Μέσα σε ατμόσφαιρα μεγάλης κατανύξεως και ισχυρής συγκινήσεως, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Ευσέβιος ετέλεσε το πρωΐ της Κυριακής 22 Ιουλίου στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Μεγάλης Παναγίας την κουρά σε ρασοφόρο μοναχό του δοκίμου αδελφού της Μονής, Θεοδώρου Γουναρίδη, ο οποίος έλαβε το μοναχικό όνομα Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Μεταστροφή του Αγίου Κωνσταντίνου. Πίνακας του Peter Paul Rubens (1577-1640)
21 Μαΐου. Των Αγίων Θεοστέπτων βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης.
ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ
Σωματική αδιαθεσία στην Ελενόπολη και προσευχές για το βάπτισμα.
Πρώτα αισθάνθηκε κάποια σωματική αδιαθεσία που την ακολούθησε ασθένεια. Τότε πήγε στα θερμά λουτρά της πόλεώς του. Από εκεί έφθασε στη Ελενόπολη, πόλη που την ονόμασε έτσι για να τιμήσει το όνομα της μητέρας του. Αφού πέρασε το χρόνο του στο ναό των Μαρτύρων ανέπεμψε ικεσίες και παρακλήσεις στο Θεό.
Επειδή κατάλαβε ότι πλησίαζε το τέλος της ζωής του, σκέφθηκε ότι τώρα είναι καιρός καθάρσεως των πλημμελημάτων του παρελθόντος, πιστεύοντας ότι θα καθαριζόταν η ψυχή του από όσες αμαρτίες έκανε ως άνθρωπος με τη δύναμη των μυστικών λόγων και με το λουτρό της σωτηρίας, δηλ. το βάπτισμα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Κυριακή των Βαΐων
Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη Ιερουσαλήμ. Η ώρα του Πάθους Του πλησιάζει. Εκπληρώνοντας το θέλημα του Πατέρα Του, θα δοκιμάσει, όχι μόνο εμπτυσμούς, κολαφισμούς, ραπίσματα, ατιμίες, ύβρεις και όλα τα άλλα, αλλά και την άκρα οδύνη του σταυρικού θανάτου. Θα θανατωθεί, αλλά θα θανατώσει την αμαρτία και τον θάνατο, που αυτή έφερε, αφού θα την «κατακρίνει (=καταδικάσει) εν τη σαρκί αυτού» (Ρωμ. 8, 3). Ο δικός Του θάνατος δεν θα είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, αλλά άκρας υπακοής στον Θεό Πατέρα. Γι’ αυτό γίνεται θάνατος ζωηφόρος, δηλαδή ανάσταση και πηγάζει στον κόσμο τη ζωή. Αν ήταν κι ο δικός Του θάνατος αποτέλεσμα παρακοής και φυγής από τον Θεό, θα γινόταν κι Αυτός αιχμάλωτος του θανάτου και του Άδη και ο άνθρωπος δεν θα εσώζετο. Αυτό όμως δεν ήταν δυνατό να συμβεί, γιατί η ανθρώπινη φύση Του, ήταν ενωμένη αχώριστα με τη θεία και υπάκουε πάντοτε σ’ αυτή. Ο Κύριος, ως άνθρωπος, πειράσθηκε από το διάβολο για να υποστεί από το θέλημα του Θεού. Πάντοτε όμως νικούσε τον πειρασμό και τον πειράζονται, με την εμμονή στο πατρικό θέλημα, όσο κι αν αυτό σήμαινε θυσία για την ανθρώπινη φύση Του. Ήταν μια διαρκής «κένωση». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Είναι φυσικό, επειδή όλοι σας γερνάτε και προσβάλλεσθε από ασθένειες, να ετοιμάζεσθε επίσης για το αναπόφευκτο. Να ετοιμάζεσθε όμως εορταστικά, σαν να ετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη στιγμή της επίγειας υπάρξεώς μας και όχι με αίσθημα απογνώσεως και αχαριστίας.
Οφείλουμε να ζούμε το κάθε πάθημα όχι μόνο ως προσωπικό μας, άλλα ως συμμέτοχοι των παθημάτων όλης της ανθρωπότητος. Με την πείρα των δικών μας παθημάτων γνωρίζουμε τη ζωή του κόσμου, ζούμε την τραγωδία ολόκληρης της ανθρωπότητος, διευρύνουμε τη συνείδησή μας ως τα πέρατα του κόσμου αυτού, ως την υπέρβαση των περάτων αυτών, ως την κατάκτηση του Απείρου. Τα παθήματα μπορούν να αποβούν νέα γέννηση, ανώτερη από την πρώτη, αν τα ζούμε όχι ως ατομικά μας, αλλά ως Αποκάλυψη γι’ αυτά που συμβαίνουν μέσα στον κόσμο. Τότε το καθετί γίνεται αυθεντικό και μεγάλο γεγονός, και το πνεύμα μας κατοπτεύει τα βάθη του σύμπαντος, γίνεται ικανό να ψαύσει το πρωταρχικό Είναι, δηλαδή τον Θεό, τον Πατέρα μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς
«Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον· ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση» (Α’ Ιωάννου 5,16).
Ευαγγελικό είναι να επιθυμείς για τον καθένα την σωτηρία του και να εργάζεσαι γι’ αυτήν. Αυτή είναι η επιθυμία του Χριστού για καθέναν, αυτό πρέπει να είναι και δική μας επιθυμία. Και τούτο σημαίνει: να μην επιθυμούμε για κανέναν την αμαρτία και εκείνο που είναι αμαρτωλό, αλλά πάντα να επιθυμούμε το αγαθό και εκείνο που οδηγεί στον Πανάγαθο· να μην επιθυμούμε για κανέναν το θάνατο και ό,τι είναι θανατηφόρο, αλλά πάντα να επιθυμούμε την αθανασία και ό,τι οδηγεί στην αθανασία· να μην επιθυμούμε για κανέναν τον διάβολο και εκείνο που είναι διαβολικό, αλλά για τον καθέναν να επιθυμούμε τον Χριστό και ό,τι είναι του Χριστού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πιστεύεις στην Ανάσταση του Χριστού;
Το ερώτημα αυτό είναι λίαν σημαντικό και κομβικό, αφορά δε στην ύπαρξη και στην αυτοσυνειδησία της ίδιας της Εκκλησίας, αλλά και στη θέση όλων μας, των Χριστιανών στους κόλπους Της, δεδομένου ότι όλη η ζωή και η δραστηριότητα της Εκκλησίας στο διάβα των αιώνων ανελίσσεται πέριξ του θαυμαστού αυτού γεγονότος, όπως επίσης και ότι η αυθεντικότητα της πίστης του λαού προσδιορίζεται από την ομολογία της, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αποδοχή της Αναστάσεως του Θεανθρώπου είναι το Α και το Ω της πνευματικής ζωής και της θρησκευτικότητας των Χριστιανών. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Με το φως στη καρδιά
Πόσους αιώνες ζήσαμε, οι Έλληνες εμείς, σ’ αυτό το ανήσυχο ακρόπρωρο της Ευρώπης, ρωτώντας για το θάνατο, με τα μάτια καρφωμένα στο σκοτεινό σημείο της φυγής του ανθρώπου από τη ζωή ! Ο ουρανός και το διεγερτικό για το πνεύμα φως του μας άφησαν από την αρχαιότητα ανοιχτούς, έκθετους στο μυστήριο. Κάτι περισσότερο : ξύπνησαν μέσα μας τη μεγάλη απορία του θανάτου, το ριζικό ερώτημα που με το στόμα των τραγικών το ρίξαμε καταπρόσωπο της μοίρας μας και τ’ ονομάσαμε Ύβρη. Γιατί πουθενά αλλού ίσως όσο στον τόπο αυτό, ο άνθρωπος δεν κέρδισε ζώντας τη βεβαιότητα για την αθανασία του και δεν την είδε να συντρίβεται μέσα στο θάνατο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Προσέξτε ότι ο Παύλος διακηρύσσει: Το φθαρτό τούτο σώμα θα ενδυθεί με αφθαρσία. Και το θνητό θα ενδυθεί με αθανασία (Α’ Κορ. ιε’ 53). Το σώμα λοιπόν θ’ αναστηθεί. Θ’ αλλάξει κατάσταση όπως το σίδερο, που μπαίνει στη φωτιά και μεταβάλλεται σε μια φλεγόμενη μάζα. Κάπως έτσι θα μεταβληθούν οι ιδιότητες του σώματος μας, σύμφωνα με τη θέληση του Κυρίου, που θα το αναστήσει.
Τα σώματα μάλιστα των αγίων θα λάμψουν σαν τον ήλιο, καθώς έχει γραφτεί. Θ’ αποκτήσουν τη λαμπρότητα της σελήνης και ολόκληρου του ουρανού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Το δόγμα της Αναστάσεως είναι φοβερά σκληρό για τον φυσικό άνθρωπο (αυτόν που ζει έξω από τη χάρη του Θεού). Ο ανθρώπινος λόγος είναι αδύνατο να συγκατατεθεί σε μια τόσο παράδοξη ιδέα. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν ο λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος ν’ αποδεχτεί ότι το σώμα που χάθηκε, φαγώθηκε από τα θηρία ή τα ψάρια στις θάλασσες ή κάηκε στη φωτιά κι εξανεμίστηκε η τέφρα του, είναι δυνατόν τα μόριά του να ενωθούν ένα προς ένα, να ξαναγίνει πάλι όπως ήταν και να ξαναζήσει; Σ’ ένα τόσο μεγάλο μυστήριο η πίστη νικά το λόγο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
+Ανδρέα Θεοδώρου, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών
2) Το μυστήριο της θείας ευχαριστίας είναι το κέντρο της ορθόδοξης θείας λειτουργίας.
Περίοπτη θέση στη θεία λειτουργία κατέχει η προσφορά της θείας ευχαριστίας, που είναι το κατ’ εξοχήν μυστήριο του Χριστού. Όπως στο πεδίο της θείας οικονομίας η είσοδος του Χριστού στον κόσμο κατέληξε στο σταυρό, που πέθανε ο Κύριος για τη λύτρωση του κόσμου, έτσι και στη λειτουργία η λυτρωτική θεία οικονομία που συμβολίζεται με την είσοδο του Χριστού στον κόσμο (μικρή Είσοδος), καταλήγει στο Γολγοθά, όπου προσφέρεται το μυστήριο της Ζωής. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και βαπτίσθηκε Ευάγγελος. Στο σχολείο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Η ασθένεια του δασκάλου και η φτώχεια της οικογένειάς του τον έσπρωξαν να εργασθεί βόσκοντας τα λίγα ζώα της. Λίγο αργότερα, περίπου εννέα χρονών παιδάκι, εργάστηκε στο ανθρακωρυχείο της περιοχής και μετά σ΄ ένα παντοπωλείο γνωστού της οικογένειας, στον Πειραιά. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διόρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του.
Στα χέρια του οκτάχρονου τσοπανόπουλου είχε φτάσει ένα φυλλαιάκι με τον βίο του Αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, το οποίο διάβαζε συλλαβιστά. Αυτός ο Άγιος είχε συγκινήσει τον μικρό Ευάγγελο και του είχε δημιουργήσει τον πόθο να τον μιμηθεί. Έτσι, γύρω στα δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του κρυφά για το Άγιον Όρος και στο πλοίο συνάντησε τον μετέπειτα Γέροντά του, ιερομόναχο Παντελεήμονα, τον πνευματικό, που ασκήτευε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου στη Σκήτη Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους.
Σ΄ αυτόν τον Γέροντα και τον αυτάδελφό του μοναχό Ιωαννίκιο, ο νεαρός δόκιμος έκανε χαρούμενη και άκρα υπακοή και έτσι σε λίγα χρόνια αξιώθηκε να καρεί μοναχός και να μάθει έμπρακτα τα μυστικά της πνευματικής ζωής.
Αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης του στον Χριστό και στους γέροντές του, της υπακοής και της ασκήσεως του, ήταν να τον επισκεφθεί η Χάρη του Θεού και να του δοθεί σε νεαρή ηλικία το χάρισμα της διοράσεως, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΣΥΝΑΞΑΡΙ 15ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Σήμερα γιορτάζουμε τη μνήμη της άγιας και σεβάσμιας Μετάστασης της άχραντης δέσποινας μας, Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, όταν ευδόκησε ο Θεός μας Χριστός να παραλάβει κοντά του τη Μητέρα του, γνωστοποιώντας τη Μετάσταση της από τη γη με άγγελο πριν από τρεις μέρες. Λέει· «Είναι καιρός εσένα τη Μητέρα μου να σε πάρω κοντά μου. Να μη θορυβηθείς λοιπόν καθόλου γι’ αυτό, αλλά χαρούμενη να δεχτείς την είδηση, γιατί μεταβαίνεις στην αθάνατη ζωή». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Εις Διαφόρους Περιστάσεις
Το κέντρο των προσευχών μας θα πρέπει να είναι ο Ιησούς Χριστός, θα ζητώμεν από τον Πατέραν θεόν εν ονόματι Ιησού Χριστού και θα λαμβάνωμεν (εάν βεβαίως καλώς αιτώμεν) κατά το: «Ό,τι αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματι μου, δω ημίν» (Ιωάν. ιε΄16). Μετά όμως τον Ιησούν Χριστόν ας παρακαλώμεν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, ήτις έχει μεγάλην παρρησίαν εις τον Υιόν Της. Και εν συνεχεία τους Αγίους του Κυρίου, οίτινες έλαβον παρά του Ιησού Χριστού διάφορα χαρίσματα κατά το Μαρτύριόν των και σπεύδουν εις βοήθειάν μας. Οι Άγιοι και τα διάφορα χαρίσματα των έχουν ως εξής:
1. Ο Άγιος Κυπριανός, η Ιουστίνη η Παρθένος και η Αγία Θωμαΐς, βοηθούν εις την καταπολέμησιν των σαρκικών πειρασμών ως και επί παντός είδους μαγείας και την λύσιν αυτών.
2. Ο Άγιος Ανδρόνικος και η Αγία Αθανασία, βοηθούν τα ανδρόγυνα που θέλουν να εγκρατευθούν δι΄ανωτέραν πνευματικήν ζωήν. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Παναγία, η Αγία Νάπα.
Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.
Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.
Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.
Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.
Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.
Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.
Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς
«Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον, εστίν αμαρτία προς θάνατον ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση» (Α’ Ιωάν. ε’ 16).
Ευαγγελικός, δηλαδή σύμφωνος με το Ευαγγέλιο, είναι οποίος επιθυμεί για τον καθένα την σωτηρία και εργάζεται γι’ αυτό. Αυτή είναι η επιθυμία του Χρίστου απέναντι στον καθένα και αύτη πρέπει να γίνει και δική μας επιθυμία. Και αυτό σημαίνει: Δεν θέλουμε σε κανέναν να είναι στην αμαρτία και σε ό,τι είναι αμαρτωλό, αλλά επιθυμούμε στον καθένα να βρίσκεται στο καλό και σε ό,τι είναι θεάρεστο.
Δεν επιθυμούμε σε κανέναν τον θάνατο και ό,τι είναι θανατηφόρο, αλλά πάντα επιθυμούμε την αθανασία και αυτό που οδηγεί στην αθανασία. Δεν επιθυμούμε σε κανένα να είναι με τον διάβολο και με ό,τι είναι διαβολικό, αλλά επιθυμούμε ο καθένας να είναι με τον Χριστό και με ό,τι είναι του Χριστού. Οι άνθρωποι οι όποιοι αγαπούν την αμαρτία επιθυμούν για τον εαυτό τους τον θάνατο. Αν κάποιος ανεπιστρεπτί είναι «ερωτευμένος» με την αμαρτία, τότε αυτός είναι ήδη νεκρός, είναι αυτόχειρας (αυτοκτόνησε).
Αν θέλει κάποιος την αμαρτία για τον άλλον, τότε θέλει γι’ αυτόν τον θάνατο. Γιατί «η αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α’ 15). Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Οσίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Πόποβιτς
– Πώς γίνεται κανείς από αμαρτωλός δίκαιος; Να, που έχομε ένα πλήθος από συγκλονιστικά παραδείγματα μέσα στους βίους των αγίων! Πως μπορεί κάποιος από ληστής, πόρνος, μέθυσος, άσωτος, φονιάς, μοιχός, να γίνει άγιος; Γι᾽ αυτό θα βρούμε πάμπολλα παραδείγματα εδώ. Επίσης – πως από έναν φίλαυτο, φιλόζωο, ιδιοτελή, άπιστο, άθεο, υπερήφανο, φιλάργυρο, εμπαθή, ένα κακούργο, ένα διαφθαρμένο, οργίλο, πονηρό, ύπουλο, χαιρέκακο, φθονερό, κενόδοξο, φιλόδοξο, κακοήθη, άρπαγα και ανελεήμονα, πως γίνεται ένας άνθρωπος του Θεού; Οι «Βίοι των Αγίων» θα μας το δείξουν και εξηγήσουν.
Επίσης στους «Βίους των Αγίων» έχομε παρά πολλά και θαυμαστά παραδείγματα για το πως ένας νέος γίνεται άγιος νέος, μια κόρη γίνεται άγια κόρη, πως ένας γέρος γίνεται άγιος γέρος, πως μια γερόντισσα γίνεται άγια γερόντισσα, πως ένα παιδί γίνεται άγιο παιδί, πως οι γονείς γίνονται άγιοι γονείς, πως ένας γιός γίνεται άγιος γιός, πως μια θυγατέρα γίνεται άγια θυγατέρα, πως μια οικογένεια γίνεται άγια οικογένεια, πως μια κοινωνία γίνεται άγια κοινωνία, πως ένας ιερέας γίνεται άγιος ιερέας, πως ένας επίσκοπος γίνεται άγιος επίσκοπος, πως ένας βοσκός γίνεται άγιος βοσκός, πως ένας γεωργός γίνεται άγιος γεωργός, πως ένας βασιλιάς γίνεται άγιος βασιλιάς, πως ένας εργάτης γίνεται άγιος εργάτης, πως ένας δικαστής γίνεται άγιος δικαστής, πως ένας δάσκαλος γίνεται άγιος δάσκαλος, πως ένας καθηγητής γίνεται άγιος καθηγητής, πως ένας στρατιώτης γίνεται άγιος στρατιώτης, πως ένας αξιωματικός γίνεται άγιος αξιωματικός, πως ένας κυβερνήτης γίνεται άγιος κυβερνήτης, πως ένας γραμματέας γίνεται άγιος γραμματέας, πως ένας έμπορος γίνεται άγιος έμπορος, πως ένας μοναχός γίνεται άγιος μοναχός, πως ένας οικοδόμος γίνεται άγιος οικοδόμος, πως ένας γιατρός γίνεται άγιος γιατρός, πως ένας τελώνης γίνεται άγιος τελώνης, πως ένας επαγγελματίας γίνεται άγιος επαγγελματίας, πως ένας φιλόσοφος γίνεται άγιος φιλόσοφος, πως ένας επιστήμονας γίνεται άγιος επιστήμονας, πως ένας πολιτικός γίνεται άγιος πολιτικός, πως ένας υπουργός γίνεται άγιος υπουργός, πως ένας φτωχός γίνεται άγιος φτωχός, πως ένας πλούσιος γίνεται άγιος πλούσιος, πως ένας δούλος γίνεται άγιος δούλος, πως ένας δεσπότης γίνεται άγιος δεσπότης, πως οι σύζυγοι γίνονται άγιοι σύζυγοι, πως ένας συγγραφέας γίνεται άγιος συγγραφέας, πως ένας καλλιτέχνης γίνεται άγιος καλλιτέχνης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Οσίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Πόποβιτς
Αλλά με την αγία ζωή τους και με τα άγια πρόσωπά τους οι άγιοι του Θεού, επιβεβαιώνουν με τρόπο πειστικό και αληθινό και όλα τα άλλα δόγματα, όπως: για την Εκκλησία, για την χάρη, για τα άγια μυστήρια, για τις άγιες αρετές, για τον άνθρωπο, για την αμαρτία, για τα ιερά λείψανα, για τις άγιες εικόνες, για τη μέλλουσα ζωή, για όλα τα άλλα, πού αποτελούν τη θεανθρώπινη οικονομία της σωτηρίας. Ναι, οι «βίοι των Αγίων» είναι η εμπειρική Δογματική. Είναι η βιωματική Δογματική, Δογματική η οποία έχει γίνει βίωμα μέσα στην αγία ζωή των αγίων ανθρώπων του Θεού.
Εκτός από αυτά, οι «Βίοι των Αγίων» περιέχουν και όλη την ορθόδοξη Ηθική, – το ορθόδοξο ήθος, σ’ ολόκληρη τη λάμψη του θεανθρώπινου μεγαλείου του και της ακατάβλητης δυνάμεώς του. Στους βίους των αγίων αποδεικνύεται και φαίνεται με τρόπο πειστικό και πραγματικό, ότι τα άγια μυστήρια είναι οι πηγές των αγίων αρετών, οι δε άγιες αρετές, καρποί των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας, διότι απ’ αυτές γεννιώνται, με αυτές αναπτύσσονται και τρέφονται και ζουν, με αυτές τελειοποιούνται και αιωνίζονται. Όλοι οι θείοι ηθικοί νόμοι πηγάζουν από τα άγια μυστήρια και πραγματοποιούνται με τις άγιες αρετές. Γι᾽ αυτό και οι «Βίοι των Αγίων» αποτελούν τη βιωματική Ηθική, την εφαρμοσμένη Ηθική. Εξ άλλου, αυτοί πάλιν οι «Βίοι των Αγίων» βεβαιώνουν αναμφισβήτητα ότι η Ηθική δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία εφαρμοσμένη Δογματική. Ολόκληρη η ζωή των αγίων αποτελείται από τα άγια μυστήρια και τις άγιες αρετές, τα δε άγια μυστήρια και οι άγιες αρετές είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, του ενεργούντος τα πάντα εν πάσι (1 Κορ. 12, 4, 6, 11). Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Οσίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Πόποβιτς
Λοιπόν, οι «Βίοι των Αγίων»; – Να, βρισκόμαστε σε χώρο ουράνιο, διότι η γη γίνεται ουρανός με τους αγίους του Θεού. Κοιτάξτε ότι βρισκόμαστε μεταξύ τών αγγέλων που έχουν σώμα, ανάμεσα σε χριστοφόρους. Όπου δε είναι αυτοί, εκεί βρίσκεται και ολόκληρος ο Κύριος ο Θεός, μέσα σ’ αυτούς και με αυτούς και ανάμεσα σ’αυτούς («ο Θεός ο εν αγίοις αναπαυόμενος», «Θεός εν μέσω θεών»)· εκεί είναι και όλη η αιώνια Αλήθεια του Θεού και όλη η αιωνία Δικαιοσύνη του Θεού και όλη η αιώνια Αγάπη του Θεού και όλη η αιώνια Ζωή του Θεού.
Οι «Βίοι των Αγίων»! – Να, βρισκόμαστε στον παράδεισο, όπου φυτρώνει και αυξάνει ό,τι είναι θείο, άγιο, αθάνατο, αιώνιο, δίκαιο, αληθινό, ευαγγελικό. Διότι στον κάθε άγιον άνθησε με το Σταυρό το δένδρο της ζωής, της αιώνιας, θείας και αθάνατης ζωής, και καρποφόρησε πολλούς καρπούς. Ο δε Σταυρός εισάγει στον παράδεισο, εισάγει και εμάς μετά τον ληστή, ο οποίος, για να μας ενθαρρύνει, μπήκε πρώτος στόν παράδεισο μετά τον Πανάγιον Θείον Σταυροφόρον, τον Χριστόν · μπήκε δε με το σταυρό της μετανοίας.
Οι «Βίοι των Αγίων»! – Να, βρισκόμαστε στην αιωνιότητα· χρόνος δεν υπάρχει πλέον: «Χρόνος ουκέτι έσται» (Αποκ. 10, 7), διότι στους αγίους του Θεού βασιλεύει η αιώνια Θεία Αλήθεια, η αιώνια Θεία Δικαιοσύνη, η αιώνια θεία Αγάπη, η αιώνια Θεία Ζωή. Και «ο θάνατος ουκ έστι έτι» σ’ αυτούς, διότι όλη η ύπαρξή τους είναι γεμάτη από τις αναστάσιμες θείες δυνάμεις του Αναστάντος Κυρίου, του μοναδικού Νικητή του θανάτου και όλων των θανάτων σ’ όλους τους κόσμους. Δεν υπάρχει θάνατος γι᾽ αυτούς – τους αγίους ανθρώπους, διότι όλη η ύπαρξή τους είναι γεμάτη από τον Μόνον Αθάνατον – τον Υπεραθάνατον Κύριον και Θεόν μας Ιησούν Χριστόν. Ευρισκόμενοι μεταξύ αυτών εμείς πάνω στη γη, βρισκόμαστε μεταξύ των μοναδικά αληθινών αθανάτων, οι οποίοι νίκησαν κάθε άδην. Όταν είμαστε με αυτούς κανένα είδος θανάτου δεν μπορεί να μας βλάψει, διότι οι άγιοι είναι σαν αλεξικέραυνα του θανάτου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Οσίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Πόποβιτς
Ζώντες εν Χριστώ οι άγιοι κάνουν τα έργα του Χριστού, διότι δι᾽ Αυτού γίνονται όχι μόνο δυνατοί αλλά και παντοδύναμοι: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλ. 4, 13). Κατ᾽ αυτόν τον τρόπο γίνεται πραγματικότητα ο λόγος της Αυτοαληθείας, του Χριστού, ότι οι πιστεύοντες σ’ Αυτόν θα κάνουν τα δικά Του έργα και ακόμη μεγαλύτερα: «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει» (Ιω. 14, 12). Και πράγματι η σκιά του Απ. Πέτρου θεραπεύει τους αρρώστους· ο άγιος Μάρκος ο Αθηναίος με το λόγον του μετακινεί το όρος και πάλιν το σταματά… Όταν ο Θεός έγινε άνθρωπος, τότε η Θεία Ζωή έγινε και του ανθρώπου ζωή· η Θεία Δύναμη έγινε και δύναμη του ανθρώπου· η Θεία Αλήθεια και του ανθρώπου αλήθεια και η Θεία Δικαιοσύνη και του ανθρώπου δικαιοσύνη· όλα όσα είναι του Θεού, έγιναν και του ανθρώπου.
Τί είναι «Πράξεις των αγίων Αποστόλων»;
Είναι τα έργα του Χριστού, τα οποία κάνουν οι άγιοι Απόστολοι με τη δύναμη του Χριστού, ή μάλλον τα κάνουν διά του Χριστού, ο Οποίος ζει μέσα τους και ενεργεί δι᾽ αυτών.
Και η ζωή των αγίων Αποστόλων τί είναι;
Η βιώση της ζωής του Χριστού, που ζωή μεταδίδεται μέσα στήν Εκκλησίαν, σ’ όλους τους πιστούς ακολούθους Του και συνεχίζεται πάντοτε δι᾽ αυτών μέσω των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Οσίου ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ Πόποβιτς
Η αληθινή ζωή στη γη αρχίζει ακριβώς από την ανάσταση του Σωτήρα, διότι είναι ζωή που δεν τελειώνει με τον θάνατο. Χωρίς την ανάσταση του Χριστού η ανθρωπίνη ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αργό ψυχομάχημα, που καταλήγει αναπόφευκτα στον θάνατο. Αλλά αληθινή ζωή είναι εκείνη, η οποία δεν τελειώνει με τον θάνατο. Και μία τέτοια ζωή έγινε δυνατότης πάνω στη γη, μόνον με την ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού. Η ζωή είναι αληθινή ζωή μόνον εν τω Θεώ. Διότι αυτή είναι αγία ζωή και γι’ αυτό αθάνατη ζωή. Όπως μέσα στήν αμαρτία βρίσκεται ο θάνατος, έτσι και στήν αγιότητα η αθανασία. Μόνον με την πίστη στον Αναστάντα Χριστόν ο άνθρωπος ζει το περισσότερο αποφασιστικό θαύμα της υπάρξεώς του: τη μετάβαση από τον θάνατο στήν αθανασία, από το πεπερασμένο στήν αιωνιότητα, από τον άδην στόν παράδεισο. Μόνον τότε βρίσκει ο άνθρωπος τον εαυτόν του, τον αληθινό, τον αιώνιο εαυτό του: «απολωλώς ην, και ευρέθη», διότι – «νεκρός ην, και ανέζησε» (Λουκ. 15, 24).
Τι είναι οι χριστιανοί; Οι χριστιανοί είναι χριστοφόροι, και επομένως φορείς και κάτοχοι της αιώνιας ζωής· αυτό δε σύμφωνα με το μέτρο της πίστεώς τους και της αγιότητάς τους, η οποία είναι καρπός της πίστεως. Οι άγιοι είναι οι περισσότερον τέλειοι χριστιανοί, διότι έχουν αγιασθεί στόν μέγιστο, κατά τό δυνατό, βαθμό με την άσκηση της πίστεως στον Αναστάντα και αιωνίως ζώντα Κύριον Ιησούν. Πράγματι, αυτοί είναι οι μοναδικοί και αληθινοί αθάνατοι μέσα στο ανθρώπινο γένος, διότι με όλη την ύπαρξη τους ζουν εν τω Αναστάντι και για τον Αναστάντα Χριστόν, και ο θάνατος δεν έχει εξουσία πάνω τους. Η ζωή τους ολόκληρη είναι από τον Χριστό, και γι᾽ αυτό όλη είναι χριστο-ζωή · η σκέψη τους είναι χριστο-σκέψη· η αίσθησή τους χριστο-αίσθηση. Ό,τι είναι δικόν τους είναι πρώτα του Χριστού και μετά δικόν τους. Αν είναι η ψυχή, αυτή είναι πρώτα του Χριστού και μετά δική τους. Σ’ αυτούς δεν είναι αυτοί, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός Κύριος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς
Πριν από τον ερχομό του Σωτήρα Χριστού στον επίγειό κόσμο μας, εμείς οι άνθρωποι ξέραμε μόνο τον θάνατο και ο θάνατος εμάς. Κάθε τι το ανθρώπινο ήταν διαποτισμένο με το θάνατο, αιχμαλωτισμένο και κατανικημένο απ᾽ αυτόν. Ο θάνατος ήταν πιο κοντά και από τον εαυτό μας και περισσότερο πραγματικός από εμάς τους ίδιους· δυνατώτερος, ασυγκρίτως δυνατώτερος, από κάθε άνθρωπο χωριστά και από όλους τους ανθρώπους μαζί. Η γη ήταν μία φρικαλέα φυλακή του θανάτου και εμείς ανίσχυροι δέσμιοι και δούλοι του (πρβλ. Εβρ. 2, 14-15). Μόνο με την έλευση του Θεανθρώπου Χριστού «η ζωή εφανερώθη»· φανερώθηκε «η ζωή η αιώνιος» σε εμάς τους απελπισμένους θνητούς, τους άθλιους δούλους του θανάτου (πρβλ. 1 Ιωάνν. 1, 2). Αυτή τη «ζωήν αιώνιον» «εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών και αι χείρες ημών εψηλάφησαν»· αυτήν εμείς οι χριστιανοί «μαρτυρούμεν καί απαγγέλλομεν» προς όλους (1 Ιωάνν. 1, 1-2). Διότι ζώντες «εν κοινωνία» με το Σωτήρα Χριστό, ζούμε ήδη εδώ στη γη την αιωνία ζωή (πρβλ. 1 Ιωάνν. 1, 3). Από προσωπική μας εμπειρία το γνωρίζουμε: Ο Ιησούς Χριστός είναι «ο αληθινός Θεός καί ζωή αιώνιος». Γι αυτό και ήλθε Αυτός στον κόσμο: για να μας δείξει τον αληθινό Θεό και «εν Αυτώ» την αιωνία ζωή (1 Ιωάνν. 5, 11). Σ’ αυτό και μόνο υπάρχει η αληθινή, η πραγματική φιλανθρωπία: «ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον ίνα ζήσωμεν δι᾽ Αυτού» (1 Ιωάνν. 4, 9) και εν Αυτώ την αιωνία ζωή. Γι᾽ αυτό «ο έχων τον Υιόν έχει την ζωήν· ο μη έχων τον Υιόν του Θεού την ζωήν ουκ έχει» (1 Ιωάνν. 5, 12), αλλά βρίσκεται όλος μέσα στο θάνατο. Η μόνη αληθινή ζωή μας, είναι η ζωή στον μόνο αληθινό Θεό και Κυρίον Ιησού Χριστό, επειδή είναι ολοκλήρωτικά αιωνία και ισχυρότερη από το θάνατο. Διότι, πως μπορεί να ονομασθεί ζωή εκείνη, που είναι μολυσμένη από τον θάνατο και τελειώνει σ’ αυτόν; Όπως το μέλι, όταν το ανακατέψουμε με το δηλητήριο δεν είναι πλέον μέλι, διότι μεταβάλλεται όλο σε δηλητήριο, έτσι και η ζωή, η οποία τελειώνει με τον θάνατο, δεν είναι πλέον ζωή. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Προσκύνηση του Αρνίου (Αποκάλυψη, κεφ. 4-5). Μικρογραφία από (ορθόδοξο) ισπανικό χειρόγραφο του 10ου αιώνα περίπου
Κάλλιστου Γουέαρ, Επίσκοπου Διοκλείας
«Στην ανάσταση» λένε οι ομιλίες του αγ. Μακαρίου, «όλα τα μέλη του σώματος θ’ αναστηθούν: ούτε μια τρίχα δεν θα χαθεί» (πρβλ. Λουκ. 21,18). Ταυτόχρονα λέγεται ότι το αναστημένο σώμα θα είναι «πνευματικό σώμα» (βλ. Α’ Κορ. 15,35-46). Αυτό δεν σημαίνει ότι στην ανάσταση τα σώματά μας κατά κάποιο τρόπο θα εξαϋλωθούν· αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ύλη, όπως την ξέρουμε σ’ αυτό τον πεπτωκότα κόσμο, μ’ όλη της την αδράνεια και αδιαφάνεια δεν είναι η ίδια εκείνη ύλη, που ο Θεός την προόριζε να είναι. Ελευθερωμένο από την πλαδαρότητα της πεπτωκυίας σάρκας το σώμα στην ανάσταση θα μετέχει στις ιδιότητες του ανθρώπινου σώματος του Χριστού κατά τη Μεταμόρφωση κι έπειτα στην Ανάσταση. Αλλά, αν και μεταμορφωμένο, το σώμα μας στην ανάσταση θα αναγνωρίζεται ακόμη σαν το ίδιο σώμα, που έχουμε τώρα· θα υπάρχει μια συνέχεια ανάμεσα στα δύο. Με τα λόγια του αγ. Κυρίλλου Ιεροσολύμων:
Είναι αυτό το ίδιο σώμα που θ’ αναστηθεί, αν και όχι στην τωρινή του κατάσταση της αδυναμίας· γιατί θα ενδυθεί «αφθαρσία» (Α’ Κορ. 15,53) κι έτσι θα μεταμορφωθεί… Δεν θα χρειάζεται πια τις τροφές που τρώμε τώρα για να το διατηρήσουμε ζωντανό, ούτε σκάλες για να το ανεβάσουμε· γιατί θα γίνει πνευματικό και θα είναι κάτι το θαυμάσιο, τέτοιο που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε όπως πρέπει.
Και ο Αγ. Ειρηναίος μαρτυρεί: Ούτε η δομή ούτε η ουσία της δημιουργίας καταστρέφεται. Είναι μόνο το «σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. 7,31) που περνάει -δηλαδή οι συνθήκες που δημιούργησε η πτώση. Και όταν αυτό το «σχήμα» θα έχει παρέλθει, ο άνθρωπος θ’ ανανεωθεί και θα ανθίσει σε μια ακμή ζωής που θα είναι άφθαρτη, έτσι ώστε να μη μπορεί πια να γεράσει. Θα υπάρξει «ουρανός καινός και γη καινή» (Αποκ. 21,1)· και σ’ αυτό τον καινούργιο ουρανό και την καινούργια γη ο άνθρωπος θα κατοικεί πάντα νέος και για πάντα συνομιλώντας με το Θεό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Προσκύνηση του Αρνίου (Αποκάλυψη, κεφ. 4-5). Μικρογραφία από (ορθόδοξο) ισπανικό χειρόγραφο του 10ου αιώνα περίπου.
Κάλλιστου Γουέαρ, Επίσκοπου Διοκλείας
«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).
«Σ’ όλες τις ψυχές που αγαπούν το Θεό, σ’ όλους τους αληθινούς Χριστιανούς, θάρθει κάποιος πρώτος μήνας του Χρόνου, σαν τον Απρίλη, μια μέρα ανάστασης.» (Ομιλίες του Αγ. Μακαρίου).
«Όταν ο Αββάς Ζαχαρίας επρόκειτο να πεθάνει, τον ρώτησε ο Αββάς Μωυσής: «Τι βλέπεις;» Και ο Αββάς Ζαχαρίας απάντησε: «Πάτερ, δεν είναι καλύτερα να μην πω τίποτε;» «Ναι, παιδί μου», είπε ο Αββάς Μωυσής, «είναι καλύτερα να μην πεις τίποτε».(Αποφθέγματα των Πατέρων της Ερήμου).
«Ο λόγος είναι το όργανο αυτού του κόσμου. Η σιωπή είναι το μυστήριο του μέλλοντος αιώνος.» (Άγ. Ισαάκ ο Σύρος).
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του Μέλλοντος Αιώνος». Στραμένο προς το μέλλον, το «Πιστεύω» τελειώνει με μια νότα προσδοκίας. Αλλά, αν και τα Έσχατα πράγματα θάπρεπε ν’ αποτελούν το σημείο για μια συνεχή αναφορά σ’ όλη αυτή την επίγεια ζωή, δεν μπορούμε να μιλήσουμε με καμιά λεπτομέρεια για την πραγματικότητα του Μέλλοντος Αιώνος. «Αγαπητοί», γράφει ο άγ. Ιωάννης, «νυν τέκνα Θεού εσμέν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα» (Α’ Ιω. 3,2). Μεσ’ από την πίστη μας στο Χριστό, αποκτάμε πότε-πότε μια ζωντανή, προσωπική σχέση με το Θεό· και ξέρουμε, όχι σαν υπόθεση, αλλά σαν πραγματικό γεγονός εμπειρίας, ότι αυτή η σχέση ήδη έχει μέσα της τα σπέρματα της αιωνιότητας. Αλλά σαν τι μοιάζει το να μη ζει κανείς μέσα στη ροή του χρόνου παρά μέσα στο αιώνιο Τώρα, όχι κάτω από τις συνθήκες της πτώσης αλλά μέσα σ’ ένα σύμπαν όπου ο Θεός είναι «τα πάντα τοις πάσι» -απ’ αυτό έχουμε μόνο μερικές λάμψεις μα όχι καθαρή αντίληψη· κι έτσι θάπρεπε πάντα να μιλάμε με προσοχή, σεβόμενοι την απαίτηση της σιωπής. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΣΥΝΑΞΑΡΙ
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο) 