Ελληνική πονηριά

Ένας Έλληνας μπαίνει σε μια τράπεζα της Νέας Υόρκης και ζητάει πληροφορίες για ένα δάνειο. Λέει στον υπάλληλο των δανείων ότι θέλει να ταξιδέψει στην Ελλάδα λόγω των εορτών των Χριστουγέννων για 2 εβδομάδες και χρειάζεται ναπάρει οπωσδήποτε ένα δάνειο των 5000$…Ο υπάλληλος του εξηγεί ότι η τράπεζα θα χρειασθεί ένα είδος εξασφάλισης για να του χορηγήσει το δάνειο,έτσι ο Έλληνας βγάζει από την τσέπη του και αφήνει πάνω στογραφείο τα κλειδιά από μια ολοκαίνουρια Ferrari, που είναιπαρκαρισμένη στην είσοδο της τράπεζας. Αφού πραγματοποιείται ο έλεγχος από την τράπεζα ότι το αυτοκίνητο

Η Ελληνική…ασπίδα (ανέκδοτο)

Βρέθηκαν μια μέρα στη κόλαση ένας Έλληνας , ένας Αμερικάνος κι ένας Ινδός. Τους συναντάει ο διάβολος και τους λέει:

– Σε όσους έρχονται εδώ δίνω μία ευκαιρία να μεταφερθούν στον παράδεισο.

Και βγάζει ένα τεράστιο μαστίγιο λέγοντας:

Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το …

Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας

“Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια.

Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ’ όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό,τι κι αν μου δώσεις. Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ’ την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ’ ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ’ την αρμύρα να βγάζω απ’ τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ’ ακρονήσια. Αχ, αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.

Oὐτε γεννιἐσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μονο πεθαίνεις ωσ Έλληνας

Γράφει ἕνας Ἕλληνας Ἀξιωματικός, πού λοιδωρεῖται δεκαετίες τώρα ἀπό ἀπάτριδες ‘δημοσιογράφους’ καί ‘προοδευτικούς διανοούμενους’, μόνο καί μόνο ἐπειδή ἦταν ἀπέναντί τους ὅταν οἱ ὁμοϊδεάτες τούς ἔστρεψαν τά ὄπλα ἐναντίον τῆς πατρίδας καί ἐπειδή κάποιοι ἀξιωματικοί προδότες τοῦ ὅρκους τούς κατέλυσαν τή Δημοκρατία. Ἄς τόν διαβάσουμε καί ἄς ἀκούσουμε τήν κραυγή του.

Ἄν μή τί ἄλλο, σέ μία ἐποχή πού ἀνθεῖ ἡ φιλολογία γιά τό ἄν γεννιέσαι ἤ γίνεσαι Ἕλληνας, αὐτός ξέρει νά πεθαίνει σάν Ἕλληνας.

Αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα…

Αν ο Μακρυγιάννης μάθαινε γράμματα την εποχή εκείνη, πολύ φοβούμαι πως θα έπρεπε να απαρνηθεί τον εαυτό του, γιατί την παιδεία την κρατούσαν στα χέρια τους οι «τροπαιούχοι του άδειου λόγου», καθώς είπε ο ποιητής, που δεν έλειψαν ακόμη. Δεν επαινώ τον Μακρυγιάννη γιατί δεν έμαθε γράμματα, αλλά δοξάζω τον πανάγαθο Θεό που δεν του έδωσε τα μέσα να τα μάθει. Γιατί αν είχε πάει σε δάσκαλο, θα είχαμε ίσως πολλές φορές τον όγκο των Απομνημονευμάτων σε μια γλώσσα, όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς· θα είχαμε ίσως περισσότερες πληροφορίες για τα ιστορικά των χρόνων εκείνων, θα είχαμε ίσως ένα Σούτσο της πεζογραφίας, αλλά αυτή την αστέρευτη πηγή ζωής, που είναι το βιβλίο του Μακρυγιάννη, δε θα την είχαμε.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991), (μέρος β’)

Συνέχεια από (1)

Aρχική επιθυμία του π. Ιακώβου ήταν να πάει στους Αγίους Τόπους κι εκεί να ζήσει στην Έρημο ως Ασκητής. Θεώρησε όμως καλό πριν ξεκινήσει για τους Άγιους Τόπους να επισκεφθεί το μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, για να ζητήσει τη βοήθεια και τη μεσιτεία του οσίου.

Η ολοζώντανη όμως εμφάνιση ενώπιον του με την άφιξή του εκεί του ιδίου του οσίου Δαυΐδ που τον υποδέχθηκε και η ουράνια και παραδείσια πολιτεία των ασκητών που είδε μπροστά του σε όραμα, αντί του παλαιού και ερειπωμένου Μοναστηρίου που υπήρχε στην πραγματικότητα, τον έκαναν να υποσχεθεί στον Άγιο, ότι θα παραμείνει στη Μονή, όπως και παρέμεινε. Την εποχή εκείνη ζούσαν στη Μονή τρία γεροντάκια με το ιδιόρρυθ­μο σύστημα. Ηγούμενος ήταν ο μακα­ριστός αρχιμανδρίτης Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος ενάρετος, ηθικός και πολύ ελεήμων, εργασθείς με πολύ ζήλο για την αναστήλωση της Μονής.

Η μοναχική ζωή τον Γέροντα Ιακώβου

Ο πατήρ Ιάκωβος ξεκινώντας τη μοναχική ζωή έβαλε αρχή απαράβατη την υπακοή και δεν έκανε τίποτα χωρίς ευλογία του ηγουμένου, την οποία για να λάβει απαιτείτο πολλές φορές να κάνει κοπιαστικές πορείες τεσσάρων και πέντε ωρών, αφού ο Γέροντάς του ασκώ­ντας και εφημεριακά καθήκοντα ευρίσκετο συχνά στην κωμόπολη της Λίμνης.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991), (μέρος α’)

VatopaidiFriend: Δέκα έτη είχαν περάσει όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στην Πεμπτουσία το εν λόγω άρθρο του γέροντος Κυρίλλου· ενώ σήμερα έχουν περάσει 18 ολόκληρα χρόνια από την κοίμηση του οσίου Ιακώβου.

Συμπληρώνονται φέτος δέκα* χρόνια απ’ την οσιακή κοίμηση του αγίου γέροντος π. Ιακώβου Τσαλίκη, ο οποίος έζησε στην Ι. Μονής Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος στην Εύβοια (1952-1991). Στο πρώτο μέρος ενός αφιερώματος στη μορφή του, παρουσιάζουμε γεγονότα από τη ζωή του χαρισματούχου γέροντος.

Оδοιπορικό στην Ορθόδοξη γη της Ρουμανίας, (μέρος 4ο τελευταίο)

Το μαρτύριο του αγίου Ιωάννου του Νέου. Τοιχογραφία στο καθολικό της Μονής Αγίου Γεωργίου Σουτσεάβα.

Συνέχεια από (3)

Οι ελληνικής καταγωγής τιμώμενοι άγιοι στην Ρουμανία (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Ο άγιος Ιωάννης ο Τραπεζούντιος

Оδοιπορικό στην Ορθόδοξη γη της Ρουμανίας, (μέρος 3ο)

Σύγχρονη ψηφιδωτή εικόνα της Αγίας Παρασκευής της Νέας, της Επιβατηνής, στο προαύλιο του ναού της στο Ιάσιο.

Συνέχεια από (2)

Οι ελληνικής καταγωγής τιμώμενοι άγιοι στην Ρουμανία (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Ο Θεός ευδόκησε, επειδή δεν σώζονται σήμερα ολόσωμα λείψανα Ρουμάνων αγίων στην Ρουμανία, να υπάρχουν άγιοι αλλοεθνείς και μάλιστα, οι περισσότεροι, ελληνικής καταγωγής, που τα ολόσωμα λείψανα τους απολαμβάνουν μεγίστης τιμής και ευλάβειας από τον πιστό ρουμανικό λαό.

Η οσία Παρασκευή του Ιασίου ή η Νέα η Επιβατηνή

Η λαοφιλέστερη αγία της Ρουμανίας σήμερα που προσελκύει πολλούς προσκυνητές απ΄ όλη την χώρα, όχι μόνο κατά την εορτή της μνήμης της αλλά και καθημερινά, είναι η όσία Παρασκευή του Ιασίου ή η Νέα η Έπιβατηνή, όπως την γνωρίζουμε στην Ελλάδα, καθώς καταγόταν από τους Επιβάτες της Ανατολικής Θράκης. Γεννήθηκε στις αρχές του 11ου αι. Οι ευσεβείς γονείς της έκαναν και άλλο γιό, τον μετέπειτα Επίσκοπο Μαδύτων άγιο Ευθύμιο τον Μυροβλύτη. Από μικρή η Παρασκευή ήταν πολύ φιλακόλουθη και ελεήμων.

Оδοιπορικό στην Ορθόδοξη γη της Ρουμανίας, (μέρος 2ο) (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Κούρτεα ντε Άρτζες. Η ηγεμονική εκκλησία τον Αγίον Νικολάου, βυζαντινού τύπον, με ελληνικές επιγραφές στις τοιχογραφίες της.

Συνέχεια από (1)

Μαρτυρίες για την επίδραση του Ελληνισμού στην διαμόρφωση του ρουμάνικου μοναχισμού

Αό τα παραπάνω, είναι φανερή και σημαίνουσα η προσφορά του Ελληνισμού, μέσω του Αγίου Όρους κυρίως, στην διαμόρφωση του ρουμανικού μοναχισμού και την ησυχαστική παράδοση που καλλιεργήθηκε στα ιερά αυτά μέρη. Για τον πιο απαιτητικό όμως αναγνώστη, που επιθυμεί να εχει μία πληρέστερη γνώση της μεγάλης αυτής προσφοράς, θα παραθέσουμε στην συνέχεια -ασύνδετες μεταξύ τους- πληροφορίες, που είχαμε την ευκαιρία να συλλέξουμε κατά το πρόσφατο οδοιπορικό μας στην Εκκλησία της Ρουμανίας.

Оδοιπορικό στην Ορθόδοξη γη της Ρουμανίας, (μέρος 1ο) (με πλούσιο φωτογραφικό υλικό)

Ο άγιος Νικόδημος ο Ηγιασμένος κτήτορας της Μονής Τισμάνα. Ο όσιος Νικόδημος ερχόμενος από το Άγιον Όρος οργάνωσε για πρώτη φορά κοινοβιακές μονές στην Ρουμανία κατά τον τύπο και την τάξη του Αγίου Όρους. Ίδρυσε την Μονή Τισμάνα, την αρχαιότερη σωζόμενη της Ρουμανίας.

Σύμφωνα με τις πήγες οι πρώτοι γνωστοί επίσκοποι της Σκυθίας, όπως λεγόταν τότε η Ρουμανία, -όλοι ελληνικής καταγωγής από την Καππαδοκία- ήσαν οι ιερομάρτυρες Ευαγγελικός, Εφραίμ, Τίτος και Γορδιανός. Αργότερα ο Μέγας Βασίλειος έστειλε πολλούς ιεραποστόλους μοναχούς Καππαδόκες, όπως τον άγιο Μεγαλομάρτυρα Σάββα († 372 μ.Χ.) και τον Ευτύχιο, οί όποιοι στερέωσαν την ορθοδοξία στην Σκυθία, ιδρύοντας ταυτόχρονα μοναχικές εστίες στην περιοχή του Δέλτα του Δούναβη.

Η λειτουργική γλώσσα, επισημάνσεις του γέροντος Σωφρονίου

 

Αρχιμ.Παντελεήμων Καραλάζος

Στις ημέρες μας δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι η γλώσσα της κοινής προσευχής και λατρείας της εκκλησίας θα έπρεπε να ήταν ίδια με την καθομιλουμένη. Έτσι θα ήταν κατανοητά από όλους και θα προσέλκυε πολύ περισσότερους στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

Στο Θέμα αυτό πολύ διαφωτιστικές είναι οι επισημάνσεις του γνωστού αγίου και θεολογικοτάτου κληρικού των ημερών μας, του γέροντος Σωφρονίου. Στο βιβλίο του «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστι», κοντά στο κεφάλαιο που αναλύει το βασικότερο θέμα της διδασκαλίας του, την υποστατική αρχή, έχει τοποθετήσει ένα μικρό κεφάλαιο αναφερόμενο στη λειτουργική γλώσσα. Στο κεφάλαιο αυτό ο γέρων Σωφρόνιος είναι ξεκάθαρος και κατηγορηματικός. Η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων της εκκλησίας, η οποία είναι η αρχαία ελληνική, δεν θα πρέπει ποτέ να μεταφραστεί. Την αλήθεια αυτή την στηρίζει σε πολύ σοβαρά επιχειρήματα και την επισφραγίζει με την έκδηλη χάρη που προπορεύεται των λόγων του.

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929): 80 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του [με πλούσιο φωτογραφικό υλικό] (μέρος 1ο)

Ο σοφός και διακριτικός αγιορείτης Γέροντας

Ο Γέροντας Δανιήλ γεννήθηκε στην Σμύρνη το ίδιο έτος με τον άγιο Νεκτάριο (1846). Το κατά κόσμον όνομα του ήταν Δημήτριος Δημητριάδης. Ήταν ο μικρότερος γιος μιας ευσεβούς, πολύτεκνης οικογένειας και αριστούχος της περίφημης Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης. Έχοντας διακαή πόθο να μονάσει έφυγε σε νεαρή ηλικία (19 ετών) από την οικογένεια του και επισκέφθηκε στην αρχή, μετά από συμβουλή του Αγιοταφίτη πνευματικού του, διάφορα μοναστήρια στην Πελοπόννησο και στα νησιά (Ύδρα, Τήνο, Πάρο, Ικαρία), όπου γνώρισε σπουδαίους και φημισμένους για την αγιότητα τους Γέροντες. Αποφασιστική ήταν η συνάντηση του στην Πάρο με τον πνευματικό Αρσένιο, τον όσιο Αρσένιο της Πάρου, ο όποιος στην παράκληση του νεαρού Δημητρίου να μείνει και να ασκητεύσει κοντά του, του συνέστησε να μεταβεί στο περιώνυμο τότε και ακμάζον κοινόβιο του αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος. Προέβλεψε μάλιστα προφητικά ότι θα πεθάνει στις υπώρειες του Άθω. Υπακούοντας στον όσιο Αρσένιο κοινοβίασε στην Ιερά Μονή του Άγιου Παντελεήμονος όπου εκάρη μοναχός το 1866, απολαμβάνοντας μεγάλη αγάπη και εκτίμηση από τον ΄Ελληνα ηγούμενο της Μονής και τους άλλους, κατά πλειοψηφία ΄Ελληνες μοναχούς, αλλά και από της πλευράς των Ρώσων μοναχών πού αποτελούσαν τότε την μειοψηφία.

Ιερα Μονή Κουτλουμουσίου – The Holy Monastery of Koutloumousiou

Η Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. Εσωτερική άποψη από την Πύλη της Μονής. Holy Monastery of Koutloumousiou. Internal view from the Gate of the Monastery.

Ιδρύθηκε πριν το 1169, έτος κατά το οποίο μνημονεύεται για πρώτη φορά. Κατά δεύτερρο μισό του 14 αι., όταν ηγούμενος ήταν ο Χαρίτων ο Ίμβριος, η Μονή ενισχύθηκε πολύ και ανακαινίσθηκε με δαπάνες των μονών των παραδουνάβιων περιοχών. Αν και ο Χαρίτων έγινε μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας το 1372, συνέχισε να ηγουμενεύει στο Κουτλουμούσι, ευεργετώντας το και ρυθμίζοντας τις σχέσεις των ελλήνων και των ρουμάνων πού μόναζαν στη Μονή. Το Καθολικόν, τιμώμενο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος, κτίσθηκε κατά το β΄ μισό του 14ου αι. Και τοιχογραφήθηκε έναν αιώνα αργότερα.

Ο Όσιος Θεοφάνης ο Μυροβλύτης (Επίσκοπος Σολέας – Αρχιεπίσκοπος Κύπρου)

Δέησις των Οσίων Θεοφάνους του Μυροβλύτου και Ιωσήφ του Ησυχαστού στον Τίμιο Πρόδρομο. Τοιχογραφία η οποία βρίσκεται στο εσωτερικό μέρος της πύλης της Μονής.

Ο Όσιος Θεοφάνης ζει στην Κύπρο κατά τους χρόνους της κατοχής της από τους Ενετούς (1489-1571). Δεν γνωρίζουμε στοιχεία για τους γονείς, την κατά κόσμο καταγωγή και τη μόρφωση του. Οι πληροφορίες που έχουμε είναι λίγες, αλλά σημαντικές, γιατί παραδίνονται από ένα σύγχρονο του Οσίου και αυτόπτη μάρτυρα της εκταφής του Τιμίου λειψάνου του, τον Στέφανο Λουζινιανό, ιερωμένο δομηνικανό μοναχό και βικάριο της Λατινικής Αρχιεπισκοπής Κύπρου, στο έργο του «Η Χωρογραφία της νήσου Κύπρου». Το έργο αυτό που θεωρείται σημαντική πηγή πληροφοριών για την μεσαιωνική ιστορία της Κύπρου, το εξέδωσε πρώτα στην Ιταλική (1573) και μετά στη Γαλλική γλώσσα (1580). Η δεύτερη έκδοση, που είναι πιο επιμελημένη, συμπληρώνει την πρώτη.

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, ο Βατοπαιδινός, ο εξ Άρτης

Ο κατά κόσμον Μιχαήλ Τριβώλης, υιός των επιφανών, πλουσίων και ευσεβών γονέων Μανουήλ και Ειρήνης, κατήγετο από την Λακεδαίμονα της Πελοποννήσου, αλλά γεννήθηκε στην Άρτα της Ηπείρου το 1470. Έλαβε καλή μόρφωση, στην αρχή από τον πατέρα του και στην συνέχεια από τον ιερέα Ιωάννη Μόσχο. Έφηβος φοίτησε στο περίφημο ελληνικό σχολείο της Άρτας.

Πρώτη στην Ελλάδα…

Πρώτη στην Ελλάδα…

Ο ορισμός του Έλληνα

Σε διαγωνισμό που έγινε στην Ουάσινγκτον για τον καταλληλότερο χαρακτηρισμό ενός λαού, εκείνου που θα παρουσιάζει καλύτερα την ψυχολογία του, πήραν μέρος περίπου ένα εκατομμύριο άτομα. Δεκαπενταμελής επιτροπή από επιστήμονες επέλεξε ομόφωνα και βράβευσε τον δικαστή Ν. Κέλλυ για τον επιτυχημένο χαρακτηρισμό του Έλληνα.

«Μπροστά στο δικαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, γράφει ο δικαστής, ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος από τις περιστάσεις, αν και από διανοητική άποψη, κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Έκτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των έριδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει, γέννησε τον Βενιζέλο για να τον δολοφονήσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το ’21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να τη θάψει. Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα. Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε. Κι αν μπορείτε προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε».

Πηγή: troktiko.blogspot.com