Γιατρός, Ψυχίατρος, ήρθε να καλογερέψει

ΓΙΑΤΡΟΣ. ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ, ΗΡΘΕ ΝΑ καλογερέψει, και πήγαμε να πάρει την ευχή του παππού μας του παπά Εφραίμ. Και στον γυρισμό , πήραμε ευλογία να προσκυνήσουμε στις σπηλιές της Άγιας Άννας, εκεί πού έζησε ό Γέρο Ιωσήφ μέχρι το 1956. Τώρα είμαστε στο 1984, Τρίτη των Μυροφόρων, της Διακινήσεως.

Πήγαινα μπροστά. Μόνο ή κάσσα από το έμπα όρθια. Στα δεξιά γκρεμός χάος κάτω ή θάλασσα. Αριστερά εκκλησάκι, ένα τζάμι σπασμένο στο παράθυρο. Κοιτάζω μέσα και ή ευωδία γλυκεία, σαν μέλι σαν κερί, λες και μόλις άναψε το καρβουνάκι. Δεν λέω τίποτα, γιατί ό ψυχίατρος όλα τα ζύγιζε με την λογική.

Ο «στρατιωτικός νόμος» και ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο πάτερ Παΐσιος έβλεπε καθημερινά τους ανθρώπους! Και, όπως αντιλαμβάνεται αναγνώστης, ο σοφός Γέροντας, ήταν γνώστης πολλών προβλημάτων τους.

Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς που έρχονταν να τον συναντήσουν ήταν άνθρωποι σωστοί, ήξεραν τί ζητούσαν: διέθεταν πνευματικότητα, λογική, σοβαρές και μετρημένες απόψεις ενώ κατέχονταν από επιθυμία να ζήσουν ουσιαστική και ευλογημένη ζωή.

Οι άνθρωποι εκείνοι είχαν λογική συμπεριφορά και φυσιολογικές – υγιείς θέσεις, οι οποίες προκαλούσαν στους άλλους το ενδιαφέρον τον θαυμασμό. Όχι τον γέλωτα ή τις ειρωνικές «γκριμάτσες», που, όπως όλοι γνωρίζουμε, κύπτουν αβίαστα, ως υπόμνηση, ότι η θρησκευτική συμπεριφορά κάποιου είναι αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας, όταν δεν περιέχει στοιχεία υγείας αλλά σεμνοτυφίας, υποκρισίας και βραδυπορίας προσαρμογής στις απαιτήσεις της εποχής.

Ένα λάθος πού κάνει συνήθως ό άνθρωπος…

Ένα λάθος πού κάνει συνήθως ό άνθρωπος πού θέλει νά πιστέψει είναι ότι έμμένει στην κατανόηση των έντολων του Θεού, την οποία θεωρεί ως προϋπόθεση της εκτέλεσης τους.

Ειδικά ό σύγχρονος άνθρωπος αν δεν κατανοήσει πρώτα, ούτε πράττει ούτε πιστεύει στο Θεό. «Αν με τη λογική εξετάζουμε καί αμφισβητούμε χρησιμοποιώντας τίς γνωστικές δυνάμεις του άνθρωπου, η δύναμη αυτή του ανθρώπου κρίνεται ανεπαρκής ή καί ακατάλληλη -μετά τη φθορά πού υπέστη εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος- ως προς τη βοήθεια πού προσφέρει στον άνθρωπο να τηρήσει τίς εντολές του Θεού. Ποια λογική λ.χ. θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την εντολή περί αγάπης προς τον εχθρό;

Ανεξιχνίαστες πτυχές…

Η ζωή κρύβει ανεξιχνίαστες πτυχές, γι’ αυτό και κανένας δεν θα μάθει ποτέ όλα τα μυστικά της.

Τρία αντίδωρα (με φωτογραφικό υλικό)

του Σπύρου Μπαζίνα

Το καλύτερο γεύμα της ζωής μου

Έζησα πολλά χρόνια στην ξενιτιά. Ταξίδευσα σε πολλές χώρες και σε όλες τις ηπείρους. Έφαγα στα καλύτερα εστιατόρια όλου του κόσμου. Όμως, το καλύτερο γεύμα στην ζωή μου το έφαγα στο Άγιον Όρος.

Δεν μπορεί να την αντέξει η λογική μου!

Πιστεύεις στην Ανάσταση του Χριστού;

Το ερώτημα αυτό είναι λίαν σημαντικό και κομβικό, αφορά δε στην ύπαρξη και στην αυτοσυνειδησία της ίδιας της Εκκλησίας, αλλά και στη θέση όλων μας,  των Χριστιανών στους κόλπους Της, δεδομένου ότι όλη η ζωή και η δραστηριότητα της Εκκλησίας στο διάβα των αιώνων ανελίσσεται πέριξ του θαυμαστού αυτού γεγονότος, όπως επίσης και ότι η αυθεντικότητα της πίστης του λαού προσδιορίζεται από την ομολογία της, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αποδοχή της Αναστάσεως του Θεανθρώπου είναι το Α και το Ω της πνευματικής ζωής και της θρησκευτικότητας των Χριστιανών.

Εκείνος γυρίζει το λόγο και μας ρωτάει…

Λεπτομέρεια ψηφιδωτού.Monreale(Παλέρμο-Σικελίας)

Κυριακή Δ΄Νηστειών

Τέσσερις Κυριακές το χρόνο διαβάζονται στη θεία Λειτουργία ευαγγελικές περικοπές, που μας ομιλούν για θεραπείες δαιμονιζόμενων ανθρώπων από τον Ιησού Χριστό! Μία από τις Κυριακές αυτές είναι η σημερινή. Αυτές οι περικοπές, που ομιλούν για θεραπείες ανθρώπων, που κατέχονται από το πονηρό πνεύμα, δεν ακούονται βέβαια πολύ ευχάριστα. Δεν θέλουν οι άνθρωποι να ακούνε για δαιμονιζόμενους, ίσως γιατί δεν πιστεύουν πως υπάρχουν πονηρά πνεύματα. Θαρρούν πως όσα λέγονται στη θεία Γραφή για πονηρά πνεύματα είναι λαϊκές αντιλήψεις του παλιού καιρού.

Ευλογημένο ή καταραμένο το «γιατί»;

Ευλογημένα «γιατί»!

Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απάντησή του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, που όμως από τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποιείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις από κάποιους που δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατ’ εξοχήν θέμα για το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ομιλίες.

Η αδυνατότητα των φυσικών νόμων

Όταν οι σύγχρονοι μας μιλούν για τους φυσικούς νόμους, μιλούν από δύο αντίθετα και εχθρικά χαρακώματα. Από το ένα χαράκωμα προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι η φύση αφ’ εαυτού της είναι και νομοθέτης και αποδέκτης του νόμου. Από το άλλο χαράκωμα όμως προβάλλεται ο ισχυρισμός, ότι ο Θεός είναι ο νομοθέτης των φυσικών νόμων, ενώ, ή φύση ο αποδέκτης του νόμου.

Οι φίλοι της αλήθειας, των οποίων την οπτική δεν τύφλωσε η σκόνη των χαρακωμάτων, της αντάρτικης μάχης, σκοντάφτουν και στον έναν και στον άλλον ισχυρισμό. Η μομφή τους και προς το ένα και προς το άλλο οχύρωμα είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Η Ειρήνη

Εγκόλπιο αμφιπρόσωπο από επιχρυσωμένο άργυρο. Δεύτερο μισό 14ου αι. Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου

Κώστα Ε. Τσιρόπουλου

Μπορούμε άραγε, οι σημερινοί άνθρωποι, να διανοηθούμε και να πιστέψουμε στην Ειρήνη, σ’ ένα κόσμο και σε μια ζωή ειρηνική;

Όσο κι’ αν η απόκριση στο ερώτημα μας φαίνεται θεωρητικά εύκολη, πρακτικά έχουμε σχεδόν τη βεβαιότητα πως η Ειρήνη είναι κάτι το απραγματοποίητο, το χιμαιρικό, που ξεπερνά τις δυνατότητες του ανθρώπου. Κι’ όμως, και σήμερα, όπως και σ’ άλλες εποχές, ακούμε από δεξιά κι’ αριστερά να υποστηρίζουν με θέρμη πως η Ειρήνη είναι επιτεύξιμη, αρκεί να επικρατήσει ανάμεσα στους ανθρώπους και στους λαούς η καλή πίστη και η κοινή λογική.

Πίστη και λογική

"Αφού δεν το έφτιαξα ΕΓΩ, πως έγινε μόνο του"?

Οι συνέπειες του ορθολογισμού στη ζωή μας.

Αρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου, Καθηγουμένου της Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ο ορθολογισμός θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η υπερβολική εμπιστοσύνη στη λογική μας η αναγωγή της σε υπέρτατη αυθεντία και απόλυτη αξία. Είναι αμαρτητική νοοτροπία και βιοθεωρία, και όχι κάποια απλή αμαρτία. Είναι κατ’ ουσίαν απιστία. Ο ορθολογισμός είναι η πιο χαρακτηριστική και ύπουλη εκδήλωση της υπερηφάνειας, η οποία υποκρύπτεται κάτω από όλες τις αμαρτίες μας, υφέρπει σε κάθε μας πράξη και δηλητηριάζει όλα τα καλά έργα μας. Αυτή οδηγεί στην αυτοδικαίωση και τελικά στην αμετανοησία, κλείνοντας έτσι τη θύρα του θείου ελέους. Η υπερηφάνεια είναι η αρχή και το τέλος όλων των κακών. Κατά τον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ η υπερηφάνεια «αποτελεί την μόνιμη απειλή της ανθρώπινης ζωής», «βρίσκεται στην ρίζα όλων των τραγωδιών του ανθρώπινου γένους» και αποτελεί «την ουσία του άδη».

Μέγας Αντώνιος- Παραινέσεις ήθους και Χριστού πολιτεία

1. Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑΣ

Οι άνθρωποι καταχρηστικά λέγονται λογικοί. Δεν είναι λογικοί όσοι έμαθαν απλώς τα λόγια και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλ όσοι έχουν τη λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιό είναι το καλό και ποιό το κακό και αποφεύγουν τα πονηρά και βλαβερά στην ψυχή, τα δε αγαθά και ψυχωφελή, τα αποκτούν πρόθυμα με τη μελέτη και τα εφαρμόζουν με πολλή ευχαριστία προς τον Θεό. Αυτοί μόνοι πρέπει να λέγονται αληθινά λογικοί άνθρωποι.

2. Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Η αυτοκτονία της Λουκρητίας. Η Λουκρητία ήταν μια ρωμαία ευγενής που γύρω στο 508 πΧ αυτοκτόνησε εξαιτίας της ντροπής της που βιάστηκε από τον γιο του βασιλιά της Ρώμης Σέξτο Ταρκυίνιο. Ο πίνακας είναι του ολλανδού ζωγράφου Rembrandt Harmenszoon van Rijn (ο γνωστός Ρέμπραντ) (1606-1669).

Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως συνεργεί συνήθως στην άμεση εμφάνιση του φόβου της απώλειας της ζωής σε περιπτώσεις αιφνίδιου κινδύνου. Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο το άτομο είναι δεμένο με τη ζωή του και πόσο η ίδια η ζωή θέλει τη… ζωή της! Γι’ αυτό το λόγο ο αυτοτερματισμός της θεωρείται πάντοτε σαν μια παράλογη πράξη, επειδή στην αυτοκαταστροφή, η ίδια η ζωή αρνείται τη… ζωή της!

Τί μεσολαβεί άραγε ως καθοριστικός παράγων αυτοκτονίας, μεταξύ της αυτόματης, προ κάθε κινδύνου, καταφάσεως της ζωής και της αυτοθέλητης καταστροφής της; Γιατί η ίδια η ζωή – στο συγκεκριμένο άτομο – θέλει και ενεργεί την καταστροφή της;

Η απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα πρέπει ασφαλώς να αποτελεί συμπερίληψη όλων των πιθανών αιτίων της αυτοκτονίας αλλά και γενικώτερα των συνθηκών της συγκεκριμένης ζωής του ανθρώπου που αποτόλμησε να τερματίσει τη ζωή του.

Αλλά οποιαδήποτε απάντηση κι αν δοθή στο ερώτημα γιατί η αυτοκτονία; όσον κι αν φαίνεται να δικαιολογεί ή να μη δικαιολογεί μια συγκεκριμένη πράξη αυτοκαταστροφής, το παράλογο μιας τέτοιας πράξεως είναι πάντοτε στοιχείο της «λογικής» της αυτοκτονίας. Γιατί η πράξη της αυτοκαταστροφής στερείται, σε κάθε περίπτωση, μιας αυτονόητης κοινής λογικής! Ποιος, αλήθεια, τερματίζει φονικώς τη ζωή του σε κατάσταση πλήρους νηφαλιότητος, συναισθηματικής αυτοκυριαρχίας και διαύγειας σκέψεως;

Ο ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ του Essex (2)

Ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ. Τοιχογραφία του ναού της Παντάνασσας στο ευλογημένο μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στην λίμνη Βιστωνίδα.

του Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου

Έτσι, ο π. Σωφρόνιος επισκέφθηκε τον Άγιο Σιλουανό, που του διηγήθηκε τη ζωή του. Ανιστόρησε σε αυτόν τα δεκαπέντε χρόνια της πάλης του με τα πνεύματα της πονηρίας. Εμπιστεύθηκε σε αυτόν τον αποκαλυπτικό λόγο του Χριστου «κράτει τον νουν σου εις τον άδην και μη απελπίζου», που αποτέλεσε σταθμό στον πνευματικό του αγώνα, και με τη δύναμη του όποιου διασώθηκε από κάθε δαιμονική προσβολή και καθαρίσθηκε από τους λογισμούς της υπερηφάνειας.

Οσιομάρτυς Θεοφάνης (+1588)

Η ΙΜΜ Βατοπαιδίου σε χαλκογραφία (1769).

Γεννήθηκε στο χωριό Ζαπάντι, σημερινό Καλόβρυση, της Καλαμάτας του νομού Μεσσηνίας, από ευσεβείς γονείς, τον Νικόλαο και την Κύρω. Νέος καθώς βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη και μάθαινε τη ραπτική τέχνη από σκληρό αφέντη, ο κατά κόσμον Θεόδωρος, που διακρινόταν για τη σωματική του ωραιότητα παρασύρθηκε, αρνήθηκε τη χριστιανική του πίστη και ασπάσθηκε τον μουσουλμανισμό. Οι μουσουλμάνοι χάρηκαν για την αλλαξοπιστία του και τον περιποιούνταν με πολλές κολακείες και τιμές, διδάσκοντάς τον επί μία εξαετία τα τουρκικά και αραβικά στα βασιλικά ανάκτορα. Οι πολλές μελέτες του τον οδήγησαν στον Χριστό. Θυμήθηκε την πίστη που αρνήθηκε και με τύψεις και δάκρυα αποφάσισε την επιστροφή του. Προσευχόμενος στην Αγία Τριάδα ενδυναμώθηκε στην απόφαση του.

Όποιος αγαπά δεν έχει ποτέ μοναξιά

Ιησούς και παιδί. Έργο του Δανού ζωγράφου Carl Bloch (1834-1890).

Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος. Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη. Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός. Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς. Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς. Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς. Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν. Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων. Αποζητάμε την εκτίμηση, τον έπαινο, το πλήρες ενδιαφέρον των άλλων. Εμείς όμως είμαστε τσιγγούνηδες σε προσφορά.

Στεναχωριούνται εύκολα οι άνθρωποι, αποθαρρύνονται, απογοητεύονται, θλίβονται και μελαγχολούν, γιατί η πίστη τους δεν είναι θερμή, η εμπιστοσύνη τους στο Θεό είναι χαλαρή κι η ελπίδα τους απομακρυσμένη. Ο πιστός έχει πληροφορία βεβαιότητος, ενισχύσεως, εμπιστοσύνης και ελπίδος. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει προβλήματα, αλλά τα προβλήματα τα αντιμετωπίζει ελπιδοφόρα. Η ελπίδα στον Παντοδύναμο και πανταχού παρόντα Θεό χαρίζει στον πιστό ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία, παρηγορία, έλεος. Γέροντες και γερόντισσες παλαιότερων εποχών με μεγαλύτερα και περισσότερα προβλήματα οπωσδήποτε, έκαναν με νόημα το σταυρό τους, καρτερούσαν φιλότιμα, υπόμεναν επίμονα και το «πρώτα ο Θεός» ή «έχει ο Θεός» ή «δόξα τω Θεώ» δεν ήταν διόλου σχήμα λόγου. Οι σημερινοί φουσκωμένοι από έπαρση άνθρωποι θεωρούν μεγάλη ντροπή να σταυροκοπηθούν ή να επικαλεσθούν το Θεό και πιστεύουν πως η ευφυΐα τους, η πολυγνωσία τους, η πολυπραγμοσύνη τους θα λύσει όλα τους τα προβλήματα. Να που όμως δεν τα λύνουν και είναι γεμάτες οι τσέπες τους αγχολυτικά, αναλγητικά, καταπραϋντικά, αντικαταθλιπτικά και υπνωτικά.