και απέδειξε το ομοούσιον της Τριάδος, με το θαύμα του κεραμιδιού, φώναξε την κόρη του απ’ τον τάφο, να βρει το τιμαλφές της γειτόνισσας, που τους είχε εμπιστευθεί εκείνη για φύλαξη, πήγε στον τάφο και λέει: «Ειρήνη μου, πού έβαλες το τιμαλφές της τάδε;» «Το ‘χω εκεί, πατέρα. Να το βρείτε και να το δώσετε.» Φώναξε τη νεκρή από τον τάφο. Για σκεφθείτε! Μετέβαλε το φίδι σε χρυσάφι, για να εξυπηρετήσει κάποιο φτωχό. Κι όταν εκείνος εξυπηρετήθηκε, το έφερε, πήγαν έξω πάλι, και λέει: «Φιδάκι, πήγαινε, τώρα, στο σπίτι σου και στα παιδιά σου.» Και το χρυσάφι ξανάγινε φίδι.

Άγιος Καλλίνικος της Τσερνίκα (7 Οκτωβρίου 1787 – 11 Απριλίου 1868)

Γεννήθηκε στο Βουκουρέστι στις 7 Οκτωβρίου 1787. Στο άγιο βάπτισμα έλαβε το όνομα Κωνσταντίνος. Οι γονείς του ήταν ιδιαίτερα ευσεβείς. Η μητέρα του τελείωσε τον βίο της ως μοναχή. Μοναχός ήταν κι ένας μεγαλύτερος αδελφός του.

Ο Άγιος Δαβίδ της Μενεβίας [της Ουαλλίας] (1 Μαρτίου)

Αγιος Δαβίδ Επίσκοπος Μενεβίας, στην Ουαλλία

Την 1η Μαρτίου τιμά ή Εκκλησία την μνήμη αγίου Δαβίδ ο οποίος έζησε κατά τον 6° αιώνα και καταγόταν από τη βασιλική γενιά της Ουαλλίας. Πατέρας του ήταν ο πρίγκιπας Ξάνθος του Κάρντιγκαν, στον οποίο προανήγγειλε ο Θεός ότι θα αποκτούσε ένα γυιό πού θα έλουζε με τη θεία χάρη όλη τη χώρα τους. Πραγματικά ο Δαβίδ, αυτό το όνομα έδωσε ο πρίγκιπας στο πρώτο παιδί πού απόκτησε, αφού ανατράφηκε όπως λέγει η Γραφή «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», όταν μεγάλωσε προτίμησε αντί τη βασιλική αλουργίδα το ταπεινό ράσο. Χειροτονήθηκε κληρικός και αποσύρθηκε στο νησί Γουάϊτ, για να υποταχθεί στον σοφό Παυλίνο, μαθητή του αγίου Γερμανού της Ωξέρ.

Η ζωή του ήταν αυτή που επιβάλλουν οι μοναχικοί κανόνες: Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, υποταγή και άσκηση. Όλα αυτά έχουν για καρπό την απόκτηση θείων χαρισμάτων. Τόσο πλούσια ευλογήθηκε από το Θεό ο ασκητής Δαβίδ, ώστε αξιώθηκε να επιτελεί θαύματα. Έτσι, θαυματουργικά, έδωσε το φως στον δάσκαλο του Παυλίνο, σταυρώνοντας με το χέρι του τα μάτια, όταν αυτός είχε τυφλωθεί.

Όσιος Κούξα της Οδησσού (+1964)

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κοσμάς Βελίτσκο, στο χωριό Αρμπουζίνκα της Χερσώνος το 1875. Οι γονείς του ήταν αγρότες και ιδιαίτερα ευσεβείς. Άπό μικρός αγάπησε την Εκκλησία και τη μελέτη της Αγίας Γραφής.

Το 1895 επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και το Άγιον Όρος. Μετά ένα έτος επισκέφθηκε πάλι το Άγιον Όρος και εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος. Διήλθε άπό τα διακονήματα του προσφοράρη και του αρχοντάρη. Το 1901 εστάλη στο μετόχι της Νέας Θηβαΐδος, στην είσοδο του Αγίου Όρους, όπου έμεινε επί μία δεκαετία. Το 1902 έλαβε τη ρασοευχή και ονομάσθηκε Κωνσταντίνος. Το 1905 εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα Ξενοφών. Το 1913 αναχώρησε

Όσιος Κοσμάς ο Ζωγραφίτης (+1422/3)

Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Βουλγαρίας και έμαθε τα ελληνικά και βουλγαρικά γράμματα. Όταν οι γονείς του θέλησαν να τον νυμφεύσουν, αναχώρησε κρυφά και ήλθε στο περιλάλητο Άγιον Όρος. Έφθασε στη μονή του Ζωγράφου και μετά από λίγο καιρό φόρεσε το μοναχικό ένδυμα και ανέλαβε το διακόνημα του εκκλησιαστικού. Σε μία πανήγυρη της μονής Βατοπαιδίου είδε έκθαμβος τη Θεοτόκο να υπηρετεί τους εκεί μοναχούς.

Για την αρετή του, ο ηγούμενός του τον προόρισε για ιερέα και, μετά από προσευχή, του υπέδειξε η Θεοτόκος πως μπορεί να εξέλθει στην έρημο. Εκεί εξομολογούσε τους προσερχόμενους και αξιώθηκε προορατικού χαρίσματος, θαυματουργίας, θείων οραμάτων και προγνώσεως του τέλους του. Κατά τη νεκρώσιμο ακολουθία του «έδειξεν ο Θεός μέγα θαύμα· εμαζώχθησαν όλα τα θηρία από την έρημον και έστεκαν ολόγυρα. Και αφότου τον έθαψαν, εφώναξε καθένα κατά την φωνήν του, και τον ηυφήμησαν. Και τότε πάλιν υπήγαν εις την έρημον».

Ο αναχωρητής όσιος είναι ο μεγαλύτερος Ζωγραφίτης ασκητής. Το φοβερό κελλί, στο πλησίον της μονής του σπήλαιο, που σώζεται μέχρι σήμερα, έγινε ο τόπος πάλης με τους δαίμονες. Εκεί ετάφη και από εκεί αναχώρησε για τη χαρά του Κυρίου του. Σαράντα ημέρες μετά την ταφή αναζήτησαν το λείψανο του και δεν το βρήκαν.

Η μνήμη του τιμάται στις 22 Σεπτεμβρίου, που είναι και ημερομηνία της εκδημίας του.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, έκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007

Ο Άγιος Αριστοκλής ο Αθωνίτης – 24 Αυγούστου

Όσιος Αριστοκλής ο Αθωνίτης. Σύγχρονη φορητή εικόνα Ι. Μ. Παντελεήμονος Μόσχας.

Ο κατά κόσμον Αλέξιος του Αλεξίου Αμβρόσιφ γεννήθηκε το 1846 στο Ορενμπούργκ των Ουραλίων. Μετά τον θάνατο της συζύγου του, το 1876, αναχώρησε για το Άγιον Όρος του Άθω, και εισήλθε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος.

Στις 12 Μαρτίου 1880 εκάρη μοναχός κι έλαβε τ’ όνομα Αριστοκλής. Το 1884 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και το 1886 εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός. Το 1887 απεστάλη στο μετόχι της μονής του στη Μόσχα, όπου εφάνη νέος κτήτορας και υπήρξε πνευματικός πατέρας πολλών ψυχών. Η παραμονή του στο μετόχι από το 1891-1894 δημιούργησε γύρω του ένα σπουδαίο πνευματικό έργο. Από το 1895-1909 επέστρεψε στη μονή του. Από το 1909-1918 μετέβη και παρέμεινε πάλι στο μετόχι της Μόσχας.

Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον (Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου)

Παναγία, η Αγία Νάπα.

Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.

Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.

Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.

Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.

Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.

Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.

Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος.