ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΘΕΝΤΕΣ» ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ

Η Υπουργός Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη έδωσε στους δημοσιογράφους Γιάννη Κουρτάκη και Μάκη Πολλάτο και δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής της 10ης Μαϊου 2009. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα της.

-Συμφωνείτε με τη ρητορική περί «παραπλανηθέντων υπουργών»;

Όχι, δεν συμφωνώ με αυτή τη λογική, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω. Ψήφισα συνειδητά στη Βουλή των Ελλήνων, μόνο αυτό μπορώ να σας πω. Διότι στοιχεία τα οποία να με πείσουν, παρά την προσεκτική ανάγνωση, που έκανα στο φάκελο που ήρθε στη Βουλή των Ελλήνων, δεν υπήρχαν. Άρα, είναι σαφές ότι για τους συγκεκριμμένους ανθρώπους δεν προέκυψαν».

Οι συγκεκριμμένοι άνθρωποι για τους οποίους δεν προέκυψαν στοιχεία στην υπόθεση του Βατοπαιδίου είναι οι Υπουργοί της Κυβέρνησης οι οποίοι υπέγραψαν τις αποφάσεις των ανταλλαγών της Λίμνης Βιστωνίδας με τα διάφορα ακίνητα του Δημοσίου.

Αυτοί οι Υπουργοί δεν παραπλανήθηκαν από κανένα. Δεν παραπλανήθηκαν ούτε από τη Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου, ούτε από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους που είναι συμβουλευτικά όργανά τους. Αυτά είπαν στους διαφόρους Υπουργούς ότι σωστά ενεργείτε και ορθά υπογράφετε τις αποφάσεις. Άρα οι αποφάσεις τους είναι νόμιμες. Αθώοι οι Υπουργοί.

Με το κλείσιμο δε της Βουλής λόγω των Ευρωεκλογών και να υπήρχε ευθύνη των Υπουργών παραγράφεται. Και αν στην ανάκριση που διεξάγεται από τον εισαγγελέα Εφετών προκύψει ευθύνη η Βουλή στην οποίαν θα αποσταλεί η δικογραφία θα δηλώσει αποχή λόγω παύσης της δίωξης.

Αρά εξελίσσεται το σχέδιο που από την αρχή ακούαμε ότι είχε καταστρωθεί προκειμένου να μην ενοχοποιηθούν πολιτικά πρόσωπα. Εσείς περιμένατε να γίνει κάτι το διαφορετικό;

Σήμερα βλέπομε σε δημοσίευμα εφημερίδας ότι θα κατηγορηθούν για κακουργηματικού χαρακτήρα αδικήματα στελέχη των ανωτέρω συμβουλίων, ορκωτοί εκτιμητές, δικηγόροι και όσοι άλλοι εμπλέκονται στις ανταλλαγές. Μαζί με όλους αυτούς και ο Γέροντας Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος.

Φυσικά όποιος κατηγορείται δεν σημαίνει ότι είναι και ένοχος. Τα ΜΜΕ φυσικά παραποιούν τα πράγματα και παρουσιάζουν τους κατηγορουμένους ως ενόχους. Και όταν αθωωθούν ούτε καν αναφέρονται στην υπόθεση. Αφήνουν τη λάσπη να υπάρχει για τους αθώους. Ή όπως είπε η Υπουργός Εξωτερικών: « Γίνεται κάποιος αποδέκτης της λάσπης του ανεμιστήρα και δια της λάσπης του ανεμιστήρα να εξοντώνεται πολιτικά και ηθικά. Αυτό δεν γίνεται για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, πόσο μάλλον για μια ευνομούμενη πολιτεία όπως είναι η Ελληνική Δημοκρατία».

Μα αυτή η λάσπη δεν χύθηκε με το τσουβάλι τόσο καιρό εναντίον του Γέροντα Εφραίμ και του μοναχού Αρσένιου από τα ΜΜΕ; Εκτός αν αυτοί δεν είναι άνθρωποι; Δεν κατοικούν στην «ευνομούμενη πολιτεία όπως η Ελληνική Δημοκρατία»;

Την ενοχή θα κρίνουν τα δικαστήρια, όχι μόνο τα ελληνικά, αλλά και τα Ευρωπαϊκά. Ας περιμένουμε. Ασφαλώς θα υπάρξουν και εκπλήξεις.

Αλέξανδρος

Κύριλλος και Μεθόδιος

Ποιός μπορεί να γράψει στο νερό;

Πλησίαζε η ώρα της μεγάλης αποδημίας. Ο Κύριλλος ύψωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Με δάκρυα στα μάτια έστειλε στον βασιλέα Χριστό τη στερνή του προσευχή· «Κύριε, Θεέ μου, εσύ που δημιούργησες όλα τα αγγελικά τάγματα και τις ουράνιες δυνάμεις· Συ που εξάπλωσες τους ουρανούς, θεμελίωσες τη γη κι έφερες σε ύπαρξη τα πάντα από το μηδέν· εσύ… άκουσε την προσευχή μου και φύλαξε το πιστό σου ποίμνιο, που το εμπιστεύθηκες σ’ εμένα τον ανάξιο και αχρείο δούλο σου, και λύτρωσέ το από κάθε ασεβή και ειδωλολατρική κακότητα εκείνων που σε βλασφημούν»(Βίος Κυρίλλου, κεφ. 18).

Στα χέρια του Παντοκράτορος ήθελε ν’ ακουμπήσει το λαό των Σλάβων ο φλογερός τους ιεραπόστολος την ώρα που τους αποχαιρετούσε, στα σαρανταεννέα του μόλις χρόνια, σπεύδοντας να απολαύσει την άφθαρτη και αιώνια δόξα. Εκείνη που προγεύθηκε στα ιερά σκηνώματα του Ολύμπου Βιθυνίας, όπου μόνασε για ένα διάστημα μαζί με τον αδελφό του· εκείνη τη δόξα που ήταν η απαντοχή του και η ενίσχυσή του από τότε που ο βασιλέας Χριστός επιστράτευσε τα δύο αδέλφια για μία εκστρατεία ιερή στη βορειοανατολική Ευρώπη.

Cyril And Methodios

Cyril & Methodius in Kaga Church Bashkortostan

Born in Thessalonica, Saint Methodius was a military man before becoming a monk on Mount Olympus. His brother Constantine, known as the Philosopher because of his erudition, was Librarian at the Church of the Holy Wisdom in Constantinople; he later became a monk with the name of Cyril. The Emperor Michael sent him with his brother Methodius to the Khazars in response to their petition for teachers to expound to them the Christian Faith.

Οι λογισμοί και η αντιμετώπιση τους (Βενεδίκτου Ιερομόναχου Αγιορείτου) (1)

"Ύπαγε οπίσω μου σατανά"

Εκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου. Νέα Σκήτη – Άγιον Όρος – 1997.

Ανάμεσα στα προβλήματα πού αντιμετωπίζει ο άνθρωπος πού προσεύχεται, είναι και το πρόβλημα των λογισμών. Το βιβλιαράκι αυτό δεν αποτελεί μία εμπεριστατωμένη μελέτη στο σοβαρό αυτό θέμα των λογισμών. Είναι μία ομιλία πού έχει γίνει πριν από αρκετό καιρό. Εδώ παρουσιάζεται αρκετά βελτιωμένη χωρίς να έχει χάσει την αρχική της μορφή ως ομιλίας. Και επειδή πολλοί είναι αυτοί πού παλεύουν με τους αισχρούς λογισμούς και περισσότεροι αυτοί πού ‘τα χάνουν’, καταβάλλεται μία προσπάθεια να καταλάβει ο χριστιανός πού αγωνίζεται τι είναι οι λογισμοί, από που προέρχονται, ποια τα αποτελέσματα τους και πώς αντιμετωπίζονται. Αν από την μικρή αυτή εργασία κάποιος ωφεληθεί, ας προσεύχεται για εκείνους πού κοπίασαν.

1. Ο σκληρός πόλεμος.

Πολλές φορές έχει λεχθεί ότι η προσευχή γι’ αυτόν που προσεύχεται είναι μια πράξη δυναμική, ωφέλιμη και θεάρεστη. Το πραγματικό αυτό γεγονός ερεθίζει τον διάβολο και τον κάνει να αντιμάχεται τον προσευχόμενο.

Έτσι ο πιστός επιθυμώντας την ένωση του με τον Θεό, συναντά δαιμονικά εμπόδια, οργανωμένα σε σύστημα και με φοβερά προγραμματισμένη επίθεση.

Εξαιτίας αυτής της προγραμματισμένης επιθέσεως η προσευχή γίνεται μια κοπιαστική πράξη και προξενεί κόπο μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη εργασία. Γι’ αυτό και τονίζει κάποιος από του πατέρες της ερήμου: «Ουκ εστίν έτερος κάματος ως το ευξάσθαι τω Θεώ, το εύξασθαι έως εσχάτης αναπνοής αγώνος χρήζει». Δηλαδή, δεν υπάρχει μεγαλύτερος κόπος από το να προσεύχεται κάποιος στον Θεό. Το να προσεύχεται κάποιος μέχρι την τελευταία του αναπνοή, χρειάζεται αγώνα.

Εγκώμιο στον Ευαγγελιστή Ιωάννη (8 Μαΐου) Μέρος 3ο

Συνέχεια από 2

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΗ

θ΄. Είδες σε ποιό άπειρο ύψος ύψωσε (ο Ιωάννης) το μάτι της διανοίας του; Το τρίτο είναι της φράσεώς του το στερέωσε στή διάνοιά μας σαν να ήταν κάποιος ουρανός. Ώστε ο νους, που μέχρι τώρα υφίσταται σαν κάποια ποικιλία του φωτός, επειδή και αυτός είναι πρώτος από όλες τις δυνάμεις της ψυχής, να μην μπορεί και αυτός να πάει πιο πέρα, ακόμη και αν αεροβατεί από μη αποδεκτή πολυπραγμωσύνη. Αλλά, κατά κάποιο τρόπο, ο νους αρκούμενος στις εφέσεις του, επιστρέφει προς εκείνα που έγιναν έπειτα ή που βρίσκονται προς ενέργεια, προς τα οποία και συγγενεύει, βλέποντας τά δημιουργήματα και δοξάζοντας τον αριστοτέχνη δημιουργό, δηλαδή τον ένα και άναρχο Τριαδικό Θεό, ό οποίος επιβλέπει όλα όσα υπάρχουν.

Ποιά είναι αυτά; Είναι τα Σεραφίμ, τα Χερουβίμ, οι Θρόνοι, οι Δυνάμεις, οι Εξoυσίες, οι Κυριότητες, οι Αρχές, οι Αρχάγγελοι, οι Άγγελοι. Είναι έπειτα αυτά που τα προσεγγίζουμε με τις αισθήσεις μας, δηλαδή τα αισθητά, ο ουρανός, ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, ο αέρας, η γη, η θάλασσα, τα ζώα που ζουν στη γη, στα νερά , στον αέρα , τα φυτά, τα βοσκήματα και όλα γενικά τα έμψυχα και άψυχα. Γιατί όλα αυτά και όσα ακόμη υπάρχουν στους δύο κόσμους, τον υλικό και τον πνευματικό, και τα οποία δεν μπορούμε να τα ονομάσουμε, ο Ιωάννης τα εννόησε με τη φράση που διατύπωσε, ότι δηλαδή «όλα όσα υπάρχουν έγιναν με την προσταγή του Θεού, δηλαδή με τη συνεργασία του Υιού και Λόγου, και τίποτε από αυτά που υπάρχουν δεν έγινε χωρίς τη δύναμη και τη θέλησή του».

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΡΓΥΡΟΣ , μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη στις 11 Μαΐου 1806

Αυτός ο νέος αθλητής του Χριστού καταγόταν από την Επανομή της Θεσσαλονίκης και ήταν ο πρώτος βοηθός, ο καλύτερος, ενός ράφτη.

Ήταν ένας διπλά χαριτωμένος νέος δεκαοκτώ ετών, ως προς την ηλικία αλλά και την ψυχή. Η αφορμή για την ομολογία και το μαρτύριο του δόθηκε από το εξής περιστατικό.

Ένας χριστιανός από το Σοχό βρισκόταν στη φυλακή για κάποιο παράπτωμά του και ο πασάς τον φοβέριζε ότι θα τον κρεμάσει ,επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει. Εκείνος δείλιασε και είπε πως τουρκεύει. Τον έβγαλαν από την φυλακή και τον πήγαν σ’ ένα καφενέ στο Ταχτάκαλα για την περιτομή. Το έμαθε λοιπόν ο άγιος νεομάρτυς Αργυρός και κυριολεκτικά όρμησε μες στον καφενέ και μπροστά στο πλήθος των Τούρκων προσπαθούσε να αποτρέψει εκείνον τον χριστιανό από την εξωμοσία .

Μόλις άκουσαν τα λόγια του οι γενίτσαροι τον άρπαξαν και τον γρονθοκοπούσαν και θα τον σκότωναν αν δεν σκέφτονταν πως θα μπορούσαν να τον κάνουν κι αυτόν εξωμότη. Σταμάτησαν τους δαρμούς, έβγαλαν τα μαχαίρια τους και τις μπιστόλες τους λέγοντάς του ή τουρκεύεις ή τούτη την ώρα σε θανατώνουμε. Ο Άγιος τους αποκρίθηκε : Είμαι χριστιανός , την πίστη μου δεν την αρνούμαι ό,τι κι αν μου κάνετε και το έχω δόξα και τιμή μου ν’ αποθάνω για την πίστη μου και την αγάπη του Χριστού μου.

Σέρνοντάς τον , τον πήγαν στον κριτή, όπου εξέθεσαν το τόλμημά του, τον έδειραν αλύπητα και τον πίεζαν να εξισλαμισθεί. Βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του ζητούσαν από τον δικαστή τον θάνατό του. Ο δικαστής όμως δεν έδινε απόφαση καταδικαστική με το σκεπτικό ότι καθένας οφείλει να είναι πιστός στη θρησκεία του , υπέρμαχος και ζηλωτής. Τότε οι Γενίτσαροι σαν θηρία ανήμερα όρμησαν στον δικαστή λέγοντάς του : πώς δικαιώνεις τον εχθρό της πίστης μας ; Είναι καλό να επαινεί την πίστη του και να βρίζει μπροστά μας την δική μας πίστη ; Δεν τον κρίνεις άξιο θανάτου ;

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ (20)-ΑΣΚΗΣΗ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

ΤΙΜΩΡΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

 Γιατί ο Θεός να τιμωρεί; Σ αυτήν την επίμονη και περίεργη ερώτηση, αυτών που δεν γνωρίζουν, δίνουμε σύντομη απάντηση από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες. Η θεοειδής κατασκευή του ανθρώπου φανερώνει την αυτεξουσιότητα στην εκλογή και λήψη των αποφάσεών του και την ελευθερία της προσωπικότητάς του. Η θεία βουλή και απόφαση ότι «ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων» (Σοφ. Σολ. α’ 13), πείθουν ότι δεν τέθηκε εξ αρχής θέμα τιμωρίας (κόλασης) η καταδίκης. Ο Θεός απαίτησε, «ενετείλατο» , τα κτίσματά του, επειδή προήλθαν απ’ αυτόν και δεν μπορούν να υπάρχουν και να λειτουργούν χωρίς αυτόν, ως αιτιατά, να εξαρτώνται από αυτόν, ο οποίος είναι το πρώτο αίτιο. Η εντολή, ή καλύτερα η υπόδειξη του Θεού, δεν ήταν επιβολή και απαίτηση, αλλά συμβουλή της λογικής χρήσης των φυσικών όρων της ζωής. Εάν την ακολουθούσαν θα υπήρχε παράταση των νόμων ύπαρξης των όντων.

Αιτία, λοιπόν, της ανωμαλίας ήταν η παράλογη σκέψη, απόφαση, επιλογή και χρήση του δικαιώματος του αιτιατού ανθρώπου να αποκοπεί από το αείζωο αίτιο, το Θεό, και ως εκ τούτου να γίνει θνητός. Μόνος του ο άνθρωπος κατρακύλησε στο θάνατο και υπέστη όλες τις συνέπειες της θνητότητας και της φθοράς, η οποία υπεισήλθε στο σύνολο της ανθρώπινης φύσης. Εκτός από το υλικό μέρος του, ο άνθρωπος, υπέστη και στον πνευματικό του κόσμο συντριβή και απώλεια. Εκτός από τους πόνους, το φόβο και τις θλίψεις, απέκτησε και «διάνοιαν εγκειμένην επί τα πονηρά» από τη γέννησή του. Ολόκληρος ο κόσμος και ο θησαυρός της λογικής του μεγαλοπρέπειας, στον οποίο στηριζόταν το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν», ανατράπηκε παταγωδώς και δυστυχώς το «πρωτόκτιστον κάλλος» «παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις» για να μη πούμε «τοις δαίμοσι» «και ωμοιώθη αυτοίς» (Ψαλμ. μη’ 21).

Συνομιλώντας με το Γέροντα Σωφρόνιο (4)

Συνέχεια από 3

Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Διανόηση.

Ναι. Αλλά η μόνη μελέτη που μας κάνει να αισθανθούμε πως είναι ο Θεός, είναι η ασκητική ζωή σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου. Όταν η ζωή μας είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, τότε καταλαβαίνουμε ότι μεταξύ των εντολών και μεταξύ του νου του ιδίου του Θεού δεν μπορεί να υπάρχει διαφορά. Όταν σκεφτόμεθα σύμφωνα με τις εντολές, τότε ο νους μας συνηθίζει να σκέφτεται όπως ο ίδιος ο Θεός. Και λένε για τη θέωση, αλλά τι είναι θέωση; Με την υπακοή στην αρχή στον Ηγούμενο να κοπεί το θέλημα, κατόπιν με την υπακοή στις εντολές του Ευαγγελίου φτάνει κάποιος σε αυτήν την κατάσταση. Κάνουμε μικρά πράγματα αλλά τα αποτελέσματα πρέπει να γίνουν μεγάλα. Έχουμε καλές περιγραφές στα συγγράμματα του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.