Άγιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Σχετικό άρθρο: Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Ο άγιος Ιωάσαφ ήταν υιός τού ευσεβή ηγεμόνα της Ηπείρου και Θεσσαλίας Συμεών Ούρεση Παλαιολόγου (1359-1370), πού καταγόταν από τον βασιλικό οίκο των Νεμάνια και ανακηρύχθηκε «τσάρος τών Ελλήνων, των Σέρβων και των Αλβανών». Η μητέρα του Θωμαΐδα ήταν κόρη τού δεσπότη της Ηπείρου Ιωάννη Β΄ Ορσίνη (1323-1335) και αδελφή τού τελευταίου δεσπότη της Ηπείρου Νικηφόρου Β΄ Ορσίνη (1338-1340, 1356-1359).

Ο κατά κόσμον Ιωάννης γεννήθηκε κατά το 1349-50. Η καταγωγή της μητέρας του ήταν άπό τή βυζαντινή αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων….

Η δύναμη της μετάνοιας

Tου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτου

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, μετάνοια είναι, νομίζω ταπεινά, να προσπαθώ να μάθω να αγαπώ τον Θεό μου και τον πλησίον μου, έχοντας επίγνωση των προσωπικών μου παθών και λαθών.
Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να έχουμε έγνοια και καλή αγωνία για το πως συγχωρούμε, πως εξομολογούμαστε, πως μετανοούμε. Αυτή η στάση, προϋποθέτει την τόλμη να βλέπουμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας. Τα οποία δεν είναι αφηρημένα. Είναι πολύ συγκεκριμένα! Έχουν όνομα! Δεν είναι γενικά και αόριστα: «Ε, είμαι αμαρτωλός, διάβασε μου παπά και μιαν ευχή».

Η μετάνοια είναι ένα κοίταγμα στον εαυτό μας. Στην ιδιαίτερή μας κάμαρη, μέσα στην καρδία μας να μαζέψουμε τον νου μας και να ταπεινωθούμε. Καρδίαν δε «συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός ουκ εξουδενώσει», όπως μας βεβαιώνει ο 50ος Ψαλμός του Δαυίδ, που είναι ψαλμός μετανοίας. Η ταπείνωση αποτελεί προϋπόθεση στην μετάνοιά μας.

Ο Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος προεξάρχει στην Αγρυπνία της Τιμίας Ζώνης στο Βατοπαίδι

Με ευλάβεια, επισημότητα και μεγάλη λαμπρότητα εορτάζεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου η κατάθεσις της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας Θεοτόκου.

Σήμερα Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010, αρκετοί ιερείς, διάκονοι, μοναχοί από όλο το Άγιον Όρος αλλά και εκτός, καθώς και προσκυνητές κατέφθασαν στην Μονή Βατοπαιδίου, για να εορτάσουν την κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας.

Οι ιερομάρτυρες Νεόφυτος και Αμβρόσιος και οι οσιομάρτυρες Μακάριος (22/6) και Διονύσιος (10/10) οι Βατοπαιδινοί, οι εν Κρήτη μαρτυρήσαντες

Ο άγιος νέος οσιομάρτυς Διονύσιος ο Βατοπαιδινός (+1822). Φορητή εικόνα στο παρεκκλήσιο της Αγίας Ζώνης της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Υπήρξαν μοναχοί της ιεράς μονής Βατοπαιδίου. Το 1820 απεστάλησαν οι ιερομόναχοι Νεόφυτος και Αμβρόσιος, ο Ιεροδιάκονος Παρθένιος και οι μοναχοί Διονύσιος και Δωρόθεος και αργότερα ο Μακάριος στην Κρήτη, κατόπιν προσκλήσεως, με τίμια λείψανα, προκειμένου να εκδιωχθεί η φοβερή ασθένεια της πανώλης, η οποία μάστιζε τους κατοίκους του νησιού. Αυτά ήταν, μέρος της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, δώρο στη μονή του αυτοκράτορα Ιωάννου Καντακουζηνού, τεμάχιο Τιμίου Ξύλου και η κάρα του αγίου Ανδρέου Κρήτης.

Στυλιανή: η εγγονή του παπά

Μ’ έστειλαν μια φορά, πριν από αρκετά χρόνια, να κάμω κήρυγμα στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στο χωριό Αργάκα. Με έπεμψαν από τη Μητρόπολη επίτηδες για να μιλήσω για μια αίρεση που έκανε την εμφάνισή της τελευταία και σε αυτό το χωριό. Βέβαια, όταν επήγα δεν εσυνάντησα αιρετικούς- εξάλλου, πώς να τους αναγνωρίσω; Ήταν το εκκλησίασμα δεκαπέντε με είκοσι πλάσματα δεν μου έβγαινε να μιλήσω για αιρέσεις και αρνητικά πράγματα πρώτη φορά που τους εσυνάντησα. Δεν ενθυμούμαι τι τους είπα, πάντως την λέξη αίρεση δεν την έβαλα στο στόμα μου. Και ήσαν όλοι τόσο συμπαθείς από τον παπά ως τον καντηλανάφτη.

Με αυτό τον τελευταίο εγίναμε φίλοι και ψιλοκουβεντιάζαμε μέσα στο ιερό. Ελέγετο Νικόλας Παύλου και ήταν ένας ευσυμπάθητος γέρος μεγαλόσωμος μα άκακος και αθώος στη ματιά, μαλακός στο δειν, θωριά βοδιού. Μου έλεγε κάθε τόσο: «Τώρα είσαι θεολόγος να πούμε; Και θα μας κηρύξης; Ωραία!»

Όταν επιτέλους εκήρυξα κι είπα ότι μου ήρθε στο νου, επέστρεψα αμέσως στο ιερό και εκάθησα κοντά του πάλι. «Πώς σου φάνηκε;» Του κάνω. «Ποιο;» «Το κήρυγμα» «καλό, καλό… βέβαια δεν κατάλαβα εγώ τίποτε. Έλα να πιούμε καφέ μετά, στο σπίτι μου».

Όσιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Σχετικό άρθρο: Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Ο άγιος Ιωάσαφ ήταν υιός τού ευσεβή ηγεμόνα της Ηπείρου και Θεσσαλίας Συμεών Ούρεση Παλαιολόγου (1359-1370), πού καταγόταν από τον βασιλικό οίκο των Νεμάνια και ανακηρύχθηκε «τσάρος τών Ελλήνων, των Σέρβων και των Αλβανών». Η μητέρα του Θωμαΐδα ήταν κόρη τού δεσπότη της Ηπείρου Ιωάννη Β΄ Ορσίνη (1323-1335) και αδελφή τού τελευταίου δεσπότη της Ηπείρου Νικηφόρου Β΄ Ορσίνη (1338-1340, 1356-1359).

Ο κατά κόσμον Ιωάννης γεννήθηκε κατά το 1349-50. Η καταγωγή της μητέρας του ήταν άπό τή βυζαντινή αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων….

Ο βατοπαιδινός Όσιος Νεόφυτος ο Προσμονάριος (14ος αι.)

Με την εικόνα της Παραμυθίας συνδέεται και ο βίος του οσίου Νεοφύτου, πού διετέλεσε προσμονάριος, φύλακας δηλαδή και διακονητής του παρεκκλησίου της Θεοτόκου. Όταν κάποτε ο όσιος βρισκόταν σε μετόχι της μονής στην Εύβοια και ασθένησε βαρειά, παρεκάλεσε την Παναγία να τον αξιώσει να πεθάνει στη μονή της μετανοίας του. Τότε άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στη μονή και μετά ένα έτος να ετοιμασθείς για την έξοδό σου από τη ζωή»

Ο βίος του Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου

VatopaidiFriend: Θα θέλαμε να ευχηθούμε κάθε ευλογία από τον Θεό, στον πολυαγαπημένο μας Νεόφυτο.

1. Γέννηση – Ανατροφή

Ο Άγιος Νεόφυτος γεννήθηκε στα Λεύκαρα κατά τα μέσα του έτους 1134 μ.Χ., τότε που η Κύπρος ανήκε ακόμη στο Βυζάντιο και Αυτοκράτωρ ήταν ο Μανουήλ ο Κομνηνός (Τκ. ε’.).

Οι γονείς του Αγίου, Αθανάσιος και Ευδοξία, απέκτησαν οκτώ παιδιά, αγόρια και κορίτσια (Δφ.172, Ελ.3), αλλά, λόγω πτωχείας κυρίως, δεν βρήκαν τον τρόπον να τους δώσουν σχολική μόρφωση, και για τούτο ο Νεόφυτος μεγάλωσε τελείως αγράμματος (Τφ. 7, Ελ. 3), για να κερδίζει δε τα προς το ζην και να βοηθά την πολυμελή πατρική οικογένεια εργαζόταν εργασίες γεωργικές, και ειδικευόταν εις την αμπελουργία (Τφ. 12). Του έδωσαν όμως οι γονείς του την ψυχική μόρφωση δια της χριστιανικής ανατροφής, και του ενέπνευσαν την αγάπη προς τα θεία (Δφ. 116).

Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον (Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου)

Παναγία, η Αγία Νάπα.

Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.

Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.

Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.

Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.

Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.

Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.

Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος.

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, ο Βατοπαιδινός, ο εξ Άρτης

Ο κατά κόσμον Μιχαήλ Τριβώλης, υιός των επιφανών, πλουσίων και ευσεβών γονέων Μανουήλ και Ειρήνης, κατήγετο από την Λακεδαίμονα της Πελοποννήσου, αλλά γεννήθηκε στην Άρτα της Ηπείρου το 1470. Έλαβε καλή μόρφωση, στην αρχή από τον πατέρα του και στην συνέχεια από τον ιερέα Ιωάννη Μόσχο. Έφηβος φοίτησε στο περίφημο ελληνικό σχολείο της Άρτας.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (3)

Συνέχεια από (2)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο Γέροντας Γαβριήλ Καρουλιώτης (+1968) υπήρξε αυστηρός ασκητής τών Καρουλίων, άνθρωπος βαθειάς μετάνοιας, βίας κι αγωνιστικότητος. Φίλος θερμός τής μελέτης τών ασκητικών πατέρων, εχθρός τής οκνηρίας, αετός υψιπέτης, κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, ώς ακτήμων, εραστής τής ησυχίας, ευφρόσυνος ησυχαστής, ένδοξος άδοξος, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Σκληρός στον εαυτό του, νηστευτής, φυγόκοσμος, ως στρουθίον. Δεν περπατούσε, όταν περπατούσε, στα κακοτράχαλα μονοπάτια, αλλ’ ήταν σαν να πετούσε, λιπόσαρκος, προσευχόμενος, σκυμμένος πάντα στον εαυτό του, απερίεργος, προσέχοντας την εσωτερική νηνεμία και καθαρότητα στην ωραία ησυχία τής αγιότεκνης κι αγιότροφης ερήμου. Ερημίτης τών βράχων, μεταξύ ουρανού και γης, καθώς έλεγε. Στους επισκέπτες του αντί να τους μιλά, τους διάβαζε κάτι από τή Φιλοκαλία. Τον θάνατο περίμενε με χαρά. Μετάλαβε και ανεπαύθη ειρηνικά. Επρόκειτο περί ηρωικού μοναχού.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΝΕΟΗΣΥΧΑΣΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ (2)

(συνέχεια από 1)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Ο όσιος Αντίπας ο Μολδαβός (+1882) από νέος είχε θείες εμπειρίες στην προσευχή του και έτσι αποφάσισε να γίνει μοναχός, διερχόμενος από μεγάλους και πολλούς πειρασμούς. Με τις συμβουλές αγίων Γερόντων και διάφορους ασκητικούς πόνους καλλιέργησε συστηματικά τη νοερά προσευχή. Έζησε για τρία έτη στη μονή Εσφιγμένου και μετά αποσύρθηκε στην βαθύτατη έρημο. Είχε Ιδιαίτερη αγάπη στην Παναγία, όπως κι όλοι οι ησυχαστές. Ο ζήλος του ήταν πάντοτε συνετός. Το αθωνικό τυπικό διατήρησε σ΄ όλη του τη ζωή κι όταν βρέθηκε μακρυά από το προσφιλές του Άγιον Όρος. Καρπός της νήψεώς του ήταν μία γλυκύτητα πού πάντα είχε, κατά τον αββά Ισαάκ τον Σύρο. Αγαπούσε τη μόνωση, την ησυχία, τη σιωπή και την ευχή κι όταν ήταν μετοχάρης στον κόσμο. Τις αποφάσεις και τις μετακινήσεις του προετοίμαζε με μεγαλύτερη άσκηση και προσευχή. Καταλήγοντας στη μονή Βαρλαάμ δόθηκε όλος στη φίλη του προσευχή. Την απερίσπαστη προσευχή του συνόδευαν πυκνά και θερμά δάκρυα. Η ταπείνωση, η αυτομεμψία, η υπομονή, η ανεξικακία τον στόλιζαν και τον χαρίτωναν. Μόνη του περιουσία η αθωνίτικη εικόνα της Παναγίας. Αναχώρησε της παρούσης ζωής προσευχόμενος στη Θεοτόκο.