»Εσύ είσαι Δέσποινα»;Ενα πρότυπο χριστιανικής αγάπης!

Πρότυπο χριστιανικής αγάπης υπήρξε η Δέσποινα, μητέρα δύο αγοριών εκ των οποίων ο μικρότερος έγινε μετά την κοίμησή της μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου στον Άθωνα. Όλοι οι φτωχοί, οι γέροι και οι ασθενείς της περιοχής που ζούσε, περίμεναν παρηγοριά και ανάπαυσι απ΄ αυτή. Πολλές φορές άφηνε δουλειές του σπιτιού, με την συγκατάθεσι βέβαια του συζύγου της, και έτρεχε στα φτωχικά σπίτια για να περιποιηθή τα γεροντάκια. Αν δεν τους καθάριζε το σπίτι, δεν τους έλουζε και δεν τους τάϊζε, δεν έφευγε, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένη.

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της,

«Ihtida»: Η Ρωμιοσύνη που έμεινε στην Τουρκία μετά το 1922

Νίκου Χειλαδάκη
Δημοσιογράφου- Συγγραφέα-Τουρκολόγου

Στις 30 Ιανουαρίου του 1923 υπογράφτηκε η συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, (Türk – Yunan Mübadelesine İlişkin Sözleşme ve Protokol Anlaşması). Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή, όλοι οι Ρωμηοί χριστιανοί της Μικράς Ασίας και της ανατολικής Θράκης πλην της Κωνσταντινούπολης και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, θα έπρεπε να φύγουν για την Ελλάδα ενώ από την άλλη πλευρά οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας πλην της δυτικής Θράκης, θα έπρεπε να πάνε στην Τουρκία. Έτσι ένα θλιβερό καραβάνι της προσφυγιάς ξεκινούσε από τα πατροπαράδοτα χώματα της Μικράς Ασίας στον δρόμο της εξορίας. Στην Μικρά Ασία δεν θα ακούγονταν πια ο ήχος της καμπάνας που θα καλούσε το ελληνορθόδοξο ποίμνιο για την Θεία Λειτουργία, ένας ήχος που ηχούσε αδιάκοπα επί δυο σχεδόν χιλιετίες.

Έφυγαν όμως όλοι οι Ρωμηοί;

Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Ευβοίας, όπως τον γνώρισα (2)

Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος με την θαυματουργή εικόνα του Οσίου Δαβίδ έξω από το Καθολικό της Μονής

Σύντομο Βιογραφικό

Ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε την 5-11-1920 στο Λεβίσι της Μικράς Ασίας, κωμόπολη 5.000 περίπου κατοίκων, απέναντι της Ρόδου, λίγα χιλιόμετρα στο εσωτερικό από την παραλία.

Οι γονείς του ήταν ο Σταυρός Τσαλίκης, τεχνίτης οικοδόμος και μητέρα του η Θεοδώρα Κρεμμυδά του Γεωργίου και της Δέσποινας.

Το 1922, με την Μικρασιατική καταστροφή, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας εξεδιώχθησαν από τους Τούρκους και η οικογένεια του…

Εσφαγμένη Κυρία

Η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας Εσφαγμένης στο νάρθηκα του καθολικού της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.

Εκκλησιάρχης σκοτισθείς

υπό ακαθάρτου αιτίας

φωνή μεγάλη έβγαλε ,

της Δέσποινας Μαρίας.

(( Ως πότε θα υπηρετώ

και ούτε για την τροφή μου,

δε θα φροντίζεις Δέσποινα,

είσαι εσύ μαζί μου));

Απ, το θηκάρι έβγαλε

με μένος το μαχαίρι

και κάρφωσε την Παρειά

το βέβηλο το χέρι..

Το αίμα έτρεξε βροχή

από την Αγία Παρειά ,

ενώ το φως του χάθηκε,

έφυγε μακριά η χαρά.

Με μετάνοια και νηστεία

χρόνια τρία σαν κανδήλι ,

ράκος κλαίει για την πράξη

κάπου εκεί σ, ένα στασίδι..

Του ελέους όμως , η Άνασσα

το τέκνον πάλι συγχωρά

και απ, την επίγεια κόλαση

τον έβγαλε ξανά..

((Ηγούμενε το Μοναχό

που τράβηξε μαχαίρι

ξανά το φως του έδωσα ,

δε συγχωρώ το χέρι)).

Όταν αυτός κοιμήθηκε

και ξέθαψαν το σώμα

το βέβηλο το κτύπημα

ήταν στο χέρι ακόμα..

Κατάμαυρο απ, τη φωτιά

που είχε το χέρι(( ανάψει))

να μη ξεχνούν οι άπιστοι

τη βέβηλη την πράξη..

Του νάρθηκα αγλάισμα

Κυρία μου Εσφαγμένη,

ποιος πίστευε ότι, μοναχός

θα σφάγιαζε την Εστεμμένη..

Τώρα θαρρώ ότι κτυπούν

πάλι την Εσφαγμένη

και η Παρειά σου Δέσποινα

ξανά είν, ματωμένη..

ΜΝΑΣΩΝ Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ

Μήπως είσαι η Δέσποινα;

Πρότυπο χριστιανικής αγάπης υπήρξε η Δέσποινα, μητέρα δύο αγοριών εκ των οποίων ο μικρότερος έγινε μετά την κοίμησή της μοναχός στην Ιερά Μονή Γρηγορίου στον Άθωνα. Όλοι οι φτωχοί, οι γέροι και οι ασθενείς της περιοχής που ζούσε, περίμεναν παρηγοριά και ανάπαυσι απ΄ αυτή. Πολλές φορές άφηνε δουλειές του σπιτιού, με την συγκατάθεσι βέβαια του συζύγου της, και έτρεχε στα φτωχικά σπίτια για να περιποιηθή τα γεροντάκια. Αν δεν τους καθάριζε το σπίτι, δεν τους έλουζε και δεν τους τάϊζε, δεν έφευγε, έστω κι αν η ώρα ήταν περασμένη.

Πολλά χρόνια μετά τον θάνατο της, αν καμμιά ευγενική γυναίκα περιποιόταν με ιδιαίτερη φροντίδα ωρισμένα τυφλά γεροντάκια, τη ρωτούσαν: «Μήπως είσαι η Δέσποινα;»

Την πορεία της θανατηφόρου ασθενείας και το τέλος της ενάρετης αυτής μητέρας μας τα περιέγραψε ο μοναχός γιός της:

«Τη Μεγάλη Δευτέρα του 1971 η μητέρα μου έκανε εξετάσεις και έβγαλε ακτίνες. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι είχε καρκίνο και μάλιστα σε πολύ προχωρημένο στάδιο! Σ΄ αυτήν, όπως και σε μένα, είπαν ότι έχει εχινόκοκκο και με μια εγχείρησι θα γίνη καλά. Από τότε άρχισα να βλέπω τη μητέρα μου πιο συγκεντρωμένη στον εαυτό της και φαινόταν σαν να ήξερε ότι συνέβαινε κάτι πολύ σοβαρό.

Αμέσως μετά την Ανάστασι την πήγαν στη Θεσσαλονίκη και με τη συνεργασία του τότε υφηγητού της Ιατρικής κ. Αλετρά και του επιμελητού κ. Κατσώχη, μπήκε στο Α.Χ.Ε.Π.Α. Έγινε γρήγορα η εγχείρησις, η οποία κράτησε 7 ½ ώρες περίπου. Τα πάντα μέσα της είχαν καρκίνο! Προσπάθησαν να της αφαιρέσουν ότι μπορούσαν. Έβγαλαν ολόκληρο το στομάχι, γιατί ήταν σάπιο, και ένωσαν τον οισοφάγο με το τέλος του δωδεκαδάκτυλου. Επίσης καθάρισαν τον καρκίνο από τα νεφρά, ήπαρ κλπ. Η τομή, που είχε στο σώμα της, ήταν γύρω στα 70 εκατοστά. Είχε αλλάξει τόσο πολύ μετά την έγχείρησι, που δυσκολεύτηκα να τη γνωρίσω!

Πανηγυρίζει ο ουρανός…

 

Πανηγυρίζει ο ουρανός

η πλάση όλη λάμπει,

το Βατοπαίδιο σήμερα,

γιορτάζει και φαντάζει.

 

Δέσποινα και Παντάνασσα

του όρους του Αγίου,

πατέρες συνεορτάζουνε

με Όσιους και Αγίους.

Οι πολιτικοί ηγέτες, ο Γέροντας Παΐσιος και ο Μακρυγιάννης

Βλέποντας τον από Ανατολάς κίνδυνο για την Θράκη, μετέβη στην Κομοτηνή για να στηρίξη εκχριστιανισθέντες Μουσουλμάνους. Ήθελε να παραμείνη μαζί τους για ενα διάστημα για να βοηθήση.

Στα θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοί να είναι αδιάφοροι. Πολύ λυπόταν που έβλεπε πνευματικούς ανθρώπους να επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρωνται για την Πατρίδα. Ο καημός του και η απορία του ήταν πως οι υπεύθυνοι δεν αντιλαμβάνονται που οδηγούμαστε. Ο ίδιος από παλαιά διέβλεπε την σημερινή κατάσταση και ανησυχούσε, αλλά δεν διέσπειρε τις ανησυχίες του στον κόσμο. Έλεγε: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό».

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (25)

Συνέχεια από (24)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Επιστολή 11 (απόσπασμα)

Προς Μοναχή Βρυαίνη, την ανηψιά του, κόρη της αδελφής του Εργίνας.

Άγιον Όρος, Άθως τη 8η Απριλίου 1947.

Το ηγαπημένον μου τέκνον, τα σπλάγχνα της ψυχής μου, την γλυκύφωνόν μου αηδόνα, την κιθαρίζουσα ως ο θείος Δαβίδ, τα ιερά των ιερών τοις ιεροίς θεία και επουράνια μελωδήματα, δι΄ ώνπερ δοξάζεται ο Πατήρ ευφραίνεται ο Υιός και αγάλλεται το Πανάγιον Πνεύμα, Χάρις λοιπόν επί Χάριτος εις τας ευλογημένας ψυχάς σας και ψυχούλαν σου.

Ηγαπημένη μου κόρη, ηυφρανάς με εν τοις λεγομένοις. Έλαβον γαρ την επιστολήν σου και περιχαρώς την ανέγνωσα και όλος νους και διάνοια νοσταλγών και γλιχόμενος ηκολούθων την οπτικήν τοις όμμασι δύναμιν, ίνα καταλάβω και καταμάθω το όνομα, την νέαν Βρυαίνην, και πλέον κορεσθή το επιθυμητόν της ψυχής μου και παύση το άλγος των πόνων μου διά σε, και του λοιπού αποδώσω τας τελειωτικάς ευχαριστήριους φωνάς προς τον αγαθόν Παροχέα και διά παντός ευεργέτην Θεόν, όπου ως Πατήρ αληθής και φιλόστοργος εκπεραιώνει τας επιθυμίας των τέκνων του, εάν ώσιν ευάρεστοι εις Αυτόν.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (24)

Συνέχεια από (23)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Επιστολή 7 (απόσπασμα)

Προς Εργίνα., την αδελφή του.

[…] θα έλθη σε έπίγνωσι και θα καταλάβη ότι η ζωή είναι ένα όνειρο που γρήγορα περνά. Μάταιοτης, ματαιότης· όλα φεύγουν. αφού ο Μεγαλοδύναμος του έστειλεν μήνυμα, διατί δεν το αντιλαμβάνεται ο ευλογημένος; Κάτι παρόμοιον εσυνέβη και εις εμέ. Δεν το ενθυμείσαι; Έφυγε το άνθος έφυγε και με έκανε να καταλάβω την ματαιότητα. Αδελφός μας είναι, τον πονάμε. Αλλά με τα δικά του δάκρυα θα γιατρευτή, όχι μόνο με τα δικά μας. Τώρα, αδελφή μου ήγαπημένη, πες διά τας προσπάθειας εντός του οίκου σας. Κάνε υπομονή, είμαι εκεί μέσα. Με τους οφθαλμούς της καρδίας μπορείς να με ιδής. Ω καλή μου αδελφή, η οικία σας εις τον Πειραιάν σημαίνει περισσότερον εις εμέ τον αμαρτωλόν, παρά εκεί όπου εγεννήθην.

Εκεί μέσα, εις αυτούς τους τοίχους, πήρα την απόφασιν της αναχωρήσεως. Εκεί εμάζευσα το τελευταίον ένδυμα και την ευχήν της σεβαστής μητρός μας.

Να δέχεσθε πτωχούς, να ποτίζετε διψώντας, να παρηγορήτε πονεμένους. Μέσα εις την οικίαν σας είδα καθαρά την αλήθειαν.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (23)

Συνέχεια από (22)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Επιστολή 6

Προς Εργίνα, την κατά σάρκα και αγαπημένη, του αδελφή.

Εν Άγίω Όρει τη 16η Δέκεμβρίου 1932.

Αδελφή μου εν Χριστώ ήγαπημένη Εργίνα, εγκόλπιον της ψυχής μου, το αληθινόν μου πνευματικόν τέκνον εν Κυρίω, υγίαινε.

Σήμερον έλαβον την πλήρως γέμουσαν αγάπην και ευλάβειαν, σοφίαν και σύνεσιν, γνώσιν και ταπείνωσιν, επιστολήν σου και τας χείρας εκπετάσας προς Κύριον, μετά θερμής αγάπης και ζέσεως ψυχής, τας μυστικάς φωνάς της ταπεινής μου καρδίας ηντιβόλουν προς Κύριον:

«Επάκουσον, λέγω, ω γλυκεία αγάπη, Ιησούς ο Σωτήρ μου, το φως, το υπέρ παν φως, το εξ Ανάρχου Πατρός Γενήτορος, η γνώσις και η αλήθεια, η ελπίς και η παρηγοριά μου, η ισχύς και δύναμίς μου· η αγάπη και ο φωτισμός μου, επάκουσον, λέγω, και πέμψον επί την αδελφιδού μου το φως της θείας Σου παρακλήσεως και διάσπασον τους μοχλούς και τα κλείθρα της σκοτεινής και πεπονημένης αυτής ψυχής και τη φωταυγεία της Σης αίγλης παρακάλεσον την αυτής καρδίαν, όπως μικρυνθώσιν αι αυτής θλίψεις και τα αλλεπάλληλα των πειρασμών βάσανα.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (22)

Συνέχεια από (21)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Επιστολή 1

Προς Ιωάννη,

φοιτητή Θεολογικής Σχολής

Τιμίου Σταυρού, Μπρούκλιν Βοστώνης

Άγιον Όρος, τη 5/6/1959.

Εις τον αγαπητόν Ιωάννην μου, εύχομαι υγείαν μακράν και Θεού φώτισιν.

Να σου ανοίξη τον νουν τω Πνεύματι Αυτού τω αγαθώ, όπως εξαπέστειλε εις τους αγίους Αυτού μαθητάς.

Λοιπόν, υιέ αγαθέ, φοβού τον Θεόν και πράττε τας εντολάς Του και ευ σοι γένηται.

Σήμερον έλαβον την επιστολήν σου και είδον τα εν αυτή, και πολύ εχάρην όπου ζητείς τροφήν διά την ψυχήν σου. Βιάζου λοιπόν, αγαθό μου παιδί, και πρώτον να λες την ευχήν. Μνημόνευε το όνομα του Θεού, διά να σου μνημόνευση και ο Θεός εν καιρώ πειρασμού.

Ο,τι κάμνεις νοών και φρονών, λέγε σε κάθε στιγμήν: «Ιωάννη, πρόσεχε σε βλέπει ο Θεός· είναι παρών, είναι δίπλα σου. Όλα τα βλέπει και παραβλέπει· δεν δύνασαι να τον λανθάνης σε τίποτα. Είσαι ένα σκουλήκι κοντά Του, ένα μυρμήγκι».

Γιορτή Αγίας Ζώνης (Ποίημα)

Πολυευκλεής, Πολύτιμη, Σεπτή Αγία Ζώνη

που απ΄ το Βατοπαίδιο, το σύμπαν περιζώνει.

Αγία Σωρός, πηγή της Χάριτος, Ελέους Σκεύος

των μοναζόντων θησαυρός, ορθοδοξίας Κλέος.

Περίζωσες τη Δέσποινα και η Χάρις παραμένει.

Όποιος θερμά παρακαλεί, κλαίοντας σε προσμένει.

Εσθήτα σου και Ζώνη σου, ω του Αχώρητου η Χώρα,

για ίαση μας άφησες ατίμητα, Παραμυθίας δώρα.

Στο Βατοπαίδιο σήμερα, όλη η γη γυρίζει.

Θείας Χάριτος Εμπειρίες, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (21)

Συνέχεια από (20)

(+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

23. Μετάβασις εις την Νέαν Σκήτην και το οσιακόν τέλος.

Εις την Νέαν Σκήτην πλέον, όταν ήλθαμε, ο Γέροντας ειχε πέσει τελείως σωματικώς και κάθε προσπάθεια εξωτερική και κόπος, έστω και μικρός,τον κατέβαλε σωματικώς. Τί ημπορούσαμεν όμως να κάμωμεν που έπρεπε να ευρεθή τόπος κατάλληλος, ώστε να ημπορούμεν να συνεχίσωμεν την τάξιν και συνήθειαν του τύπου όπου είχαμεν από πριν; Μέσα εις την Σκήτην ήτο αδύνατον, διότι οι Πατέρες εδώ έχουν άλλην τάξιν και συνήθειαν· είναι δε και πολύ πυκνοκατοικημένη και οπωσούν, ανεπιτηδεία προς ησυχίαν. Βγήκαμεν έξω από την Σκήτην προς τον Πύργον και εκαθίσαμεν εις τα εκεί ησυχαστήρια της Μονής του Αγίου Παύλου, όπου συνέπεσε να ήσαν κενά, όμως και ακατάλληλα προς οίκησιν. Με οσηνδήποτε προσωρινότητα και αν επεσκευάσαμεν τα πλέον απαραίτητα, εδημιουργείτο πάλιν μέριμνα και ουχί ολίγος κόπος, που εις ημάς δεν φαινόταν, εις την ασθενή όμως εκείνην και καταβεβλημένην φύσιν έγινε πολύ αισθητόν. Από τότε άρχισε νά καταπίπτη τελείως ή υγεία του και δύο σοβαρές ασθένειες, η μία κατόπιν της άλλης, επέφεραν το τέλος της επιγείου ζωής του.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής – 50 χρόνια από την κοίμησή του (2)

Συνομιλία του κ. Κλείτου Ιωαννίδη με τον μακαριστό Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό.

Κ. I.: Τί σας έλεγε για τον τρόπο, που προσευχόταν;

μ. I.: Από την άρχή που ξεκίνησε, κατανοώντας, με τα λίγα γράμματα που ήξερε, τη δύναμη που είχαν οι Πατέρες στη θεωρητική τους μορφή, βιαζόταν να φτάσει και αυτός εκεί. Δεν ήταν, βέβαια, εύκολο να το κατορθώσει. Όμως, ο πόθος του ήταν τέτοιος, που επέμενε- είχε αυτό, που οι Πατέρες χαρακτηρίζουν ως «επαινετή αναίδεια». Επέμενε, εκλιπαρώντας το Θεό να μη του στερήσει αυτή την κατάσταση. Έλεγε στο Θεό παραπονούμενος: «Συ, Κύριε, οίδας πάντα και γινώσκεις. Εγώ εγκατέλειψα την κοινωνία ολοκληρωτικά, πέταξα τα πάντα και δεν υπολόγισα τίποτε, ούτε θα υπολογίσω, προκειμένου να έρθω κοντά Σου και να βρώ αυτό, που οι Πατέρες λένε ότι παρέχεις σ’ όσους Σε ακολουθούν. Εγώ, λοιπόν, το απαιτώ. Που είναι αυτό;».

Κλαίοντας και αγωνιζόμενος, λοιπόν, είχε την πρώτη επίσκεψη της χάριτος. Καθήμενος και βλέποντας την κορυφή του Αθωνος, όπου βρίσκεται ή εκκλησία της Παναγίας μας – εκεί ήκμασε ο Αγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης – παρακαλούσε και τη Δέσποινα Θεοτόκο, την όποια ιδιαίτερα αγαπούσε, επικαλούμενος τις πρεσβείες της, πότε να έρθει και σ’ αυτόν η θεία χάρις. Όπως, λοιπόν, καθόταν εκεί, χωρίς να εχει πείρα τότε και βίαζε τον εαυτό του να λέει την ευχή, ήρθε επάνω του μία ακτίνα φωτεινή, άκτιστος ενέργεια, η όποια μπήκε μέσα του κι άρχισε από τη στιγμή εκείνη να λειτουργεί μέσα στην καρδιά του ακώλυτα η ευχή.

Συναξάρι της 15ης Αυγούστου – Εορτή Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Η κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία των Μιχαήλ Αστραπά και Ευτύχιου στον Άγιο Κλήμεντα της Αχρίδας.

Συναξάρια είναι τα εκκλησιαστικά βιβλία, που περιέχουν διηγήσεις για πολλούς αγίους και εορτές. Είναι συλλογές που σχηματίσθηκαν από περιλήψεις Μαρτυρίων και Βίων αγίων από διάφορους μεταγενέστερους συγγραφείς. Το Συναξάρι διαβάζεται στις λατρευτικές συνάξεις, συνήθως μετά την έκτη ωδή των Κανόνων του Όρθρου, και αναφέρεται με συντομία στη ζωή του εορταζόμενου άγιου ή στο περιεχόμενο της εορτής. Το πιο γνωστό Συναξάρι είναι το περίφημο Συναξάριον της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, που διαμορφώθηκε τον 10ο αιώνα. Τα Συναξάρια ουσιαστικά ταυτίζονται με τα Μηνολόγια, τα οποία επίσης κατά ημερολογιακή σειρά παραθέτουν κείμενα σχετικά με τους άγιους και τις εορτές.

ΣΥΝΑΞΑΡΙ 15ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Σήμερα γιορτάζουμε τη μνήμη της άγιας και σεβάσμιας Μετάστασης της άχραντης δέσποινας μας, Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, όταν ευδόκησε ο Θεός μας Χριστός να παραλάβει κοντά του τη Μητέρα του, γνωστοποιώντας τη Μετάσταση της από τη γη με άγγελο πριν από τρεις μέρες. Λέει· «Είναι καιρός εσένα τη Μητέρα μου να σε πάρω κοντά μου. Να μη θορυβηθείς λοιπόν καθόλου γι’ αυτό, αλλά χαρούμενη να δεχτείς την είδηση, γιατί μεταβαίνεις στην αθάνατη ζωή».

Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον (Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου)

Παναγία, η Αγία Νάπα.

Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.

Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.

Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.

Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.

Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.

Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.

Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος.

Η Επίσκεψη (ποίημα με ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ του Γέροντα Ιωσήφ)!!!

Περπάταγα στον αρσανά και βλέπω σαν παιδάκι

να κλαίει με αναφιλητά, σεπτό ένα γεροντάκι.

Τι έχεις γέροντα ρωτώ και τρέχουνε τα μάτια

και σμίξανε τα δάκρυα, με του γιαλού τ΄ αλάτια;

Τέκνο μου είμαι ο Ιωσήφ, Γέρων Βατοπαιδίου

και ήρθα να ειδώ τα σπλάχνα μου, στη μάνδρα του πεδίου.

Ήρθε μαζί μου η Παναγιά και μου έδειξε την Σμύρνη

και για να πω μου ορμήνευσε, τι πρόκειται να γίνει.

Οι Όσιοι Αγάπιος και Νικόδημος οι Δοχειάριοι (14ος αι.)

Οι Όσιοι Νικόδημος και Αγάπιος οι Βατοπαιδινοί

Οι όσιοι και θεοφόροι πατέρες Αγάπιος και Νικόδημος ήταν μοναχοί της μονής Βατοπαιδίου και είχαν τό διακόνημα του δοχειάρη. Διακονούσαν πρόθυμα και υπάκουα στήν ελαιαποθήκη και υπήρξαν ευπειθείς μαθητές του οσίου Γενναδίου του Δοχειάρη. Αξιώθηκαν μαζί του να δουν το υπερφυές θαύμα της πληρώσεως των κενών πίθων του δοχείου, δια θαυμαστής επεμβάσεως της Εφόρου της μονής, της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Κυρίας Ελαιοβρύτιδος.