Ο αββάς Δανιήλ είπε:

Μας διηγήθηκε ο αββάς Αρσένιος -τάχα για κάποιον άλλον, ενώ ο ίδιος ήταν- τα εξής:

Ένας Γέροντας καθώς καθόταν στο κελί του, άκουσε φωνή που έλεγε:

«Έλα, θα σου δείξω τα έργα των ανθρώπων».

Σηκώθηκε και βγήκε. Τον έφερε σε κάποιο τόπο και του έδειξε έναν Αιθίοπα να κόβει ξύλα και να κάνει απ΄αυτά ένα μεγάλο φορτίο, που προσπαθούσε να το φορτωθεί, αλλά δεν μπορούσε. Και αντί να αφαιρέσει ξύλα από αυτό, έκοβε κι άλλα και τα στοίβαζε στο φορτίο. Αυτό το έκαμνε για πολλή ώρα.

Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν

 

Ένας άγιος Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γέροντα:

-Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν, κι από δω και πέρα μοίραζε από τα δικά σου ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε κι οι δυο.

Ο αγαθός Γέροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να πει τίποτα κι εξακολούθησε να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Μα κι ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε, κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά επληθύνονταν.

Τα κρίματα του Θεού είναι απροσμέτρητη άβυσσος

Κάποιος Αββάς, που ασκήτευε και είχε παρρησία στο Θεό, τον παρακαλούσε με δάκρυα να του φανερώσει τον τρόπο που ο Θεός κρίνει και αποφασίζει σε κάποιες περιπτώσεις και που οι άνθρωποι δεν τον κατανοούν, αλλά νομίζουν ότι πρόκειται για παράξενα πράγματα. Ο Θεός όμως για πολύ καιρό δεν ήθελε να του φανερώσει τίποτε, επειδή ο άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει και να καταλάβει τα μυστήρια του Θεού. Ο ασκητής πάλι δεν έπαυε νύχτα και μέρα να κάνει τη σχετική δέηση. Μια μέρα λοιπόν ο Θεός, θέλοντας να τον πληροφορήσει, έβαλε στην καρδιά του το λογισμό να πάει να δει ένα γέροντα ασκητή, που βρισκόταν σε άλλο τόπο, όπου για να φτάσει κανείς έπρεπε να περπατήσει πολλές μέρες.

Όσιος Δανιήλ εν τη Σκήτη

Δύο όσιοι είναι γνωστοί με τό όνομα αυτό. Ο πρώτος ήταν μαθητής του αγίου Αρσενίου του Μεγάλου [8 Μαΐου] και έγινε ο ίδιος διδάσκαλος για πολλούς μοναχούς. Όταν οί Μαζικές επιτέθηκαν στην Σκήτη το 407, οί αδελφοί τον κάλεσαν να φύγει μαζί τους. Καί λέγει ο άββάς Δανιήλ: «Εάν δεν φροντίζει για μένα ο Θεός, γιατί να ζώ;» Καί πέρασε ανάμεσα στους βαρβάρους καί δεν τον είδαν. Λέγει τότε μέσα του: «Ιδού ο Θεός έφρόντισε για σένα καί δεν απέθανες. Κάνε λοιπόν καί συ τό ανθρώπινο καί φύγε όπως οι Πατέρες». Μεταξύ άλλων έλεγε: «Όσο ακμάζει τό σώμα τόσο αδυνατίζει ή ψυχή καί όσο αδυνατίζει τό σώμα τόσο ακμάζει ή ψυχή». Αφού έζησε σαράντα χρόνια στήν έρημο της Σκήτης, εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 420.

«Δεν ήρθε ο Υιός του Θεού για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει…»

Ο άγιος Γέροντας Θεόδωρος που καταγόταν απ΄ τα Άδανα, μας διηγήθηκε ότι όταν ζούσε στα μέρη της Αγίας Πόλεως, στο κοινόβιο του Πενθουκλά, κοντά στον άγιο ποταμό Ιορδάνη, ήρθε κάποιος απ΄ τα μέρη της Ασίας θέλοντας να γίνει μοναχός στο μοναστήρι αυτό. Και ο ηγούμενος τον δέχτηκε.

Έμεινε κάποιο χρονικό διάστημα και επειδή ωφελήθηκε πνευματικά απ΄ την καλή κατάσταση του μοναστηριού, μια που είχε αρκετό χρυσάφι το φέρνει και το δίνει στον αββά, λέγοντάς του: «Αββά, επειδή ωφελήθηκα απ΄ την ζωή στο κοινόβιο και θέλω εάν και ο Θεός συγκατανεύει, να κάνεις την κουρά μου και να μου δώσεις το άγιο σχήμα, πάρε αυτήν την ευλογία και διαχειρίσου την όπως νομίζεις», και του δείχνει το χρυσάφι.

Οι λογισμοί του υποτακτικού

Ένας άγιος Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γέροντα:

Η γυναίκα της αμαρτίας και ο Ερημίτης

Έβαλε κάποτε στο νου της μια γυναίκα της αμαρτίας καί στοιχημάτισε με τους φίλους της, πως θα το πετύχαινε να παρασύρει στα δίχτυα της τον Ερημίτη, που ζούσε στο βουνό, μακριά από την πόλη καί που όλοι έλεγαν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος άνθρωπος.
Φόρεσε ένα πυκνό πέπλο, που έκρυβε την ομορφιά της κι’ ανέβηκε στο βουνό. Οι φίλοι της την περίμεναν στα μισά του δρόμου. Όταν βράδιασε, χτύπησε την πόρτα της σπηλιάς του Ερημίτη. Εκείνος όταν την είδε, ταράχτηκε…
Πώς βρέθηκε τάχα γυναίκα τέτοια ώρα σ’ αυτή την έρημο;
Πλάνη σου είναι τούτη, διάβολε, συλλογίστηκε.

Ιστορίες από το Γεροντικό για τη νηστεία

Η Νηστεία, έλεγεν ο Αββάς Υπερέχιος, είναι χαλινάρι που συγκρατεί τις κατώτερες ορμές. Όποιος την περιφρονεί, μοιάζει με αχαλίνωτο άλογο.

Ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά:

Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλι εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται. Κατι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνη από τον αγωνιστή.

Ο Όσιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης (με 2 φωτογραφίες) – 8 Ιανουαρίου

Η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου στην έρημο μεταξύ Ιεροσολύμων και Ιεριχώ.

Πολύ γνωστό το όνομα του στον χριστιανικό κόσμο. Γνωστό και το μοναστήρι στην Παλαιστίνη που ασκήτεψε.

Βρίσκεται σε μια ερημική και άγρια χαράδρα κι είναι κοντά στην αρχαία Ρωμαϊκή οδό, που οδηγεί από τα Ιεροσόλυμα στην Ιεριχώ.

Στην Αγία Γραφή η τοποθεσία αυτή λέγεται χείμαρρος Χορράθ κι είναι συνδεδεμένη με πολλά ιστορικά γεγονότα.

Σ’ αυτό το μέρος είναι η σπηλιά στην όποια είχε κάποτε κρυβεί ο προφήτης Ηλίας (910 π.Χ.) για να γλιτώσει από την καταδίωξη του ασεβέστατου βασιλιά Αχαάβ και της ειδωλολάτριδας συζύγου του της Ιεζάβελ.

Μια στιγμή πραγματικής μετάνοιας φθάνει για να μας σώσει.

( Από τον Ευεργετινό) 

Μια κόρη, που την έλεγαν Τασία, πέθαναν οι γονείς της, κι’ απόμεινε ορφανή. Κι’ αυτή έκανε ξενοδοχείο το σπίτι της, για τους Πατέρες, που κατέβαιναν στη πολιτεία από τις διάφορες σκήτες· και αρκετό καιρό έμενε κι’ αυτή εκεί και τους περιποιόταν, με προθυμία.

Σιγά-σιγά όμως ξόδεψε, ό,τι είχε και δεν είχε, κι’ άρχισε να υποφέρει.

Σ’ αυτή δε τη δύσκολη περίσταση, πέσανε δίπλα της κάποιοι διεστραμμένοι άνθρωποι, και κατόρθωσαν να την κάνουν ν’ αλλάξει ζωή και διάθεση, ως που έφθασε στο σημείο και να πορνεύεται ακόμη.

Τα τέσσερα κακά

Υπάρχουν τέσσερα κακά, και εάν ο άνθρωπος έχει ένα απ’ αυτά, ούτε να μετανοήσει μπορεί ούτε η προσευχή του να εισακουσθεί από το Θεό.

Πρώτο κακό είναι η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Ο υπερήφανος νομίζει, ότι ζει καλά, ότι η διαγωγή του αρέσει στο Θεό και στους ανθρώπους, ότι πολλοί ωφελούνται με τη συναναστροφή του. Δεν κατοικεί ο Θεός στον άνθρωπο που σκέπτεται έτσι. Ο χριστιανός πρέπει μάλλον να θεώρει τον εαυτό του κατώτερο από τα άλογα ζώα και να πιστεύει ότι τα έργα του δεν ευχαριστούν το Θεό. Άλλωστε έχει λεχθεί από προφήτη: «Πάσα δικαιοσύνη άνθρωπου ως ράκος αποκαθημένης έστιν ενώπιον αυτού» (πρβλ. Ησ. ξδ’ 6). Και αν δεν πιστέψει πραγματικά η ψυχή ότι είναι πιό ακάθαρτη από τα ζώα, τα πουλιά και τα σκυλιά, ο Θεός δεν εισακούει την προσευχή της. Και τούτο, διότι τα ζώα, τα πουλιά και σκυλιά, ουδέποτε αμάρτησαν ενώπιον του Θεού και δεν θα δικαστούν στην Κρίση. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο αμαρτωλός είναι ελεεινότερος από τα ζώα. Τον συμφέρει, σαν τα ζώα, να μην αναστηθεί ούτε να δικαστεί στην Κρίση. Τα ζώα δεν κατακρίνουν και δεν υπερηφανεύονται. Επί πλέον αγαπούν εκείνους που τα τρέφουν. Ο άνθρωπος όμως δεν αγαπά, όπως οφείλει, το Θεό, που τον έπλασε και τον τρέφει.

Πνευματική βία

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ.κ. Ιωήλ

 Στις ημέρες μας δίνεται πολλή, βαρύτητα στα ανθρώπινα δι­καιώματα· τα δικαιώματα του πο­λίτη, τα δικαιώματα της γυναίκας, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, τα δικαιώματα του παιδιού κ.τ.λ. Εν τούτοις είναι παρατηρημένο πως περισσότερο από κάθε άλλη εποχή έχει εξαπολυθεί ένα κύμα βίας· αεροπειρατείες, τρομοκρατία, ληστείες, κακοποιήσεις γυναικών και μικρών παιδιών, ψυχολογική βία και άλλα φαινόμενα επιβολής στην ανθρώπινη συνείδηση.

Τι συμβουλεύουν οι πατέρες για το πάθος του θυμού

1. Είπε Ο αββάς Αγάθων ότι ο οργίλος και ο θυμώδης άνθρωπος και αν ακόμη αναστήσει νεκρό, δεν γίνεται δεκτός από τον Θεό, αν δεν ξεπεράσει το πάθος του θυμού.

2. Είπε ό άββάς Ποιμήν ότι δεν μπορεί να είναι κανείς μοναχός, αν είναι μεμψίμοιρος, αν είναι εκδικητικός. Δεν μπορεί να είναι μοναχός κάποιος που οργίζεται. Αυτοί που κατέχονται και λειτουργούν αυτά τα πάθη, δεν είναι μοναχοί, έστω κι αν νομίζουν ότι είναι.

3.Ένας αδελφός αισθάνθηκε να ανάβει η οργή μέσα του για κάποιον συνασκητή του. Συγκρατήθηκε όμως, προσευχήθηκε, μακροθύμησε προς τον αδελφό και έτσι πέρασε χωρίς ψυχική ζημιά ο πειρασμός. Τότε είδε να βγαίνει από το στόμα του καπνός!

Μην κρίνεις κανένα

 
1. Ο αββάς Αντώνιος προφήτευσε στον αββά Αμμωνά και είπε: «Θα προκόψεις στον φόβο του Θεού». Τον έβγαλε έξω από το κελί, του έδειξε μια πέτρα και του είπε: «Βρίσε την πέτρα και κτύπησέ την».Και το ’κανε. Τον ρωτάει ο αββάς Αντώνιος: «Μήπως μίλησε η πέτρα;» «Όχι» απάντησε εκείνος . «Και συ-του είπε ο αββάς Αντώνιος-πρόκειται να φθάσεις σ’ αυτό το μέτρο» όπως και έγινε .Πρόκοψε ο αββάς Αμμωνάς τόσο πολύ, ώστε από πολύ αγαθότητα να μη διακρίνει την κακία. Παράδειγμα χαρακτηριστικό είναι το εξής: Όταν έγινε ο ίδιος επίσκοπος, του έφεραν μια κοπέλα έγκυο και του λένε: «Τιμώρησέ την». Κι εκείνος σταύρωσε την κοιλιά της και παρήγγειλε να της δώσουν δύο σεντόνια λέγοντας: «Μη τυχόν πάνω στη γέννα πεθάνει αυτή ή το βρέφος και δεν βρει τα απαραίτητα για την κηδεία». Του λένε τότε οι κατήγοροί της: «Γιατί το ’κανες αυτό; Βαλ’ της κανόνα». Κι εκείνος είπε : «Αδελφοί, βλέπετε ότι κινδυνεύει να πεθάνει, τι μπορώ εγώ να κάνω;» Και την άφησε να φύγει. Ποτέ δεν τόλμησε ο Γέροντας να καταδικάσει άνθρωπο.

Ακρίβεια συνειδήσεως

Κάποιος από τους Πατέρες διηγήθηκε για τον αββά Ιωάννη τον Πέρση, ο οποίος από την πολλή του αρετή έφτασε σε υψηλά μέτρα ακακίας. Ο γέροντας αυτός έμενε στην Αραβία της Αιγύπτου, και μια μέρα δανείστηκε από κάποιον αδελφό ένα νόμισμα και αγόρασε λιναρόνημα για το εργόχειρο του. Εν τω μεταξύ, κάποιος αδελφός ήρθε και τον παρακάλεσε, λέγοντας:

– Γέροντα, δάνεισε μου λίγο λιναρόνημα για να φτιάξω ένα κολόβιο.

Ο γέροντας του έδωκε μετά χαράς αυτό που ζήτησε. Μετά ήρθε και άλλος αδελφός, παρακαλώντας τον:

– Γέροντα, μπορείς να μου δώσεις λίγο λιναρόνημα για να φτιάξω ένα προσόψι;

Τα αίτια και η αιτία

«Ποιά είναι τα αίτια της νευρώσεως του συγχρόνου ανθρώπου; Πώς μπορεί ο νευρωτικός άνθρωπος της εποχής μας να λύσει το πρόβλημά του;»

Είναι δυστυχώς γεγονός ότι οι ψυχονευρώσεις αποτελούν το κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος παρουσιάζεται κατ’ εξοχήν νευρωτικός. Ποικίλες εσωτερικές συγκρούσεις, άλυτα και βασανιστικά ηθικά, οικονομικά, επαγγελματικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, ψυχολογικά αδιέξοδα κι ένα σωρό ψυχικά τραύματα, έχουν δημιουργήσει σε πάρα πολλούς ανθρώπους μια άρρωστη ψυχονευρωτική κατάσταση, με αντίστοιχο αντίκτυπο και στη σωματική σφαίρα. Ο σημερινός άνθρωπος παρά την αφθονία των υλικών αγαθών, αισθάνεται κενός, ανικανοποίητος και αγχώδης. Το άγχος έγινε δυστυχώς η ίδια η ζωή μας. Έτσι, οι ψυχίατροι, οι ψυχιατρικές κλινικές, τα ψυχοφάρμακα και τα ηρεμιστικά περισσεύουν στην εποχή μας με αποκορύφωμα τα ανθρωποκτόνα ναρκωτικά.

Η ανεξικακία είναι ταπείνωση

Ο αββάς Ζωσιμάς αναφέρει μια προσωπική του εμπειρία, στην οποία φαίνεται καθαρά πως η ανεξικακία και η ταπείνωση οδήγησαν τον ίδιο και έναν άλλο αδελφό στην αληθινή αγάπη. Ας δούμε τι λέει λοιπόν:

Είχα στη σκήτη έναν αδελφό υποτακτικό, ο οποίος προερχόταν από πλούσιο σπίτι, ήταν καλομαθημένος και είχε ανάγκη από ιδιαίτερη πνευματική φροντίδα και κατανόηση, για να προχωρήσει στη μοναχική ζωή. Πράγματι λοιπόν, με τη Χάρη του Θεού. τον κατήρτισα πνευματικά στο πνεύμα του μοναχισμού και έφθασε ως το σημείο να λάβει από μένα το Μοναχικό, το Αγγελικό, Σχήμα.

Περί αγάπης…

Ο Μέγας Αντώνιος και ο όσιος Παύλος ο Απλούς. Εργο του Giovanni Girolamo SAVOLDO. (1515)

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μία καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μία μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέροντας να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε: Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μία πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, πού ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο πού ένιωσε άρχισε να κλαίει.

Κατά συνείδηση

Ας φροντίσουμε, αδελφοί μου, να φυλάμε τη συνείδησή μας, όσο ακόμα βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να την προκαλούμε να μας ελέγξει για κάποιο πράγμα, χωρίς να την καταπατούμε σε τίποτα απολύτως ούτε και στο ελάχιστο. Γιατί ξέρετε καλά ότι από τα μικρά αυτά και ασήμαντα, όπως λένε, φτάνουμε να καταφρονούμε και τα μεγάλα. Γιατί όταν αρχίσει κανείς να λέει: «Τι σημασία έχει, αν πω αυτό το λόγο; Τι σημασία έχει αν φάω λιγάκι; Τι σημασία έχει αν δώσω προσοχή σ’ αυτό εδώ το πράγμα;», από το «τι σημασία έχει αυτό και τι σημασία έχει εκείνο», αποκτάει κανείς κακή και διεστραμμένη διάθεση και αρχίζει να καταφρονεί και τα μεγάλα και βαρύτερα, και να καταπατεί την ίδια τη συνείδησή του. Και έτσι προχωρώντας σιγά-σιγά κινδυνεύει να πέσει και σε τέλεια αναισθησία… Ας φροντίσουμε τα ελαφρά, όσο ακόμη είναι ελαφρά, για να μη γίνουν βαριά…

Ν’ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΚΗΔΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΠΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΞΕΝΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Από το βίο της αγίας Συγκλητικής

Η μακαρία Συγκλητική είπε στις αδελφές, πού είχαν συγκεντρωθεί κοντά της:

Υπάρχει λύπη ωφέλιμη και λύπη βλαπτική. και ωφέλιμη είναι ή λύπη, όταν ο άνθρωπος θρηνεί για τις αμαρτίες του, όταν θλίβεται για την (πνευματική) άγνοια του πλησίον, όταν ανησυχεί μήπως ξεφύγει από το σκοπό του και όταν έχει αγωνία να κατακτήσει την τέλεια αρετή. Υπάρχει όμως και ή λύπη πού υποβάλλει ο εχθρός, κι αυτή είναι εντελώς παράλογη. Από μερικούς ονομάζεται και ακηδία. Τη λύπη αυτή πρέπει να την αποδιώχνουμε με την προσευχή κυρίως και την ψαλμωδία, κάνοντας τη σκέψη, ότι στην παρούσα ζωή κανένας ασύνετος δεν είναι χωρίς (τέτοιες) λύπες.

Του αββά Ησαΐα

Αν αγωνίζεσαι εναντίον κάποιου πάθους, μη λιποψυχήσεις. Ρίξε τον εαυτό σου μπροστά στο Θεό, λέγοντας Του: «Κύριε, δεν έχω τη δύναμη να νικήσω αυτό το πάθος, βοήθησε με τον ταλαίπωρο» Έτσι πες μ’ όλη σου την καρδιά, και θα νιώσεις ανάπαυση.

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ Η ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ

ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ Η ΜΑΣ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΥΜΕ. ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΟΧΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΛΗ ΤΑΡΑΧΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Από το βίο του αγίου Παχωμίου

ΑΝ πληροφορήθηκε τα (κατορθώματα) του Παχωμίου ο σαρκικός αδελφός του Ιωάννης, ήρθε και τον αναζητούσε στα μέρη εκείνα, (οπού ασκήτευε). και όταν τον αντάμωσε, τον ασπάστηκε με μεγάλη χαρά, γιατί, από τότε πού βαπτίστηκε και ακολούθησε το Χριστό και διάλεξε τον μοναχικό βίο, δεν είχε επισκεφθεί ούτε μια φορά τους συγγενείς του. Επειδή τώρα και ο Ιωάννης είχε τάξει τον ίδιο σκοπό με τον Παχώμιο, έμειναν κι οι δυο μαζί, μελετώντας συνεχώς το νόμο του Θεού και αδιαφορώντας εντελώς για όλα τα επίγεια.

Αποφθέγματα από τον Αββά Παμβώ (εορτάζει 18 Ιουλίου)

VatopaidiFriend: Οι παρακάτω αναφορές είναι από το Γεροντικό. Αξίζει να παραθέσουμε δυό λόγια από το προλογικό σημείωμα της έκδοσης από την οποία μεταγράψαμε ετούτη την ανάρτηση (εκδ. Αστήρ): «Το «Γεροντικόν» ή – κατά την αρχαιότερη ονομασία του – τα «Αποφθέγματα Πατέρων» είναι πολύτιμο κείμενο της ορθοδόξου χριστιανικής Γραμματείας. Περιλαμβάνει γεγονότα και ρητά, που εισάγουν τον ευσεβή αναγνώστη στο κλίμα του αρχαϊκού Μοναχισμού. Είναι η πεμπτουσία της εν Θεώ σοφίας των μεγάλων αθλητών της ερήμου.» Επίσης το σύγγραμμα αυτό χαρακτηρίζεται ως «βίβλος (=βιβλίο) οπού περιέχει το άνθος της εν Χριστώ σοφίας των αρχαίων Πατέρων της Ερήμου, ήγουν (=δηλαδή) λόγους και πράξεις των, «εις οσμήν ευωδίας πνευματικής» για κάθε ορθόδοξο πιστό των ημερών μας. Σεπτά και έμορφα κείμενα, οπού φωτίζουν το ευσεβές γένος μας οδηγώντας το «επί τας πηγάς» της πολυτίμητης ιεράς του Παραδόσεως».

Αυτό το πνεύμα και κλίμα που περιγράφεται στα κεφάλαια του Γεροντικού, μπορεί πραγματικά να το συναντήσει κανείς και σήμερα σε πολλά μέρη του Αγίου Όρους.

α’. Ήταν ένας λεγόμενος Αββάς Παμβώ και γι΄ αυτόν αναφέρουν, ότι επί τρία χρόνια παρακαλούσε τον Θεό, λέγοντας: «Μή με δοξάσης πάνω στη γη». Και τόσο τον δόξασε ο Θεός, ώστε δεν μπορούσε κάποιος να τον ατενίση κατά πρόσωπο, από τη δόξα οπού έλαμπε στην όψη του.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (3)

Συνέχεια από (2)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο Γέροντας Γαβριήλ Καρουλιώτης (+1968) υπήρξε αυστηρός ασκητής τών Καρουλίων, άνθρωπος βαθειάς μετάνοιας, βίας κι αγωνιστικότητος. Φίλος θερμός τής μελέτης τών ασκητικών πατέρων, εχθρός τής οκνηρίας, αετός υψιπέτης, κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, ώς ακτήμων, εραστής τής ησυχίας, ευφρόσυνος ησυχαστής, ένδοξος άδοξος, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Σκληρός στον εαυτό του, νηστευτής, φυγόκοσμος, ως στρουθίον. Δεν περπατούσε, όταν περπατούσε, στα κακοτράχαλα μονοπάτια, αλλ’ ήταν σαν να πετούσε, λιπόσαρκος, προσευχόμενος, σκυμμένος πάντα στον εαυτό του, απερίεργος, προσέχοντας την εσωτερική νηνεμία και καθαρότητα στην ωραία ησυχία τής αγιότεκνης κι αγιότροφης ερήμου. Ερημίτης τών βράχων, μεταξύ ουρανού και γης, καθώς έλεγε. Στους επισκέπτες του αντί να τους μιλά, τους διάβαζε κάτι από τή Φιλοκαλία. Τον θάνατο περίμενε με χαρά. Μετάλαβε και ανεπαύθη ειρηνικά. Επρόκειτο περί ηρωικού μοναχού.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (2)

(συνέχεια από 1)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο όσιος Αντίπας ο Μολδαβός (+1882) από νέος είχε θείες εμπειρίες στην προσευχή του και έτσι αποφάσισε να γίνει μοναχός, διερχόμενος από μεγάλους και πολλούς πειρασμούς. Με τις συμβουλές αγίων Γερόντων και διάφορους ασκητικούς πόνους καλλιέργησε συστηματικά τη νοερά προσευχή. Έζησε για τρία έτη στη μονή Εσφιγμένου και μετά αποσύρθηκε στην βαθύτατη έρημο. Είχε Ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία, όπως κι όλοι οι ησυχαστές. Ο ζήλος του ήταν πάντοτε συνετός. Το αθωνικό τυπικό διατήρησε σ΄ όλη του τη ζωή κι όταν βρέθηκε μακρυά από το προσφιλές του Άγιον Όρος. Καρπός της νήψεώς του ήταν μία γλυκύτητα πού πάντα είχε, κατά τον αββά Ισαάκ τον Σύρο. Αγαπούσε τη μόνωση, την ησυχία, τη σιωπή και την ευχή κι όταν ήταν μετοχάρης στον κόσμο. Τις αποφάσεις και τις μετακινήσεις του προετοίμαζε με μεγαλύτερη άσκηση και προσευχή. Καταλήγοντας στη μονή Βαρλαάμ δόθηκε όλος στη φίλη του προσευχή. Την απερίσπαστη προσευχή του συνόδευαν πυκνά και θερμά δάκρυα. Η ταπείνωση, η αυτομεμψία, η υπομονή, η ανεξικακία τον στόλιζαν και τον χαρίτωναν. Μόνη του περιουσία η αθωνίτικη εικόνα της Παναγίας. Αναχώρησε της παρούσης ζωής προσευχόμενος στη Θεοτόκο.

Περί κατανύξεως και μετανοίας

Πίνακας του γάλλου ζωγράφου James Tissot (1836-1902)

Ο αββάς Ιωάννης, ο Ηγούμενος των Κελίων, μας διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία.

Στα μέρη της Αιγύπτου ήταν πολύ γνωστή μια έμορφη και πολύ πλούσια πόρνη. Όλοι σχεδόν οι άρχοντες την επισκέπτονταν, όσοι δεν μπορούσαν ν’ αντισταθούν στον πειρασμό και την ομορφιά της. Μια μέρα, ο δρόμος την έφερε κοντά στην εκκλησία και θέλησε να μπει μέσα. Όμως, ο αυστηρός υποδιάκος που έστεκε στη θύρα δεν την άφησε να μπει, λέγοντας της:

-Εσύ δεν είσαι άξια να μπεις στον οίκο του Θεού, γιατί είσαι ακάθαρτη και αμαρτωλή.

Έγινε κάποια φασαρία και ο επίσκοπος, που άκουσε το θόρυβο, βγήκε να ιδεί τι συμβαίνει. Η πόρνη, θυμωμένη, του λέει:

-Ήρθα να μπω στην εκκλησία και δεν μ’ αφήνει.

-Καλά σου κάνει, της λέει ο επίσκοπος. Δεν σου επιτρέπεται να μπεις, γιατί είσαι ακάθαρτη.

Συγκλονισμένη εκείνη από την αυστηρή απάντηση και του επισκόπου, λέει:

-Από σήμερα δεν ξαναδίνω το κορμί μου στην πορνεία! Ο επίσκοπος της λέει τότε:

-Αν φέρεις εδώ τα χρήματα που κέρδισες απ’ την πορνεία, θα πιστέψω πως δεν θα πάρεις πάλι τον ίδιο δρόμο.

Έτρεξ’ εκείνη και παρέδωκε όλα τα χρήματα στον επίσκοπο. Εκείνος τα πήρε και τα έκαψε στη φωτιά. Πήρε μετά, την άλλοτε πόρνη απ’ το χέρι και την έμπασε στην εκκλησία. Εκείνη, που δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα της, έλεγε: