Άγιος Ιωσήφ

Κυριακή μετά τήν Χριστού Γέννησιν : Απόστολος: Πραξ. ς’ 8-15, ζ’ 1-5, 47-60

26 Δεκεμβρίου 2010  : Ευαγγέλιον: Ματθ. β’ 13-23

Αδελφοί μου χριστιανοί,

Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται Κυριακή μετά τήν Χριστού Γέννησιν, διότι συμπίπτει ακριβώς μετά τά Χριστούγεννα. Καί τό Συναξάριον γράφει επιγραμματικά: «Τη Κυριακή μετά τήν Χριστού Γέννησιν μνήμην επιτελούμεν των Αγίων Θεοπατόρων Ιωσήφ του Μνήστορος της Αγίας Παρθένου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, Ιακώβου του Αδελφοθέου καί Δαβίδ του Προφήτου καί Βασιλέως».

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής – 50 χρόνια από την κοίμησή του (2)

Συνομιλία του κ. Κλείτου Ιωαννίδη με τον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό.

Κ. I.: Τί σας έλεγε για τον τρόπο, που προσευχόταν;

μ. I.: Από την άρχή που ξεκίνησε, κατανοώντας, με τα λίγα γράμματα που ήξερε, τη δύναμη που είχαν οι Πατέρες στη θεωρητική τους μορφή, βιαζόταν να φτάσει και αυτός εκεί. Δεν ήταν, βέβαια, εύκολο να το κατορθώσει. Όμως, ο πόθος του ήταν τέτοιος, που επέμενε- είχε αυτό, που οι Πατέρες χαρακτηρίζουν ως «επαινετή αναίδεια». Επέμενε, εκλιπαρώντας το Θεό να μη του στερήσει αυτή την κατάσταση. Έλεγε στο Θεό παραπονούμενος: «Συ, Κύριε, οίδας πάντα και γινώσκεις. Εγώ εγκατέλειψα την κοινωνία ολοκληρωτικά, πέταξα τα πάντα και δεν υπολόγισα τίποτε, ούτε θα υπολογίσω, προκειμένου να έρθω κοντά Σου και να βρώ αυτό, που οι Πατέρες λένε ότι παρέχεις σ’ όσους Σε ακολουθούν. Εγώ, λοιπόν, το απαιτώ. Που είναι αυτό;».

Κλαίοντας και αγωνιζόμενος, λοιπόν, είχε την πρώτη επίσκεψη της χάριτος. Καθήμενος και βλέποντας την κορυφή του Αθωνος, όπου βρίσκεται ή εκκλησία της Παναγίας μας – εκεί ήκμασε ο Αγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης – παρακαλούσε και τη Δέσποινα Θεοτόκο, την όποια ιδιαίτερα αγαπούσε, επικαλούμενος τις πρεσβείες της, πότε να έρθει και σ’ αυτόν η θεία χάρις. Όπως, λοιπόν, καθόταν εκεί, χωρίς να εχει πείρα τότε και βίαζε τον εαυτό του να λέει την ευχή, ήρθε επάνω του μία ακτίνα φωτεινή, άκτιστος ενέργεια, η όποια μπήκε μέσα του κι άρχισε από τη στιγμή εκείνη να λειτουργεί μέσα στην καρδιά του ακώλυτα η ευχή.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (16)

Συνέχεια από (15)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Όταν τους ευρήκαμεν εμείς, ήσαν κάπως τακτοποιημένοι, αλλά με τόσην ευτέλειαν και προχειρότητα, που αν περιγράψω κάτι, φοβούμαι μήπως δεν θα με πιστεύση η καλομαθημένη μας γενεά. Αρκεί να είπω ότι εις τα δωμάτια τους, το παράθυρο ήταν συνάμα και πόρτα. Άν ήθελες δε να ξαπλώσης καλά τα πόδια σου εις το στρώμα, αν επιτρέπεται να το ονομάσωμεν στρώμα αυτό που είχαν, ήτο αδύνατον, γιατί το μέρος δεν χωρούσε. Δεν ξεχνούσε ο αείμνηστος τον προορισμόν του, ούτε ο ζήλος του αμβλύνετο από το να κακοπαθή, γι’ αυτό και όλη του η ζωή και το περιβάλλον ήτο πάντοτε ταπεινόν, ευτελές, προσωρινόν και μόνον για την χρείαν και ενίοτε ούτε γι’ αυτήν δεν εξαρκούσε. Όταν κάποτε εγογγύζαμεν από μικροψυχίαν και σε περιβάλλον ασυγκρίτως πλατύτερον και άνετον από το δικόν του, εστέναζε και μας έλεγεν: «Εγώ, από απόψεως αναπαύσεως, δεν θυμάμαι να ικανοποίησα τον εαυτόν μου ποτέ». Και πράγματι αυτό διαπιστώσαμεν μέχρι τέλους της ζωής του.

Όταν επήγαμεν εμείς, κατά το 1947, πρώτα εγώ και κατ’ ολίγον ο πνευματικός μου αδελφός Εφραίμ, ο μετέπειτα ιερομόναχος, υπεβλήθημεν αμέσως εις όλην την συνέχειαν του τυπικού τους. Έπρεπε δα να κατασκευάσωμεν καλύβες για να καθίσωμεν, διότι δεν είχαν διά εμάς. Τας πρώτας ύλας τας κουβαλήσαμεν εις τον ώμον, ξύλα από το βουνόν και άμμον ή χαλίκια από την θάλασσαν.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (15)

Συνέχεια από (14)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

15. Οι όροι της χρείας εις την πνευματικήν ζωήν.

Έτσι να κάνετε και εσείς εις όλας σας τας δύσκολους στιγμάς και ποτέ δεν θα παρασυρθήτε,ουτε και η μεταμέλεια θα σας κατατυραννή. Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά κάθε φορά που ο άνθρωπος νικά ένα πάθος, έναν πειρασμόν, λαμβάνει δύναμιν, θάρρος, προάγεται πνευματικώς και μέσα του αισθάνεται χαρά. Όταν όμως καταφρονή ή δειλιά και νικάται εις ό,τι αντίστασιν του συμβή, τότε συμβαίνει το αντίθετον και το αποτέλεσμα είναι να χαυνωθή, να μένη απαρρησίαστος, δειλός, αδύνατος, όλος υποψία και η λύπη και η απελπισία θα του γίνουν αχώριστοι σύντροφοι.

Ο μοναχός που θέλει να πετύχη τον σκοπόν του, πρέπει να μη επιχειρή τίποτα χωρίς να το εξετάζη· από που προέρχεται και ποιόν σκοπόν εξυπηρετή. Και αν συνηθίση με αυτήν την ακρίβειαν, δεν θα δυσκολευθή να καταλάβη την διαφοράν των δύο μεγάλων αφορμών, εις τας οποίας έχουν την βάσιν τους το κέρδος και η ζημία, η αμέλεια και γενικά όλος μας ο αγώνας. Αι δύο αφορμές που λέγω είναι η χρεία και η επιθυμία. Πόσον ομοιάζουν αυταί ή μάλλον τας κάνομεν εμείς να ομοιάζουν με τα θελήματά μας! Ο Θεός συνεργεί εις το να αποκτήσωμεν ή να ποιήσωμεν κάθε τι που είναι χρεία και η Χάρις Του δέν απουσιάζει.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (14)

Συνέχεια από (13)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

14. Η επίγνωσις του θείου θελήματος.

«Να, μας έλεγε, και εσείς να μη βιάζεσθε και να επιχειρήτε αμέσως ό,τι σας λέγει ο λογισμός χωρίς πολλήν υπομονήν και δοκιμασίαν. Ο άνθρωπος που έχει ανυπομονησία και βιάζεται, ποτέ δεν μπορεί να καταλάβη το θείον θέλημα, και επομένως γαλήνην ποτέ του δεν θα εύρη, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή και υπομονή. Συνήθως εγώ όσες φορές ηξιώθηκα να πληροφορηθώ ποίον είναι το θέλημα του Θεού, εις το τέλος της εξαντλητικής υπομονής το εύρισκα. Και οσάκις πάλιν η Χάρις του Θεού με παρηγόρησε, εις το τέρμα της μικρής μου δυνάμεως και υπομονής γινόταν.

Πολλές φορές πάλιν ο άνθρωπος κάμνει ό,τι είναι απ’ αυτόν και βιάζεται και αναμένει και επιθυμεί να πληροφορηθή περί εκείνου που ενδιαφέρεται, εάν είναι σύμφωνον με το θείον θέλημα, και όμως δεν λαμβάνει καμμίαν πληροφορίαν. Άς κάμη τότε τον σταυρόν του και ας αρχίση με πολλήν προσοχήν γυμνώνοντας την ενέργειάν του τελείως από το δικό του θέλημα και κράζοντας με πάθος,»Κύριε, συ πάντα οίδας, συ πάντα γινώσκεις, μη με αφήσης να χαθώ», παρακολουθώντας την έκβασιν με υπομονήν. Και αν ίδη ότι συνήντησεν αντίδρασιν και μάλιστα σε σημείον που δεν έπρεπε, τότε ας παύση να συνέχιση. Με αυτόν τον τρόπον εξελίξεως των πραγμάτων ίσως εφανερώθη το θείον θέλημα.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (13)

Συνέχεια από (12)

Τον ερωτούσαμεν: «Δεν δειλιάσατε καθόλου»; Και μας έλεγεν: «Εις την αρχήν ήρθαν πολλοί λογισμοί δειλίας, η ψυχή όμως δεν δείλιασε καθόλου. Εκείνος που βιάζεται να μη ζη διά τον εαυτόν του, αλλά ό,τι ακούει το κάνει γιά τον Θεόν, σε τίποτα δεν έχει να φοβηθή. Ο τοιούτος έχει πάντοτε ως βάσιν του την πιστιν εις όλην του την ζωήν και η πίστις αυτή του αναπληρώνει κάθε τι που οι πειρασμοί του προβάλλουν ως εμπόδιον. Όταν άπαξ και δις ο άνθρωπος παραδώση τον εαυτόν του τελείως εις τον Θεόν με πιστιν, καθώς είπα,τότε βλέπει φανερά την Χάριν του Θεού, όπου τον σκεπάζει και τον δυναμώνει να κατορθώση εκείνο που από ανθρωπινής δυνάμεως και σκέψεως ήτο αδύνατον να γίνη. Αυτό δεν είναι μικρόν είναι αυτό που λέγεται από τους Πατέρας πείρα θείας αντιλήψεως. Όταν αυτό συνεχισθή, γεννά την πίστιν της θεωρίας, και η πίστις αυτή, όποιος την έχει, χωρίζει τους τύπους από τας πραγματικότητας».

13. Η αυταπάρνησις και η φιλοπονία ως μέσα συντηρήσεως της Χάριτος του Θεού.

«Γι’ αυτό σας λέγω να βιάζεσθε αψηφούντες τους κινδύνους, που μεγαλοποιεί η φιλαυτία, προκειμένου να φυλάγετε την τάξιν της πρακτικής, καθώς μας γράφουν οι Πατέρες. Γιατί όταν δειλιάτε να κοπιάσετε ολίγον, ούτε Χάριν Θεού πρόκειται να εύρητε, ούτε και την θείαν αντίληψιν θα αισθανθήτε ψηλαφητώς, να λάβετε δύναμιν και πληροφορίαν ιδικήν σας, εσωτερικήν και πραγματικήν, ότι «εγγύς Κύριος τοις επικαλούμενοις αυτόν», και χωρίς το εφόδιον αυτό ποτέ δεν επιχειρεί η ψυχή μεγάλους αγώνας. Όταν σας λέγω να κάμετε υπακοήν, εσείς θέλετε να βάζετε και τον δικόν σας λογισμόν και να προβάλλετε ενδεχόμενα. Όταν σας παρακινώ να έχετε αυταπάρνησιν, αμφιβάλλετε αν θα τα βγάλετε πέρα. Αν σας πω πάλιν για την δίαιταν, να μη εξετάζετε το τι βρέθηκε και εάν είναι παλαιόν ή νέον και προβάλλετε τους όρους της υγιεινής.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (12)

Συνέχεια από (11)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

11. Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων υπό αγγέλου.

Την εποχή αυτή σταμάτησαν εις τα καλύβια τους και ο Γέροντας δοκίμαζε έναν είδος εγκλεισμού και ο πατήρ Αρσένιος τον εξυπηρετούσε εις τας απαραιτήτους χρείας. Για τον σκοπόν αυτόν και εις την μετάληψιν δεν πήγαινε συχνά όπως επικρατούσε η συνήθεια εκεί και μόνον ο πατήρ Αρσένιος πήγαινε με τους άλλους πατέρας, όπου είχε Λειτουργίαν. «Τότε, μας έλεγε, διέδιδαν ότι έχω χρυσόν και φοβούμαι να βγω από την καλύβην, μη μου τον κλέψουν. Και πράγματι είχομεν, όχι όμως χρυσόν, αλλά τον Χριστόν και προσέχαμεν να μη τον χάσωμεν. Μίαν ημέραν, που νομίζω ήταν εορτή, δεν πήγα πάλιν πουθενά και μόνον ο πατήρ Αρσένιος πήγε για να μεταλάβη. Αφού έμεινα μόνος μου και πέρασε ώρα αρκετή, άρχισα να μοιρολογώ με τον λογισμόν μου και αποκλαιόμενος έλεγα ότι δεν θα αξιωθώ και εγώ καθώς και οι άλλοι πατέρες να πάρω μέσα μου τον Χριστόν και άρχισα να λυπούμαι γι’ αυτό. Νύκτα ήτο και επομένως σκοτεινά και πάντοτε καθήμενος όπως συνήθιζα εις το σκαμνί μου, με τα μάτια μου κλειστά. Σαν να κατάλαβα ότι κάποιος μου χτύπησε το χέρι. Άνοιξα τα μάτια μου και βλέπω έναν ωραιότατον νεανίαν με φτερά και βάσταζε τα θεία δώρα και μειδιώντας μου έκαμε νεύμα να ετοιμασθώ. Με επλησίασεν,όσον απαιτούσε, και μου έδωσε εις το στόμα με πολλήν προσοχήν μία μερίδα του Δεσποτικού Σώματος. Αφού μου έδωσε, όπως είπα, την θείαν μερίδα, έκλεισε με προσοχήν το ολόφωτον σκεύος που κρατούσε, με κοίταξε με σεμνόν μειδίαμα και ανέβη από την στέγην της καλύβης μου, εκεί όπου ήτο και πριν».

Μας έλεγε δε ότι όλην την ημέραν εκείνην οι λογισμοί του ήσαν απορροφημένοι από αυτό το γεγονός και ο νους και η καρδία του ήσαν αιχμαλωτισμένοι εις την αγάπην του Χριστού.

Το παράδειγμα του Σωτήρος μας (παιδική προσευχούλα)

Κύριε Ιησού Χριστέ, Σύ είσαι ο Υιός του Θεού και έγινες άνθρωπος διά να σώσεις τον κόσμο. Γνωρίζουμε, ότι έζησες και Σύ σαν παιδί και έδειχνες τελείς υπακοή και αγάπη στην Παναγία μητέρα Σου και στον άγιο Ιωσήφ, τον προστάτη Σου. Σε παρακαλούμε λοιπόν να βοηθήσεις κι εμάς, διά ν’ ακολουθήσουμε το δικό Σου παράδειγμα. Φώτισέ μας να ζήσουμε σαν κι’ Εσένα μέσα στην οικογένειά μας. Βοήθησέ μας να δείχνουμε σεβασμό στους μεγαλυτέρους μας και αγάπη σε όλους, διά να έχουμε πάντοτε την αγάπη Σου και την προστασία Σου. Αμήν.

Πηγή: +Δημ. Γ. Παναγιωτόπουλου, Προσευχαί των Παιδιών

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ (Φωτογραφικό οδοιπορικό μέρος 2)

Συνέχεια από (1)

Μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους στη Μονή.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ (Φωτογραφικό οδοιπορικό μέρος 1)

Πορεία αγάπης, προσφοράς και θυσίας.

VatopaidiFriend: Θελήσαμε σήμερα να παρουσιάσουμε κάποιες άλλες πτυχές από τη ζωή του μακαρίου Γέροντα μας, έτσι όπως τις καταγράψαμε φωτογραφικά, στη διάρκεια των πολλών χρόνων της γνωριμίας και συναναστροφής μας. Στιγμές καθημερινές, στους κήπους, στο ψάρεμα, στη βάρκα, στις δραστηριότητες της Μονής Βατοπαιδίου και παλιότερα της Σκήτης, στη συναναστροφή με τους «πεινώντες και διψώντες Χριστό», στη μακρινή Αυστραλία, στις επισκέψεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας μας, και στην Κύπρο μας. Ποτέ δεν υπολόγισε τον κίνδυνο, τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα χιόνια, τους καύσωνες, προκειμένου να αναπαύσει τις ψυχές που διψούσαν, που οι πειρασμοί και οι δυσκολίες βάραιναν τις ζωές τους, να συναντήσει τις «κορούλες του», όπως έλεγε, που δεν μπορούσαν να πάνε στο Άγιο Όρος, να νουθετήσει μοναχές που ζητούσαν «λόγον αγαθόν». Σε όλους είχε να προσφέρει «λόγον παρακλήσεως» σε παιδιά, νέους, μεγαλύτερους, άνδρες, γυναίκες. Όλους με τρόπο διακριτικό και φιλάνθρωπο οδηγούσε στην πηγή της «Όντως ζωής». Έγινε «τοις πάσι τα πάντα» προκειμένου να δείξει «οδόν μετανοίας». Σε μας, τους κοσμικούς, πάντοτε τόνιζε να έχουμε «θάρρος και υπομονή, να κρατούμε την αγάπη, την ενότητα στην οικογένεια, να έχουμε ταπεινό φρόνημα, πίστη στην πρόνοια του Θεού και συμπάθεια στους συνανθρώπους μας». Σε κάθε δυσκολία, μας τόνιζε χαρακτηριστικά: «πού είναι ο Θεός; Γίνεται τίποτε χωρίς Θεό;»

(Οι φωτογραφίες είναι χωρίς χρονολογική σειρά. ).

Είπε Γέρων

O Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός μπροστά στην εικόνα του Γέροντά του, Ιωσήφ του Ησυχαστή.

Η βιωτή σου Γέρων Ιωσήφ, τα άνω κάτω έφερε στην άχαρη ζωή μου

η τελευταία σου όμως στιγμή, συγκλόνισε πάνσεπτε, την άκαμπτη ψυχή μου

Πόσο η Παντάνασσα σ΄ αγάπησε αθλητή για να το πω, καθόλου δεν το ξέρω.

Έκανες όμως το σταυρό, πριν ανεβείς στον ουρανό, μονάχα τούτο λέω

Έδιωξες πρώτα μακριά, κάθε σκιά του σκότους

και ψέλλισες ονόματα, αθανάτων απ΄ τους Αγίους Τόπους.

Μόνο εσύ τους έβλεπες σαν ήρθανε, όλοι σιμά σου

να σε οδηγήσουνε όσιε, πλάϊ στην Άνασσά σου.

«Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε, γιατί θα γελάσετε»: ένα εντυπωσιακό κείμενο του DeFreJus

«Τότε αυτός κοιτώντας στους μαθητές του είπε: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι εσείς που τώρα πεινάτε, γιατί σε σας θα δοθεί να χορτάσετε. Μακάριοι εσείς που τώρα κλαίτε, γιατί θα γελάσετε. Μακάριοι είστε, όταν σας μισήσουν οι άνθρωποι κι όταν σας αφορίσουν και σας περιγελάσουν και δυσφημίσουν τ’ όνομά σας, επειδή πιστεύετε στον Υιό του Ανθρώπου. Χαρείτε την ημέρα εκείνη και σκιρτήστε, γιατί, πράγματι μεγάλος είναι ο μισθός σας στον ουρανό! Άλλωστε τα ίδια έκαναν στους προφήτες οι πρόγονοί τους»» (Λουκ. 6, 20-23).

Ο όντως Μακάριος Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός, έχοντας πραγματικά κλαύσει πικρώς σε όλη του τη μαρτυρική επί γης ζωή, έχοντας θρηνήσει για όσους με ζηλοφθονία και κακότητα, υποκινούμενοι από τον εχθρό της σωτηρίας μας διάβολο, τον κατεδίωξαν, τον συκοφάντησαν με τις πιο αισχρές και εξοντωτικές κατηγορίες, αρχής γενομένης από μεγαλόσχημους Ψευδαδέλφους εντός της Εκκλησιαστικής Διοίκησης, και τελικώς τον ανέβασαν επί του σταυρού του προσωπικού του μαρτυρίου, μπορεί τώρα ελεύθερος και δικαιωμένος από τον μοναδικό Κριτή Ζώντων και Νεκρών να χαμογελάσει, να αναπαυθεί, να απολαύσει τους πλούσιους καρπούς των πνευματικών και υλικών του πόνων και καμάτων.

Ο Κύριός μας θέλησε να επιβεβαιώσει με ένα εντυπωσιακό και τοις πάσι φανερό τρόπο τον μακαρισμό που ο Ίδιος εξέφρασε όπως διαβάσαμε ανωτέρω: «μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε». Και του χάρισε το χαμόγελο αμέσως μετά την οσιακή του κοίμηση, ζωγραφίζοντας το ιερό του λείψανο με τις ακτίνες της ακτίστου Θείας Χάριτος και διαδηλώνοντας έτσι την ευαρέσκεια του Ουρανού για όσα με καρτερικότητα, συγχωρητικότητα και ακατάβλητο πνευματικό και ηθικό σθένος υπέμεινε.