Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Σχετικό άρθρο: Όσιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Γεννήθηκε στη Νέα Πάτρα, τη σημερινή Ύπατη της Φθιώτιδος, από γονείς επιφανείς, περί το 1302. Νωρίς έμεινε ορφανός. Την καλή ανατροφή του με αγάπη ανέλαβε ο θειος του. Ο ζήλος του για μάθηση τον έκανε να κάθεται έξω από τα σχολεία ν’ ακούει τα μαθήματα, επειδή δεν είχε τα απαιτούμενα έξοδα για τους δασκάλους του. Βλέποντας εκείνοι «το πρόθυμον και ευπάρεδρον, εδίδασκον αυτόν και δίχα μισθού». Η ευφυΐα του τον βοήθησε να μορφωθεί εξαίρετα.

Όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης (+1199)

Ο Στέφανος Α΄ Νεμάνια υπήρξε ισχυρός ηγεμόνας του σέρβικου έθνους, ενοποιός των σερβικών χωρών, δημιουργός ανεξάρτητου κράτους γύρω στα 1170, πρόμαχος και υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, εξολοθρευτής των αιρέσεων και Ιδρυτής της δυναστείας των Νεμανιδών, πολλά μέλη της οποίας αξιώθηκαν αγιωνυμίας. Γεννήθηκε το 1114 στη Ζέτα, το σημερινό Μαυροβούνι.

Όταν ισχυροποίησε το κράτος του και στερέωσε την ορθόδοξη πίστη σε αυτό, παρέδωσε τη βασιλεία του και -κατά το παράδειγμα του υιού του Σάββα- έλαβε το μοναχικό σχήμα στη μονή Στουντένιτσα, παίρνοντας το όνομα Συμεών. Η σύζυγος του αποσύρθηκε και εκείνη σε γυναικείο μοναστήρι και από Άννα ονομάσθηκε Αναστασία (1196).

Μετά δύο χρόνια μοναστικής ζωής στη Στουντένιτσα έρχεται στο Άγιον Όρος προς συνάντηση του κατά σάρκα υιού του, στον οποίο και υποτάσσεται γινόμενος κατά πνεύμα υιός του. Έζησαν μαζί στη μονή Βατοπεδίου με συνεχή προσευχή και άσκηση. Έκτισαν παρεκκλήσια και ενίσχυσαν με δωρεές το μοναστήρι. Η αρετή τους έφερε πολλούς συμπατριώτες τους στον Άθωνα. Έτσι αναγκάσθηκαν ν΄ αγοράσουν τα ερείπια του Χιλανδαρίου και να κτίσουν την ωραία μονή, στην οποία ο Συμεών έζησε μόνο οκτώ μήνες, μέχρι τον θάνατό του.

Αναπαύθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1199 με τα μάτια στραμμένα προς την εικόνα της Θεοτόκου και του Σωτήρος, που σώζεται μέχρι σήμερα στο Χιλανδάρι. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον». Στα ετήσια μνημόσυνα από της κοιμήσεως του ανέβλυζε μύρο από τα λείψανα του. Ο τάφος του βρίσκεται στο Καθολικό του Χιλανδαρίου. Το τίμιο λείψανο του μετακομίσθηκε στη μονή Στουντένιτσας, όπου και αναπαύεται μέχρι σήμερα.

Σώζονται τρεις βιογραφίες του αγίου Συμεών. Την πρώτη έγραψε ο υιός του άγιος Σάββας περί το 1208, τη δεύτερη ο άλλος υιός του Στέφανος Β’ ο Πρωτοστεφής περί το 1216 και την τρίτη ο Χιλανδαρινός μοναχός Δομεντιανός περί το 1242. Ακολουθίες προς τιμήν του έγραψε ο άγιος Σάββας και ο μοναχός Θεοδόσιος. Από τους συγχρόνους λαμπρή βιογραφία έγραψε ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος και ο άρχιμ. Ιουστίνος Πόποβιτς.

Όσιος Γεννάδιος ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου (14ος αι.)

Υπήρξε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου. Η αγιότητα του βίου του τον αξίωσε να ακούσει φωνή από την εικόνα της Θεοτόκου.

Σε καιρό επιδρομής πειρατών στη μονή ο ευλαβής ηγούμενος άκουσε φωνή από την εικόνα της Παναγίας, της λεγομένης Παραμυθίας, να του λέγει: «Μη ανοίξητε σήμερον τας πύλας της Μονής, αλλ΄ αναβάντες επί των τειχών αποδιώξατε τους πειρατάς». Έκπληκτος ο όσιος βλέπει την αγία εικόνα, από την οποία προήλθε η φωνή να μεταμορφώνεται. Το πρόσωπο της Παναγίας έγινε ζωντανό, όπως και το πρόσωπο του Χριστού πού βαστούσε. Ο Χριστός άπλωνε το δεξί του χέρι, για να καλύψει τα χείλη της και στρέφοντας το πρόσωπο του προς εκείνη είπε: «Μη, Μήτερ μου, μη είπης αυτοίς τούτο, αλλά τιμωρηθήτωσαν ούτοι πρεπόντως». Η Υπεραγία Θεοτόκος κρατώντας με αγάπη το χέρι του Υιού της επανέλαβε τους ίδιους λόγους· να μην ανοίξουν σήμερα τις πύλες της Μονής λόγω των πειρατών.

Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (1722-1794)

Γεννήθηκε το 1722 στην Πολτάβα της Ουκρανίας, ο κατά κόσμον Πέτρος, από πατέρα ιερέα και μητέρα πού αργότερα έγινε μοναχή. Δεκαπέντε ετών μετέβη στη μονή Λιοΰμπεσκ και κατόπιν στη Μεγάλη Λαύρα του Κιέβου. Πνευματικό οδηγό είχε τον ησυχαστή Βασίλειο, συγγραφέα και μεταφραστή νηπτικών έργων. Το 1742, ύστερα άπό διωγμούς Ουνιτών στην πατρίδα του, μετέβη στη Βλαχία και μόνασε εκεί επί τετραετία, λαμβάνοντας τ΄ όνομα Πλάτων. Το 1746 αναχώρησε για το πολυπόθητο Άγιον Όρος.

Ασκήθηκε στην Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός άπό τον Γέροντα του Βασίλειο με τ΄ όνομα Παΐσιος. Το 1758 χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς και απέκτησε δωδεκαμελή συνοδεία. Κατόπιν πήγε με τη συνοδεία του στο Κελλί του Προφήτου Ηλιού, το όποιο μετέτρεψε σε σκήτη, πού ανήκει στη μονή Παντοκράτορος. Απέκτησε περί τους πενήντα καλούς μαθητές, για τους οποίους συνέταξε τυπικό κατά την αγιορείτικη τάξη, και άρχισε τις μεταφράσεις των Πατέρων της Εκκλησίας στα σλαβικά, όπως Ισαάκ του Σύρου και Γρηγορίου του Σιναΐτου, διδάσκοντας σε όλους την ευχή του Ιησού. Το τελευταίο εξάμηνο της αγιορείτικης ζωής του το διήλθε στην Ιερά μονή Σίμωνος Πέτρας (1762). Μετά άπό δεκαεπτά χρόνων παραμονή στον ιερό Άθωνα, ο όσιος Παΐσιος επέστρεψε το 1763 στη Μολδαβία παίρνοντας μαζί του αρκετούς μοναχούς.

Όσιος Ποιμήν ο Ζωγραφίτης (+1620)

Σπουδαίος εικονογράφος και κτήτορας ναών, ασκητής και ιεραπόστολος

Γεννήθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας από πολύ ευσεβείς γονείς, την ήμερα της εορτής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, και γι΄αυτό στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Παύλος.

Σε νεαρή ηλικία ήλθε στο Άγιον «Ορος, στη μονή Ζωγράφου, κι έγινε μοναχός με το όνομα Ποιμήν. Με μεγάλο ζήλο προχώρησε στους μοναχικούς αγώνες και στα τριάντα του χρόνια χειροτονήθηκε Ιερέας. Αργότερα βγήκε από το μοναστήρι στην έρημο κι έζησε μόνος με νηστεία και προσευχή σαν τον όσιο Κοσμά τον Ζωγραφίτη.

Οσιομάρτυς Ιάκωβος μετά των μαθητών αυτού, Ιακώβου διακόνου και Διονυσίου μοναχού (+1519)

Οι νέοι Οσιομάρτυρες Οσιομάρτυς Ιάκωβος μετά των μαθητών αυτού, Ιακώβου διακόνου και Διονυσίου μοναχού. Εικόνα τέμπλου Ιεράς Μονής Αγίας Αναστασίας Φαρμακολυτρίας, Βασιλικών Θεσσαλονίκης (1836).

Καταγόταν από το χωριό Βοεβονδάδες της Καστοριάς. Φθονήθηκε για τον πλούτο του από τον αδελφό του και, μετά από τον γάμο του στη Θεσσαλία, μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη, όπου εμπορεύεται πρόβατα και κρέας. Η γνωριμία του με τον άγιο Πατριάρχη Νήφωνα συνετέλεσε στο να μοιράσει την περιουσία του, ν΄ αφήσει τον κόσμο και να έλθει στο Άγιον Όρος.

Κείρεται μοναχός στη μονή Δοχειαρίου και μετά τριετία αποσύρεται στη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου της μονής Ιβήρων, της οποίας το Κυριακό ανακαινίζει. Μετά από μεγάλη άσκηση αξιώθηκε ουρανίων αποκαλύψεων, προφητικού χαρίσματος και πολλά θαύματα τέλεσε ή προσευχή του. Απέκτησε έξι καλούς μαθητές «και κοινός διδάσκαλος της αρετής εγνωρίζετο εις όλον το Άγιον Όρος».

Όσιος Ευθύμιος ο Νέος (823-898)

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου

Γεννήθηκε στην περιοχή της Άγκυρας, το 823, από ευσεβείς γονείς και στη βάπτισή του έλαβε το όνομα Νικήτας. Σε ηλικία επτά ετών αποχωρίσθηκε τον πατέρα του και δεκαεπτά ετών νυμφεύθηκε την Ευφροσύνη και απόκτησε μία θυγατέρα, την Αναστασώ. Ποθώντας τον βίο της ασκήσεως εγκαταλείπει τον πλούτο του στους συγγενείς του και αναχωρεί κρυφά για τον Βιθυνικό Όλυμπο, όπου μαθητεύει σε αγίους ασκητές και φορά το μοναχικό σχήμα, μετονομαζόμενος σε Ευθύμιο.

Άγιος Θεόληπτος, μητροπολίτης Φιλαδέλφειας (1250-1322/6)

Γεννήθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας περί το 1250. Έλαβε πολύ καλή μόρφωση. Νωρίς εγκατέλειψε τη σύζυγό του και αποσύρθηκε στην αθωνική ησυχία. Η συνάντηση του με τον ησυχαστή Νικηφόρο είχε βαθειά επίδραση πάνω του, καθώς και με τον άγιο Αθανάσιο Κωνσταντινουπόλεως. Έζησε για ένα διάστημα στη μονή Εσφιγμένου. Η επίσκεψη του στην Κωνσταντινούπολη και ο έλεγχος του για τη θρησκευτική πολιτική του Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου αποτέλεσμα είχε να ριχθεί στις φυλακές. Μετά την αποφυλάκιση του επιστρέφει στην πατρίδα του και η όσιακή βιοτή του τον κάνει πνευματικό πατέρα όλης της πόλεως.

Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721 – 24 Ιουνίου 1813)

Γεννήθηκε στο χωριό Κώστος της Πάρου το 1721 από ευκατάστατους γονείς. Ο πατέρας του Απόστολος Τούλιος καταγόταν από τη Σίφνο και είχε άλλα τρία παιδιά. Στο νησί του έμαθε τα πρώτα γράμματα από ρασοφόρους των εκεί μονών. Η Πάρος του έδωσε το επίθετό του.

Το 1745 μεταβαίνει για σπουδές στην περίφημη Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου παραμένει επί εξαετία. Τότε δίδασκαν εκεί οι γνωστοί παραδοσιακοί δάσκαλοι Ιερόθεος Δενδρινός ο Ιθακήσιος και Χρύσανθος Καραβίας, οι οποίοι τον επηρέασαν αρκετά στην υγιή εντρύφηση του κάλλους της Ορθοδόξου Παραδόσεως.

Το 1751 έφθασε στο Άγιον Όρος, στην επίσης ξακουστή Αθωνιάδα Σχολή, που είχε ιδρύσει πλησίον της μεγάλης και πλούσιας μονής του ο αρχιμανδρίτης Μελέτιος Βατοπαιδινός, με καθηγητή του τον πολύ Ευγένιο Βούλγαρη και συμμαθητή του τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Η εξάχρονη φοίτηση του Αθανασίου στην Αθωνιάδα ήταν γόνιμη και τον βοήθησε πολύ στην κατοπινή του πορεία. Σε αυτό συνέβαλε ιδιαίτερα η μαθητεία του στον Βούλγαρη.

Όσιος Αγάθωνας ο κτήτορας (14ος αι.)

Ο βίος του οσίου Αγάθωνος σχετίζεται με του οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτου. Ο Αγάθων ακολούθησε στο Άγιον Όρος τον εξ΄ Υπάτης Αθανάσιο. Ο Αγάθων επιστρέφει μετά την αναχώρηση του Αθανασίου από το Άγιον Όρος στο παρά την Υπάτη όρος και ιδρύει μονή. Ο όσιος Αθανάσιος αφιερώνει τη μονή του, στα Μετέωρα, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και στη Θεοτόκο. Το αυτό πράττει και ο Αγάθων.

Η ελληνική νεολαία

γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 29/5/2011

Η ελληνική νεολαία σήμερα μπορεί να έχει διάφορα τρωτά. Να φοβάται τον πολύ μόχθο, να αδιαφορεί για ουσιαστικά θέματα, να απορρίπτει δίχως έρευνα σοβαρά νοήματα, να παρασύρεται εύκολα από επιπόλαιες ιδέες. Από την άλλη όμως διατηρεί μεγάλη δίψα για την αλήθεια, μια αναζήτηση για τη γνησιότητα, έχει καλές ευαισθησίες, έναν ωραίο αυθορμητισμό, ευφυία, αυταπάρνηση και ανθρωπιά.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938) – 24 Σεπτεμβρίου (με φωτογραφίες)

Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ στο χωριό Σόβοκ της επαρχίας Λεμπεντιάσκ-Ταμπώβ της Ρωσίας το 1866. Η εργασία του ήταν ξυλουργός. Το προσκύνημά του στον τάφο του όσιου Ιωάννη Σεζένωφ του Εγκλείστου και θαυματουργού (1791-1839) ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη μοναχική του τελείωση, όπως κι ένα όνειρο που είδε, μέσω του οποίου η Παναγία τον οδήγησε σε μετάνοια.

Όσιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία (+ 15/8/1579) – εορτάζεται στις 16 Αυγούστου

Ο όσιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1509 από επιφανείς γονείς, τον Δημήτριο και την Καλή Νοταρά. Νωρίς αισθάνθηκε τη ματαιότητα του βίου αυτού και ξενιτεύθηκε, για να μην έχει εμπόδια στον θείο σκοπό του. Περιηγήθηκε διαφόρους τόπους, τη Ζάκυνθο, τη Θεσσαλία, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη, τη Χαλκηδόνα, ζητώντας ενάρετους ανθρώπους, για να συναναστραφεί με αυτούς και να λάβει παραδείγματα αρετής και ασκήσεως.

Στο Άγιον Όρος ήλθε περί το 1536 και μόνασε σε διάφορα μέρη αρκετό χρόνο. Εδώ έλαβε το μέγα και αγγελικό σχήμα των μοναχών και συναναστρεφόμενος οσίους ασκητές είχε μεγάλη ωφέλεια. Αναφέρεται ότι ασκήτεψε στην Καλύβη του Αγίου Βασιλείου, στην έρημο της Καψάλας, και σε μικρό σπήλαιο, κάτω από το κοιμητήρι της σκήτης της Αγίας Άννης.

Κατόπιν μετέβη προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα, όπου συναντήθηκε με τον συγγενή του πατριάρχη Γερμανό τον Β’ (1534-1579), στο θεοβάδιστο όρος Σινά και σε άλλες μονές της Ανατολής. Στα Ιεροσόλυμα χειροτονήθηκε ιερεύς και παρέμεινε επί δωδεκαετία, αποσυρόμενος συχνά στην έρημο του Ιορδάνου προς αυστηρότερη άσκηση. Επισκέφθηκε την Κρήτη, τη Ζάκυνθο το 1554, όπου φιλοξενήθηκε σε σπήλαιο παρά τη μονή του Αγίου Γεωργίου των Κρημνών.

Τέλος εγκαταστάθηκε στα Ομαλά της Κεφαλλονιάς το 1559. Ανακαίνισε αρχαίο ναό και ίδρυσε γυναικεία μονή. Η μονή κτίσθηκε πλησίον του χωριού Βαλσαμάτα της επαρχίας Κραναίας και ονομάσθηκε Νέα Ιερουσαλήμ. Σύντομα δημιουργήθηκε φιλόθεη αδελφότητα 25 μοναζουσών. Πρίν, άλλο σπήλαιο, παρά το Αργοστόλι, τον δέχθηκε επί ένα περίπου χρόνο, στο οποίο δείχνεται η λαξευμένη στον βράχο κλίνη του.

Οι Όσιοι Βαρνάβας και Σωφρόνιος, κτίτορες της Μονής Σουμελά (10ος-11ος αι.) [18 Αυγούστου]

VatopaidiFriend: Αν και η μνήμη τους εορτάζεται στις 18 Αυγούστου, επ ευκαιρίας της Θείας Λειτουργίας που θα τελεστεί στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα (και θα μεταδοθεί από την ΕΤ3) κρίναμε σκόπιμο να τους τιμήσουμε από τώρα.

Οι κατά κόσμον συγγενείς (θείος και ανηψιός) Βασίλειος και Σωτήριχος γεννήθηκαν στην Αθήνα τον 10ο αιώνα. Όταν εκάρησαν μοναχοί και χειροτονήθηκαν ιερείς, έλαβαν τα ονόματα Βαρνάβας και Σωφρόνιος. Κατόπιν θεοσημίας ξεκίνησαν μεγάλο ταξίδι για τον Πόντο, προς ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της λεγομένης Σουμελά και της ανοικοδομήσεως μονής. Κατά την ιεραποδημία τους αναφέρεται ότι προσκύνησαν τα τίμια λείψανα τών αγίων Λουκά εν Στειρίω, Βαρβάρου, Αχιλείου Λαρίσης και Δημητρίου Μυροβλύτου. Συναντήθηκαν με επισκόπους και ασκητές και κατέληξαν στο Άγιον Όρος, όπου προσκύνησαν στη Μεγίστη Λαύρα του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και επισκέφθηκαν τή μονή Βατοπαιδίου.

Άγιος Γεώργιος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ο Γλυκύς (11ος αι.)

Ο άγιος Γεώργιος Θεσσαλονίκης. Τοιχογραφία βορείου τοίχου προθέσεως Καθολικού Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου

Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γεώργιος αναφέρεται στο Συνοδικό της Θεσσαλονίκης και μνημονεύεται στην 29η θέση. Το Συνοδικό αυτό είναι σημαντικό κείμενο και δέχθηκε μάλιστα κατά καιρούς εκκαθαρίσεις από πρόσωπα πού είχαν αποκλίνει από τη δογματική ακρίβεια. Η τοποθέτηση τού ονόματος τού αρχιεπισκόπου Γεωργίου στό Συνοδικό προσδιορίζει ως χρόνο αρχιερατείας του στη Θεσσαλονίκη την τρίτη δεκαετία τού 11ου αιώνα.

Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης (1302-1380)

Σχετικό άρθρο: Όσιος Ιωάσαφ ο Μετεωρίτης (1349/50 – 1422/23)

Γεννήθηκε στη Νέα Πάτρα, τη σημερινή Ύπατη της Φθιώτιδος, από γονείς επιφανείς, περί το 1302. Νωρίς έμεινε ορφανός. Την καλή ανατροφή του με αγάπη ανέλαβε ο θειος του. Ο ζήλος του για μάθηση τον έκανε να κάθεται έξω από τα σχολεία ν’ ακούει τα μαθήματα, επειδή δεν είχε τα απαιτούμενα έξοδα για τους δασκάλους του. Βλέποντας εκείνοι «το πρόθυμον και ευπάρεδρον, εδίδασκον αυτόν και δίχα μισθού». Η ευφυΐα του τον βοήθησε να μορφωθεί εξαίρετα.

Ο Όσιος Σάββας ο εν Καλύμνω (1862-1948)

Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862 από γονείς φτωχούς. Δωδεκάχρονος έρχεται στό Άγιον Όρος, στη σκήτη της Άγιας Άννης, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δοκιμάζεται επί μία δωδεκαετία, μαθαίνει την αγιογραφία καί τή βυζαντινή μουσική καί μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα, στη μονή τού Χοζεβά, στον Άθωνα για τρία χρόνια (1894-97) καί ξαναγυρίζει στα Ιεροσόλυμα, όπου μένει μέχρι το 1916, ασκητεύοντας κυρίως στις όχθες τού Ιορδάνη καί, για ένα μικρό διάστημα, στη μονή τού Αγίου Σάββα τού Ηγιασμένου.

Εκ των λόγων του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού: «Το Μυστήριο του Θείου Πάθους» (2ο μέρος)

Αξίζει όμως εδώ να κάνουμε ένα σταθμό για να περιγράψουμε μερικά γεγονότα που δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητα. Όταν ο Μωϋσής συνετέλεσε την αποστολή του ως οδηγός και λυτρωτής των Εβραίων, και παράδωσε την εξουσία στον διάδοχο του Ιησού του Ναυή με όλες τις επαγγελίες και ευλογίες που τους υποσχόταν ο Θεός, έγραψε με παράπονο μια του ωδή, την β΄ , στην οποία εκφράζει τον πόνο και την πικρία του, γιατί ακριβώς πρόβλεψε ότι δεν θα πειθαρχούσαν και δεν θα αξιώνονταν των ευλογιών και επαγγελιών που τους υποσχόταν ο Θεός. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Χριστός μας, ο πραγματικός Λυτρωτής και μόνος Σωτήρ του κόσμου, όταν επετέλεσε την πανσωτηρία διά της θείας Του κενώσεως και του Σταυρού, προέβλεψεν ότι δεν θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι για τους οποίους εθυσιάσθη· γι΄ αυτό ακριβώς στην κρισιμώτερη ώρα του πάθους Του, εκίνησε τα μαραμένα Του χείλη και είπε, «διψώ»! Και ναι μεν ο δριμύς πόνος από την παρατεταμένη δοκιμασία Του δημιουργούσε και μια φυσική ανάγκη δίψας, αλλ΄ η κραυγή του Ιησού «διψώ» δεν ήταν έκφραση της σωματικής δίψας, Εκείνου που επί 40ήμερον διετέλεσε νήστις παντελώς.

Ο Βατοπαιδινός Άγιος Ιγνάτιος Μαριουπόλεως (+1786)

Γεννήθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα στο νησί Θέρμη. Μάλλον πρόκειται για το νησί των Κυκλάδων Κύθνο, πού ονομαζόταν και Θερμιά, λόγω των εκεί θερμών ιαματικών πηγών. Ήταν γόνος της γνωστής και ευσεβούς οικο­γενείας Γεζεδινού.

Νέος μετέβη στο Άγιον Όρος. Στη μονή Βατοπαιδίου μόναζε ένας κοντινός συγγενής του. Αγαπώντας ολόκαρδα τη μοναχική πολιτεία, εγκατέλειψε κάθε κοσμική ματαιότητα και εκάρη μοναχός με το όνομα Ιγνάτιος. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας.

Για την αρετή του κλήθηκε να ποιμάνει ένα απομακρυσμένο ποίμνιο, πού βρισκόταν κάτω από σκληρό ταταρικό ζυγό. Το 1769 χειροτονήθηκε επίσκοπος Γκοτφέϊ και Κεφάϊ της Κριμαίας. Χαρακτηρίζεται ως καλοκάγαθος και ακαταπόνητος ιεράρχης, πού κατέκτησε την αγάπη και τον σεβασμό του ταλαιπωρημένου ποιμνίου του. Ό Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως του έδωσε για την καλή διακονία του, τον τίτλο του αρχιε­πισκόπου και τον έκανε μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Οι σύγχρονοι του τον χαρακτηρίζουν ως άνδρα, τίμιο, ευσεβή, ηθικό, ταπεινό, αγνό, άγρυπνο.

Ο βατοπαιδινός Όσιος Νεόφυτος ο Προσμονάριος (14ος αι.)

Με την εικόνα της Παραμυθίας συνδέεται και ο βίος του οσίου Νεοφύτου, πού διετέλεσε προσμονάριος, φύλακας δηλαδή και διακονητής του παρεκκλησίου της Θεοτόκου. Όταν κάποτε ο όσιος βρισκόταν σε μετόχι της μονής στην Εύβοια και ασθένησε βαρειά, παρεκάλεσε την Παναγία να τον αξιώσει να πεθάνει στη μονή της μετανοίας του. Τότε άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του λέει: «Νεόφυτε, πήγαινε στη μονή και μετά ένα έτος να ετοιμασθείς για την έξοδό σου από τη ζωή»

Άγιος Γεράσιμος ο Παλλαδάς (1633-1714) – Βατοπαιδινός

 

Γεννήθηκε στο χωριό Σκιλλούς της Πεδιάδος Κρήτης από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Ο πατέρας του Θεό­δωρος υπήρξε πρωτοπαπάς και ιεροκήρυκας στον Χάν­δακα και είναι γνωστή μία ομιλία του πού εξεφώνησε στη μνήμη των αγίων δέκα μαρτύρων των εν Κρήτη το 1633. Διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του. Κατόπιν μετέβη για σπουδές στην Κέρκυρα και την Βενετία. Γνώριζε ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά· «φιλότιμος γαρ ων και δεξιάς φύσεως δια το μνημονικόν, εν λόγοις μέγας εγένετο τη μαθήσει πάντας τους κατ’ εκείνου καιρού υπερβαίνων».

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα δεν κατάφερε να μεταβεί στην Κρήτη λόγω της αλώσεως της από τους Τούρκους. Έτσι δίδασκε και κήρυττε στην Πελοπόννησο, τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Παραμυθία. Άγνωστο πότε, εξελέγη μητροπολίτης Καστορίας, στην οποία χρημάτισε διδάσκαλος, παρέχοντας δείγματα της σοφίας και της αγιότητός του. Τον Μάϊο του 1686 του δόθηκε επιτροπικώς η μητρόπολη Αδριανουπόλεως. Ο Καισάριος Δαπόντες γράφει ότι ο Μαυροκορδάτος «έκαμεν Αδριανουπόλεως τον από Καστορίας σοφώτατον Γεράσιμον».

Άγιος Σάββας ο Α’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, ο Βατοπαιδινός (1176-1236)

Υϊός του Στέφανου Νεμάνια, μεγάλου ζουπάνου των Σέρβων, ο κατά κόσμον Ράτσκο. Γεννήθηκε γύρω στα 1176. Από νέος ποθούσε τη μοναχική ζωή και, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, αναχώρησε για το Άγιον Όρος, το 1193, όπου με σπάνιο ζήλο επιδόθηκε στους ασκητικούς αγώνες, στις μονές του Ρώσικου και του Βατοπεδίου. Στη δεύτερη αναδείχθηκε και νέος κτήτορας. Εκεί τον ακολούθησε και ο πατέρας του με το μοναχικό όνομα Συμεών και ίδρυσαν τη μονή του Χιλανδαρίου (1198). Μετά την κοίμηση του πατέρα του δόθηκε περισσότερο στην εργασία των αρετών κι έγινε έτσι ο διακριτικός και φωτισμένος σύμβουλος όλου του Αγίου Όρους.

Ο άγιος Ευθύμιος και οι 12 οσιομάρτυρες της Μονής Βατοπαιδίου (+1280, 4 Ιανουαρίου)

Ο όσιος Ευθύμιος διετέλεσε ηγούμενος κατά το δεύτερο μισό του 13ου αιώνος της μονής Βατοπαιδίου σε μιά κρίσιμη περίοδο για την πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Αγίου Όρους. Μετά τη σύνοδο της Λυών το 1274, όπου υποστηρίχθηκε η ένωση των Εκκλησιών, οι λατινόφρονες απεσταλμένοι του αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου (1259-1282) και του πατριάρχου Ιωάννου ΙΑ΄ Βέκκου (1275-1282), θέλησαν να πείσουν τους Αγιορείτες μοναχούς για τα αιρετικά δόγματα. Τούτο συνέβη περί το 1279/1280. Δυστυχώς ορισμένοι ερευνητές αμφισβητούν τα γεγονότα και τα συγχίζουν με κατοπινά, αποδίδοντάς τα στους Καταλανούς.

Ο όσιος Ευθύμιος «εχόμενος στερρώς των ορθοδόξων παραδόσεων ήλεγξε τους λατινόφρονας». Γι’ αυτό, κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, «δεθείς με άλυσιν, κατεποντίσθη υπ’ αυτών εν τη θαλάσση του Καλαμιτζίου». Κατά δε τον Μανουήλ Γεδεών, «Ευθύμιον δε τον ηγούμενον δήσαντες αλύσει πέραν της θαλάσσης εις το παραθαλάσσιον, Καλλαμίτζιον καλούμενον, επάνω υφά­λου πέτρας εάσαντες απεπνίγη ο αοίδιμος».

Όσιος Άνθιμος ο διά Χριστόν σαλός (+1867) – 9 Δεκεμβρίου

Γεννήθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας και τα πρώτα του χρόνια τα έζησε με πολλή ευλάβεια και προσήλωση στις Ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας. Νέος νυμφεύθηκε και κατόπιν χειροτονήθηκε Ιερεύς. Μετά τον θάνατο της συζύγου του ήλθε στο Άγιον Όρος, περί το 1830, κι έγινε μοναχός στη μονή Σίμωνος Πέτρας.

Το 1841 επέλεξε ένα δύσκολο δρόμο αγιότητος, την διά Χριστόν σαλότητα, και αναχώρησε για τις αθωνικές ερημιές. Συχνά πήγαινε στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος και του άρεσε ν΄ ακούει την ακολουθία από τον νάρθηκα προσποιούμενος, για να ταπεινώνεται, τον σαλό.

Ο όσιος Γεννάδιος ο Βατοπαιδινός – 17 Νοεμβρίου

Ο όσιος Γεννάδιος ο Βατοπαιδινός ήταν δοχειάρης δηλαδή υπεύθυνος για τα αποθέματα του λαδιού στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Κάποια χρονιά υπήρξε έλλειψη λαδιού. Ο όσιος Γεννάδιος λοιπόν προτίμησε να φυλάξει το λιγοστό λάδι που απέμεινε για τα καντήλια της Εκκλησίας και έτσι σιγά σιγά έκοβε το λάδι από την τράπεζα, με αποτέλεσμα να μην δίνει λάδι στους μοναχούς της Μονής και να το κρατά αυτό το λιγοστό για την Εκκλησία.

Ο Ηγούμενος όμως της Μονής, έχοντας βεβαία ελπίδα στην Θεοτόκο, όπου και στην οποία είναι αφιερωμένη η Μονή Βατοπαιδίου, διέταξε τον όσιο Γεννάδιο να δίνει ελεύθερα λάδι στους αδελφούς της Μονής και έτσι έγινε. Κάποια μέρα λοιπόν πηγαίνοντας ο όσιος να φέρει λάδι, νομίζοντας βέβαια ότι δεν θα βρει καθόλου, με μεγάλη έκπληξη και θαυμασμό, βρήκε τα πιθάρια γεμάτα λάδι και τα οποία μάλιστα είχαν ξεχειλίσει, ώστε το λάδι έρεε άφθονο και μάλιστα σε σημείο που είχε φτάσει έξω από την πόρτα της αποθήκης.